آبی و قرمز انگلیسی، یک دشمنی محترمانه

وبسایت نود: تیم های لیورپول و چلسی در یکی از سرنوشت سازترین مسابقات فصل جاری لیگ برتر انگلیس به مصاف یکدیگر خواهند رفت. اگر لیورپول دچار افت فاحش طی چند هفته اخیر نمی شد، هم اکنون رقابت جدی تری با چلسی در صدر جدول داشت اما هنوز هم زندگی برای قرمزها ادامه دارد و شانس شاگردان یورگن کلوپ در صورت شکست چلسی در هفته بیست و سوم، احیاء خواهد شد. جرارد در سال ۲۰۰۵ در آستانه پیوستن به استمفورد بریج بود اما در لیورپول ماندگار گردید. در دهه گذشته، رقابت بین چلسی و لیورپول نه تنها در مسابقات داخلی بلکه به لیگ قهرمانان اروپا هم کشید و چهره های بزرگی همچون استیون جرارد و جیمی کرگر را در مقابل جان تری و فرانک لمپارد قرار داد.

لیورپولی ها نمی توانند هرگز به اندازه منچستر یونایتد یا اورتون از باشگاهی همچون چلسی متنفر باشند. به قول استیوی جی، پس از سوت پایان بازی، هواداران هر دو باشگاه دوباره به روال عادی برگشته و احترام زیادی برای یکدیگر قائل هستند. به عبارت دیگر، هیچ گاه دشمنی بین هواداران چلسی و لیورپول وجود نداشته و اگر هم رقابت یا کُری خوانی هست، صرفاً به ذات رقابتی ورزش مربوط می شود. البته جرارد می گوید که رقابت بین چلسی و لیورپول بسیار بیشتر از آن چیزی است که برخی از مردم گمان می کنند. حتی اگر رقابت بین چلسی و لیورپول از لحاظ سابقه و میزان نفرت به گرد پای بازی های دیگری همچون لیورپول-منچستر یونایتد یا آرسنال-تاتنهام نرسد، حداقل باید گفت که رویارویی آبی و قرمزها در هفته ۲۳ این فصل، حساسیتی صد چندان خواهد داشت.

اوج رقابت بین چلسی و لیورپول در دهه نخست قرن ۲۱ شکل گرفت که طی یک دوره ۵ ساله، مسابقات جذابی را با یکدیگر به ویژه در لیگ قهرمانان اروپا برگزار کردند. ژوزه مورینیو روی نیمکت چلسی و رافائل بنیتز روی نیمکت حضور داشتند. فینال جام اتحادیه (لیگ کاپ) در سال ۲۰۰۵ بین آنها برگزار و چند ماه بعد در تابستان همان سال، مسئولان باشگاه چلسی تا آستانه امضای قرارداد با استیون جرارد پیش رفتند. به قول جیمی کرگر کاپیتان وقت لیورپول، میزان نفرت قرمزها در آن روزگار از باشگاه چلسی حتی بیشتر از رقیبان دیرین یعنی منچستر یونایتد و اورتون شده بود.

هواداران لیورپول در تقابل با چلسی یک آواز معروفی را می خوانند که اشاره به تاریخچه باشگاه لندنی دارد:

آنها تاریخ ندارند...!

لیورپولی ها معتقدند که چلسی یک باشگاه تازه به دوران رسیده و فاقد یک پیشینه قوی است که از سال ۲۰۰۵ با اتکاء به ثروت سرومن آبراموویچ به چنین جایگاهی دست پیدا کرده اما هواداران چلسی دقیقاً نظر متفاوتی داشته و لیورپول را به علت ناکامی در فتح لیگ طی ربع قرن اخیر، مورد تمسخر قرار می دهند.

یکی از اولین تقابل های جالب این دو تیم به روزهای پس از پایان جنگ جهانی دوم مربوط می شود. لیورپول که به تازگی از اردوی پیش فصل در آمریکا برگشته بود، در سپتامبر ۱۹۴۶ با نتیجه عجیب ۷-۴ مقابل چلسی در ورزشگاه آنفیلد پیروز شد. چلسی در آن زمان یکی از بهترین مهاجم های فوتبال جزیره یعنی تامی لاوتون را علاوه بر تامی واکر به خدمت گرفته بود. تامی واکر پس از زدن ۲۷۹ گل طی ۲۵۳ بازی برای تیم هارتس در لیگ اسکاتلند، پیراهن چلسی را پوشید. بیلی لیدل بال چپ لیورپول و یکی از بهترین بازیکن های تاریخ این باشگاه، ستاره آن بازی بود.

در سال ۱۹۵۵، اولین قهرمانی چلسی در لیگ رقم خورد و در مسیر این قهرمانی، جدی ترین رقیب آبی های لندن، تیمی نبود جز لیورپول. نخستین برخورد بزرگ این دو تیم به سال ۱۹۶۵ مربوط می شود. لیورپول به عنوان مدافع عنوان قهرمانی لیگ با بیل شنکلی به مصاف چلسی رفت که با مربیگری تامی داکرتی یکی از تیم های شگفتی ساز لقب گرفته بود. سه روز پیش از این بازی، تیم لیورپول در مسابقه تکراری از مرحله یک چهارم نهایی جام باشگاه های اروپا به مصاف تیم کلن در شهر روتردام رفت و به لطف پرتاب سکه، پیروز شد. پس از مسابقه، ران یتس کاپیتان و یان سن جان مهاجم لیورپول توسط اسکات داکرتی برای یک گردش دوستانه و مشترک در شهر دعوت شدند.

بیل شنکلی پیش از آن بازی دست مربی چلسی را خواند و فهمید که تیم صدرنشین چلسی با ستاره هایی همچون تری ونبلز، ادی مک کریدی، پیتر بونتی، ران هریس و بابی تمبلینگ به دنبال چیست. شنس پس از توصیه های فنی، خطاب به بازیکن های تیمش در رختکن گفت:

آن کوچولوهای پست و هرزه جنوبی را ...! (غیر قابل ترجمه)

لیورپول با گل های پیتر تامسون و ویلی استیونسون توانست با نتیجه ۲-۰ مقابل چلسی پیروز شده و همه بساطی که در اتوبوس چلسی برای برپایی جشن پیروزی مقابل لیورپول تدارک دیده شده بود، بدون استفاده باقی ماند. لیورپول در ادامه فصل به قهرمانی جام حذفی رسید اما چلسی نه تنها قهرمانی لیگ را از دست داد، بلکه به مکان سوم جدول و قهرمانی جام اتحادیه بسنده کرد. انتقام چلسی در فصل بعد، حذف لیورپول در دور سوم جام اتحادیه با کسب پیروزی در آنفیلد به لطف درخشش پیتر آزگود بود.

در حالی که دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی به باشکوه ترین نحو ممکن برای لیورپول سپری شدند، چلسی سال های سیاهی را در آن دوران پشت سر گذاشت. در ژانویه ۱۹۷۸، لیورپول به عنوان مدافع عنوان قهرمانی جام باشگاه های اروپا به مصاف چلسی رفت که تحت هدایت کن شلیتو یک تیم میانه جدولی بود. تقابل این دو تیم در جام حذفی برگزار شد و چلسی در استمفورد بریج توانست شکست تحقیر آمیز ۴-۲ را به مردان باب پیزلی تحمیل کند. پیزلی که معمولاً آدم آرام و متینی بود، پس از آن بازی بسیار ناراحت نشان می داد و نمایش تیم خود را «تأسف بار» دانست.

چهار سال بعد، جان نیل هدایت باشگاه چلسی را بر عهده گرفته و در تکاپو برای نجات آبی ها از سقوط به دسته سه بود. مجدداً تیم های لیورپول و چلسی در جام حذفی با یکدیگر رو به رو شدند. لیورپول به عنوان مدافع عنوان قهرمانی جام باشگاه های اروپا به مصاف چلسی می رفت. قرمزها طی دوران ۹ ساله مربیگری باب پیزلی به ۶ قهرمانی لیگ و ۳ قهرمانی اروپا دست یافته و در اوج غرور و موفقیت قرار داشتند اما نتیجه بازی همگان را انگشت به دهان کرد. چلسی ۲-۰ پیروز شد و باز هم لیورپول را در سال های اوج از جام حذفی کنار زد تا حسرت قهرمانی در جام حذفی، برای همیشه بر دل باب پیزلی باقی بماند.

چلسی با شکست ۲-۱ مقابل لیورپول در سال ۱۹۸۶، نتوانست به ۴ برد پیاپی مقابل لیورپول در جام حذفی دست پیدا کند. یان راش و مارک لاورنسون برای لیورپول گلزنی کرده تا چلسی احیاء شده در حضور مهاجمین خطرناکی همچون کری دیکسون و دیوید اسپیدی، طعم تلخ شکست مقابل قرمزهای مرسی ساید را بچشد. لیورپول نه تنها در همان فصل به قهرمانی جام حذفی رسید، بلکه یکی از دراماتیک ترین قهرمانی های قرمزها در تاریخ لیگ نیز با برتری مقابل چلسی در هفته آخر لیگ در ورزشگاه استمفورد بریج به دست آمد. کنی دالگلیش با استفاده از غفت جیم بگلین مدافع چلسی، یک گل تاریخی را وارد دروازه آبی ها کرد تا قهرمانی لیگ به دست قرمزها بیفتد.

در سال ۱۹۹۷ یکی از جالب ترین تقابل های دو تیم در جام حذفی برگزار شد. لیورپول با مربیگری روی اونز در دور چهارم جام حذفی به مصاف چلسی در ورزشگاه استمفورد بریج رفت. در اوایل همان فصل، لیورپولی ها با حساب ۵-۱ در لیگ مقابل چلسی پیروز شده بودند. نیمه اول با برتری ۲-۰ لیورپول خاتمه یافت اما رود گولیت سرمربی چلسی در نیمه دوم، مارک هیوز را به میدان فرستاد.

درخشش مارک هیوز منجر به تغییر نتیجه و پیروزی ۴-۲ چلسی شد تا لیورپول برای اولین بار پس از سال ۱۹۶۴، برتری ۲-۰ را با چنین باخت دردناکی عوض کند. این باخت باعث شد تا شاگردان روی اونز وارد بحران شده و علاوه بر کنار رفتن از جام حذفی، در رقابت های لیگ نیز دچار تزلزل شوند و صدرنشینی را با مکان چهارم جدول در انتهای فصل معاوضه کردند. چلسی در آن فصل به قهرمانی جام حذفی رسید و رنسانس آبی از همان هنگام آغاز شد و چند سال بعد با حضور رومن آبراموویچ در استمفورد بریج، عملاً روزهای طلایی باشگاه چلسی کلید خورد.

در ابتدای دوران آبراموویچ، پیروزی ۲-۱ چلسی مقابل لیورپول در هفته های پایانی لیگ برتر منجر به کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا شد. از سال ۲۰۰۳ به بعد، دوران مدرن رقابت بین دو باشگاه چلسی و لیورپول شکل گرفت و این رقابت نه تنها در عرصه فوتبال، بلکه در مسائل اقتصادی نیز به اوج رسید.

در سال ۲۰۰۵، این دو تیم به فینال جام اتحادیه رسیدند و لیورپول با گل زودهنگام یان آرن ریسه پیش افتاد اما گل به خودی استیون جرارد در دقایق پایانی بازی، همه چیز را به تساوی کشاند. پس از این گل به خودی، ژوزه مورینیو سرمربی چلسی با گذاشتن انگشت سبابه بر روی دماغ خود به نشانه «هیس» به هواداران لیورپول، توسط داور اخراج شد. در انتهای همان فصل، چلسی به قهرمانی لیگ و لیورپول به قهرمانی اروپا رسید. لیورپول پیش از خلق حماسه استانبول، در مرحله نیمه نهایی به لطف گل جنجالی لوئیز گارسیا از سد چلسی گذشته در حالی که برخی معتقد بودند توپ لوئیز گارسیا توسط ویلیام گالاس از روی خط بیرون کشیده شده و آن گل را «گل ارواح» نامیدند.

تقابل لیورپول و چلسی در مسابقه رفت از نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۸ و گل به خودی یان آرن ریسه در ورزشگاه آنفیلد، یکی از جالب ترین حوادث در تقابل های تاریخی این دو تیم بود. رافائل بنیتز پیش از شروع بازی برگشت، دیدیه دروگبا را به فریب داورها متهم کرد. یک سال بعد، تساوی ۴-۴ این دو تیم در مسابقه برگشت رقم خورد. هیچ کدام از دو تیم شایسته باخت در آن مسابقه کلاسیک نبودند اما لیورپول به علت برتری ۳-۱ در بازی رفت، استحقاق بیشتری داشت.

پیروزی لیورپول مقابل چلسی در سال ۲۰۰۷ که به لطف ضربات پنالتی در آنفیلد رقم خورد و یا گل موسوم به «گل ارواح» توسط لوئیز گارسیا در سال ۲۰۰۵ در آنفیلد تب زده، برای همیشه در اذهان باقی خواهند ماند. هنوز هم برخی می پرسند که چطور ایدور گودیانسن نتوانست در ششمین دقیقه وقت اضافه، آن توپ را در داخل محوطه شش قدم گل نکند؟!

انتقال فرناندو تورس از لیورپول به چلسی در ژانویه ۲۰۱۱ نیز درگیری های بین هواداران این دو تیم را افزایش داد هر چند که تورس از یک چهره محبوب در آنفیلد، تبدیل به بازیکنی منفور شد و حتی در بازی مقابل تیم سابقش، با ضربه آرنج دنیل آگر مورد اصابت قرار گرفت.

دوران حضور تورس در چلسی بسیار سیاه بود. رافائل بنیتز در آوریل ۲۰۱۳ به عنوان سرمربی چلسی به آنفیلد بازگشت اما لوئیز سوارز در متن تمامی حاشیه های آن بازی بود. سوارز یک ضربه پنالتی را در واپسین دقایق به چلسی تقدیم کرد و برای دومین بار در دوران ورزشی اش، اقدام به گاز گرفتن کرد. لوئیز سوارز در آن بازی برانیسلاو ایوانوویچ را گاز گرفت اما داور آن صحنه را ندید و جالب این که خودش در آخرین دقیقه بازی، گل مساوی قرمزها را زد. بعداً اتحادیه فوتبال ۱۰ جلسه محرومیت برای وی در نظر گرفت.

پس از رویارویی لیورپول و چلسی در فینال جام حذفی ۲۰۱۲، یکی از مهم ترین مسابقات این دو تیم طی سال های اخیر، به آوریل ۲۰۱۴ مربوط می شود که لیورپول در صورت پیروزی مقابل چلسی در ورزشگاه آنفیلد، شانس زیادی برای تحقق رؤیای نخستین قهرمانی لیگ برتر داشت و حتی یک نتیجه مساوی نیز برای قرمزها بد نبود.

استیون جرارد در آن بازی سُر خورد تا دمبا با همه آن آرزوها را بر باد دهد و این بار نوبت هواداران چلسی باشد تا در تلافی آواز «تاریخ» لیورپولی ها، چنین آوازی را سر بدهند:

استیون جرارد بر روی الاغ لعنتی اش سُر خورد...!

آخرین تقابل جنجالی این دو تیم به ژانویه ۲۰۱۵ مربوط است که طی دو بازی رفت و برگشت در مرحله نیمه نهایی جام اتحادیه با یکدیگر رو به رو شدند. دیگو کاستا در هر دو بازی شیطنت کرده و ضرباتی را به مارتین اشکرتل، استیون جرارد و امره چان وارد آورد اما خوش شانس بود که توسط داور اخراج نشد. البته اتحادیه فوتبال ۳ جلسه محرومیت را برای مهاجم اسپانیایی چلسی در نظر گرفت.