جای خالی که هیچ وقت پر نمی‌شود

علیرضا منصوریان تاکید دارد تمام بازیکنانی که در ۳۰ سال گذشته پیراهن استقلال را به تن داشته‌اند، به‌نوعی شاگرد زنده‌یاد پورحیدری هستند.

ایران ورزشی: علیرضا منصوریان تاکید دارد تمام بازیکنانی که در ۳۰ سال گذشته پیراهن استقلال را به تن داشته‌اند، به‌نوعی شاگرد زنده‌یاد پورحیدری هستند. نگاهی به کارنامه این مرد شریف که در سه دهه گذشته به‌عناوین مختلف و در سخت‌ترین شرایط کنار استقلال بوده، حرف سرمربی استقلال را تایید می‌کند. دیروز در مراسم وداع او، نسل‌های مختلف این شاگردان حضور داشتند. آنها که ردای مربیگری به تن کرده‌اند، گروهی که می‌خواهند در آینده نزدیک وارد این حرفه شوند یا بازیکنانی که هنوز در میادین فوتبال حاضرند.

این شاگردان اما بعید است بتوانند جای استاد را پر کنند. منظور از این جای خالی قطعا نیمکت استقلال نیست. در جمع بازیکنان قدیمی استقلال مربیان زیادی هستند که نیمکت تیم برای گروهی از آنها هدف نهایی است. این نیمکت در سال‌های گذشته بارها میان این مربیان جا‌به‌جا شده و این روند در آینده هم ادامه خواهد داشت. نام‌هایی که برای این نیمکت دورخیز کرده‌اند را همه می‌شناسند و نیازی به یادآوری نیست.

جای خالی پورحیدری در هیات مدیره هم خالی نمی‌ماند. در این سال‌ها افراد زیادی به هیات‌مدیره آمده و رفته‌اند. کسانی که قبل از آن در ورزش کسی حتی نام‌شان را نشنیده بود و حالا هم که از باشگاه رفته‌اند، کاری با ورزش ندارند و حتی بعید است مسابقات را دنبال کنند. چه اهمیتی دارد صندلی‌های هیات‌مدیره با اختیارات حداقلی را چه کسانی اشغال کنند؟

پورحیدری آخرین بازمانده از نسلی بود که در فوتبال ایران خشتی روی خشت چید و میراثی باقی گذاشت. در شجره‌نامه تمام باشگاه‌های قدیمی هم نام چنین افرادی ماندگار است. کسانی که خودشان را وقف باشگاه کردند و برای بعد از خودشان چیزی باقی گذاشتند. این نگاه دلسوزانه اما به هیچکدام از شاگردان ارث نرسیده و باشگاه دیگر چنین دلسوزی نخواهد داشت. این وضعیت کم و بیش در باشگاه‌های دیگر حاکم است.

البته فوتبال باشگاهی ایران از نظر ساختار و تشکیلات و حجم مسوولیت‌های فنی و مدیریتی با دهه ۶۰ قابل مقایسه نیست و از هیچکس انتظار نمی‌رود که بخواهد یا بتواند یک‌نفره بار مشکلات را به دوش بکشد، ولی همان‌قدر که فوتبال از نظر بودجه، امکانات و توجه رشد کرده، وفاداری و ازخودگذشتگی رنگ باخته و نایاب شده.

گذشتن از اهداف و بلندپروازی‌های شخصی به نفع تیم یا باشگاه آموزه‌ای است که این روزها به‌ندرت تدریس می‌شود و کسی علاقه ندارد آن را به خاطر بیاورد. فوتبال و ورزش این روزها بیشتر یک سکوی پرتاب است، چه با عبور از منافع تیم، چه حتی با یک سلفی.