خیابانی: یکشنبه مرخص می شوم

کاپ: جواد خیابانی مجری و گزارشگر ورزشی کشورمان که مدتی است در بیمارستانی در تبریز بستری است و به مداوای بیماری اش می پردازد در گفت و گو با ما، حرفاهای جالبی زد.

ممنونم ، در حال ترخیص از بیمارستان هستم .

واقعا ؟

بله ، و بسیار لازم میدانم که تشکر کنم از همه مردم ایران ، مردمی که عاشقشان هستم و حاضرم بخاطرشان هرکاری بکنم . مردمی که در این ٧ روز سخت حتی یک ثانیه مرا تنها نگذاشتند و با پیامهایشان و مهربانی هایشان به اوج روحیه رساندند .

این مردم و همشهریان و هم ولایتی های ترک زبان من انقدر مهربانی کردند و اشک شوق مرا درآوردند که به گفته پزشکان بیمارستان و پرستاران مهربان در سلامت روحی و جسمی من بسیار موثر بوده است . این مردم از صبح اول وقت تا پاسی از شب می آمدند و لطف خودشان را نصیب حال من مینمودند و درست است که در روزهای آخر مثلا ممنوع الملاقات شدم اما بازهم تاثیر نکرد و همین دیروز هم صدها نفر را از نزدیک دیدم و از مهر و لطفشان بهره مند شدم .

عمل چطور بود؟

واقعا عالی . از تلاش دکتر دبیری که مرد محبوب همه تبریزی هاست و خودشان متخصص فوق عالی در پزشکی هسته ای هستند بهترین ها را در بیمارستان بین المللی تبریز گرد هم جمع کرده اند و دکتر طاها عنبرا واقعا یکی از بهترین های این جراحی یعنی لاپاروسکوپی اسلیو در ایران هستند و نیز پرستاران مهربان و کادر اداری بسیار محترم بیمارستان .

من فکر میکنم باید از جامعه پزشکی کشور و شخص وزیر محترم بهداشت هم تشکر کنم و فضایی که بخاطر برخی مسائل پیش آمده بود را تلطیف کنم که ببینید اینها همان پزشکانی هستند که همه جا صحبت از عدم تمرکز کاری و توجه بیشتر آنها به مسائل مالی است اما نه ، اینطور نیست و هستند پزشکان و پرستاران مهربانی که عاشقانه به مردمشان خدمت میکنند.

چه زمانی به تهران برمیگردید؟

تا یکشنبه اینجا هستم ، یکشنبه عصر در تبریز مراسمی توسط باشگاه دبیری تبریز در تجلیل از خبرنگاران ، بازیکنان تیم فوتبال پنج نفره ایران در پارالمپیک و توضیح و تشریح عملکرد تیم فوتسال دبیری در آستانه روز تربیت بدنی و ورزش انجام می شود که قرار است با افتخار بعنوان اولین برنامه بعد از نقاهت آن را اجرا کنم و انشالله از دوشنبه صبح در تهران هستم و هر زمان که همکاران من در سازمان صدا و سیما و مردم مهربان کشورم تشخیص بدهند باز هم در خدمتشان هستم.

و چرا تبریز؟

مگر میشود گفت چرا معشوق ؟ تبریز و آذربایجان جزیی از خاک پرافتخار ایران است که من نه زاده آن اما اصل و نسبم از آن است . من متولد کرج هستم اما با عشق به آذربایجان و با نگاهی عاشقانه به ایران کاری به جز احترام به کشورم هموطنانم ندارم . من عاشق اینم که بتوانم مردم کشورم را با گزارش گل یا لحظه های افتخار خوشحال کنم . به همین خاطر است که وقتی تیم های ملی امان میبازند گریه ام میگیرد که نتوانسته ام مردمم را خوشحال کنم . این مردم که بسیاری از آنها در فقر و محرومیت به سر می برند و دلخوشی شان همین گل ها و پیروزی هاست ، آنها با همین شادی هاست که غمشان را فراموش میکنند.

و من در تبریز و آذربایجان از جنس این مردم پرشور و عاشق را زیاد می بینم . اینجا به نوعی وطن اصلی من است و من میخواستم بگویم که تبریز من هم امکانات خوبی دارد و علیرغم همه محدویتهای زیادی که برای پیشرفت تبریز و آذربایجان و کلا همه شهرستانها به وجود می آورند اما مردم این شهرها خودشان برای خودشان همه چیز دارند .

خب چرا در تبریز زندگی نمی کنید ؟

اتفاقا حتما این فکر را دارم و دلم میخواهد در این شهر پر مهر و مهربانی باشم و در خانه ای محقر و کوچک اما در میان مردمی بزرگ و نجیب زندگی کنم .