در حسرت ستاره های سرنوشت ساز
نتیجه شهرآورد هشتاد و سوم همه را غافلگیر کرد. استقلال ضعیفترین شروع لیگ را تجربه میکند و پرسپولیس این بار لیگ را خیلی خوب شروع کرده.
برنده این بازی بیتردید علیرضا منصوریان بود. سرمربی استقلال بعد از تساوی مقابل ماشینسازی کاملا تحت فشار بود و سختترین روزهای مربیگریاش را تجربه میکرد. حتی بازی مقابل رقیب سنتی را آخرین فرصت این مربی جوان میدانستند. مربیان وقتی تحت فشار هستند، معمولا نمیتوانند تصمیمات درستی بگیرند، ولی منصوریان خونسردیاش را حفظ کرد و روی ایده تاکتیکیاش ایستاد. نتیجه و روند بازی نشان داد که انتخاب ترکیب و برنامه منصوریان درست بوده است. او نخستین پیچ خطرناک روی نیمکت استقلال را پشت سر گذاشت و حالا فرصت دارد تیمش را آرام آرام در جدول بالا بکشد.
استقلال برای نخستین بار در دو بازی متوالی از ترکیب ثابت استفاده کرد و موفق شد پرسپولیس را متوقف کند، ولی این به معنی بینقص بودن این ترکیب نیست. بزرگترین حسن این ترکیب ترمیم ساختار دفاعی و تعادل میان دفاع و حمله است. با وجود این همه وزن تیم روی سمت راست است و استفاده از دو بازیکن راست پا و غیرمتخصص در سمت چپ این جناح را بیاثر کرده. منصوریان باید زوج متفاوتی را برای این سمت آزمایش کند.
بعد از عملکرد عالی در نیمفصل دوم لیگ قبل، به نظر میرسد پرسپولیس اشباع شده است و میل به پیشرفت در این تیم دیده نمیشود. بعد از نایبقهرمانی فصل گذشته انتظار میرفت پرسپولیس در لیگ شانزدهم مدعی اصلی قهرمانی باشد، ولی تیم برانکو هنوز نتوانسته بازیهای فصل قبل را تکرار کند. بعد از دو نیمه نسبتا ضعیف مقابل تراکتورسازی، پرسپولیس در نیمه اول شهرآورد هم نمایش خوبی نداشت و در پایان هفته ششم صدر جدول را به تراکتورسازی واگذار کرد. اگر برانکو میخواهد این فصل هم در حسرت جام نماند باید بتواند پرسپولیس را دوباره به تیم باانگیزه و پرتلاش فصل قبل تبدیل کند. مهمترین ویژگی این تیم در فصل گذشته پرس سنگین حریفان بود، ولی دیروز خبری از این پرسینگ نبود.
اگر هواداران در روزهای گذشته در شبکههای اجتماعی رجزخوانی میکردند و بابت این بازی احساساتی شده بودند، بازیکنان تحت تاثیر حساسیت بازی نبودند و روی اجرای وظایفشان تمرکز داشتند. حتی بیدقتی طارمی مقابل دروازه هم بیش از آنکه نتیجه هیجان کاذب باشد، به روال بازیهای قبلی بود. چند سالی است که حساسیت این بازی از زمین چمن فاصله گرفته و کیفیت بازیکنان در این بازی خیلی افت نمیکند؛ اتفاق مثبتی که نشانه حرفهایتر شدن آنها از نظر ذهنی است.
استقلال و پرسپولیس نسبت به سالهای قبل از ستاره خالی شدهاند. یکی از دلایل تساوی دیروز هم غیبت بازیکنانی بود که بتوانند سرنوشت بازی را تغییر دهند. نه استقلال و نه پرسپولیس دیروز بازیکنی نداشتند که بتواند تعادل بازی را با نبوغ یا قدرتش تغییر دهد. خسرو حیدری بارها استقلال را یک تنه به پیروزی رسانده، ولی دیگر از سالهای اوجش فاصله دارد. در ترکیب پرسپولیس طارمی پتانسیل ستاره شدن را دارد، ولی نمایش او در بازیهای مهم معمولا ناامیدکننده است. شاید اگر وحید امیری به بازی میرسید، شهرآورد نتیجه دیگری داشت.
نظر کاربران
نیست که امیری سوپر منه همه رو تو زمین جا میذاره خخخ