سهم استقلال درافت تیم کی‌روش

ایران ورزشی: بازی‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل را به یاد بیاورید. روزگاری که از میان بازیکنان استقلال ۷ تا ۹ بازیکن به تناوب به تیم ملی دعوت می‌شدند و بر اساس شایستگی غالبا در ترکیب اصلی نیز حضور داشتند. استقلال آن دوران تیمی دست نیافتنی بود. با بازیکنانی نمونه و درجه یک که حتی در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا نیز به جمع چهار تیم برتر آسیا نیز رسیدند. از آن استقلال اما پس از حدود ۳ سال چیزی باقی نمانده است و نه تنها تعداد بازیکنانی که از استقلال به تیم ملی دعوت می‌شوند به طور چشمگیری کاهش یافته، بلکه به همان معدود ملی‌پوشان نیز بازی آنچنانی نمی‌رسد.

چرایش را باید از مدیرانی پرسید که طی دو، سه فصل اخیر به استقلال آمده‌اند و برآیند و نتیجه کار آنها شده است استقلالی که می‌بینیم. سهم مربیان نیز کم نبوده است. از پرویز مظلومی تا همین علی منصور که تازه سکان هدایت آبی‌ها را در دست گرفته است. سهم او در واقع در کاهش چشمگیر تعداد ملی‌پوشان استقلالی در تیم ملی بیش از همه است. منصوریان طی 3 ماهی که سکاندار هدایت آبی‌ها بوده نتوانسته از این بازیکنان مجموعه‌ای هماهنگ و با ظرفیت بسازد. حتی او از ملی‌پوشان سابق که همواره در ترکیب اصلی تیم ملی نیز دیده می‌شدند مردانی بی‌اثر ساخته است.

نمونه‌اش خسرو حیدری که در گروه جدید ملی‌پوشان جایی نداشت. بازیکنی که سابق غالبا در ترکیب اصلی تیم ملی بود. منصوریان با استقلال کنونی کاری کرده که حتی بختیار رحمانی که پیش‌تر کی‌روش بارها در رسانه‌ها اعلام کرده بود که عمیقا به وی نیاز فنی دارد، حتی به تیم ملی دعوت هم نمی‌شود. در واقع اگر امروز می‌بینیم که بختیار رحمانی دیگر مدعی پوشیدن پیراهن تیم ملی نیست عمده دلیلش به تمریناتی برمی‌گردد که منصوریان برای استقلال در نظر می‌گیرد وگرنه اگر او بازیکنان آماده‌ای را پدید ‌آورده بود بی‌شک بختیار که هیچ، خسرو حیدری هم به تیم ملی دعوت می‌شد و حتی کاوه رضایی هم در جمع مدعیان حضور در ترکیب تیم ملی قرار می‌گرفت و ایضا وریا غفوری و امید ابراهیمی در ترکیب اصلی تیم ملی دیده می‌شدند نه اینکه به بیکاره‌هایی محض در تیم ملی بدل شوند که کی‌روش یک دقیقه هم به آنها بازی ندهد.

شرایط موجود شاید دست منصوریان را برای انجام تمرینات با بازیکنان بیشتری باز گذاشته باشد اما موجب افت شخصیتی استقلال می‌شود. استقلال تیمی است که باید در رشد فوتبال ملی ایران اثر مستقیم بگذارد و این کارممکن نیست مگر با درایت و ذکاوت سرمربی این تیم که تا به امروز هرگز منصوریان را در قامت آن مردی که قابلیت رشد فنی این مجموعه را داشته باشد، ندیده‌ایم.

البته استقلال منصوریان تا به امروز هرگز بازی‌های دلچسبی در لیگ ارائه نکرده و در وضعیت فنی نامطلوبی به سر می‌برد و باید به کارلوس‌ کی‌روش و همکارانش حق داد که از بازیکنان کنونی استفاده نکنند اما خود منصوریان باید در راستای بهبود وضعیت فنی این بازیکن قدم اول را بردارد وگرنه ممکن است در آینده‌ای نه چندان دور همین امید ابراهیمی و وریا غفوری نیز جایی در بین بازیکنان دعوت شده به تیم ملی نداشته باشند.

منصوریان اگر تعداد ملی‌پوشان استقلال در بازی‌های انتخابی جام جهانی 2014 برزیل را در ذهن مرور کند حتما به نتایجی دست خواهد یافت. آن روزها استقلال چشم و چراغ تیم ملی بود اما از آن مجموعه بی‌نظیر تنها خسرو حیدری در استقلال حضور دارد که او هم با افت چشمگیری مواجه شده و دیگر در لیست دعوت شده‌های تیم ملی دیده نمی‌شود. در مقابل پرسپولیس است که عنان کار را در دست گرفته و برانکو با ساختن تیمی هماهنگ و بازیکنانی نسبتا با کیفیت‌تر از استقلال غالب پست‌های تیم ملی را به اشغال خود درآورده است. منصوریان اگر وضعیت رقیب سنتی استقلال را خوب رصد کند، حتما به خود تکانی خواهد داد تا شاید دوباره استقلال را به ستونی برای فوتبال ایران بدل کند.

آیا می‌شود دوباره استقلالی‌ها را در قامت بهترین‌ها و بازیکنان اصلی تیم ملی رویت کرد؟ کمی صبر می‌کنیم. بازی‌های تیم ملی با ازبکستان و کره جنوبی نزدیک است و منصوریان تا آن روز کم فرصت نخواهد داشت.