فضای مجازی و درس‌هایی از مهرداد و علی

خبرورزشی: چند روزی است سایه غم را در هر کجا حس می کنیم. نه این که قبلش، زندگی خیلی عالی و رو به راهی داشتیم اما دلمان به حداقل ها خوش بود.

روزهای برزخی و شب های عجیبی را پشت سر می گذاریم. همه چیز اول با بیماری مهرداد میناوند شروع شد، همزمان علی انصاریان هم در بیمارستان بستری شد؛ هر دو با علائم حاد بیماری کرونا و درگیری ریه ها...

روزهای نخست هیچ چیز را جدی نگرفته بودیم؛ خبرهایی از گوشه و کنار می رسید. ما باز هم جدی نمی گرفتیم و با خود می گفتیم چیزی نیست اما وقتی حال میناوند بد شد و در بیمارستان زیر دستگاه رفت، فهمیدیم این بار قضیه فرق می کند. خبر درگذشت مهرداد میناوند را هنوز باور نکرده بودیم که گفته شد حال علی انصاریان وخیم است.

چند روزی است سایه غم را در هر کجای این مملکت حس می کنیم. نه این که قبلش، زندگی خیلی عالی و رو به راهی داشتیم اما دلمان به حداقل ها خوش بود. به همین فضای مجازی و اینستاگرامی و به قول یکی از دوستان، به همین حضور وقت و بی وقت میناوند و انصاریان.

ما در صفحات مجازی تا همین ۲ هفته قبل خبر میناوند را داشتیم، از فعالیت های انصاریان بی خبر نبودیم و خلاصه داشتیم با آنها زندگی می کردیم. بدون این که در آن لحظات بدانیم همین فضای مجازی که خیلی هم منتقدش هستیم و مدام در مذمت آن نق می زنیم، چقدر ما را به هم نزدیک می کند؛ چقدر از زندگی و احوالات هم باخبریم...

***

میناوند مظلومانه پرکشید و رفت. هنوز قلبمان برایش تند می زند و رفتنش را باور نداریم. هر بار ویدیویی کوتاه از مهرداد در اینستاگرام می بینیم و محبتی که مردم به او داشتند را در کامنت ها بررسی می کنیم، به این نتیجه می رسیم که میناوند حتی با رفتنش و علی انصاریان با مبارزه سختش که همچنان در بیمارستان ادامه دارد، چقدر دل ها را به هم نزدیک کرده اند.

حال خوشی نداریم اما با حال و احول مردم خوب ایران زندگی می کنیم. همه آنهایی که ساعت ها در خانه های خود به یاد مهرداد میناوند هستند و برای علی انصاریان آروزی سلامتی دارند، همه آن عزیزانی که در حوالی بیمارستان فرهیختگان برای علی دعا می کنند، قلبشان به درد آمده است...

نزدیکی دل ها، حس غریزی دوست داشتن آدم ها و بر ملا شدن یک نکته مهم؛ فرصت چندانی در زندگی نداریم. همه چیز به سرعت برق و باد می گذرد و هیچ چیز در هیچ کجای این کره خاکی، جای محبت و عشق و خوبی را نمی گیرد.