ویلموتس‌های آنها گل می‌زنند!
فوتبال باشگاهی ایران در نبردی نابرابر با رقبای منطقه‌ای قرار دارد؛ رقبایی که تمام پول ویلموتس را خرج یک مهاجم می‌کنند و اگر دو بازی گل نزد، کنارش می‌گذارند. ما، اما به خاطر یک غرامت ۶ میلیون دلاری غیر قطعی تب کرده‌ایم و بهترین ستاره‌های‌مان را بابت ۴۰۰ هزار دلار از دست می‌دهیم.
خبرگزاری ایسنا: فوتبال باشگاهی ایران در نبردی نابرابر با رقبای منطقه‌ای قرار دارد؛ رقبایی که تمام پول ویلموتس را خرج یک مهاجم می‌کنند و اگر دو بازی گل نزد، کنارش می‌گذارند. ما اما به خاطر یک غرامت ۶ میلیون دلاری غیر قطعی تب کرده‌ایم و بهترین ستاره‌های‌مان را بابت ۴۰۰ هزار دلار از دست می‌دهیم.
«اجازه بدهید همین اول بحث یک نکته را روشن کنیم: این که هزینه اشتباه حتی اگر به اندازه هزار دلار هم باشد، قابل قبول نیست و فرد مسبب باید پاسخگو باشد. مخصوصا با شرایط اقتصادی و ارزی امروز ایران، جایی برای دورریز دلار وجود ندارد. از این منظر، عقد قرارداد با مارک ویلموتس که مجموعا به تحمیل زیان هشت میلیون یورویی به فوتبال ایران منجر شده، به شدت محکوم است و جای هیچ دفاعی ندارد. این بحث سر جای خودش اما سوژه این مطلب، توصیف عینی اقتصاد کوچک فوتبال ایران با یادآوری «ویلموتس‌گیت» است.
گویا فدراسیون فوتبال ایران برای پرداخت یک قسط از دستمزد مربی بلژیکی ناچار شده دو میلیون یورو از «شستا» قرض بگیرد که حالا عدم بازپرداخت این پول، مشکلات زیادی به وجود آورده است. بابت بقیه مطالبات ویلموتس هم حکم غرامت شش میلیون یورویی صادر شده که نفس فوتبال ایران را به شماره انداخته است. عدد این خسارت آن قدر نسبت به بنیه فوتبال ما سنگین است که خیلی‌ها از لفظ «ورشکستگی» استفاده می‌کنند.
حتی سازمان بازرسی و قوه قضائیه به این موضوع وارده شده‌اند و فیفا هم چون مداخله آنها را مصداق دخالت دولت در فوتبال دانسته، فدراسیون را تهدید به تعلیق کرده است. همه این گرفتاری‌ها به خاطر شش میلیون یورو است؛ مبلغی که اگر به همین مسابقات جاری لیگ قهرمانان آسیا نگاه کنید، پی می‌برید برای رقبای منطقه‌ای ما چقدر نازل به شمار می‌آید.
مهدی بن‌عطیه، مدافع الدحیل که بخشش او ساعاتی پیش از بازی با پرسپولیس جنجال بزرگی به پا کرد، سال گذشته در حالی از یوونتوس راهی الدحیل شد که جذب او برای تیم قطری حدود ۱۴ میلیون یورو هزینه به دنبال داشت. ماریو مانژوکیچ هم که در بازی رفت دو تیم دروازه پرسپولیس را باز کرده بود، سالانه ۷ میلیون یورو از الدحیل حقوق می‌گرفت؛ گرچه او مدت زمان کوتاهی در این تیم بازی کرد. ویلیتون، ستاره برزیلی الشارجه که در جریان پیروزی ۶ بر صفر این تیم مقابل التعاون هت‌تریک کرد، سالانه ۵/ ۱میلیون یورو از باشگاه اماراتی دستمزد می‌گیرد.
او مصدوم شده و پرسپولیسی‌ها دارند «دعا» می‌کنند به بازی سرنوشت‌ساز فردا نرسد؛ تنها کاری که از دست ما ساخته است! جذب لوکاس کایو، وینگر پرتغالی الشارجه هم برای این تیم چیزی حدود ۱۱ میلیون یورو هزینه داشته و حالا نماینده ما که بهترین مهاجمش عیسی آل کثیر است، باید صعود را از دست چنین ستاره‌هایی بقاپد. در السد قطر بغداد بونجاح ظاهرا سالانه دستمزدی حدود ۳ میلیون یورو دریافت می‌کند و همچنان به زدن گل‌های حساس ادامه می‌دهد. الاهلی عربستان هم که همین امشب در بازی مرگ و زندگی گروه اول با استقلال مصاف خواهد داد، دیروز لوبومیر فیسا، هافبک صربستانی بنفیکا را با قراردادی سه میلیون یورویی جذب کرد.
نوشتن بند بالا را تا دو روز دیگر هم می‌شد ادامه داد. فوتبال باشگاهی ایران در نبردی نابرابر با رقبای منطقه‌ای قرار دارد؛ رقبایی که تمام پول ویلموتس را خرج یک مهاجم می‌کنند و اگر دو بازی گل نزد، کنارش می‌گذارند. ما اما به خاطر یک غرامت ۶ میلیون دلاری غیر قطعی تب کرده‌ایم و بهترین ستاره‌های‌مان را بابت ۴۰۰ هزار دلار از دست می‌دهیم. غم‌انگیز است که نامه خداحافظی مهدی ترابی با هواداران پرسپولیس، یک ساعت قبل از بازی این تیم با الدحیل منتشر می‌شود.»
ارسال نظر