زنده کردن موفقیت های گذشته

روزنامه هفت صبح: هالیوود ترفند جدیدی برای ساخت فیلم های سینمایی پیدا کرده است: رجعت به خود و ساختن فیلم هایی درباره شخصیت ها و فیلم های سینمایی موفق گذشته؛ «نجات آقای بنکس» یکی از مهمترین فیلم های سال از همین فرمول کارخانه رویاسازی پیروی می کند.

یکی از فیلم های مهم امسال که به طرز عجیبی در اسکار و جوایز دیگر به آن بی توجهی شد، «نجات آقای بنکس» جان لی هنکاک است. فیلمی که عجیب است منتقدان هم زیاد تحویلش نگرفتند. با این وجودداستان جذابی در مورد یکی از مهمترین شخصیت های هالیوود دارد.

شیوه ای که هالیوود در مورد «نجات آقای بنکس» به کار برده، روندی است که الان چند سال است در سینمای جهان رواج پیدا کرده است. اینکه درباره شخصیت هایی فیلم بسازند که خودشان در صنعت سینما نقش مهمی داشته اند. ماجرایی مربوط به یکی از شخصیت های واقعی نام آشنای هالیوود را انتخاب می کنند که شاید اصل ماجرا چندان هم جذاب نبوده است و بعد فیلمی از روی آن می سازند که حداقل به خاطر بازیگری که نقش یک آدم حقیقی معروف را بازی کرده، برای مخاطب کنجکاوی برانگیز است. اغلب این فیلم ها به خصوص در بخش طراحی صحنه و لباس آثار شاخصی از کار درمی آیند.

بازآفرینی یک دوره و به تصویر کشیدن آدمی که احتمالا برای میلیون ها نفر در سرتاسر دنیا یک شخصیت تاثیرگذار است، توجه زیاد به جزییات را می طلبد. چیزی که در این فیلم ها بیشتر از همه مورد توجه قرار می گیرد قطعا بازیگری است که نقش آن قهرمان مورد نظر را بازی می کند. اینکه از لحاظ فیزیکال چقدر به او شباهت داشته باشد و در رفتارها و حرکاتش چقدر بتواند مخاطب را قانع کند که این همان کاراکتری است که زمانی بخشی از رویاهایش را ساخته. هالیوود به مرحله تغذیه از خودش رسیده است.

در یک چرخه به استفاده دوباره از همان آدم هایی رسیده که زمانی هالیوود را به اوج رسانده بودند. البته سال ها پیش تعدادی از بهترین فیلم های تاریخ سینما درباره اتفاقاتی که در هالیوود می افتند ساخته شده بودند آثاری مانند «سانست بلوار» بیلی وایلدر که ماجرای ستاره فیلم های صامت را روایت می کرد که کنار گذاشته شده اما خودش باور ندارد و با عشق به بازگشت روی پرده سینماست که زندگی می کند یا «آواز در باران» جن کلی که به پشت صحنه اتفاقات هالیوود می پرداخت.

در همین سال های اخیر «آرتیست» میشل هازاناویشس را داشتیم که باز هم فیلمی درباره ستارگان صامت سینما بود و اینکه چطور با ناطق شدن سینما خیلی از آنها جایگاه خودشان را از دست دادنداما دراین مطلب به طور مشخص به فیلم هایی از یک دهه اخیر می پردازیم که در آن شخصیت های واقعی سینما بار دیگر روی پرده جان گرفتند.

گریس از موناکو (2014)


فیلمی که هنوز به نمایش درنیامده با حاشیه های زیادی همراه شده است اما این بار حاشیه ها به وجه هنری گریس کلی برنمی گردند. گریس کلی از ستارگان مهم هالیوود که در فیلم های هیچکاک استعداد بازیگری اش شکوفا شد خیلی زود با شاهزاده موناکو ازدواج کرد و بعد از آن نامش به پرنسس گریس موناکو تغییر کرد و سینما را کنار گذاشت.

حالا پادشاه موناکو که فرزندگریس کلی است به چهره ای که از مادرش در فیلم نشان میدهند اعتراض کرده است. الیویه داهان کارگردان فیلم «گریس از موناکو» در ساخت فیلم های بیوگرافیک تبحر زیادی دارد و این را در زندگی نامه ادیت پیاف، «زندگی ایده آل» نشان داده است. به خصوص بعد از ساخت این فیلم به نظر می رسد شانس نیکول کیدمن برای بازگشت به صدر ستارگان هالیوود بیشتر شود و شاید حتی برایش نامزدی اسکار را هم در پی داشته باشد (ماریون کونیار با بازی در فیلم داهان در نقش پیاف تبدیل به ستاره شد و جایزه اسکار گرفت) از لحاظ فیزیکی کیدمن احتمالا بهترین انتخاب برای بازی در نقش گریس کلی در میان بازیگران شناخته شده هالیوود است.

نجات آقای بنکس (۲۰۱۳)

جان لی هنکاک بهترین فیلم کارنامه اش را ساخته است. فیلم البته با وجود بازی فوق العاده تام هنکس (که در کمال تعجب امسال نه برای این نقش و نه «کاپیتان فیلیپس» نامزد جایزه بازیگری اسکار نشد) و بازی خوب اِما تامپسون هنوز تا شاهکار فاصله دارد اما قطعا یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۱۳ است.


فیلم داستان ساخته شدن یکی از مهمترین آثار سینمای هالیوود است. فکر کنید اگر هالیود به این ایده اش ادامه بدهد چند فیلم موفق دیگر می تواند تولید کند. پی ال تراورس نویسنده کتاب «مری پاپینز» بود. والت دیزنی بزرگ بعد از خواندن این کتاب تصمیم می گیرد که اولین فیلم سینمایی دیزنی اقتباسی از این کتاب باشد. فیلم داستان مواجهه والت دیزنی (تام هنکس) با تراورس (با بازی اِما تامپسون) است و اینکه چطور رویاهای کودکی تراورس جلوی دیزنی جان می گیرند.

برتون و تیلور (۲۰۱۳)

الیزابت تیلور ستاره بزرگ سینما و برنده جایزه اسکار که نقش های به یادماندنی در فیلم هایی مانند «گربه روی شیروانی داغ» یا «کلئوپاترا» بازی کرده است، هشت بار ازدواج کرده و یکی از جنجالی ترین ازدواج های او با ریچارد برتون بود. برتون یکی از مهمترین بازیگران سینما بود و طبیعی است که ازدواج این دو نفر در صدر همه اخبار قرار می گرفت.


این دو نفر اسطوره های سینما بودند و حالا دوباره بعد از سال های روی پرده سینما با بازی هلنا بونهام کارتر و دومینیک وست جان می گیرند. این فیلم تلویزیونی را ریچارد لاکستون برای شبکه چهار بی بی سی ساخته است. در «برتون و تیلور» می توانید به زندگی خصوصی دو بازیگر مهم سینما سرک بکشید که قطعا برای سینما دوستان وسوسه برانگیز خواهد بود. هر چند نشریه تایمز «برتون و تیلور» را یک درام کامل خوانده و گاردین هم بازی بونهام کارتر را عالی توصیف کرده است اما باید اعتراف کرد دیدن بونهام کارتر در نقش تیلور که کوچکترین شباهتی به هم ندارند، توی ذوق می زند. البته خودبونهام کارتر و وست هم اعتراف کرده اند که به برداشت متفاوتی از کاراکتر تیلور و برتون فکر می کرده اند و بیشتر از آنکه بازی آنها را ببینند به ده ها نوار صوتی از صدای آنها گوش داده اند.

هیچکاک (۲۰۱۲)

استاد بزرگ تعلیق سینما. کارگرانی که فیلم هایش هنوز هم دلهره آورند. تصور سینما به خصوص سینمای جنایی بدون آلفرد هیچکاک دشواری است. کارگردانی که با ستاره های زیادی در کارنامه اش همکاری کرده است و سر صحنه هم سبک به خصوص خودش را برای کارگردانی داشته و همه اینها دست به دست هم می دهند تا هیچکاک به یک سوژه ناب برای یک فیلم تبدیل شود.


ساشا گرواسی کارگردان فیلم تلویزیونی «هیچکاک» اسم و رسم زیادی ندارد هر چند جایزه امی و جایزه کارگردانی فیلم های مستقل اسپریت را از آن خودش کرده است. مهمترین نکته «هیچکاک» هم بازی آنتونی هاپکینز در نقش آلفرد هیچکاک است. گروه بازیگران فیلم «هیچکاک» نام های مطرح سینما هستند. هلن میرن و اسکارلت جوهانسون کنار هاپکینز در این فیلم بازی می کنند.

فیلم بازگوکننده زندگی خصوصی این کارگردان بزرگ سینماست و قصه عشقش به همسرش سر فیلم «روانی» را به تصویر می کشد. در نهایت با وجود تلاش های بازیگران «هیچکاک» فیلم چندان خوبی از کار درنیامده است. گریم آنتونی هاپکینز در نقش هیچکاک در این فیلم آنقدر مورد توجه قرار گرفت که نامزد جایزه اسکار هم شد.»

یک هفته من با مریلین (۲۰۱۱)

بیلی وایلدر می گوید مریلین مونرو ذاتا یک ستاره بود. شاید تیزهوش و روشنفکر نبود اما به محض اینکه دوربین ها روشن می شدند مونرو استعداد ذاتی اش در بازیگری را نشان می داد. به نظر می رسد کل فیلم «یک هفته من با مریلین» بر مبنای همین جمله وایلدر بنا شده باشد. میشل ویلیامز تمام تلاشش را می کند که نقش مونرو را آنطور که در تاریخ سینما توصیف شده بازی کند.


یک جور معصومیت توأم با بلاهت، حالت های هیستریک عصبی و در عین حال ستاره ای که می توانددنیا را تحت تاثیر قرار دهد اما مشکل اینجاست که همه اینها به طور غریزی در وجود مونرو بود و در میشل ویلیامز نیست، برای همین هم تلاش های ویلیامز برای دادن تصویری درست از مونرو به جایی نمی رسد.

سایمون کورتیس، کارگردان فیلم توانسته حال و هوا و فضای خوبی برای فیلمش درست کند. رابطه بین مونرو و لارنس الیویه را که قرار است بازیگر نقش مقابل و تهیه کننده فیلمی باشد که مونرو در آن بازی می کند را هم جذاب به تصویر کشیده است. جولیا اورموند در نقش ویوین لی، همسر لارنس اولیویه و یکی از بازیگران بزرگ تاریخ سینما نتوانسته بود خودی نشان بدهد. فیلم بیشتر از هر چیزی از بازی ها لطمه خورده است.

هوانورد (۲۰۰۴)

درام بیوگرافیک مارتین اسکورسیزی که یکی از بهترین فیلم های یک دهه اخیرش است شاید مستقیما و به طور کامل به سینما مربوط نباشد اما ارجاعات آن به دو شخصیت مهم تارتیخ سینما آنقدر زیاد است که نمی شود نادیده اش گرفت. لئوناردو دی کاپریو در این فیلم نقش هاروارد هیوز را بازی می کند. هیوز یک ماجرای تمام عیار ثروتمند بود که عشق اصلی اش پرواز بود و در کنار آن سینما را هم دوست داشت.


هیوز یک کمپانی فیلمسازی زد و تعدادی از فیلم های مهم هالیوود را تهیه کردو در حین این کار با کاترین هبپورن بازیگر افسانه ای هالیوود را تهیه کردو در حین این کار با کاترین هبپورن بازیگر افسانه ای هالیوود هم آشنا شد. هنوز چند فیلم هم کارگردانی کرد. بخشی از فیلم «هوانورد» به آشنایی و رابطه بین هیوز (دی کاپریو) با هبپورن (کیت بلانشت) می پردازد. فیلمنامه جان لوگان کامل و جزیی نگر است و شخصیت ها را خیلی خوب پرورش داده.

کارگردانی اسکورسیزی هم جای بحث ندارد. «هوانورد» یکی از بهترین فیلم هایی است که می تواند مقطعی از تاریخ هالیوود و شخصیت هایش را به شما نشان دهد. بازی دی کاپریو در فیلم برایش یک نامزدی اسکار به ارمغان آورد و خیلی ها معتقد بودند باید اسکار را برای نقش هیوز می برد اما این وسط بلانشت بود که توانست برای بازی در نقش هبپورن اسکار را به خانه برد.