پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

«انزوا» به کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی. ایده ی درخشانی که از پس کارگردانی نه چندان قدرتمند میرزایی هدر رفته و اصلا داستان در قالبی تعریف شده که مناسب حالش نیست.

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «پسران تاریخ» در تماشاخانه ایرانشهر کاری از اشکان خیل نژاد، از آن دست نمایش ها که تکان دارد و خودِ تئاتر است.

«ایمان ما...ایمانی آسانتره،آنجا که قداست را تکریم می کردند ما شهرت را تکریم می کنیم
آنها بر تقوایِ راسخ حرمت می نهادند، ما بر قدمت رخوت زده حرمت می نهیم

در اصول دینِ ما قدیمی خوب است...قدیمی تر بهتر است...کهن بهترین است...به اضافه یِ یک امتیاز برای باستان شناسی،،،چرا که نزدیکترین جائیه که تاریخ به بازار میرسه،خودمون رو هر چه بنامیم. چیزها برای ما بیشتر واجد اهمیت اند تا انسانها.نه پراکنده شدن مومنان،نه رنگ شهدا،نه ترک نماز،نه.

آنچه که امروز ما را در برابر انحلال صومعه توسط هنریِ هشتم بهت زده می کنه از دست رفتنِ چیزهاست و ازآن جائی که رهبانیت یعنی هجرت از چیزها...ما با این تضاد طنزآلود روبروییم. تا جایی که میتونی بگی درست در لحظه انحلال بود که صومعه در نزدیکترین موقعیت نسبت به آرمان هایی که بر آن اساس بنا شده بود قرار داشت و این که این امر مدیون هنری هشتم ِ شرور بود که صومعه به هدفش نائل شد»

اکران: «انزوا» به کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی.

خلاصه داستان: «زهره» (لعیا عباس میرزایی) در حال بازگشت به خانه پس از اینکه احساس می کند تحت تعقیب است، پا به فرار می گذارد اما در مسیر تصادف کرده و از دنیا می رود. پرویز (امیر علی دانایی) که همسر زهره است، پس از ۶ سال اجازه می گیرد تا به مدت ۷۲ ساعت از زندان خارج شود تا زهره را دفن کرده و بچه هایش را به فرد امینی بسپارد اما...

ایده ی درخشانی که از پس کارگردانی نه چندان قدرتمند میرزایی هدر رفته و اصلا داستان در قالبی تعریف شده که مناسب حالش نیست. ریتم کند و خسیس روایی «انزوا» باید با تدوینی مجدد در قالب مرسوم قرار بگیرد. تاکید بر معرفی شخصیت و ایجاد گره و به اوج رساندن و بعد به مرور گره گشایی در نیم ساعت پایانی می توانست انزوا را بهتر کند، هرچند که همین ایده هم به اندازه جذاب هست.

کتاب: مجموعه داستان «گذر از زمستان» نوشته اولیویه آدام به تازگی توسط نشر چشمه منتشر و راهی بازار نشر شده.

مرگ، زندگی گذشته، آدم هایی که از دست رفته اند و فقدان از جمله مفاهیمی هستند که در داستان های این کتاب وجود دارند. آدم های این داستان ها، با گذشته ای دور ارتباط دارند و در فرازی از قصه ناچارند به گذشته رجوع کنند. برف، یکی از عناصر ثابت و حاضر در بیشتر داستان های این کتاب است.

این کتاب ۹ داستان کوتاه دارد: پیالا مُرد، خستگی، خاکستر، سال نو، سکوت، در بازگشت، لَکَنو، بی خداحافظی، زیرِ برف

در قسمتی از داستان «لکنو» از این کتاب:

«دوباره سوار تریلی شدیم. حالم را پرسید. گفتم خوبم ولی خوابم می آید. از پشت صندلی پتو و بالش درآورد. آن ها را به طرف من گرفت. آدرس را بهش دادم و راه افتاد. نخوابیدم، اما همین که چشم هایم را بسته بودم و به صدای موتور ماشین، صدای آرام موسیقی و او گوش می دادم خودش خیلی خوب بود. سرفه می کرد، سیگار روشن می کرد، با سر انگشتانش روی فرمان ضرب می گرفت، گونه هایش را می خاراند و گه گاهی آه می کشید»

نمایش خانگی: «فصل نرگس» ساخته نگار آذربایجانی که پیش از این «آینه های روبرو» را از او دیده بودیم در دومین اثرش باز هم از لحاظ مضمونی امیدوارکننده نشان می دهد. او می داند چطور برخلاف پیشینیان نظیر پوران درخشنده و رخشان بنی اعتماد، طوری از حقوق زنان بگوید که نه به دام احساست گرایی بیفتد و نه فمینیستی نشان دهد. «فصل نرگس» مشکلات رایج فیلم های ایرانی ندارد. می داند چه بگوید و با چه نگاهی. بازی های قابل قبولی هم دارد. اما ضربه را از تدوین نامناسب خورده، فیلمی که دیر شروع می شود و نمی تواند از تحول جاده ای آدم هایش به درستی استفاده کند. در هر صورت «فصل نرگس» فیلمی معمولی و محترمی است.

خورجین: «همچنان آلیس» از آن فیلم هایی است که باید دید، روان، دلنشین و البته اندوهگین. یادداشت کوتاه زیر دلنوشته ای است پس از تماشای فیلم.

«مرگ مگر غیر از جدایی است؟ آلزایمر هم چیزی است در همین احوالات، با این تفاوت که هنوز هستی و نیستی. انگار پشت خط دنیا صدایت قطع و وصل می شود. هی به یاد می آوری و هی از یاد می بَری. خاطرات و یادها و هر چه که (من) را می سازد با فراموشی دچار تردید می شود. اصلا من چه هستم؟ من کجا اینی شد که حالا هست؟ عاشقانه هایم با تو؟ آرزوهای از دست رفته ام؟ حسادت هایم؟ آن اخم معلم کلاس اول؟ عیدی که خان عمو نداد و حسرتش به دلم ماند! صف فیلم آدم برفی!...

آلزایمر همه را دست می اندازد و این کُشنده ترین شکل مرگ است. انگار عزرائیل تو را روی سنگلاخ خاطراتت می کِشَد و تقلا می کنی و افسوس»