فراستی همین جوری جذاب است!
حالا دست مسعود فراستی برای کارگردان ها رو شده و با این نیت به هفت می روند که با ادبیات خود آقای منتقد سر میز نقد بنشینند. جمعه شب نوبت «سایه های موازی» بود که توسط فراستی نقد شود.
روزنامه هفت صبح - احمد رنجبر: حالا دست مسعود فراستی برای کارگردان ها رو شده و با این نیت به هفت می روند که با ادبیات خود آقای منتقد سر میز نقد بنشینند. جمعه شب نوبت «سایه های موازی» بود که توسط فراستی نقد شود. کارگردانش اصغر نعیمی است که سابقه ژورنالیستی دارد و می داند چطور با منتقد هفت دوئل کند.
هرچند شیوه او به اندازه شهاب اسفندیاری که چند هفته پیش در قامت مدافع «فروشنده» رو به روی فراستی نشست، جواب نداد اما در نهایت توانست حرف هایش را به کرسی بنشاند و منتقد برنامه را متهم به استفاده از ادبیات نامناسب کند. این اتفاق سوژه این گزارش ما شده تا ضمن نگاهی گذرا به آن چه در میز نقد هفت اخیر گذشت، شیوه مسعود فراستی در تحلیل فیلم ها را به چالش بکشیم. این روشی درست و اصولی در نقد است؟ علیرضا رییسیان تهیه کننده و کارگردان سینما پاسخ می دهد.
چرا اجازه ندارم به فراستی توهین کنم؟
چرا اجازه ندارم به فراستی توهین کنم؟
آن چه هفت اخیر را ویژه کرد، داغ شدن مجادله مسعود فراستی و اصغر نعیمی است. ریشه این بگومگو، اعتراض اصغر نعیمی به ادبیات فراستی بود تا جایی که بیننده در لحظاتی درگیری لفظی طرفین را به تماشا نشست. نعیمی حضور فراستی در برنامه «هفت» را به امرار معاش مرتبط دانست و از او خواست حرمت خود را حفظ کند، فراستی نیز بارها بخش های مختلف فیلم او را سطحی، چیپ و دارای فیلمنامه ای فاجعه دانست.
فراستی از اصطلاحاتی مثل «بی عرضه» و «فیلمفارسی» استفاده کرد و نعیمی جواب داد: «من خیلی مردد بودم به این برنامه بیایم. تو می گویی فیلمنامه نویس عرضه نوشتن نداشته و من هم می توانم بگویم تو عرضه نقد نداری! رسانه عمومی جایی است که وقتی ما در آن صحبت می کنیم باید مراقب باشیم از چه ادبیاتی استفاده می کنیم.»
و فراستی این طور پاسخ داد: «پشت این جمله ها مخفی نشو. عرضه یعنی توان! توان این را نداشته است. تو با ادبیات خودت برداشت کن. به جای آنکه ناراحت شوی و استرس بگیری، به نقد فیلمت پاسخ بده.» و جمله آخر نعیمی این بود: «چرا مسعود فراستی به خود اجازه می دهد درباره فیلم من توهین کند، اما من اجازه ندارم به او توهین کنم؟»
رویه نادرست فراستی
اتفاق جمعه شب ادامه طبیعی شیوه مسعود فراستی در نقد فیلم ها است. پیش تر نوشته ایم که چنین ادبیاتی نه تنها زیبنده برنامه ای تلویزیونی نیست که باعث می شود فیلمسازان به جای پذیرش ضعف اثرشان، در موضع مظلوم قرار گیرند و بیننده گمان کند مثلا کیفیت «سایه های موازی»، در اندازه «فروشنده» است! با علیرضا رییسیان که طرح موضوع می کنیم، ترجیح می دهد کلی تر پاسخش را بیان کند: «من اساسا نمونه چنین برنامه ای که منتقد و فیلمساز رو در روی هم بنشینند و درباره یک فیلم درگیر شوند را در هیچ جای دنیا ندیده ام؛ چون منتقد فیلم را می بینید و نظراتش را مکتوب یا شفاهی انعکاس می دهد.»
بعد از آن بر روی شخصیت مسعود فراستی زوم می کند: «او تیپی برای خودش ساخته که در آن پوزیشن به مقاصدی که می خواسته دست پیدا کرده است. یعنی یک آدم مخالف خوان تندرو با ادبیاتی که در حیطه قوانین نقد فیلم و اساس نقد هنر قرار نمی گیرد. پس این شخصیت در هر صورت پیروز خواهدشد، به دلیل این که جامعه ما اصولا برای مخالفت های تند و تیز آمادگی بیشتری دارد تا حرف آکادمیک درست و یا تحلیل.
از همین لغتی که ایشان به عنوان پایه نقدهایش مرتب استفاده می کند بگیر تا حرف های کلی در نقد فیلم: «درآمده؛ در نیامده.» اصلا چنین واژه ای در دنیای نقد چه معنی دارد؟! در حالی که در برنامه شبکه های خارجی وقتی یک خط از یک منتقد معروف نقل قول می کنند، بدون این که فیلم را دیده باشی می توانی به یک شمای کلی دست پیدا کنی.»
محصول انحصار
علیرضا رییسیان یکی از دلایل اصلی که باعث شده مسعود فراستی بر شیوه نقدش تاکید داشته باشد را پایین بودن تعداد برنامه های سینمایی می داند: «در برنامه های خارجی نقدهای زیادی درباره یک فیلم توسط مجری خوانده می شود ولی این جا ما فقط با یک برنامه و یک منتقد رو به رو هستیم.
بنابراین چیزی که این منتقد درباره فیلم ها می گوید می تواند پیامدهای ناگوار داشته باشد. اگر ما ۱۰ برنامه درباره سینما داشتیم و ۱۰ منتقد مختلف در آن ها حضور داشتند، اصلا شیوه نقد تند و تیز فراستی مهم نبود. چون یکی از آن مجموعه تلقی می شود؛ هر کسی ادبیات او را دوست داشت، می دید و هر کس دوست نداشت سراغ شبکه ای دیگر می رفت. ولی در کشوری که تلویزیون انحصاری است، آقای فراستی خیلی زیرکانه چنین شخصیتی برای خودش ترسیم کرده و در یک پروسه چندساله آن را جا انداخته است.»
فراستی همین جوری جذاب است!
وقتی مسعود فراستی توسط محمود گبرلو کنار گذاشته شد، یکی از عوامل جذابیت برنامه از بین رفت. حتی قبل از این که توسط فریدون جیرانی دعوت شود، میز نقد جذابیت نداشت. از رییسیان می پرسیم فکر نمی کنید رفتن فراستی یا حذف این تیپ جذابیت را از هفت بگیرد: «اساسا اگر فراستی غیر از این باشد، کسی بیننده اش نخواهدبود. کما این که کتاب های قابل تاملی درباره هیچکاک و برگمان جمع آوری کرده، اما کسی او را به خاطر این اتفاق به یاد نمی آورد. برای همین است که می گویم چنین لحن و ادبیاتی را زیرکانه برای خود انتخاب کرده.»
وقتی منتقد کم می آورد
در برنامه اخیر هفت نعیمی آمده بود که پاسخ فراستی را بدهد. همین باعث شد منتقد برنامه عصبانی شود مثل اتفاقی که در مواجهه اش با شهاب اسفندیاری رخ داد. رییسیان مثال دیگری می آورد: «در برنامه ای که علی معلم رو به روی فراستی نشست و درباره «مدمکس» صحبت کرد کاملا نظرش غالب شد. اصغر نعیمی در برنامه اخیر حرف جالبی به فراستی زد که تو تحمل نقد نداری چرا همه را نقد می کنی؟ و واقعا فراستی تحمل نقد ندارد.»
به بهروز افخمی کمک کنیم
صحبت که به این جا می رسد از رییسیان می پرسیم معنای حرف شما یعنی باید هفت از بهروز افخمی گرفته شود: «نه؛ اتفاقا من معتقدم باید به بهروز کمک کرد تا با برخورداری از یک تیم قوی در اتاق فکر، هفت جذاب و متنوع شود. بار بصری برنامه باید افزایش پیدا کند، آدم ها متنوع شوند و از حالت تیپیکال و یکنواخت بیرون بیایند.
رییسیان به نکته قابل تامل دیگری هم اشاره می کند: «اگر شما طوری برنامه را به این شکلی که هست بچینی و آیتم ها را با رویکرد جذاب تهیه نکنی، حذف کسی مثل فراستی جذابیت را از بین می برد. ولی اگر شکل برنامه و آیتم ها متنوع باشد، حذف فراستی هیچ ضربه ای به آن نمی زند. هفت برنامه ای سینمایی است ولی شما کمترین بار بصری را از آن می بینید. در حالی که نود دارای آیتم های متنوع و جذاب است و همین باعث می شود بحث هایی مثل داوری بر تمام برنامه غلبه نکند.»
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
یعنی محترمانه می فرمایند برنامه هفت معرکه‌گیری ست و مجری هم نقش لوطی و معرکه‌گیر را دارد و جناب آقای مسعود فراستی هم حکم «جذابیت» لوطی را دارد!!!
موافقم
آقا اگر به فخش دادن باشه که من می‌توانم بهتر از آقای فراستی فحش دهم حرف رکیک زدن که هنر نمی‌خواهد
گیرم حتی محتوای حرف هم درست باشد بیان آن در قالب کلمات توهین‌آمیز که صحیح نیست
حتی اگر باعث بالارفتن آمار بینندگان شود
خیلی کارهای زشت میتوان نمود که بینندگان زیادی خواهد داشت ولی این که نشد صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران و دانشگاه ملی
تازه عالم صحبت هم ناسلامتی عالم هنر و ادب هم باشد دیگر فاجعه اندر فاجعه میشود
داریم به کجا میرویم
تایید شیوه آقای فراستی بدین معناست که هر چیزی را نمیپسندیم فحش دهیم
گیرم فلان فیلم مثل فیلمبرداری ضعیفی داشته باشد معنی ندارد بگوییم فیلمبردار دی...ث است . تازه باید در نظر داشت که ممکن است در تشخیص ضعیف بودن نیز ما اشتباه کرده باشیم .
فقط میخواد بگه من خاصم مجری و فراستی دستشون تو ۱ کاسست... استاد پرستویی خوب حرفی زد در موردش
یه مسابقه بزارید بین من و فراستی ببینیم کی بیشتر فحش میده
تضمین میدم رکورد برنامه نود رو بزنیم
مسابقه‌ی پیامکی هم میزاریم به نفسگیرترین فحش پیشنهادی بینندگان هم جایزه میدیم (مثلا همون فحش رو باخط خوش قاب میگریم میدیم بهش) .
بعد این دوست نویسنده مطلب هم حتما با این استدلال‌هایی که فرمودند در ستایش چنین برنامه‌ای مطلب مینگارند!!
آقا تو رو خدا قبل از نوشتن پنجاه ثانیه فکر کنید حرفتون به کجا ختم میشه .