ناکامان بزرگ اسکار

وب سایت بانی فیلم - یاسمن خلیلی فرد: مراسم «اسکار» با همه فراز و نشیب هایش دوشنبه گذشته در لس آنجلس برگزار شد و برندگان خود را شناخت.

شاید مهم ترین جایزه امسال آکادمی، اسکاری بود که پس از بیست و چند سال انتظار به لئوناردو دی کاپریو تعلق گرفت، اما نباید این را از یاد برد که نادیده گرفتن دی کاپریو طی این همه سال، تنها خطای آکادمی نبوده و آکادمی از همان سال های اول خطاهای جبران ناپذیری در انتخاب نامزدها و برندگانش داشته است که مانند لکه ای ننگ بر دامانش باقی مانده است.

بسیاری از بزرگان سینمای آمریکا، که سینمای کلاسیک هالیوود را شکل دادند و نقش بسزایی در پیشرفت آن داشتند هرگز برنده جایزه اسکار نشدند؛ در این فهرست طویل نام هایی به چشم می خورد که قابل باور نیستند.

یکی از عجیب ترین این نام ها آلفرد هیچکاک است. هیچکاک اگر بزرگ ترین کارگردان هالیوود در زمان خود نباشد قطعاً یکی از بزرگ ترین آنهاست؛ کارگردانی که ژانر تریلر و وحشت را به سینمای آمریکا معرفی کرد و با ساخت آثار درخشانی همچون «سرگیجه»،«روانی» و «شمال از شمالغرب» جایگاه موثری در هالیوود به دست آورد اما به رغم ۵ بار نامزدی او هرگز نتوانست «اسکار» را با خود به خانه ببرد!

در نهایت، آکادمی به منظور جبران این سهل انگاری در سال های پایانی عمر هیچکاک و در حالی که او دیگر خود را بازنشسته کرده بود با اسکاری افتخاری از او دلجویی کرد؛ هیچکاک نیز در پاسخ به این دلجوییِ بی شرمانه، در نطق خود تنها به گفتن واژه «متشکرم» بسنده کرد؛ سخنرانی ای که از آن به عنوان کوتاه ترین نطق اسکار نیز نام برده می شود.

این بی عدالتی تنها شامل حال هیچکاک نشد. چارلز چاپلین، بازیگر بزرگ و توانمند هالیوود که از دوران صامت فعالیت خود را آغاز کرده بود و می توان او را پدر طنز تلخ نامید نیز تا پایان عمر برنده اسکار نشد. او نیز در نهایت با اسکاری افتخاری مورد تمجید آکادمی واقع شد؛ جایزه ای که برای او نیز چندان ارزشمند نبود.

در میان بازیگران بزرگ هالیوود نیز سر بسیاری بی کلاه ماند. یکی از بازیگران بزرگی که آکادمی هرگز او را مورد لطف خود قرار نداد، گرتا گاربو بود. گاربو، بازیگر زیبای سوئدی تبار هالیوود، سال ها در آثار ارزشمند سینمای آمریکا خوش درخشید.

بازی های او در بسیاری از فیلم هایش مورد توجه قرار گرفت و او را ۴ بار نامزد اسکار کردند اما بازی های او در فیلم های خوش آوازه ای همچون «ماتا هاری»، «ملکه کریستینا» و «آنا کارنینا» نادیده گرفته شد و اسکار را به او ندادند. گاربو پس از شکست تجاری آخرین فیلمش «زن دو چهره» در ۳۶ سالگی با سینما خداحافظی کرد. چه بسا اگر او در فیلم های بیشتری حضور می یافت می توانست اسکار را از آن خود کند.

کری گرانت، مرد محبوب سینمای دهه ۵۰ و ۶۰ هالیوود نیز از جاماندگان اسکار است. گرانت در فیلم های مهمی بازی کرد و قدرت بازیگری اش بر هیچ کس پوشیده نبود؛ اما ظاهراً اعضای آکادمی میلی به دادن جایزه به او نداشتند.

جودی گارلند، از سن و سال کم بازیگری را آغاز کرد و در بسیاری از فیلم ها از جمله «جادوگر شهر اوز» خوش درخشید، اما اعضای آکادمی به او هم بی توجه بودند و این بازیگر هرگز نتوانست اسکار را با خود به خانه ببرد.

کارول لومبارد، کمدین سرشناس هالیوود، از دیگر بازیگرانی بود که آکادمی همواره به او بی توجهی می کرد. یکی از دلایل دیده نشدن حضور درخشان لومبارد در کارهایش، ژانر آنها بود. در آن سال ها فیلم های کمدی و موزیکال به هیچ وجه به مذاق اعضای آکادمی خوش نمی آمدند و این فیلم ها عموماً از رقابت جا می ماندند، بنابراین لومبارد نیز همواره نادیده گرفته می شد.

او شاهد برد جایزه ی اسکار همسرش کلارک گیبل بود و امید زیادی داشت که خودش هم روزی مجسمه طلایی را با خود به خانه ببرد اما مرگ زودهنگامش در ۳۲ سالگی بر اثرسانحه سقوط هواپیما هرگز او را به آرزوی دیرینه اش نرساند.

لورن باکال همسر هفمری بوگارت بود؛ بازیگر بزرگ هالیوود که همواره مورد تمجید سینمادوستان قرار داشت. باکال در عمر طولانی خود در فیلم های متفاوتی حضور یافت اما تا سال ۱۹۹۶ نامزد اسکار نشد!

نامزدی اسکار او در سال ۹۶ برای حضور کوتاهش در فیلم «آینه دو رو دارد» به کارگردانی باربرا استرایسند اتفاق افتاد که باز هم جایزه به او تعلق نگرفت. در سال ۲۰۰۹، آکادمی به منظور دلجویی از این بازیگر کهنسال جایزه ی یک عمر دستاورد هنری را به او اعطا کرد؛ جایزه ای که اتفاقاً باکال از دریافتش آن چنان هم دلخور نشد. مرگ باکال در تابستان ۲۰۱۴ امکان برد هر جایزه احتمالی دیگری را از او سلب نمود.

مارلن دیتریش، پس از حمایت های آشکار و پنهانش از هیتلر و پیوستنش به سربازان رایش تا مدتها از سوی دولت آمریکا طرد شد. این بازیگر آلمانی از توانمندترین بازیگران زن دهه های ۳۰، ۴۰ و ۵۰ بود. شاید موضع سیاسی دیتریش منجر به طردشدگی اش از سوی اعضای آکادمی شد و آن ها هرگز آن قدر که باید به او و هنر بازیگری اش توجه نشان ندادند و دیتریش هرگز اسکار را با خود به خانه نبرد، این بازیگر فقط یک بار در سال ۱۹۳۱ برای یکی از اولین نقش آفرینی هایش در فیلم «مراکش» نامزد اسکار شد، زمانی که هنوز جنگ آغاز نشده بود.

شاید عجیب باشد اما پیتر اوتول بزرگ نیز مورد بی اعتنایی شدید اعضای آکادمی واقع شد! او در عمر ۸۱ ساله اش در فیلمهای متعددی نقش آفرینی کرد و نامزد ۸ جایزه اسکار شد اما هرگز جایزه ای به او ندادند. او نیز تنها با یک اسکار افتخاری مورد تمجیدی نمایشی قرار گرفت و در سال ۲۰۱۳ درگذشت.

باربارا استنویک بازیگر افسانه ای هالیوود هم به رغم ۴ نامزدی جایزه اسکار دست خالی به خانه برگشت و تا پایان عمر رنگ اسکار بر خود ندید، شکست این بازیگر در اسکار در حالی اتفاق افتاد که خیلی ها او را برای فیلم «غرامت مضاعف» برنده حتمی اسکار می دانستند.

بسیاری از بازیگرانِ در قید حیات نیز تا به امروز اسکار نبرده اند و نادیده گرفته شدن آنها از سوی اعضای آکادمی نشان از نابخردی اعضای آکادمی داشته است که برخی بازی های شاخص آنها را به کل نادیده گرفته اند. علاوه بر دی کاپریو که تا به این سن هرگز جایزه را با خود به خانه نبرده بود، بازیگران کهنه کار تری همچون گری اولدمن نیز تا به حال اسکاری نبرده اند.

جالب اینجاست که تنها سهم اولدمن از اسکار تنها یک بار نامزدی این جایزه بوده است. گلن کلوز، بازیگر بزرگ نیز به رغم نقش آفرینی های متفاوت خود و ۶ بار نامزدی، هر بار دست خالی به خانه رفته است.

خیلی ها معتقدند او می بایست برای بازی در فیلم «جذابیت مرگبار» برنده اسکار می شد. مایکل کیتون نیز تنها یک بار نامزد اسکار شد که جایزه به او تعلق نگرفت. ویل اسمیت، ایمی آدامز، سیلوستر استالونه، ویولا دیویس، لیام نیسون، شرون استون و … از دیگر بازیگرانی هستند که هرگز برنده اسکار نشده اند.

بسیاری از بازیگران بزرگ هالیوود نیز پس از سال ها انتظار و برای فیلم هایی که نسبت به برخی فیلم های دیگر آن ها از اعتبار کمتری برخوردار بود جایزه را به خانه بردند، مثلاً کریستوفر پلامر در ۸۴ سالگی برای اولین بار اسکار نقش مکمل را با خود به خانه برد.

مریل استریپ که او را رکورددار بیشترین نامزدی جایزه اسکار می دانند در سال ۲۰۱۲ پس از ۲۹ سال انتظار سومین اسکار خود را به خانه برد، جایزه ای که به باور منتقدان باید خیلی زودتر و برای فیلم هایی مثل «تردید» یا «پل های مدیسن کانتی» به او تعلق می گرفت.

به نظر می رسد در انتخاب های آکادمی اسکار همواره مسائل متعددی در تصمیم گیری وانتخاب فیلم ها و نامزدها دخیل بوده است. بسیاری از فیلم ها به طرز غیرقابل پیش بینی برنده اسکار می شوند و برنده شدن یک شخص یا کارگردان به صورت متداوم در دو سال پیاپی از اتفاقات عجیبی است که در اسکار رخ می دهد.

به نظر می رسد همچنین مهم ترین جایزه سینمایی سال باید برای راضی نگاه داشتن طیف گسترده تری از عوامل سینما بکوشد و تمام سعی خود را بکند که نام کسی ناعادلانه از قلم نیفتد و مخاطبان نیز از بابت انتخاب ها ناامید نشوند.