به احترام برد پیت کلاه از سر بر می داریم

روزنامه سینما - ترجمه از لیدا صدرالعلمایی: مارگوت رابی مستقیم رو به دوربین در حالی که لم داده درباره سیستم اقتصادی معیوب آمریکا صحبت می کند. خیلی به نظرتان شبیه یک دارم وال استریتی نیست، نه؟ چون درواقع «رکود بزرگ» هر چیزی هست جز آن چه انتظارش را دارید.

اول از همه باید بدانید که کارگردان آن آدام مک کی همان کسی است با فیلم هایی مثل «مجری اخبار» و «برادر ناتنی» همه را روده بر کرد و حالا کمدی را با اقتباسی طنز آمیز و سیاه از کتاب تماما دیالوگ مایکل لوئیس عوض کرده. مثلا «مانی بال» را اگر با «گرگ وال استریت» ترکیب کنید، تقریبا می فهمید که فیلم مک کی چه حال و هوایی دارد.


رایان گاسلینگ با پوست برنزه مصنوعی اش و کلاه گیس مسخره در نقش معامله گر بانک دویچ، جرد ونت در فیلم حضور دارد، کسی که از طریق مایکل بری (کریستیان بیل) خبردار می شود که شرط بندی روی شکست بازار مسکن سودی میلیاردی در پی خواهد داشت، در زمانی که بازار مسکن سقوط کند، اتفاقی که در سال ۲۰۰۸ افتاد.

گاسلینگ می گوید: «ما نمی خواستیم که این کاراکترها و فضای شان را جذاب نشان دهیم. قرار بر این بود که بیش تر نگاه انسانی داشته باشیم و از جنبه وال استریتی بودنش کم کنیم.» کارل در ادامه می گوید: «شاید در مقیاس جهانی، این آدم ها به نظر قهرمان باشند، البته فقط در نسبت با حقه باز بودن بقیه می توان چنین صفتی را برای آن ها قائل بود.»

درباره گریم و تغییرات ظاهری

استیو کارل: رایان اولین باری که گریم شد و از اتاقک گریم بیرون آمد، گفتم: «خواهش می کنم دیگر این کار را با او نکنید. هیچ وقت، جز برای این فیلم، دیگر تکرارش نکنید.»

رایان گاسلینگ : تصمیم گرفتیم در هر صحنه رنگ برنزه متفاوتی استفاده کنیم، هر بار یک پرده تیره تر یا روشن تر و مثل تمام طیف های یک رنگ که همه شان را استفاده می کنید. به هر حال آن زمان، اوایل ۲۰۰۰ بود و هنوز برنزه کردن های مصنوعی این قدر با کیفیت نشده بود. اسپری های برنز این قدر یک دست رنگ نمی دادند. (می خندد)

کارل: مردی که من نقش اش را بازی می کردم، مارک بائوم، موهای عجیب و غریبی دارد. او خودش به من گفت که تنها دلیلی که همسرش با او ازدواج کرده، موهایش بوده. کمی هم اضافه وزن داشت. همسرش یک مغازه لباس فروشی داشت و حسابی مد روز بود. همیشه هم برایش لباس می خرید، لباس های خیلی خوش دوخت و گران قیمت ولی هرچه که تنش می کرد، درست و حسابی اندازه اش نبود و خپل بودنش بیش تر توی چشم می زد. البته خودش که اصلا اهمیتی به این چیزها نمی داد. آدام از من خواست که کمی وزن اضافه کنم. من هم ۱۲- ۱۰ کیلو اضافه کردم. ابروهایم را هم رنگ کردند کلا رنگش را عوض کردند. خیلی خوش تیپ نبودم ولی خب همه این تغییرات با نقش هماهنگ بود.

درباره کمدی - درام

گاسلینگ: این فیلم لحن سریعی داشت که تلاش کردیم در طول فیلم برداری آن را دقیق پیدا کنیم. می خواستیم نشان بدهیم که آدم های این شکلی هم زندگی دارند، خانواده دارند و مجبورند در لحظه تصمیمات مهم و دشواری بگیرند. به علاوه تحت تاثیر گرایشات زمانه خودشان هم هستند، چه از نظر فکری و چه فرهنگی. این ها چیزهایی بود که در طول ساخت فیلم برای پیدا شدن آن لحن به آن ها رسیدیم.

کارل: با این فیلم نامه، آدام یک چیز ترکیبی ساخت. از بعضی جنبه ها، کاملا مثل مستند است، بعضی از حرکات دوربین و شکل تدوین اما بخش های دیگر یا کمدی ابزورد هستند یا دارم. بعضی جاها شبیه به فیلم «هیست» است. من فکر می کنم او همه این ژانرها را با هم ترکیب کرد تا بتواند فیلم را هر چه بیش تر تاثیرگذار کند.


گاسلینگ: «دنیای وین» اولین فیلمی بود که من عاشقش شدم. حتی می توان بگویم تا اندازه ای این فیلم باعث شد که بخواهم بازیگر شوم. فیلم های ابوت و کاستلو با آواز زیر باران. این ها فیلم هایی هستند که در بچگی عاشق شان بودم و فکر می کردم بعدا که بزرگ شوم خودم هم توی همین فیلم ها بازی می کنم. در نهایت مسیر دراماتیک تری را در پیش گرفتم.

نمی شد از همان اول کار، چنین نقش هایی پیدا کرد و فیلم هایی ساخت که چالشی باشند، این اتفاق در دنیای سینمای مستقل برای من افتاد. با فیلم هایی مثل The Believer به سینمای مستقل وارد شدم که بسیار هم دراماتیک بود. این لزوما تمام خواسته من نیست یا آن چیزی که از ابتدا آرزویش را داشتم، ولی حالا که قدرت انتخاب بیش تری دارم، سعی می کنم سراغ فیلم هایی بروم که از ابتدا دوست داشتم بسازم.

درباره شکستن دیوار چهارم

کارل: دیالوگ فوق العاده ای هست که کاراکتر رایان در همان اوایل فیلم می گوید، جایی که دیوار چهارم را می شکند و با دوربین حرف می زند و می گوید: «گیج شده اید؟ احساس ابله بودن می کنید؟ این دقیقا همان چیزی است که بانک ها می خواهند.» این زبان را خلق کردند تا شما احساس حماقت کنید و سوالی نپرسید. لحظاتی شبیه به این بسیار ویژه اند و مخاطب را به بهترین شکل درگیر می کنند، طوری که همه چیز برایش ملموس و قابل درک شود.

گاسلینگ: من با زک موریس و برنامه Saved by the bell بزرگ شدم که موریس هر شنبه صبح مستقیم با آدم حرف می زد. برای من این مدل قصه تعریف کردن خیلی طبیعی بود. فکر می کردم وقتی بازیگر شوم، همیشه می توانم این کار را انجام بدهم. ولی تقریبا هیچ وقت چنین اجازه ای به شما نمی دهند، یک جور خط قرمز است و حرفش که پیش بیاید، اخم همه توی هم می رود. خیلی کار جذابی بود، خیلی هیجان زده بودم که بالاخره می توانم مستقیم توی لنز نگاه کنم و فرک موریس درونم را بیرون بریزم.

درباره تاثیر مک کی

کارل: می دانید، در «مجری اخبار» شخصیت های خیلی عمیق نبودند، تم های مختلفی در فیلم به کار گرفته نمی شد... اما کار کردن با آدام خلاف این ها بود، البته او همان آدم است. همان آدم باهوش، خلاق و طناز، کسی که آن فیلم ها را کارگردانی کرده و از طرف دیگر کار کردن با او نوعی آزادی دارد که این بار هم برای ما وجود داشت. او دوست دارد که آدم ها خلاق باشند و بداهه کار کنند.دوست دارد که همه احساس کنند در پروسه خلق فیلم شراکت دارند. از این گذشته با خیال راحت هم اجازه دارید شکست بخورید؛ چون می دانید که او هوای تان را دارد.


گاسلینگ: کارکردن با آدم مک کی عالی است. من خودم یکی از هوادارانش هستم. همین تازگی ها جمله ای گفت که می توانم بگویم او را به خاطر همین طرز فکرش دوست دارم. در جواب کسی که گفته بود این شخصیت ها که قهرمان نیستند، چه طور انتظار دارید ما به آن ها به چشم قهرمان نگاه کنیم و با آن ها همدلی کنیم؛ پاسخ جالبی داد. آدام گفت: «قهرمان ها معمولا گذشته سیاهی داشته اند. اگر به عقب برگردید و مثلا هرکول را در زمانه خودش ببینید، می فهمید که مثلا یک آدم عوضی است. مسئله پیچیده ای است و نمی توانید به راحتی بگویید که باید با آن ها همدلی کرد یا نه.»

درباره تهیه کننده و برد پیت

کارل: من پیت را یک بار بیش تر ندیدم. با کریستیان بیل هم قبلا کار نکرده بودم. تا وقتی که به مصاحبه های مطبوعاتی هم نرسیده بودیم، او را ندیدم. فقط در یک صحنه جایی هست که وقتی ما به لاس وگاس می رسیم، تیم های مان در یک لحظه از کنار هم رد می شوند. فقط همان یک روز برد پیت را دیدم.

گاسلینگ: واقعا باید برای کاری که کمپانی پلن بی (کمپانی فیلم سازی پیت) می کند، احترام زیادی قائل بود. چون واقعا کمپانی منحصر به فردی است. ساختن فیلمی مثل «دوازده سال یک برده» و بعد از آن هم این پروژه، نشان دهنده گستره وسیع خارق العاده این کمپانی در تولید و البته تلاش برای تهیه فیلم های مسئولانه و آگاهی بخش در مضامین اجتماعی و به سبک و سیاق مولف گونه در فیلم سازی.

به عنوان یک تهیه کننده او آدم بسیار بلندنظری است. ممکن است هر روز هم سر صحنه فیلم برداری حاضر باشد ولی هیچ وقت چیزی را به کسی تحمیل نمی کند. فقط حضور دارد و اگر به کمکش نیازی داشته باشید حتما حمایت تان خواهد کرد.

کارل: من بعد از ساخته شدن فیلم با او درباره این پروژه و علت سرمایه گذاری اش در آن صحبت کردم. من اصلا و ابدا هیچ شناختی از او نداشتم اما به نظر آدمی بسیار باهوش، تیزبین و پردغدغه است. واقعا به مسائل و مشکلات جهان اهمیت می دهد و قصد داشت که حتما این کتاب را روی پرده سینما بیاورد. به احترامش کلاه از سرم بر می دارم.


درباره شخصیت های واقعی

کارل: خیلی چیزها توی سر آن آدمی که من نقش اش را بازی می کردم، می گذشت، چیزهای زیادی که هنوز هم ادامه داشت و درگیرشان بود. همه این آدم ها بعد از پشت سر گذاشتن این تجربه، از نظر روحی شکسته شدند. تجربه دشواری که هنوز هم تاثیر تراژدی را می توان در آن ها دید. البته شخصیت بائم یک تراژدی شخصی هم در آن دوران داشت که به گمان من سهم مهمی در جهت دادن به رفتارها و کارهای او داشته است. آدم بسیار جالبی است.

گاسلینگ: (گرگ لیپمن) خیلی به من کمک کرد. کار سختی است که از روی زندگی ات فیلم بسازند و یکی هم بیاید نقش تو را بازی کند، اما او در این موقعیت بسیار به من کمک کرد تا بفهمم در ترمینولوژی اقتصادی او و آدم های اطرافش چه طور فکر می کنند و در کله شان چه می گذرد. خیلی کمک کرد که این مسائل اقتصادی را درست بفهمم و از این ابزارها درست استفاده کنم.

شناسنامه:

کارگردان: آدام مک کی

بازیگران : رایان گاسلینگ، کریستین بیل، استیو کارل، برد پیت

مدت: ۱۳۰ دقیقه

تاریخ اکران: ۱۱ دسامبر ۲۰۱۵

خلاصه داستان: نگاهی کمدیک به بحران مالی سال ۲۰۰۸ در آمریکا. داستان معامله گرانی که در دوره ای کوتاه در زمان بالا رفتن بهای سهام و اوراق قرضه سرمایه گذاری می کنند.