معرفي چهره هاي جديد يا كاسبكاري محض!
با رواج آگهي هايي مبني بر فروش نقش در فيلم هاي سينمايي با قيمت هاي مختلف كه به نسبت نقش مورد نظر تعيين شده است مي توان حال و روز سينماي امروز را به بازرگاني ورشكسته شبيه دانست كه براي دوباره ايستادن به هر دستاويزي چنگ مي زند.
وب سایت بانی فیلم - مینا صمدی: با رواج آگهي هايي مبني بر فروش نقش در فيلم هاي سينمايي با قيمت هاي مختلف كه به نسبت نقش مورد نظر تعيين شده است مي توان حال و روز سينماي امروز را به بازرگاني ورشكسته شبيه دانست كه براي دوباره ايستادن به هر دستاويزي چنگ مي زند.
متأسفانه كارگردان هاي كم كار و در حاشيه مانده هم كم نداريم و برخي تهيه‌كنندگان درجه سه هم وقتي ۷۰ درصد سرمايه توليد فيلم را حاضر و فراهم مي بينند با تخيل شيرين معرفي چهره هاي جديد همان حداقل اعتبارشان را هم گرو مي گذارند. عجيب تر آنكه بازيگري در ميان همه عوامل يك فيلم، سهل الوصول تر به نظر مي رسد و البته متقاضي براي آن نيز بيشتر! هرچند اين اتفاق در ساير رشته ها چون كارگرداني، گريم، تدوين، فيلمبرداري و ... ديده مي‌شود. اين اتفاق را مي توان به وجود دست هاي زياد و فارغ التحصيلان ريز و درشت آموزش عالي و آموزشگاه هاي سينمايي نسبت داد.
ماهيت اين كسب و كار در سينما به هر حال منفي است اما برخي نيز اذعان مي‌كنند دخالت دولت و نهادهاي صنفي در اين امر به دليل دخيل بودن سرمايه هاي شخصي، تصدي گري دولت در بخش خصوصي سينما را بيشتر مي‌كند؛ نكته اي كه در اين چند سال كوشش شده از آن فاصله گرفت. اما آيا به اين دليل مي توان از ضربه بي شك و شبهه اي كه اين اتفاق به سينما خواهد زد چشم پوشيد. در بخش دوم اين گزارش با منتقدين و كارشناسان سينمايي در خصوص آسيب شناسي فروش نقش در سينما گفت و گو شده است.
بهزاد عشقي:
هنرجويانِ بازيگري فريب اين نقش فروش ها را نخورند
بهزاد عشقي، منتقد و كارشناس با بيان اينكه فروش نقش توسط تهيه‌كنندگان يك تجارت بيشرمانه است گفت: با اين ماجرا نه تنها در فضاي مجازي بلكه در فضاي واقعي هم مواجه شدم.
وي در ادامه افزود: برخي به دفعات با مراجعه به آموزشگاه سينمايي ما و طرح اين مساله باعث حيرت من شده اند. در اين مواقع به هنرجويان هشدار مي‌دهم كه فريب اين افراد را نخورند.
اين كارشناس در خصوص دخيل بودن مناسبات اقتصادي در فروش نقش ها، معتقد است: در سينماي بخش خصوصي تهيه كننده بايد بازگشت سرمايه را تضمين كند، اما در نظر بگيريد فيلمي ميلياردي كه با مشاركت سازمان ها و نهادها ساخته مي شود قبل از اكران سود خود را كسب كرده است.
وي در ادامه نتيجه گرفت: بنابريان يكي از راه هاي جلب سرمايه در سينمايي كه ساز و كار طبيعي خود را ندارد متأسفانه همين فروش نقش شده است. به نوعي كه تهيه كننده بخش خصوصي روي بازگشت سرمايه اش از طريق جذب مخاطب نمي تواند ريسك كند و بنابراين به چنين راه هايي روي مي آورد.
عشقي در ادامه افزود: به همين ترتيب وقتي سينما به اين سمت مي رود و در سمت ديگر ماجرا خيل جوانان جوياي نام را داريم كه منابع مالي به راحتي از طريق خانواده در دسترس شان قرار دارد بدون توجه به مباني بازيگري به اين عرصه وارد مي شوند.
عشقي افزود: خاطرم است در باني فيلم مطرح شده بود كه آيا يك بازيگر نياز به تحت تعليم قرار گرفتن و گذراندن دوره هاي آموزشي دارد يا خير؟ در اين مورد نظر سختي نداشتم و معتقدم برخي ذاتاً استعداد بازيگري دارند كه توسط كارگرداناني كشف و به اعتبار مناسبي نيز دست يافتند. مثل سوفيا لورن كه گفته مي‌شود در ايتالياي بعد از جنگ در خرابه ها زندگي مي كرده و در يك مسابقه ملكه زيبايي توسط كارلو پونتي تهيه كننده مطرح ايتاليايي كشف شد. يا در زندگينامه آلن دلون مي خوانيم كه در جشنواره كن توسط لوكينو ويسكونتي كارگردان مطرح ايتاليايي شناخته مي‌شود.
وي با اشاره به اينكه در سينماي ايران ورود بازيگران به صورت پولي وجود داشته است اما در سال هاي اخير صورت آشكارتري يافته، اظهار داشت: به عنوان نمونه در دهه ۶۰ يكي از دوستان بازيگرم بعد از مدت ها كار تئاتر تصميم به بازي در فيلمي گرفت اما پس از مدتي اعلام كرد نقشم توسط تهيه كننده به فرد ديگري به مبلغ يك ميليون تومان فروخته شده است!
عشقي با بيان اينكه سينماي ما سينماي بخش خصوصي نيست و بيشتر سينماي رانت و دولتي است كه منابعش از سرمايه هاي غيرسينمايي تأمين مي‌شود، در توضيحي بيشتر افزود: بازيگران در حال حاضر بسيار پركارند و در فضايي احساس ستاره بودن مي‌كنند! اگر به كارنامه برخي از اين بازيگران دقت كنيد مي توانيد ببينيد چند فيلم شكست خورده دارند. اين قضيه اگر در سينماي قبل از انقلاب اتفاق مي افتاد بسياري از اين بازيگران بركنار مي شدند.
عشقي مناسبات اينچنيني در قبل از انقلاب را اينگونه مطرح مي‌كند: در آن سال ها ممكن است كسي در بازيگري مطرح نبوده اما مثلاً در حوزه ورزش محبوب بوده است. از سوي ديگر كمك هايي مثل صداگذاري و دوبلري در آن سال ها، فن بيان نابازيگر را پوشش مي دادند و به نقش جذابيت مي بخشيدند اما آمدن همان ها هم معيارهايي داشت. مواردي هم بود كه نه در حوزه هاي ديگر محبوبيت داشتند و نه بازيگر و آموزش ديده بودند و با صرف پول نقش هاي روبروي ستاره هاي سينما را مي گرفتند، اما بعدها جزو ورشكست هاي اين عرصه شدند.
اين منتقد در خصوص تأثير مخرب اين اتفاق بر سينما، گفت: ضربه اين اتفاق غيرقابل اجتناب است و به تدريج مباني ارزشي سينما را زير سؤال خواهد برد. افسانه اي كه درباره بسياري بازيگران مطرح شده كه بدون آموزش هاي آكادميك وارد اين عرصه شده اند اما بايد دقت كرد اين افراد در ادامه مسير خود توانسته اند به عنوان يك بازيگر جايگاه خود را در جامعه و سينما تثبيت كنند. اين مساله كاملاً متفاوت است با نقش فروشي هايي كه اين روزها بدون توجه به هيچ يك از اصول بازيگري و حرفه اي اتفاق مي افتد.
محسن سيف:
آسان تصور كردن حرفه بازيگري توهمي بيمارگونه و فراگير است
محسن سيف با بيان اينكه وقتي بيشتر مناسبات انساني و اجتماعي در شرايط امروز به پول وصل است؛ رويكرد دلاري - ريالي شدن ورود به سينما در حوزه هاي نسبتاً ساده تري چون بازيگر چندان دور از ذهن نيست، متأسفانه پول و سرمايه نقش گره گشايي در اغلب عرصه هاي كسب شهرت پيدا كرده است فقط در سينما و بازيگري نيست حتي در زمينه هاي پرمسئوليت سياسي و اجتماعي هم از اين اهرم سواستفاده هاي پيدا و پنهاني مي‌شود.
سيف در ادامه بيان كرد: حالا مهم نيست كه قابليت و توانايي بازيگري شان در حد يك نمايش مدرسه اي باشد. از آنجا كه روياي ديده شدن و مطرح بودن موقت از طريق سينما و بازيگري راه نزديك و آسان تري به نظر مي رسد كم نيستند كساني كه متكي به دوازده رقمي بودن حساب هاي بانكي و اعتماد به نفس حاصل از تعريف و تمجيد افراد خانواده، با سرمايه گذاري و تأمين درصد بالايي از هزينه توليد فيلم و سريال، نقش حساسي را به نام خود سند مي زنند.
سيف در اين ارتباط به ناچاري ساير عوامل سينما اشاره مي‌كند و معتقد است: چه كسي مي داند شايد يك گروه افراد حرفه اي كه از رنج كم كاري و بيكاري در تنگنا قرار گرفته اند اين موقعيت هاي هر از گاهي را آسان از دست ندهند.
وي در ادامه بازيگران حرفه اي را مدنظر قرار مي دهد و مي گويد: بازيگران حرفه اي و معتبر كه سال هاي پرشماري از عمر و اعتبارشان را در اين عرصه آسان و ارزان به حراج گذاشته اند زورشان به پول و روابط نامربوط نمي رسد و به جز دلخوري و دلتنگي بي ثمر كاري از دست شان ساخته نيست.
سيف در ادامه خاطرنشان كرد: نه اينكه از كشف استعدادهاي جديد و ورود چهره هاي تازه دلگير باشند، از حاكميت پول و سرمايه رنج مي برند، جايي كه پول حرف اول را مي زند، استعداد و توانايي و روح هنر هر روز بيش از پيش به حاشيه رانده مي‌شود.
وي با بيان اينكه آسان تصور كردن حرفه بازيگري توهمي بيمارگونه و متأسفانه فراگير است، ادامه داد: بازيگران راستين با ايفاي هر نقش جديد، بخش كوچكي از روشناي روح خود را از دست مي‌دهند مصداق شمعي كه هويتش را با سوختن اثبات مي‌كند.
سيف در پايان افزود: از اين راه چهره هاي زيادي شناخته شده اند اما ماندگار نشده اند. هر كس در اين سينما حضور دارد از اين اتفاقات و روابط خبر دارد. نقش ها به صورت درجه بندي شده با قيمت هاي مختلف به فروش مي رسد. اين امر به قدري هم زياد شده كه عوامل ديگر سينما چاره اي نمي بينند. زيرا وقتي مي بينند توليد كم است و مدت زيادي بيكار بوده اند و تعداد دست هاي اين كار زياد است ناچارا قبول مي‌كنند با صرف مبلغي كار را از آن خود كنند.
منوچهر اكبرلو:
مخالفت با ورود بازيگران پولي به خاطر عدم دسترسي به سرمايه اين افراد است
منوچهر اكبرلو، منتقد و پژوهشگر گفت، اقتصاد سينماي ايران را همواره بر استفاده مستقيم و غيرمستقيم از منابع دولتي متكي دانست و اظهار داشت: در حال حاضر به دليل شرايط اقتصادي دولت اين منابع محدود شده است و تهيه‌كنندگان مي كوشند منابع مالي جديدي بيابند. يكي از اين منابع استفاده از سرمايه كساني است كه در شرايط عادي امكان، استعداد يا اجازه بروز علاقمندي شان به ورود به عرصه فيلمسازي را ندارند.
وي در ادامه افزود: طبيعي است كه اين افراد منابع درآمد جذابي براي فيلمسازان هستند به ويژه آنكه بسياري از آنها به بازگشت سرمايه فكر نمي كنند در نتيجه تهيه كننده با خيال آسوده تر مي تواند ريسك كند و فيلم مورد علاقه خود را بسازد.
اين مدرس دانشگاه در ادامه با بيا اينكه طبيعي است كه ورود اين افراد كيفيت فيلمسازي را به ويژه در بخش بازيگري دچار تغييرات منفي مي‌كند، ابراز داشت: اما به نظر مي رسد اين مساله اجتناب ناپذير است تا زماني كه سينما بتواند كاملاً صنعتي شود و بر اساس رابطه عرضه و تقاضا و بدون كمك هاي دولتي روي پاي خود بايستد و سودآور شود.
اكبرلو در پاسخ به پرسشي مبني بر اينكه چه مصوبات و راهكارهاي قانوني مي تواند از اين اتفاق منفي جلوگيري كند، افزود: از آنجا كه اين امر در بخش خصوصي رخ مي دهد نمي توان مانع آن شد و دخالت نهادهاي دولتي در يك امر خصوصي هيچ توجيهي ندارد. همچنين دخالت نهادهاي صنفي نيز راه به جايي نخواهد برد چرا كه اين امر با رضايت شخص مربوطه صورت مي گيرد و امكان دخالت وجود ندارد.
وي در ادامه افزود: از سوي ديگر اين اتفاق زماني به نفع فيلم و در مجموع سينماي ما خواهد بود كه سرمايه گذار و تهيه كننده و در ادامه كارگردان از اين پتانسيل به نحو شايسته اي استفاده كنند و از تمام دانش و تجربه خود بهره بگيرند تا حضور چنين افرادي تا حد امكان ضربه كمتري به فيلم وارد كند.
اين منتقد در توضيحي بيشتر بيان كرد: از آنجايي كه اين امر ذاتاً خلاف نيست، اساساً فكر كردن به اينكه به دنبال راهكاري براي جلوگيري از آن باشيم منطقي به نظر نمي رسد. هرگونه تلاش در اين زمينه باعث دخالت بيشتر دولت در سينما مي‌شود. مساله اي كه جزو سياست هاي دولت نيست و برعكس كوشش مي‌شود تصدي گري دولت در بخش خصوصي كاهش پيدا كند.
اكبرلو همچنين افزود: نكته در اين است كه در نهايت تماشاگر درباره محصول نهايي يعني فيلم، قضاوت خواهد كرد. مخاطب عام نه اصرار و نيازي دارد بداند انتخاب بازيگر چگونه صورت گرفته است. طبيعي است كه حتي در جايي كه بحث سرمايه هم مطرح نباشد آيا انتخاب ها اصولي و منطقي است؟ و آيا روابط تعيين كننده نيستند؟
وي با بيان اينكه مي توان به نمونه هاي زيادي از بازيگران اشاره كرد كه بدون اين سرمايه ها و به دليل روابط يا انتخاب نادرست كارگردان وارد سينما شده اند، اظهار داشت: به عبارت ديگر نمي توان به دليل انتخاب بازيگر در يك فيلم پرداخت و واكاوي كرد كه اين بازيگر بر چه اساسي انتخاب شده است و بر اين اساس درباره يك فيلم قضاوت كرد.حتي در بخش هايي مانند فيلمبرداري يا گريم و مانند آن نمي توان چنين واكاوي صورت بگيرد. توجه داشته باشيم كه پاي سرمايه شخصي درميان است. طبيعي است كه در يك دوره زماني شاهد حضور نابازيگران خواهيم بود، البته تعداد آنها محدود خواهد بود.
اكبرلو با بيان اينكه پس از يك دوره زماني و ديدن عكس العمل مخاطبان طبيعي است كه تهيه‌كنندگان بايد به دنبال راه هاي منطقي تري براي فيلمسازي باشند، ادامه داد: همچنين تجربه نشان داده كه بازيگر شدن سبب ارضاي علاقمندي شخص در يك دوره كوتاه مي‌شود و اين چنين نيست كه تمايل داشته باشد در دوره طولاني تجربه كند. شاهد آن اينكه بازيگري كه داراي جايگاهي شده است، مردم تعيين كننده ادامه حضور او هستند.
وي در ادامه يادآور شد: به نظر من اين پديده كه حاصل شرايط نابسامان سينماست در نهايت به تعدادي فيلم ختم مي‌شود كه در بهترين شكل فيلم هايي متوسط هستند و دوره اش تمام خواهد شد. مگر در مورد كساني كه با شناخت صحيح از سينما بخواهند در اين صنعت سرمايه گذاري كنند و علاقمندي شان به سينما را در بخش هاي ديگر مانند سرمايه گذاري يا تهيه‌كنندگي نشان دهند.
اكبرلو در پايان گفت: به نظر مي رسد نگراني از حضور چنين افرادي بيشتر به خاطر اين است كه همه به اين گونه افراد دسترسي ندارند. به زبان صريح تر هركس مخالف اين امر باشد در صورت يافتن چنين فردي از سرمايه او براي ساخت فيلم خود استفاده خواهد كرد.
متأسفانه كارگردان هاي كم كار و در حاشيه مانده هم كم نداريم و برخي تهيه‌كنندگان درجه سه هم وقتي ۷۰ درصد سرمايه توليد فيلم را حاضر و فراهم مي بينند با تخيل شيرين معرفي چهره هاي جديد همان حداقل اعتبارشان را هم گرو مي گذارند. عجيب تر آنكه بازيگري در ميان همه عوامل يك فيلم، سهل الوصول تر به نظر مي رسد و البته متقاضي براي آن نيز بيشتر! هرچند اين اتفاق در ساير رشته ها چون كارگرداني، گريم، تدوين، فيلمبرداري و ... ديده مي‌شود. اين اتفاق را مي توان به وجود دست هاي زياد و فارغ التحصيلان ريز و درشت آموزش عالي و آموزشگاه هاي سينمايي نسبت داد.
ماهيت اين كسب و كار در سينما به هر حال منفي است اما برخي نيز اذعان مي‌كنند دخالت دولت و نهادهاي صنفي در اين امر به دليل دخيل بودن سرمايه هاي شخصي، تصدي گري دولت در بخش خصوصي سينما را بيشتر مي‌كند؛ نكته اي كه در اين چند سال كوشش شده از آن فاصله گرفت. اما آيا به اين دليل مي توان از ضربه بي شك و شبهه اي كه اين اتفاق به سينما خواهد زد چشم پوشيد. در بخش دوم اين گزارش با منتقدين و كارشناسان سينمايي در خصوص آسيب شناسي فروش نقش در سينما گفت و گو شده است.
هنرجويانِ بازيگري فريب اين نقش فروش ها را نخورند
بهزاد عشقي، منتقد و كارشناس با بيان اينكه فروش نقش توسط تهيه‌كنندگان يك تجارت بيشرمانه است گفت: با اين ماجرا نه تنها در فضاي مجازي بلكه در فضاي واقعي هم مواجه شدم.
وي در ادامه افزود: برخي به دفعات با مراجعه به آموزشگاه سينمايي ما و طرح اين مساله باعث حيرت من شده اند. در اين مواقع به هنرجويان هشدار مي‌دهم كه فريب اين افراد را نخورند.
اين كارشناس در خصوص دخيل بودن مناسبات اقتصادي در فروش نقش ها، معتقد است: در سينماي بخش خصوصي تهيه كننده بايد بازگشت سرمايه را تضمين كند، اما در نظر بگيريد فيلمي ميلياردي كه با مشاركت سازمان ها و نهادها ساخته مي شود قبل از اكران سود خود را كسب كرده است.
وي در ادامه نتيجه گرفت: بنابريان يكي از راه هاي جلب سرمايه در سينمايي كه ساز و كار طبيعي خود را ندارد متأسفانه همين فروش نقش شده است. به نوعي كه تهيه كننده بخش خصوصي روي بازگشت سرمايه اش از طريق جذب مخاطب نمي تواند ريسك كند و بنابراين به چنين راه هايي روي مي آورد.
عشقي در ادامه افزود: به همين ترتيب وقتي سينما به اين سمت مي رود و در سمت ديگر ماجرا خيل جوانان جوياي نام را داريم كه منابع مالي به راحتي از طريق خانواده در دسترس شان قرار دارد بدون توجه به مباني بازيگري به اين عرصه وارد مي شوند.
عشقي افزود: خاطرم است در باني فيلم مطرح شده بود كه آيا يك بازيگر نياز به تحت تعليم قرار گرفتن و گذراندن دوره هاي آموزشي دارد يا خير؟ در اين مورد نظر سختي نداشتم و معتقدم برخي ذاتاً استعداد بازيگري دارند كه توسط كارگرداناني كشف و به اعتبار مناسبي نيز دست يافتند. مثل سوفيا لورن كه گفته مي‌شود در ايتالياي بعد از جنگ در خرابه ها زندگي مي كرده و در يك مسابقه ملكه زيبايي توسط كارلو پونتي تهيه كننده مطرح ايتاليايي كشف شد. يا در زندگينامه آلن دلون مي خوانيم كه در جشنواره كن توسط لوكينو ويسكونتي كارگردان مطرح ايتاليايي شناخته مي‌شود.
عشقي با بيان اينكه سينماي ما سينماي بخش خصوصي نيست و بيشتر سينماي رانت و دولتي است كه منابعش از سرمايه هاي غيرسينمايي تأمين مي‌شود، در توضيحي بيشتر افزود: بازيگران در حال حاضر بسيار پركارند و در فضايي احساس ستاره بودن مي‌كنند! اگر به كارنامه برخي از اين بازيگران دقت كنيد مي توانيد ببينيد چند فيلم شكست خورده دارند. اين قضيه اگر در سينماي قبل از انقلاب اتفاق مي افتاد بسياري از اين بازيگران بركنار مي شدند.
عشقي مناسبات اينچنيني در قبل از انقلاب را اينگونه مطرح مي‌كند: در آن سال ها ممكن است كسي در بازيگري مطرح نبوده اما مثلاً در حوزه ورزش محبوب بوده است. از سوي ديگر كمك هايي مثل صداگذاري و دوبلري در آن سال ها، فن بيان نابازيگر را پوشش مي دادند و به نقش جذابيت مي بخشيدند اما آمدن همان ها هم معيارهايي داشت. مواردي هم بود كه نه در حوزه هاي ديگر محبوبيت داشتند و نه بازيگر و آموزش ديده بودند و با صرف پول نقش هاي روبروي ستاره هاي سينما را مي گرفتند، اما بعدها جزو ورشكست هاي اين عرصه شدند.
اين منتقد در خصوص تأثير مخرب اين اتفاق بر سينما، گفت: ضربه اين اتفاق غيرقابل اجتناب است و به تدريج مباني ارزشي سينما را زير سؤال خواهد برد. افسانه اي كه درباره بسياري بازيگران مطرح شده كه بدون آموزش هاي آكادميك وارد اين عرصه شده اند اما بايد دقت كرد اين افراد در ادامه مسير خود توانسته اند به عنوان يك بازيگر جايگاه خود را در جامعه و سينما تثبيت كنند. اين مساله كاملاً متفاوت است با نقش فروشي هايي كه اين روزها بدون توجه به هيچ يك از اصول بازيگري و حرفه اي اتفاق مي افتد.
محسن سيف:
آسان تصور كردن حرفه بازيگري توهمي بيمارگونه و فراگير است
محسن سيف با بيان اينكه وقتي بيشتر مناسبات انساني و اجتماعي در شرايط امروز به پول وصل است؛ رويكرد دلاري - ريالي شدن ورود به سينما در حوزه هاي نسبتاً ساده تري چون بازيگر چندان دور از ذهن نيست، متأسفانه پول و سرمايه نقش گره گشايي در اغلب عرصه هاي كسب شهرت پيدا كرده است فقط در سينما و بازيگري نيست حتي در زمينه هاي پرمسئوليت سياسي و اجتماعي هم از اين اهرم سواستفاده هاي پيدا و پنهاني مي‌شود.
سيف در ادامه بيان كرد: حالا مهم نيست كه قابليت و توانايي بازيگري شان در حد يك نمايش مدرسه اي باشد. از آنجا كه روياي ديده شدن و مطرح بودن موقت از طريق سينما و بازيگري راه نزديك و آسان تري به نظر مي رسد كم نيستند كساني كه متكي به دوازده رقمي بودن حساب هاي بانكي و اعتماد به نفس حاصل از تعريف و تمجيد افراد خانواده، با سرمايه گذاري و تأمين درصد بالايي از هزينه توليد فيلم و سريال، نقش حساسي را به نام خود سند مي زنند.
سيف در اين ارتباط به ناچاري ساير عوامل سينما اشاره مي‌كند و معتقد است: چه كسي مي داند شايد يك گروه افراد حرفه اي كه از رنج كم كاري و بيكاري در تنگنا قرار گرفته اند اين موقعيت هاي هر از گاهي را آسان از دست ندهند.
وي در ادامه بازيگران حرفه اي را مدنظر قرار مي دهد و مي گويد: بازيگران حرفه اي و معتبر كه سال هاي پرشماري از عمر و اعتبارشان را در اين عرصه آسان و ارزان به حراج گذاشته اند زورشان به پول و روابط نامربوط نمي رسد و به جز دلخوري و دلتنگي بي ثمر كاري از دست شان ساخته نيست.
سيف در ادامه خاطرنشان كرد: نه اينكه از كشف استعدادهاي جديد و ورود چهره هاي تازه دلگير باشند، از حاكميت پول و سرمايه رنج مي برند، جايي كه پول حرف اول را مي زند، استعداد و توانايي و روح هنر هر روز بيش از پيش به حاشيه رانده مي‌شود.
وي با بيان اينكه آسان تصور كردن حرفه بازيگري توهمي بيمارگونه و متأسفانه فراگير است، ادامه داد: بازيگران راستين با ايفاي هر نقش جديد، بخش كوچكي از روشناي روح خود را از دست مي‌دهند مصداق شمعي كه هويتش را با سوختن اثبات مي‌كند.
منوچهر اكبرلو:
مخالفت با ورود بازيگران پولي به خاطر عدم دسترسي به سرمايه اين افراد است
منوچهر اكبرلو، منتقد و پژوهشگر گفت، اقتصاد سينماي ايران را همواره بر استفاده مستقيم و غيرمستقيم از منابع دولتي متكي دانست و اظهار داشت: در حال حاضر به دليل شرايط اقتصادي دولت اين منابع محدود شده است و تهيه‌كنندگان مي كوشند منابع مالي جديدي بيابند. يكي از اين منابع استفاده از سرمايه كساني است كه در شرايط عادي امكان، استعداد يا اجازه بروز علاقمندي شان به ورود به عرصه فيلمسازي را ندارند.
وي در ادامه افزود: طبيعي است كه اين افراد منابع درآمد جذابي براي فيلمسازان هستند به ويژه آنكه بسياري از آنها به بازگشت سرمايه فكر نمي كنند در نتيجه تهيه كننده با خيال آسوده تر مي تواند ريسك كند و فيلم مورد علاقه خود را بسازد.
اين مدرس دانشگاه در ادامه با بيا اينكه طبيعي است كه ورود اين افراد كيفيت فيلمسازي را به ويژه در بخش بازيگري دچار تغييرات منفي مي‌كند، ابراز داشت: اما به نظر مي رسد اين مساله اجتناب ناپذير است تا زماني كه سينما بتواند كاملاً صنعتي شود و بر اساس رابطه عرضه و تقاضا و بدون كمك هاي دولتي روي پاي خود بايستد و سودآور شود.
اكبرلو در پاسخ به پرسشي مبني بر اينكه چه مصوبات و راهكارهاي قانوني مي تواند از اين اتفاق منفي جلوگيري كند، افزود: از آنجا كه اين امر در بخش خصوصي رخ مي دهد نمي توان مانع آن شد و دخالت نهادهاي دولتي در يك امر خصوصي هيچ توجيهي ندارد. همچنين دخالت نهادهاي صنفي نيز راه به جايي نخواهد برد چرا كه اين امر با رضايت شخص مربوطه صورت مي گيرد و امكان دخالت وجود ندارد.
وي در ادامه افزود: از سوي ديگر اين اتفاق زماني به نفع فيلم و در مجموع سينماي ما خواهد بود كه سرمايه گذار و تهيه كننده و در ادامه كارگردان از اين پتانسيل به نحو شايسته اي استفاده كنند و از تمام دانش و تجربه خود بهره بگيرند تا حضور چنين افرادي تا حد امكان ضربه كمتري به فيلم وارد كند.
اين منتقد در توضيحي بيشتر بيان كرد: از آنجايي كه اين امر ذاتاً خلاف نيست، اساساً فكر كردن به اينكه به دنبال راهكاري براي جلوگيري از آن باشيم منطقي به نظر نمي رسد. هرگونه تلاش در اين زمينه باعث دخالت بيشتر دولت در سينما مي‌شود. مساله اي كه جزو سياست هاي دولت نيست و برعكس كوشش مي‌شود تصدي گري دولت در بخش خصوصي كاهش پيدا كند.
اكبرلو همچنين افزود: نكته در اين است كه در نهايت تماشاگر درباره محصول نهايي يعني فيلم، قضاوت خواهد كرد. مخاطب عام نه اصرار و نيازي دارد بداند انتخاب بازيگر چگونه صورت گرفته است. طبيعي است كه حتي در جايي كه بحث سرمايه هم مطرح نباشد آيا انتخاب ها اصولي و منطقي است؟ و آيا روابط تعيين كننده نيستند؟
اكبرلو با بيان اينكه پس از يك دوره زماني و ديدن عكس العمل مخاطبان طبيعي است كه تهيه‌كنندگان بايد به دنبال راه هاي منطقي تري براي فيلمسازي باشند، ادامه داد: همچنين تجربه نشان داده كه بازيگر شدن سبب ارضاي علاقمندي شخص در يك دوره كوتاه مي‌شود و اين چنين نيست كه تمايل داشته باشد در دوره طولاني تجربه كند. شاهد آن اينكه بازيگري كه داراي جايگاهي شده است، مردم تعيين كننده ادامه حضور او هستند.
وي در ادامه يادآور شد: به نظر من اين پديده كه حاصل شرايط نابسامان سينماست در نهايت به تعدادي فيلم ختم مي‌شود كه در بهترين شكل فيلم هايي متوسط هستند و دوره اش تمام خواهد شد. مگر در مورد كساني كه با شناخت صحيح از سينما بخواهند در اين صنعت سرمايه گذاري كنند و علاقمندي شان به سينما را در بخش هاي ديگر مانند سرمايه گذاري يا تهيه‌كنندگي نشان دهند.
اكبرلو در پايان گفت: به نظر مي رسد نگراني از حضور چنين افرادي بيشتر به خاطر اين است كه همه به اين گونه افراد دسترسي ندارند. به زبان صريح تر هركس مخالف اين امر باشد در صورت يافتن چنين فردي از سرمايه او براي ساخت فيلم خود استفاده خواهد كرد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر