فیلم اولی های دوست داشتنی سال ۲۰۱۴

روزنامه هفت صبح: سال 2014 تعدادی کارگردان تاثیرگذار به سینما معرفی کرد که نگاه تر و تازه ای داشتند؛ فیلمسازانی که حالا همه منتظر فیلم بعدی شان هستند...

آدم های سفید عزیز/ جاستین سیمین

6.7 از 10: امتیاز imdb

79 از 100: امتیاز متاکریتیک

کمدی هجوآمیزی که معلوم است مربوط به دورن اوباماست. جاستین سیمین، نویسنده و کارگردان این فیلم روی جنبه های مختلف و گیج کننده نژادپرستی در جامعه معاصر آمریکا تاکید می کند و همه اینها را از اول تا آخر خیلی بامزه به تصویر می کشد.

در حالی که کمدین های سیاهپوست مثل کریس راک نگاهشان به مقوله نژادپرستی و ماجراهای ابزوردی که حول آن شکل می گیرد، کهنه شده، سیمین موفق شده این تناقض ها را به شکل یک کمدی درجه یک دربیاورد.

فیلم ماجرای چهار دانشجوی سیاهپوست در کالج آیوی است. سیمین با کاوش میان بحث های داغ دانشجویاه سیاه و سفید در یک کالج سطح بالا، طبیعت زمانه مثلا پیشرفته مان را هم دست می اندازد و هم نشان می دهد که چقدر از فرضیات و ترس های اشتباهی که باعث مجادلات می شود، خشمگین است.

نکته مهم این است که فیلمنامه بی رحمانه سیمین در طول فیلم خودش را بیش از اندازه جدی نمی گیرد و نمی خواهد شبیه یک مرجع آموزشی برای تعلیم و تربیت مردم عمل کند.


بابادوک/ جنیفر کنت

۶.۹ از ۱۰: امتیاز imdb

۸۷ از ۱۰۰: امتیاز متاکریتیک

«بابادوک» اولین فیلم کارگردان استرالیایی، جنیفر کنت است. او با وفاداری کامل به رسم و رسومات ژانر، کاملا خالص و اریجینال عمل می کند. کنت با تدوین تمیز و بدون ایرادش آن خانه معمولی را تبدیل به یک تهدید زیرکانه و یک ترس پناه گرفته در سایه ها می کند.

آملیا (با بازی اسی دیویس) زن کارگری است که در یک خانه پیشخدمتی می کند. او همسرش را از دست داده و می خواهد با وحشت پسرش از هیولاها بجنگد اما خیلی زود متوجه می شود که اطرافش را نیروهای شیطانی گرفته اند.

روزی آملیا کتابی به نام «بابادوک» برای پسرش می خواند و قبل از اینکه متوجه بشوند، کتاب شکل واقعیت به خودش می گیرد.

فیلم روانشناسانه است یا فراطبیعی؟ شاید «بابادوک» از آن فیلم های سطح بالای ترسناک نباشد اما توانایی اش در دستکاری کلیشه های رایج، آن را تبدیل به فیلمی جذاب می کند.


یک بچه کامل/ جیلیان روبسپیر

۶.۸ از ۱۰: امتیاز imdb

۷۶ از ۱۰۰: امتیاز متاکریتیک

از همان زمان اولین نمایش اش در جشنواره ساندنس، لقب یک کمدی نارس را دریافت کرد اما فقط نیمه اول این لقب دقیق و درست است. در حقیقت این داستان بذله گو و سبک بار با حضور دانا استرن، کمدین نیویورکی در نقش جنی اسلیت، قهرمان فیلم، تبدیل به یکی از کمدی های جذاب سال های اخیر می شود.

جنی کمدین جوان بیست و چند ساله ای است که بارداری باعث می شود برای اولین بار با دنیای واقعی بزرگسالانه روبرو شود و ودست به انتخاب هایی می زند که این انتخاب ها باعث می شوند فیلم از هر اثر دیگری در این ژانر و با این حال و هوا از «باردار» جاد آپاتو گرفته تا «جونو» متمایز شود.


کسی که من دوستش دارم/ چارلی مکداول

۷.۱ از ۱۰: امتیاز imdb

۶۶ از ۱۰۰: امتیاز متاکریتیک

کمدی رمانتیکی که در مرز تبدیل شدن به یک اثر ابزورد هم هست. اتان و سوفی قهرمان های فیلم هستند؛ زوجی که در مرحله سختی از زندگی شان قرار گرفته اند و در شرف جدا شدن هستند و برای بهتر شدن به یک تعطیلات نیاز دارند اما فرار رمانتیک شان از مشکلات برایشان مشکلات سورئالی به دنبال می آورد.


پالو آلتو/ جیا کوپولا

۶.۳ از ۱۰: امتیاز imdb

۶۹ از ۱۰۰: امتیاز متاکریتیک

جیا کوپولا برداشت آزادانه ای از فیلمی مانند «فیل» گاس ون سنت در اولین فیلمش داشته است. آخرین عضو خانواده فرانسیس فورد کوپولا که فیلمساز شده، تصویری از نگرانی ها و ترس های یک نوجوان است و باید اعتراف کنیم که خیلی هم نگاه کامل و همه جانبه ای دارد.

فیلم اقتباسی آزاد از داستان های کوتاه جیمز فرانکو است. جیا کوپولا با گرفتن بازی های ناتورالیستی از بازیگرانش و یک جور خودداری هنرمندانه به طرز تاثیرگذاری ناامیدی و شورش سطحی نوجوانان آمریکایی را به تصویر کشیده است.


شبگرد/ دن گیلروی

۶.۳ از ۱۰: امتیاز imdb

۶۹ از ۱۰۰: امتیاز متاکریتیک

دن گیلروی، فیلمنامه نویس و کارگردان، داستان مجرمانه و زیبا و سر حالی از یک روزنامه نگار آزاد جنایی نویس روایت می کند که نقش اش را جیک جیلنهال باهوش بازی می کند. او از هر فرصتی برای قاپ زدن یک سوژه استفاده می کند.

فیلم در جشنواره های مختلف به نمایش درآمد و موردتوجه قرار گرفت. فیلم نگاهی جسورانه با سبک بصری ویژه به داستان های جنایی آمریکایی دارد.