رقبای سالخورده ولی سرحال وودی آلن

روزنامه هفت صب ح: هیچ کس نمی تواند با وودی آلن رقابت کند. صرف تعداد فیلم هایی که در طول این سال ها ساخته و نوشته، تاثیرگذار است؛ حتی اگر فیلم هایش دیگر به اندازه سابق مبهوت کننده نباشند. در حالی که ما می دانیم او چند سال است فیلم می سازد گاهی یادمان می رود که این مرد دور و بر 80 سال دارد.

خیلی از آدم های هم سن و سال او مدت هاست که بازنشسته شده اند اما این مرد بامزه که عاشق درام است هیچ نشانه ای از کند شدن بروز نمی دهد. او بی نظیر است اما در این راه تنها نیست. در حالی که متوسط سن بازنشستگی 65 سال است، فیلمسازان دیگری هم هستند که بالای 75 سال سن دارند و هنوز فیلم می سازند. درباره شان بخوانید.

فرانسیس فورد کوپولا (75)


نقطه اوج این مولف که برنده جایزه اسکار هم شده قطعات دهه ۷۰ است اما کاپولا در قرن بیست و یکم هم کارهای بزرگی انجام داده است. او یکی از تهیه کنندگان اجرایی «گمشده در ترجمه» و «چوپان خوب» بود و به عنوان کارگردان هم فیلم هایی با بودجه کم مانند «جوانی بدون جوانی» ساخته که البته حتی قابل مقایسه هم با «پدرخوانده» یا «باران ساز» نیستند اما امضای کاپولا به عنوان یکی از آدم های جنبش مولف های سینما به او این اجازه را داده که از وقتی پا به سن گذاشته سبک های جدیدی را تجربه کند. کوپولا همچنان یک فیلمساز بصری باقی مانده است و احتمالا تا روز مرگش هم به همین روش ادامه خواهد داد.

پروژه بعدی: اعلام نشده

ریدلی اسکات (۷۶)

در حالی که به نظر می رسید سبکش در «پرومتئوس» همچنان ادامه یافته است و حتی از نظر بصری مرزهایش گسترده تر هم شده، باید به عقب برگردید و «گنگستر آمریکایی» را ببینید تا گوهر اصلی وجود او را دریابید.


غیرممکن است بشود زندگی کاری اسکات را فراموش کرد و تاثیر کارهایش را روی رسانه سینما نادیده گرفت. از زمان رویابافی درباره یک نماد جدید از فیلم های علمی - تخیلی که منجر به ساخت «بیگانگان» و «بلیدرانر» شد تا روایت فاتحانه دو داستان کاملا متفاوت مانند «تلما و لوییز» و «گلادیاتور».

علامت ریدلی اسکات بر هالیوود پاک نخواهد شد حتی اگر ما آرزو کنیم که او برای همیشه از ساخت فیلم هایی مانند «مشاور» دور می ماند. او هنوز باید جایزه اسکار را به خانه ببرد.

پروژه بعدی: «اکسدوس: الهه ها و پادشاهان» (۲۰۱۴)، ادامه «بلید رانر» (هنوز نامی ندارد.)

کن لوچ (۷۷)

در آستانه ۷۸ سالگی هیچ اثری از کهولت و کندی در کن لوچ دیده نمی شود. آخرین فیلم او «عمارت جیمی» در بخش مسابقه و در رقابت برای کسب نخل طلای کن ۲۰۱۴ قرار داشت و در جدالی خیلی نزدیک آن را به فیلم نوری بیلگه جیلان واگذار کرد.


نگاه کردن به گذشته و کارنامه کاری او متعجب تان خواهد کرد. او یکی از چهره های نمادین «موج نوی سینمای انگلستان» است. او بیش از ۲۵ فیلم سینمایی و تعداد قابل توجهی سریال تلویزیونی ساخته است.

سبک کارگردان اجتماعی و واقع گرایانه او، از فیلمسازان ایتالیایی مانند ویتور بودسیکا و جیلو پونته کوروو الهام گرفته شده است. او روی مردم عادی و مسائل پیچیده شان تمرکز می کند.

پروژه بعدی: اعلام نشده

رابرت ردفورد (۷۷)

بعد از چند هدف گیری نه چندان خوب اخیرش مانند «شرکتی که نگه می دارید» و «شیرها برای بره ها» ساده خواهد بود اگر بگوییم رابرت ردفورت بعد از ساخت فیلم «آدم های معمولی» و بردن اسکار در سال ۱۹۸۰ پسرفت کرده است.


راحت است اما جمله خیلی دقیقی نیست. موسس جشنواره ساندنس در طول یک دهه گذشته بازیگر و تهیه کننده تعدادی از فیلم های مهم سینمایی بوده است. ممکن است کارهایی که کارگردانی کرده بی زرق و برق باشند اما در عوض مثلا حضورش جلوی دوربین در «همه چیز از دست رفته» یا حتی «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستانی» چشمگیر بود. تلاش هایش در حوزه تلویزیون هم خیلی جالب است.

پروژه بعدی: بازیگر و تهیه کننده «قدم زدن در جنگل» (۲۰۱۵)

رومن پولانسکی (۸۰)

خیلی عجیب است که پشت فیلم هایی مانند «محله چینی ها»، «بچه رزمری» و «پیانیست» فقط یک نفر بوده است و این تازه تعداد کمی از فیلم هایی است که می توانیم نام ببریم. در سن ۸۰ سالگی، پولانسکی هنوز هم می تواند برای بقیه رجزخوانی کند. او هنوز هم مشغول مدیریت کارهایش برای ساخت فیلم های بزرگ است.


فیلم دست کم گرفته شده «نویسنده در سایه» را هم می شود جزو همین فیلم های بزرگ نام برد. او بدون شک یکی از بزرگترین کارگردانان تاریخ سینماست. حتی با وجود فیلم هایی مانند «کشتار» (۲۰۱۱) که شکست محسوب می شوند. سخت است کسی را پیدا کنید که بعد از این همه سال هنوز هم در رأس بازی اش باشد. سال گذشته فیلم «ونوس در خز» را ساخته بود.

پروژه بعدی: اعلام نشده

میلوش فورمن (۸۲)


خیلی تعجب خواهم کرد اگر بشنوم در کلاس های فیلمسازی اسمی از میلوش فورمن نمی آورند. این فیلمساز چک توانست با فیلم هایی مانند «پرواز برفراز آشیانه فاخته (دیوانه از قفس پرید)» و «آمادئوس» منطق و زیبایی شناسی سینمای اروپا را به آمریکا بیاورد. هر چند آخرین فیلمش «روح گویا» با بازی ناتالی پورتمن و خاویر باردم هدف انتقادهای تندی قرار گرفت.

پروژه بعدی: اعلام نشده

مایک نیکولز (۸۲)

درست است که مایک نیکلوز از سال ۲۰۰۷ و فیلم «جنگ چارلی ویلسون» هیچ فیلمی کارگردانی نکرده اما در طول همه این سال ها سرش حسابی شلوغ بوده است.


او دو نمایش روی صحنه برد و الان هم مشغول ساخت یک فیلم برای شبکه HBO با همکار قدیمی اش مریل استریپ است. از فیلم «فارغ التحصیل» که حالا یک اثر کلاسیک محسوب می شود بگیرید تا آثار اخیرش او یکی از بهترین کارگردانان سینماست. او یکی از معدود چهره های هنری است که چهار جایزه مهم در رشته های مختلف را از آن خودش کرده است. اسکار (سینما)، تونی (تئاتر)، امی (تلویزیون) و گرمی (موسیقی).

پروژه بعدی: اعلام نشده

ژان لوک گدار (۸۳)

برای هر کارگردانی کار سختی است که بخواهد خودش را از نو بسازد اما از آن سخت تر و تقریبا غیرممکن این است که در طول ۵۰ سال این کار را انجام بدهد اما این کاری است که ژان لوک گدار موفق به انجامش شده.


نظرها در مورد آثار اخیرش متفاوت است. آخرین فیلمش، «خداحافظی با زبان» یک اثر سه بعدی بود که در جشنواره کن امسال به نمایش درآمد و بعد از نمایش فیلم هیچ شکی نبود که گدار هنوز هم می تواند مخاطبانش را برانگیزد. (چه وادار به تحسین کند و چه عصبانی شان کند.) گدار روی نسلی از فیلمسازان از جمله تارانتینو، رابرت آلتمن و ویم وندرس تاثیرگذار بوده است.

پروژه بعدی: کارگردان «پل های سارایوو» (۲۰۱۴)

کلینت ایستوود (۸۴)

این روزها ایستوود خیلی خوش شانس نبوده است. فیلم آخرش «پسران جرسی» نقدهای متفاوتی دریافت کرده است. اثر قبلی اش «جی. ادگار» هم چیز زیادی برای فخرفروشی نداشت.


ایستوود بیش از ۳۰ فیلم کارگردانی کرده (تعداد زیادی از آنها وسترن هستند) و مرد پشت شاهکارهایی چون «نابخشوده»، «عزیز میلیون دلاری»، «گران تورینو» و «رودخانه مرموز» بوده است. با چنین دستاوردهایی ایستوود حق دارد که گاهی از مسیرش منحرف شود. هیچ اسطوره ای نباید از تجربیات جدیدی که در کارش انجام می دهد خجالت بکشد.

پروژه بعدی: تهیه کننده و کارگردان «تیرانداز آمریکایی» (۲۰۱۵)

مانوئل دی الیویر (۱۰۵)

باورتان می شود که در مرور کارنامه اش به سینمای صامت می رسید؟ و حالا هم که در دوره سینمای دیجیتال است. هفتاد سال است که در عرصه سینما فعالیت می کند و با دیدن او به نظر می رسد هر کسی به آینده روشن سینما اعتقاد پیدا خواهد کرد.


او از دهه ۸۰ تا همین اواخر در جشنواره کن حضور داشته است. آخرین بار هم سال ۱۹۹۷ با فیلم آخر مارچلو ماسترویانی در این جشنواره حضور پیدا کرد. این روزها مشغول فیلمبرداری آخرین اثرش، یک درام تاریخی است.

پروژه بعدی: یک درام تاریخی بی نام