حقایق عجیب و دردناک درباره کفش

برترین‌ها - ترجمه از الهام مظفری: چه کفش‌های ورزشی برند بپوشید، چه کفش‌های زشت و قدیمی کراکس، در هرصورت هرکسی که این مطلب را می‌خواند حداقل یک جفت کفش دارد. کفش‌ها نقش مهمی در زندگی ما دارند، از انگشتان ما محافظت می‌کنند، باعث می‌شوند جذاب‌تر به نظر برسیم و کمک می‌کنند کمی قد بلندتر به نظر بیاییم؛ و به عنوان یکی از قدیمی‌ترین نوآوری‌های بشر، کفش‌ها زمان زیادی برای تغییر زندگی ما و تاثیر گذاشتن روی بدن ما داشته اند.

بیل نای پای بالرین‌ها را نجات داد

بیل نای یکی از محبوب‌ترین دانشمندان دنیاست. او کسی است که باله اسلیپر (کفش باله) را اختراع کرد. نای در مورد پای بالرین‌ها بسیار نگران بود. او بعد از فیلمبرداری «بیل نای مرد علم» متوجه چیز نگران کننده‌ای شد. کفش تعداد زیادی از بالرین‌ها خونی بود. بیل متوجه شد که وقتی بالرین‌ها در حال اجرا هستند گرانش بدن آن‌ها را به سمت زمین می‌کشد در حالی که کف نیرویی به سمت بالا وارد می‌کند. ترکیب این نیرو‌ها پای بالرین‌ها را آزار می‌دهد بنابراین تصمیم گرفت کفش راحت تری برای آن‌ها بسازد. کفش‌های انگشتی نای پای بالرین‌ها را از آسیب‌های جدی محافظت می‌کرد.


صحنه‌ای از فیلم «جویندگان طلا» که چارلی چاپلین کفش هایش را خورد را به یاد می‌آورید؟ او در یک طوفان وحشتناک در کلبه خود گیر افتاده بود و از فشار گرسنگی تصمیم گرفت کفشش را بپزد و بندهایش را مثل اسپاگتی بخورد. خوشبختانه کفش او برای سیستم گوارش انسان قابل هضم بود، اما ورنر هرتزوگ خوش شانس نبود.

هرتزوگ یکی از مشهورترین فیلمسازان آلمانی، فیلم‌های کلاسیکی مثل خشم خدا و مستندهایی مثل مرد گریزلی را کارگردانی کرد. هم چنین او از شرط بندی‌های احمقانه لذت می‌برد. یک روز او در حال گپ زدن با کارگردان آینده «ارول موریس» بود که موریس گفت پیدا کردن بودجه برای فیلم هایش چقدر سخت است. هرتسوگ که می‌خواست دوستش را به چالش بکشد به موریس گفت که به تلاش کردن ادامه دهد و اگر بتواند یک فیلم را به پایان برساند حاضر است کفشش را بخورد. موریس سرانجام در سال ۱۹۷۸ توانست «درهای بهشت» را منتشر کند و هرتسوگ مجبور شد به عهد خود وفا کند. او در سال ۱۹۸۰ کفشش را با سیر و روغن اردک پخت و شروع به خوردن کرد. هرچند قابل خوردن بود، اما به خوشمزگی کفش چاپلین نبود.


هر شهری رازهای اسرارآمیز خودش را دارد. هانوفر در سراسر ایندیانا به خاطر یک پدیده بسیار عجیب شناخته می‌شود. در پنجاه سال اخیر یا شاید هم بیشتر، یک توده کفش اسرارآمیز در گوشه تقاطع خیابان ۱۰۰۹ و کالومت جمع می شوند. طی سال ها، هر نوع کفشی که تصور کنید در این تقاطع دیده شده، از چکمه‌های گاوچران‌ها تا کفش‌های دلقک. بیشتر کفش‌ها نسبتا کهنه هستند، اما تعداد زیادی از آن‌ها هم برند و نو هستند و مستقیما از فروشگاه آمده اند.

مسئولین بزرگراه مرتب کفش‌ها را جمع می‌کنند، اما توده کفش‌ها هرگز برای مدت طولانی ناپدید نمی‌شود؛ و به محض اینکه انبوه کفش‌ها ناپدید می‌شود یکی دیگر جایش می‌گیرد. هرچند به نظر می‌رسد دانش آموزان پشت این قضیه هستند، اما هیچکس در شهر هرگز مسئولیت آن را به عهده نگرفته و حتی در حال ارتکاب این جرم دستگیر نشده است. عجیب‌تر از همه اینکه هیچکس نمی داند که این ماجرا چطور شروع شده است.

کفش کودکان رومی نشانه موقعیت اجتماعی آن ها بود

اگرچه تکنولوژی در هزاران سال اخیر بسیار تکامل یافته است، اما طبیعت انسان به ندرت تغییر کرده است. برای مثال، رومی‌ها همان قدر به مد اهمیت می دادند که ما می دهیم. کفش‌ها نقش بزرگی در زندگی رومیان داشتند و هم عوام و هم نجیب زادگان می‌دانستند که کفش پیام مهمی را منتقل می‌کند. کفش‌ها اجازه می‌دهند که همه بدانند شما که هستید و چقدر پول دارید همان طور که امروز هم همین نقش را دارند. اما در آن روز‌ها سیستم کمی رسمی‌تر بود.

به گفته باستان شناسان، کودکان رومی کفش هایی می‌پوشیدند که دقیقا شبیه والدینشان بود؛ و این به خاطر آرزوی شیرین آن‌ها نبود که شبیه پدر و مادرشان باشند. بلکه این کفش‌های یکسان می‌گفتند: «من به این طبقه جتماعی تعلق دارم.» وقتی محققان خانه یک فرد ثروتمند را کشف می‌کردند یک جفت کفش بچگانه دقیقا به شکل کفش‌های مرد نیز پیدا کردند. این کفش از چرم گران قیمتی ساخته شده بود. اما باستان شناسان هنگام جستجو در محله سربازان کفش‌های بچگانه‌ای پیدا کردند که دقیقا شبیه چکمه‌های جنگی بود و نشان می‌داد پدر کودک یک سرباز است.

با این حال، لژیونرهای رومی به عنوان یکی از قدرتمندترین ارتش‌های تاریخ بشریت مرتکب جنایت بزرگی نسبت به مد شدند. محققان در سال ۲۰۱۰ در حال آنالیز یک جفت صندل رومی متوجه شدند که زنگار روی یکی از میخ‌ها نشانه هایی از جوراب دارد. بله، رومیان عادت وحشتناک پوشیدن جوراب با صندل را مد کردند. البته این صندل‌ها در شمال یورکشایر پیدا شدند و احتمالا سربازان به برای حفاظت از سرما به آن نیاز داشته اند.

ناسا جت کفش را اختراع کرد

دهه ۱۹۶۰ دهه پرکاری برای ناسا بود. رقابت فضایی در جریان بود، ماه آرزوی همه بود و فضانوردان جالبترین افراد روی زمین بودند. اما اگر دانشمندان کار روی این پروژه علمی تخیلی خاصی را به پایان رسانده بودند، سفر فضایی جالبتر هم می‌شد. محققان ناسا در حال آزمایش روی یک جفت کفش کاملا کاربردی بودند. ایده هوشمندانه جت کفش‌ها متعلق به مهندس ناسا «جان دی. برد» بود. او با الهام از سکوی پرواز و روشی که غواصان خودشان را با کفش‌های شنا به جلو حرکت می‌دهند، یک جفت کفش ساخت که توجه فضانوردانی مثل تونی استارک را جلب کرد.

این کفش‌ها روی کفش فضانورد پوشیده و به یک کوله پشتی پر از اکسیژن تحت فشار متصل می‌شدند. اگر فضانورد می‌خواست به جلو حرکت کند، با انگشت شست پا، کلید کفش را فشار می‌داد تا جریان اکسیژن از کفش هایش خارج شود. از آنجا که این کفش‌ها هیچ فرمان هدایتگری نداشتند، فضانوردان با پاهای خود آن را هدایت می‌کردند. این سیستم نه تنها با حستعادل انسان بازی می‌کرد بلکه به فضانوردان اجازه می‌داد دست هایشان را در مواردی که نیاز به انجام کاری دارند آزاد نگه دارند. کفش‌های جت تحت آزمایش‌های زیادی قرار گرفتن، اما محققان هنوز به آن شک داشتند. آن‌ها مطمئن نبودند که سوئیچ انگشتی در لباس تحت فضار هم کار می‌کند و نگران بودند که کفش‌ها زیادی سنگین باشد. در نهایت جت کفش‌ها فراموش می‌شوند.

کفش رهبران جهان

رهبری کار پر استرسی است. آن‌ها باید با مشکلات مبرم مملکت دست و پنجه نرم کنند و بدتر از همه، همیشه نگران کفش هایشان باشند. برای مثال کفش‌های رئیس جمهور آمریکا به لطف کار سخت جانسون و مورفی همیشه شیک است. این کمپانی در سال ۱۸۵۰ افتتاح شده و کفش‌های رئیس جمهورهای مختلف از میلارد فیلمور تا باراک اوباما را تامین می‌کند؛ و حالا که در این مورد صحبت می‌کنیم جالب است بدانید که آبراهام لینکلن بزرگترین و رادرفورد بیرچارد هِیز کوچکترین پا را داشتند.

اما وقتی صحبت از سبک می‌شود، ملکه الیزابت از همه پیشی می‌گیرد. لباس‌های ملکه توسط تیمی از کارشناسان مد در یک برنامه کامپیوتری بررسی می‌شوند که زمان و علت پوشیدن لباس‌های او را دنبال می‌کند. به این ترتیب او هرگز یک لباس را دوبار نمی‌پوشد. هم چنین مراقبت‌های زیادی درباره پاهای او در نظر گرفته می‌شود. همان طور که ملکه نباید در وسط یک رویداد لیز بخورد، طراحان باید مطمئن شوند که کفش هایش تا حد ممکن نرم هستند. برای رسیدن به حداکثر راحتی، ملکه یک خدمتکار دارد که کفش‌های او را می‌پوشد تا مطمئن شود خوب و راحت هستند. این تنها یکی از مزایای کوچک ملکه بودن است.

دانیل لیبمن، زیست شناس هاروارد ادعا می‌کند که دویدن با پای برهنه برای بدن واقعا بهتر از دویدن با کتانی است. کفش‌های دو حدود ۴۰ سال است که محبوب شده اند. قبل از آن، مردم مجبور بودند بدون آن‌ها بدوند و طبق کشف لیبمن این کفش‌ها نحوه دویدن طبیعی را بسیار تغییر می‌دهند. او دویدن چندین گروه از ورزشکاران آمریکایی و کنیایی را با و بدون کفش مشاهده کرد. برخی از آن‌ها همه عمرشان پابرهنه دویده بودند و برخی همه عمرشان را کفش داشته اند و برخی هم به تازگی روش خود را تغییر داده بودند. کسانی که کفش می‌پوشیدند اول با پاشنه خود به زمین می‌آمدند در حالیکه کسانی که پا برهنه می‌دویدند اول اول انگشتان یا کف پایشان را روی زمین قرار می‌دادند.

وقتی روی پاشنه فرود می‌آیید شوک عظیمی را به بدن خود وارد می‌کنید. مثل اینکه کسی با چکشی که دو یا سه برابر وزن بدنتان است به پاشنه شما ضربه بزند. اما ماجرای پابرهنه دویدن کاملا متفاوت است. وقتی اول انگشتانتان را روی زمین می‌گذارید تقریبا هیچ نیرویی به پای شما ضربه نمی‌زند، زیرا وزنتان بهتر توزیع می‌شود و گام هایتان منعطف‌تر هستند. همان طور که لیبمن اشاره می‌کند، هیچ راهی وجود ندارد که اجداد ما (بدون کمک آدیداس یا پوما) روی پاشنه خود فرود بیایند.

کفش‌های پاشنه بلند در اصل برای مردان اختراع شده بودند به خصوص برای سربازان ایرانی. زنان در دهه ۱۶۳۰ بود که استفاده از این کفش‌ها را آغاز کردند. از آن به بعد کفش‌های پاشنه بلند تبدیل به مد زنان شدند و در حالی که برخی آن‌ها را نماد ظلم می‌بینند برخی دیگر نماد توانمندسازی یا میل جنسی می‌دانند. اما زیبایی قیمت دارد و هرکسی که از این کفش‌ها استفاده کرده می‌داند که دردناک هستند به ویژه اگر پاهای کاملا بی عیب و نقصی نداشته باشید.

اما عمل جراحی سیندرلا قول می‌دهد پوشیدن پاشنه بلند را برای زنان راحت‌تر می‌کند. این عمل شامل بخش‌های نسبتا ساده‌ای مثل از بین بردن پینه‌های آزاردهنده پا و سپس تزریق کلاژن است که پزشکان سرنگی را در کف پا فرو برده و با چربی پر می‌کنند. اما بدترین قسمت این عمل شامل انگشتان می‌شود. گفته می‌شود که چند انگشت پای چپ زنان بلندتر از بقیه است و آن‌ها را مجبور می‌کند که دو سایز مختلف کفش بپوشند. با کمک جراحی سیندرلا، پزشکان انگشت‌ها را کمی کوتاه می‌کنند و مشکل آن‌ها را حل می‌کنند. حتی از آن بدتر برخی زنان انگشت کوچک پایشان را کاملا قطع می‌کنند و احساس می‌کنند با چهار انگشت راحتتر هستند.