نفوذ مدرنیته به قبایل دورافتاده هند
قبایل "Gond” و "Baiga” در حاشیه جنگل‌های ایالت مرکزی هند "مادیا پرادش" زندگی می‌کنند و با کشاورزی زندگی می‌گذرانند. همان‌طور که به‌مرور امکانات مدرن وارد زندگی آن‌ها می‌شود، به‌وضوح شاهد یک تغییر فرهنگی هستیم. نسل جوان دیگر آداب‌ورسوم سنتی قبایل را نمی‌پذیرند.
وبسایت فرادید: عکاسی به نام "رونی سین" به دو جامعه قبیله‌ای در هند رفت تا درک بهتری از تغییرات آن‌ها در طی سال‌های اخیر داشته باشد.
قبایل "Gond" و "Baiga" در حاشیه جنگل‌های ایالت مرکزی هند "مادیا پرادش" زندگی می‌کنند و با کشاورزی زندگی می‌گذرانند. همان‌طور که به‌مرور امکانات مدرن وارد زندگی آن‌ها می‌شود، به‌وضوح شاهد یک تغییر فرهنگی هستیم. نسل جوان دیگر آداب‌ورسوم سنتی قبایل را نمی‌پذیرند.
"پرم" سی‌وپنج‌ساله سرپرست روستای "Padhariya" است. او می‌گوید اکنون تعدادی از خانه‌ها تلویزیون دارند که خواسته‌ها و دیدگاه آن‌ها را تغییر داده، به‌ویژه در مورد مد. او افزود: "مردم دارند آهنگ‌های محلی را فراموش می‌کنند و در عوض آهنگ‌هایی که در تلویزیون می‌شنوند را تکرار می‌کنند."
"بایسوخا" ۷۰ ساله (وسط) به همراه نوه‌هایش. او می‌گوید: "مردم در گذشته "dhoti" می‌پوشیدند (لباسی سنتی که دور کمر پیچیده می‌شود و قسمتی از پاها را پوشش می‌دهد). اما اکنون شلوار و تی شرت می‌پوشند. از لباس‌هایشان خوشم می‌آید."
"یوجییارو بای" ۳۶ ساله خال‌کوبی‌های زیادی روی بدنش دارد و می‌گوید خال‌کوبی‌ها به هویت قبیله مربوط هستند، اما همه‌چیز دارد تغییر می‌کند: "امروزه دخترها به مدرسه می‌روند و نمی‌خواهند بدنشان خال‌کوبی شود، زیرا درد دارد و خونریزی می‌کند. خال‌کوبی برایشان شرم‌آور است."
"ایتواری سینگ" هفتاد سال دارد و نشان می‌دهد چگونه با تیر و کمان شکار می‌کند. البته شکار در این منطقه تقریباً ریشه‌کن شده است. پسرش "رام ناث" می‌گوید: "دیگر حیوانی در این منطقه نمانده و ما از مرغ و بز نگهداری می‌کنیم."
"ساراواتی" سیزده‌ساله (راست) به کمک عمه‌اش برای رفتن به مدرسه حاضر می‌شود. با بالا رفتن آگاهی مردم، خانواده آن‌ها و چندین خانه دیگر توالت دارند.
"سانتوشی" ۴۳ ساله در مدرسه‌ای به حدود ۹۰ کودک آموزش می‌دهد. او می‌گوید بسیاری از کودکان در فصل بادهای موسمی کلاس‌ها را از دست می‌دهند، زیرا به اسهال و استفراغ و بیماری‌های مشابه مبتلا می‌شوند.
"سومینترا" ۲۵ ساله می‌گوید بچه‌ها در مدرسه موفق نمی‌شوند، زیرا در خانه وظایف زیادی بر عهده دارند، مانند تهیه آب و تمیز کردن خانه. اما رویای آینده متفاوتی را در سر دارد: "زمانی که بچه‌دار شوم، آن‌ها را به مدرسه می‌فرستم زیرا آموزش در زندگی بسیار مهم است."
"سیاتا" و "کوتا" دوقلوهای هشت‌ساله هر روز برای پخت‌وپز، نوشیدن و شستن آب می‌آوردند
"بادری بای" ۴۰ سال دارد و با همسر و سه فرزندش زندگی می‌کند. دخترش "آنیتا" ۱۵ ساله است. بادری می‌گوید: "در خانه کارهای زیادی داریم. بااینکه دلم می‌خواهد آنیتا روزی شغلی پیدا کند، اما وقتی برای درس خواندن ندارد."
زنان قبیله خارج از مغازه‌ای که در آن از طرف دولت هند برنج، شکر، نمک و نفت سفید برای خانواده‌های فقیر توزیع می‌شود. گاهی اوقات مجبورند دو روز برای دریافت کالا منتظر بمانند.
قبایل "Gond" و "Baiga" در حاشیه جنگل‌های ایالت مرکزی هند "مادیا پرادش" زندگی می‌کنند و با کشاورزی زندگی می‌گذرانند. همان‌طور که به‌مرور امکانات مدرن وارد زندگی آن‌ها می‌شود، به‌وضوح شاهد یک تغییر فرهنگی هستیم. نسل جوان دیگر آداب‌ورسوم سنتی قبایل را نمی‌پذیرند.
"پرم" سی‌وپنج‌ساله سرپرست روستای "Padhariya" است. او می‌گوید اکنون تعدادی از خانه‌ها تلویزیون دارند که خواسته‌ها و دیدگاه آن‌ها را تغییر داده، به‌ویژه در مورد مد. او افزود: "مردم دارند آهنگ‌های محلی را فراموش می‌کنند و در عوض آهنگ‌هایی که در تلویزیون می‌شنوند را تکرار می‌کنند."
"بایسوخا" ۷۰ ساله (وسط) به همراه نوه‌هایش. او می‌گوید: "مردم در گذشته "dhoti" می‌پوشیدند (لباسی سنتی که دور کمر پیچیده می‌شود و قسمتی از پاها را پوشش می‌دهد). اما اکنون شلوار و تی شرت می‌پوشند. از لباس‌هایشان خوشم می‌آید."
"یوجییارو بای" ۳۶ ساله خال‌کوبی‌های زیادی روی بدنش دارد و می‌گوید خال‌کوبی‌ها به هویت قبیله مربوط هستند، اما همه‌چیز دارد تغییر می‌کند: "امروزه دخترها به مدرسه می‌روند و نمی‌خواهند بدنشان خال‌کوبی شود، زیرا درد دارد و خونریزی می‌کند. خال‌کوبی برایشان شرم‌آور است."
"ایتواری سینگ" هفتاد سال دارد و نشان می‌دهد چگونه با تیر و کمان شکار می‌کند. البته شکار در این منطقه تقریباً ریشه‌کن شده است. پسرش "رام ناث" می‌گوید: "دیگر حیوانی در این منطقه نمانده و ما از مرغ و بز نگهداری می‌کنیم."
"ساراواتی" سیزده‌ساله (راست) به کمک عمه‌اش برای رفتن به مدرسه حاضر می‌شود. با بالا رفتن آگاهی مردم، خانواده آن‌ها و چندین خانه دیگر توالت دارند.
"سانتوشی" ۴۳ ساله در مدرسه‌ای به حدود ۹۰ کودک آموزش می‌دهد. او می‌گوید بسیاری از کودکان در فصل بادهای موسمی کلاس‌ها را از دست می‌دهند، زیرا به اسهال و استفراغ و بیماری‌های مشابه مبتلا می‌شوند.
"سومینترا" ۲۵ ساله می‌گوید بچه‌ها در مدرسه موفق نمی‌شوند، زیرا در خانه وظایف زیادی بر عهده دارند، مانند تهیه آب و تمیز کردن خانه. اما رویای آینده متفاوتی را در سر دارد: "زمانی که بچه‌دار شوم، آن‌ها را به مدرسه می‌فرستم زیرا آموزش در زندگی بسیار مهم است."
"سیاتا" و "کوتا" دوقلوهای هشت‌ساله هر روز برای پخت‌وپز، نوشیدن و شستن آب می‌آوردند
"بادری بای" ۴۰ سال دارد و با همسر و سه فرزندش زندگی می‌کند. دخترش "آنیتا" ۱۵ ساله است. بادری می‌گوید: "در خانه کارهای زیادی داریم. بااینکه دلم می‌خواهد آنیتا روزی شغلی پیدا کند، اما وقتی برای درس خواندن ندارد."
زنان قبیله خارج از مغازه‌ای که در آن از طرف دولت هند برنج، شکر، نمک و نفت سفید برای خانواده‌های فقیر توزیع می‌شود. گاهی اوقات مجبورند دو روز برای دریافت کالا منتظر بمانند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر