زنی که دخترش را از دست داد و مادر ۸۰۰ دختر یتیم شد
دکتر ساروجینی آگراوال حدود ۴۰ سال پیش دخترش را در تصادف از دست داد، اما این داستان غم انگیز الهام بخش او شد تا به دختران یتیم دیگر کمک کند.
برترین ها: دکتر ساروجینی آگراوال حدود ۴۰ سال پیش دخترش را در تصادف از دست داد، اما این داستان غم انگیز الهام بخش او شد تا به دختران یتیم دیگر کمک کند. این زن ۸۰ ساله هندی از اواسط دهه ۱۹۸۰ به حدود ۸۰۰ دختر کمک کرده، از آن‌ها مراقبت کرده و امکان تحصیل برایشان فراهم کرده تا اعتماد بنفس و شخصیت مستقل خود را بازیابند. ساروجینی سال‌ها در غم از دست دادن دخترش می‌گذراند، تااینکه یک روز به خودش آمد و متوجه شد دختران زیادی وجود دارند که نیازمند عشق مادرانه او هستند و کمک به آن‌ها بهترین راه برای گرامیداشت یاد و خاطره دخترش است.
او در سال ۱۹۸۵ همه پولی که از مجموعه داستان‌های کوتاه، اشعار و رمان هایش به دست آورده بود را صرف تبدیل خانه سه خوابه خود به یک پناهگاه برای دختران بی پناه کرد. اولین کودکی که ساروجینی و همسرش به خانه خود آوردند یک کودک کر و لال بود که مادرش را هنگام تولد از دست داده بود. سپس دو دختری که مادرشان را در تصادف از دست داده بودند و بعد بقیه دختران اضافه شدند که برخی ناخواسته بودند و در خیابان ر‌ها شده بودند، برخی دیگر سرگردان در کوچه و خیابان بودند و حتی بعضی از آن‌ها از دست مزاحمان و خلافکاران نجات داده شدند.
ساروجینی می‌گوید: «ما حتی دختربچه دو روزه هم داشتیم. پس از آن من متوجه شدم برای مادر بودن نیاز نیست حتما بچه به دنیا بیاورید. وقتی آن بچه‌ها را در آغوش می‌گرفتم، اشتیاقم به دخترم برطرف می‌شد. من هر کاری کردم که به این دختران کمک کنم.»
علاوه بر مراقبت و محبت، ساروجینی برای دختران بهترین امکانات تحصیلی را فراهم می‌کند. او خانه اش را بار‌ها عوض کرده و در حال حاضر یک کتابخانه، یک آزمایشگاه کامپیوتر، کارگاه صنایع دستی و هم چنین امکانات تفریحی مثل باغ با تاب بازی، زمین بسکتبال و بدمینتون و اتاق تلویزیون برایشان فراهم کرده است. وقتی دختران به اندازه کافی بزرگ شدند در معتبرترین مدارس و دانشگاه‌های هند ثبت نام می‌کنند، زیرا ساروجینی معتقد است آموزش تن‌ها کلید زندگی موفق است. بسیاری از این دختران مدیر بانک، معلم یا مدیر شده اند و با خانواده‌های خوب ازدواج کرده اند.
ساروجینی قصد دارد تا زمانی که می‌تواند این کار را ادامه دهد و می‌گوید: «من در همه این دختران یتیم و تن‌ها دخترم را می‌بینم. شاید خدا دخترم را از من دور کرده تا از این کودکان مراقبت کنم. من از او به خاطر دادن چنین فرصتی سپاسگزارم تا بتوانم یاد دخترم را همیشه زنده نگه دارم.»
او در سال ۱۹۸۵ همه پولی که از مجموعه داستان‌های کوتاه، اشعار و رمان هایش به دست آورده بود را صرف تبدیل خانه سه خوابه خود به یک پناهگاه برای دختران بی پناه کرد. اولین کودکی که ساروجینی و همسرش به خانه خود آوردند یک کودک کر و لال بود که مادرش را هنگام تولد از دست داده بود. سپس دو دختری که مادرشان را در تصادف از دست داده بودند و بعد بقیه دختران اضافه شدند که برخی ناخواسته بودند و در خیابان ر‌ها شده بودند، برخی دیگر سرگردان در کوچه و خیابان بودند و حتی بعضی از آن‌ها از دست مزاحمان و خلافکاران نجات داده شدند.
ساروجینی می‌گوید: «ما حتی دختربچه دو روزه هم داشتیم. پس از آن من متوجه شدم برای مادر بودن نیاز نیست حتما بچه به دنیا بیاورید. وقتی آن بچه‌ها را در آغوش می‌گرفتم، اشتیاقم به دخترم برطرف می‌شد. من هر کاری کردم که به این دختران کمک کنم.»
علاوه بر مراقبت و محبت، ساروجینی برای دختران بهترین امکانات تحصیلی را فراهم می‌کند. او خانه اش را بار‌ها عوض کرده و در حال حاضر یک کتابخانه، یک آزمایشگاه کامپیوتر، کارگاه صنایع دستی و هم چنین امکانات تفریحی مثل باغ با تاب بازی، زمین بسکتبال و بدمینتون و اتاق تلویزیون برایشان فراهم کرده است. وقتی دختران به اندازه کافی بزرگ شدند در معتبرترین مدارس و دانشگاه‌های هند ثبت نام می‌کنند، زیرا ساروجینی معتقد است آموزش تن‌ها کلید زندگی موفق است. بسیاری از این دختران مدیر بانک، معلم یا مدیر شده اند و با خانواده‌های خوب ازدواج کرده اند.
ساروجینی قصد دارد تا زمانی که می‌تواند این کار را ادامه دهد و می‌گوید: «من در همه این دختران یتیم و تن‌ها دخترم را می‌بینم. شاید خدا دخترم را از من دور کرده تا از این کودکان مراقبت کنم. من از او به خاطر دادن چنین فرصتی سپاسگزارم تا بتوانم یاد دخترم را همیشه زنده نگه دارم.»
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر