طنز؛ وعده‌ای بده که بگنجد

پدرام ابراهيمى در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:

ما به شانس اعتقاد داریم؛ شانس شغلی هم تنگش. حتی زمان به‌دنیا آمدنم هم ضمیمه‌اش. مثلا اگر ما هفت، هشت سال زودتر به‌دنیا می‌آمدیم و در دوره‌ای طنزنویس می‌شدیم که اینترنت (به این شکل که الان در اختیار مردم هست) و شبکه‌های اجتماعی وجود نداشت، مشکلاتی را که الان داریم، نداشتیم؛ یعنی تا ما بیاییم مطلب را آماده کنیم و بدهیم روزنامه و آن‌ها فردای وقوع آن، منتشرش کنند، سوژه مورد نظر به کنجاله تبدیل شده.

حالا هم هرچند مطمئنیم تا فردا روغن هسته انگور چیزهایی که می‌خواهیم بگوییم در آمده ولی خب مجبوریم، می‌فهمید؟ از اربابان زورمدار و اشرافی خود پول گرفته‌ایم، باید کاری کنیم؛ بنابراین امروز هم به تخریب کاندیدای مدیر و مدبر و کارآ، محمدباقر قالیباف می‌پردازیم. ایشان که پیش از این دو بار از مردم پرسیده: «وکیلم؟» و مردم رفته‌اند گل بچینند و گلاب بیاورند، حالا دارد برای بار سوم این سوال را از مردم می‌پرسد و برای ترغیب رای‌دهندگان که هنوز وعده‌ دو و نیم برابر کردن درآمدهای کشور را هضم نکرده‌اند، وعده داده: «پنج میلیون شغل در کشور ایجاد می‌کنم.»

جا دارد اینجا به پاراگراف اول متن برگردیم و از «بدشانسی» به عنوان بزرگ‌ترین رقیب کاپیتان یاد کنیم؛ مثلا اگر او یک دوره زودتر شهردار تهران می‌شد، تا الان ریاست‌‌جمهوری را تجربه کرده و ماجرا تمام شده بود رفته بود پی کارش! یا اگر یک دوره زودتر وارد کارزار می‌شد و بعد از آقای «هزار متر می‌دهیم، یک میلیون می‌دهیم» به عرصه پا نمی‌گذاشت، مجبور نمی‌شد چنین وعده‌های هیدروژنی‎ای بدهد. خداییش ما اثبات کرده‌ایم مردم صبور و سرد و گرم خورده و چشیده‌ و زیبا و جادار و مطمئنی هستیم و مشکل از گیرنده نیست،‌ بلکه حجم سیگنال فرستنده بالاست. به خدا ما خودمان هم از این توقع‌ها نداریم، چرا خودتان را اذیت می‌کنید؟