بزرگترین انفجار تاریخ قبل از سلاح اتمی؛
حادثه ای که ۲۷۰ بار از «مادر همه بمب ها» قوی تر بود
همانطور که می دانید، این روزها همه از سلاحی مرگبار و وحشتناک صحبت می کنند. بمب جدید آمریکا که به «مادر بمب ها» شهرت یافته، با انفجاری که در شمال افغانستان ایجاد کرد همه را شگفت زده نمود و به فکر فرو برد.
وبسایت روزیاتو - حامد آل محمد: همانطور که می دانید، این روزها همه از سلاحی مرگبار و وحشتناک صحبت می کنند. بمب جدید آمریکا که به «مادر بمب ها» شهرت یافته، با انفجاری که در شمال افغانستان ایجاد کرد همه را شگفت زده نمود و به فکر فرو برد. بسیاری گمان می کردند که بمب یاد شده بزرگترین در جهان است و نظیر ندارد؛ هرچند که ما روز گذشته در مقاله ای این موضوع را بررسی کردیم و نشان دادیم که روس ها در این مسئله جلوتر هستند.
جالب است بدانید که انفجار ناشی از مادر بمب ها، بزرگترین در طول تاریخ نبوده و انفجاری وحشتناک تر از آن نیز وجود دارد. در ۶ دسامبر سال ۱۹۱۷ میلادی، یک کشتی در بندر «هالیفاکس نوا اسکوشیا» منفجر شد و طی آن حادثه ای معادل با انفجار ۳ هزار تُن «تی ان تی» رخ داد.
امواج ناشی از این قضیه بیش از هزار نفر را به کام مرگ فرستاد و امواج بسیار عظیم ۱۵ متری ایجاد نمود. بنابراین باید این انفجار را بزرگترین در تاریخ (قبل از بمب های هسته ای) بدانیم. ما در این مقاله قصد داریم موضوع را بیشتر مورد بررسی قرار دهیم. تا پایان همراه باشید.
در دسامبر سال ۱۹۱۷ میلادی، سه سال از آغاز جنگ جهانی اول می گذشت. بندر هالیفاکس که در ساحل شرقی کانادا قرار داشت، نقطه مهمی برای انتقال سربازان و تجهیزات به قاره اروپا به شمار می رفت.
در روز ۶ دسامبر، یک کشتی نروژی به نام «SS Imo» بندر را به مقصد نیویورک ترک گفت. این کشتی از هلند آمده بود تا منابع و تجهیزات را به بلژیک جنگ زده برساند.
به علاوه، قرار بود کشتی فرانسوی به نام مون بلان به اروپا برود و مواد به شدت انفجاری را به این کشور برساند. ۲,۳۶۷ تُن پیکریک اسید، ۶۲ تن پنبه باروتی، ۲۵۰ تُن تی ا تی و ۲۴۶ تُن بنزول، در بشکه هایی پایین عرشه حمل می شدند.
برای خارج شدن از خلیج «Bedford» جایی که کشتی ها لنگر می انداختند، آن ها باید از کانالی باریک عبور می کردند. کشتی نروژی از این کار سر باز زد و در نتیجه به کشتی باری مون بلان برخورد کرد.
اگرچه این برخورد با سرعت پایین انجام گرفت، اما باعث شد که بنزول بریزد و تمامی ذخایر دیگر را مشتعل کند. در نتیجه ۲۹۸۹ تُن تی ان تی منفجر شد و حادثه ای ۲۷۰ بار قوی تر از مادر بمب ها را رقم زد.
امواج ناشی از این انفجار منطقه ای به وسعت ۱۳۱ هکتار را تحت تاثیر خود قرار دادند و اطراف ریچموند را با خاک یکسان کردند. گرمای ناشی از انفجار به شدت بالا بود و دمای آن به ۴۹۸۲ درجه سانتیگراد می رسید. این حادثه تمام آب را تبخیر کرد و امواجی به طول ۱۵ متر به وجود آورد.
شدت انفجار به حدی بود که کشتی نروژی را به ساحل پرت کرد. کشتی باری فرانسوی نیز تکه تکه شد و به کلی نابود گشت. هیچ بخشی از کشتی از انفجار جان سالم به در نبرد.
تنها دو قسمت از مون بلان پیدا شد؛ قطعه ای ۵۱۷ کیلوگرمی از لنگر که ۳۲۰۰ متر آن طرف تر افتاده بود و بشکه ای که در ۴ کیلومتری محل حادثه قرار داشت.
بیشتر بندر هالیفاکس با خاک یکسان شد. بیش از ۱۲ هزار خانه نیز نابود گشتند و یا دیگر غیر قابل سکونت بودند. این مسئله باعث شد که بسیاری از مردم در برابر سرمای آن زمان بدون سرپناه بمانند.
تقریبا تمام شیشه های شهر تا شعاع ۸۰ کیلومتری شکستند. حتی ساختمان های سرپا نیز آسیب بسیار زیادی دیده بودند.
۱۶۰۰ نفر بلافاصله جانشان را از دست دادند. ۳۵۰ نفر نیز بر اثر شدت جراحات وارده کشته شدند. تعداد مصدومین حادثه بیش از ۹ هزار نفر تخمین زده می شد؛ به این معنا که تلفات فاجعه ۲۲ درصد جمعیت شهر را در بر می گرفته است.
تلفات می توانست از این هم بدتر شود. اما وینست کلمن مسئول هدایت قطارها جان ۳۰۰ مسافر را که به سمت ایستگاه محل حادثه می رفتند، نجات داد.
آخرین کار وی فرستادن پیام اخطار بود: "قطار را نگه دارید. کشتی مهمات در حال سوختن است و منفجر خواهد شد. احتمالا این آخرین پیغام من خواهد بود. خدا نگهدار."
شدت حادثه به حدی بود که تا مدت ها به عنوان بزرگترین انفجار تاریخ از آن یاد می شد؛ تا زمانی که آمریکا در سال ۱۹۴۵ سلاح های اتمی را توسعه داد. تنها سه مورد انفجار ناشی از مواد منفجره مرسوم، بزرگتر از حادثه هالیفاکس بوده اند.
جالب است بدانید که انفجار ناشی از مادر بمب ها، بزرگترین در طول تاریخ نبوده و انفجاری وحشتناک تر از آن نیز وجود دارد. در ۶ دسامبر سال ۱۹۱۷ میلادی، یک کشتی در بندر «هالیفاکس نوا اسکوشیا» منفجر شد و طی آن حادثه ای معادل با انفجار ۳ هزار تُن «تی ان تی» رخ داد.
امواج ناشی از این قضیه بیش از هزار نفر را به کام مرگ فرستاد و امواج بسیار عظیم ۱۵ متری ایجاد نمود. بنابراین باید این انفجار را بزرگترین در تاریخ (قبل از بمب های هسته ای) بدانیم. ما در این مقاله قصد داریم موضوع را بیشتر مورد بررسی قرار دهیم. تا پایان همراه باشید.
در دسامبر سال ۱۹۱۷ میلادی، سه سال از آغاز جنگ جهانی اول می گذشت. بندر هالیفاکس که در ساحل شرقی کانادا قرار داشت، نقطه مهمی برای انتقال سربازان و تجهیزات به قاره اروپا به شمار می رفت.
در روز ۶ دسامبر، یک کشتی نروژی به نام «SS Imo» بندر را به مقصد نیویورک ترک گفت. این کشتی از هلند آمده بود تا منابع و تجهیزات را به بلژیک جنگ زده برساند.
به علاوه، قرار بود کشتی فرانسوی به نام مون بلان به اروپا برود و مواد به شدت انفجاری را به این کشور برساند. ۲,۳۶۷ تُن پیکریک اسید، ۶۲ تن پنبه باروتی، ۲۵۰ تُن تی ا تی و ۲۴۶ تُن بنزول، در بشکه هایی پایین عرشه حمل می شدند.
برای خارج شدن از خلیج «Bedford» جایی که کشتی ها لنگر می انداختند، آن ها باید از کانالی باریک عبور می کردند. کشتی نروژی از این کار سر باز زد و در نتیجه به کشتی باری مون بلان برخورد کرد.
اگرچه این برخورد با سرعت پایین انجام گرفت، اما باعث شد که بنزول بریزد و تمامی ذخایر دیگر را مشتعل کند. در نتیجه ۲۹۸۹ تُن تی ان تی منفجر شد و حادثه ای ۲۷۰ بار قوی تر از مادر بمب ها را رقم زد.
امواج ناشی از این انفجار منطقه ای به وسعت ۱۳۱ هکتار را تحت تاثیر خود قرار دادند و اطراف ریچموند را با خاک یکسان کردند. گرمای ناشی از انفجار به شدت بالا بود و دمای آن به ۴۹۸۲ درجه سانتیگراد می رسید. این حادثه تمام آب را تبخیر کرد و امواجی به طول ۱۵ متر به وجود آورد.
شدت انفجار به حدی بود که کشتی نروژی را به ساحل پرت کرد. کشتی باری فرانسوی نیز تکه تکه شد و به کلی نابود گشت. هیچ بخشی از کشتی از انفجار جان سالم به در نبرد.
تنها دو قسمت از مون بلان پیدا شد؛ قطعه ای ۵۱۷ کیلوگرمی از لنگر که ۳۲۰۰ متر آن طرف تر افتاده بود و بشکه ای که در ۴ کیلومتری محل حادثه قرار داشت.
بیشتر بندر هالیفاکس با خاک یکسان شد. بیش از ۱۲ هزار خانه نیز نابود گشتند و یا دیگر غیر قابل سکونت بودند. این مسئله باعث شد که بسیاری از مردم در برابر سرمای آن زمان بدون سرپناه بمانند.
تقریبا تمام شیشه های شهر تا شعاع ۸۰ کیلومتری شکستند. حتی ساختمان های سرپا نیز آسیب بسیار زیادی دیده بودند.
۱۶۰۰ نفر بلافاصله جانشان را از دست دادند. ۳۵۰ نفر نیز بر اثر شدت جراحات وارده کشته شدند. تعداد مصدومین حادثه بیش از ۹ هزار نفر تخمین زده می شد؛ به این معنا که تلفات فاجعه ۲۲ درصد جمعیت شهر را در بر می گرفته است.
تلفات می توانست از این هم بدتر شود. اما وینست کلمن مسئول هدایت قطارها جان ۳۰۰ مسافر را که به سمت ایستگاه محل حادثه می رفتند، نجات داد.
آخرین کار وی فرستادن پیام اخطار بود: "قطار را نگه دارید. کشتی مهمات در حال سوختن است و منفجر خواهد شد. احتمالا این آخرین پیغام من خواهد بود. خدا نگهدار."
شدت حادثه به حدی بود که تا مدت ها به عنوان بزرگترین انفجار تاریخ از آن یاد می شد؛ تا زمانی که آمریکا در سال ۱۹۴۵ سلاح های اتمی را توسعه داد. تنها سه مورد انفجار ناشی از مواد منفجره مرسوم، بزرگتر از حادثه هالیفاکس بوده اند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر