رمال ها در CIA

مجله همشهری سرنخ - اشکان خسروپور: پروژه «شعله کوره» Grill Flame از عجیب ترین پروژه های جاسوسی سازمان اطلاعات ملی آمریکاست. در این پروژه مفصل که هدفش آزادکردن جاسوس های آمریکایی در ایران بود، عده ای رمال وانمود کردند که بیشتر از ۲۰۰ بار و از طریق فرورفتن در خلسه با بقیه راه های عجیب و غریب، تلاش می کنند تا مخفیگاه اعضای سفارت را پیدا کنند. اما تمام ماجرا این نبود. بعد از این که رمال ها نتوانستند محل جاسوسان و دیپلمات های آمریکایی را پیدا کنند، نقشه تغییر کرده و قرار شد محل نگهبان های محافظ یا شرایط نگهداری آن ها را بسنجند. وقتی این تیر هم به سنگ خورد، رمال ها سعی کردند که از راهی دیگر پیگیر وضعیت سلامتی آن ها باشند که البته در تمامی موارد، تلاش ها به نتیجه نرسید.

پیدا کردن جاسوس های سفارت آمریکا تنها پروژه ای نبود که رمال ها در آن مشارکت داشتند. این افراد تا 14 سال بعد از واقعه تسخیر لانه جاسوسی، همچنان بر سر کار بوده و پیشگویی های عجیب و غیرواقعی شان را انجام می دادند. این گزارش، داستان تمام اتفاقاتی را که پیرامون جاسوس های رمال سازمان اطلاعات آمریکا اتفاق افتاده روایت می کند.

اسناد تازه ای که از اطلاعات محرمانه و طبقه بندی شده سازمان اطلاعات ملی آمریکا (سیا) منتشر شده است، نشان می دهد که در چند ماه نخست بعد از تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، این سازمان از رمال های مشهور برای پیدا کردن محل زندگی دیپلمات های آمریکایی کمک گرفته است. پروژه ای که «سیا» برای این مقصود استفاده کرد، برای 20 سال همچنان برقرار بود اما در هفته های اخیر بعد از عمومی شدن بخشی از اسناد سیا. این داستان عجیب و خواندنی به بیرون درز کرده است.

گزارش «میامی هرالد» از جزییات مربوط به این رمال ها و پیشگویی هایشان، از خواندنی ترین گزارش هایی است که به گاف های جدید یک سازمان اطلاعاتی جنجالی مربوط می شود. گزارشی که می خوانید، ترجمه همان گزارش مفصل است.

دستگیری آمریکایی های مستقر در سفارت آمریکا در روز 13 آبان 1358 خورشیدی، 15 ماه سخت و دشوار برای دولت آمریکا بود. تسخیر لانه جاسوسی در تهران، باعث دلواپسی هایی در ایالات متحده شد. سازمان های جاسوسی این کشور نیز همزمان با بقیه دستگاه ها، به تکاپو افتاده بودند تا بتوانند راهی برای بیرون آمدن از این مخمصه جدید پیدا کنند.

یکی از راه حل های مهم و جدی «سیاه» استفاده از «رمال های جاسوس» بود. این افراد مدتی زیر نظر بخش اطلاعاتی ارتش آمریکا آموزش دیده و بعد در یک خانه کوچک که حالت مخفیگاه برای آن ها داشت، به کار مشغول شدند.

این طور که از اسناد طبقه بند شده سیا که به تازگی از حالت مجرمانه خارج شده بر می آید تمام فعالیت های این رمال ها به دقت تحت نظر بوده و کارشان آن قدر جدی گرفته می شد که بخش های مختلف، دولت، از جمله بخشی از فرماندهان پنتاگون، با آن ها در ارتباط بوده اند.

رمال هایی که با دولت آمریکا در این پروژه همکاری می کرده اند برای مقامات دولتی شناخته شده بودند و بعضی از آن ها پروژه خاص «شعله کوره» را به عنوان یکی از افتخارات شان ثبت کرده اند.

آشغال

بیشتر از 30 سال از آن روزها گذشته و حالا با بیرون آمدن اسناد سیا از طبقه بندی محرمانه، عده ای درباره آن حرف زده و آن را «آشغال» لقب داده اند. «جوزف مک مونیگل»، یکی از رمال هایی که در زمان تسخیر لانه جاسوسی، برای آزادی دیپلمات ها با دولت همکاری می کرده، به سایت «میامی هرالد» می گوید: «هنوز بخش های اصلی این اسناد از حالت محرمانه خارج نشده اند و جزییات بیشتری باید بیرون بیاید تابدانید این سیستم دقیقا چطور فعالیت می کرده است.»

این ادعا را «ادوین می»، یکی دیگر از رمال هایی که در حوزه به اصطلاح «فرا روانشناسی» پژوهش کرده و برای حدود ۲۰ سال با سازمان های اطلاعاتی آمریکایی کار کرده، درباره شیوه کار رمال ها می گوید: «رمال ها فقط در بعضی از مواردی که به گروگان ها مربوط می شد، اطلاعات ارائه می کردند، آن ها می توانستند- این تنها یک ادعا از جانب رمال هاست- سالم بودن یا میزان سلامت آن ها را تخمین بزنند. اگر در یک خانه در آمریکا نشسته باشی و بتوانی وضعیت افرادی که چندین هزار کیلومتر آن سوتر هستند را تخمین بزنید، اطلاعات مهمی منتقل کرده اید و این بسیار مهم و کمک کننده است.»

جاسوسی رمالی چطور انجام می شد؟

پروژه «شعله کوره» یا Grill Flame که به خاطر تسخیر لانه جاسوسی در ایران مشهور شد، در اصل بخشی از یک برنامه گسترده تر در سازمان ملی اطلاعات آمریکا بود که تمرکز اصلی اش بر جمع آوری اطلاعات به روش های خاص، کمک گرفتن از رمال ها و فرضیه ای به نام «ادراک فراحسی» بود. این پروژه مفصل 20 سال تمام ادامه داشت.

در طول این مدت، آژانس های کوچک و بزرگ اطلاعاتی آمریکا- از جمله سازمان اطلاعاتی ارتش آمریکا و بخش اطلاعاتی و دفاعی آمریکا- مدیریت و سازماندهی آن را برعهده داشتند.
به همین دلیل، کد عمیات در طول این مدت 10 بار تغییر کرده بود، در طول این 20 سال، 227 رمال، بیشتر از 26 هزار برنامه مختلف را با استفاده از روش های خاص خودشان، از جمله تله پاتی به راه انداختند. این پروژه مفصل و بزرگ در نهایت، در سال 1995 میلادی (1374) برای همیشه به پایان رسید. شاید برایتان جالب باشد که بدانید استفاده از فالگیرها در حوزه های مختلفی از سازمان سیاه گستردگی داشته و فقط مربوط به موضوعات امنیتی یا جاسوسی نمی شده است.

جست و جو برای یافتن هواپیماهای گمشده یا کند و کاو برای پیدا کردن راه های مخفی کارتل های مواد مخدر هم از دیگر زمینه هایی بود که پیشگوهای «سیا» برای انجام آن حقوق می گرفتند. این پروژه مفصل به طور رسمی از سال ۱۹۷۵ میلادی (۱۳۵۴) آغاز به کار کرد اما از همان ابتدای کار، یعنی پیش از این که کار رسما آغاز شود، بین افسران اطلاعاتی آمریکا اختلاف نظر وجود داشت. گروهی می گفتند که کار رمال های اطلاعاتی فقط باید بر برنامه های پژوهشی معطوف باشد اما برخی دیگر می گفتند که رمالی، یک ابزار جاسوسی منحصر به فرد است و باید از آن برای پیشبرد اهداف آمریکا استفاده کرد، در نهایت، حرف کسانی که به «جاسوسی کردن از راه رمالی» معتقد بودند، به گفته های دیگران چربید چون آن ها معتقد بودند با این روش می توان در دوره جنگ سرد بر شوروی و امکاناتش یپروز شد.

روایت یک خلسه عجیب

عملیات جست و جوی «فراحسی» که توسط رمال ها سر و سامان داده می شد، باعث شده بود که خانه قدیمی ایالت واشنگتن شباهت زیادی به خانه ارواح داشته باشد. علملیات جست و جو بعد از تمرکز اولیه معمولا حدود 30 دقیقه طول می کشید. برای بررسی دقیق گفته های این افراد، حرف هایشان در تمام مدت عملیات ضبط می شد. در مواردی، خود رمال ها هم کاغذ به دست گرفته و چیزی که در ذهن شان می گذشت را ترسیم می کردند.

«مک مونیگل» یکی از کسانی بوده که در این پروژه عجیب کارهای خاصی را انجام داده است، او حدود ۱۰ سال پیش از این که کارش را به عنوان رمال آغاز کند، دچار مسمومیت شدید خوراکی شده و تا زندیکی های مرگ هم پیش رفته بود. بعد از این ماجرا او ادعا می کرد که وارد یک تونل مرموز، پر از صداهای عجیب شده و بعد از آن تصمیم گرفته برای فهمیدن راز هستی و اتفاقاتی که در پشت پرده می افتد، رمالی پیشه کند.

او یکی از جلسات «کند و کاو خلسه» را روایت می کند. در این جلسات خاص، مصاحبه شونده در محیطی آرام قرار گرفته و موضوع جاسوسی را برای رمال توضیح می دادند. «مک مونگیل» زمانی را به یاد می آورد که مصاحبه کننده، عکسی از «تام اهم»- یکی از گروگان های آمریکایی- را به او نشان داده است. او می گوید: «مصاحبه کننده درخواست هایش از من را این طور بیان کرد؛ از شما می خواهم تا عکس این فرد را تا زمانی که جای مخفی شدنش را پیدانکرده اید، در دست تان نگه دارید. بعد از پیدا کردن مکانش، بگویید که در حال انجام چه کاری است، محیطی که در آن قرار گرفته را توصیف کنید و بگویید در اطرافش چه می گذرد. آرام باشید و تمرکز کنید.»

بعد از مدتی، رمال وانمود کرده که کاملا در خلسه فرورفته و جواب سوالات مصاحبه کننده را اینطور بازگو کرده است: «اینطور به نظر می رسد که در اطرافم آتشی روشن شده یا انفجاری رخ داده است... انگار تعداد زیادی از افراد با لباس و پوشش خاصی، طناب پیچ شده در محیط بسته ای قرار گرفته اند.

کسانی که این جا هستند، عصبی به نظر می رسند و مدام با حالتی عصبی و مضطرب به اطراف سرک می کشند، به مرور تعداد آدم ها بیشتر می شود. یک نفر شروع به تیراندازی می کند. بعضی ها تیرخورده و به زمین می افتند. گروهی دیگر هم غافلگیر شده و سعی می کنند خودشان را در اطراف پنهان کنند. حالا دیگر من صدای تیراندازی نمی شنوم. هیچ صدای دیگری هم نیست. ممکن است گاز اشک آور یا چیزی شبیه آن شلیک شده باشد.»

بلافاصله، زاویه دید رمال عوض می شود و او می گوید که فضای یک زندان را می بیند که می تواند از پنجره کوچکی که بالای سلول قرار گرفته، بیرون را ببیند. او بعد از این که دست از توصیف کردن کشید، کاغذی که در اختیارش قرار گرفته بود را برداشت روی آن تصویرهایی که در ذهنش مانده بود نقاشی می کرد.

آقای رمال آن تجربه خاص را که بعد از سال ها برای دیگران تعریف کرده، بدترین تجربه کاری اش از آغاز شغل پیشگویی در سیا می داند، چون حرف هایش بیشتر به یک دروغ بامزه شباهت دارد.

گوی بلورین بدهید

در مقابل این ادعاهای خنده دار، «جیمز رندی» ، یک شعبده باز قدیمی که علیه رمالی و استفاده از این روش های عجیب در زندگی روزمره قد علم کرده، روش کاری «سیا» را تمسخر کرده و می گوید: «آژانس های اطلاعاتی می توانند برای تجهیز نیروهایشان نفری یک گوی بلورین روشن خریده و از نیروهای ارتش بخواهند تا با نقشه کشیدن روی هوا، چیزهایی را کشف کنند! کاملا واضح است اگر برای چنین پروژه هایی هزینه کنیم، وقت و پولمان را هدر داده ایم. ضمن این که چنین کاری، هیچ کمکی به گروگان ها نکرده و نخواهدکرد.»

یکی دیگر از کسانی که با آقای «رندی» هم عقیده است، «ویلیام جی دوگرتی» از افرسان سازمان اطلاعات و امنیت آمریکاست که در آن زمان در ایران مشغول کار بوده است. او به «میامی هرالد» می گوید که بعد از بازگشت به آمریکا از همکارانش درباره «کمک رمال ها به جست و جوی حقیقت» حرف هایی شنیده و حسابی تعجب کرده است. او که آن روزها را خیلی خوب به خاطر می آورد، می گوید: «مشغول خوردن نارهای بودیم که کسی این خبر را اعلام کرد. همه مان بعد از شنیدن خبر خندیدیم. چه کسی می توانست باور کند که چنین اتفاقی واقعا رخ داده باشد؟»

کسانی که این روش را برای به دست آوردن اطلاعات محرمانه و جاسوسی به کار می گیرند، به جای اسم «رمالی» از اصطلاح «فروش های فراحسی» استفاده می کنند تا کار خنده دارشان را جامعه عمل بپوشانند ولی وقتی بطن ماجرا را ببینید، متوجه می شوید که این کار، همان غیب گویی قدیمی است.

سرهم بندی های رمالان

مدت کوتاهی بعد از تسخیر لانه جاسوسی، فرماندهان ارشد اطلاعاتی در آمریکا، رمال ها را به کار گرفتند تا بفهمند این اتفاق دقیقا چطور رخ داده است، چون کارشناسان آن کشور تا آن زمان با چنین حادثه ای رو به رو نشده و نمی دانستند باید رخدادهای موجود را چطور تحلیل کنند، به همین دلیل هم بود که از رمال ها کمک خواستند تا اتفاقاتی را که بر سر لانه جاسوسی آمده بود از مدت کوتاهی قبل از تسخیر آن تا مدتی پس از تسخیر، به صورت یک گزارش درآورند.

این درخواست 17 روز بعد از تسخیر لانه جاسوسی یعنی در روز 30 آبان 1358 (21 نوامبر 1979) برای مدیران پروژه «شعله کوره» فرستاده شد به این امید که بتوانند برای پیش بردن اهدافشان به آن ها کمک کنند. دو روز بعد از ارائه این درخواست، رمال های «سیا» رسما مشغول این پروژه جدید شدند. در آن زمان، عکسی از گروگان ها روی جلد مجله «تایم» منتشر شده بود، تنها سرنخی که رمال ها با آن کارشان را شروع کردند، همین عکس بزرگ مجله تایم بود.

دو نفر از این پیشگویان مدت کوتاهی بعد از نگاه کردن به این عکس، ادعا کردند که به خلسه رفته اند و دنبال روح افراد می گردند، آن ها اما نتیجه خاصی عایدشان نشد. در طول سه هفته بعد از آن هم ۱۲ تلاش دیگر با روش های خاص و متفاوت انجام شد، ناگفته پیداست که این روش ها هم سودی نبخشید.

رمالی در کجا انجام می شد؟

بنابر اسناد منتشر شده، مرکز اصلی عملیات خاص سازمان سیا در یکی از خانه های مخفی سازمان اتفاق می افتاد، خانه ای قدیمی که کاملا در برابر صدا عایق شده، هیچ پنجره ای نداشت، در منطقه ای به نام «فورت مید»، در فاصله 50 کیلومتری واشنگتن.

«مک مونیگل»، یکی از رمال هایی که در پروزه «شعله کوره» شرکت داشت، در این باره می گوید: «همه چیز در آن خانه، در هاله ای از ابهام بود. همه چیز غیرشفاف بود، به این خانه خلوت، هر بار حداکثر دو نفر داخل می شدند که یکافسر سازمان اطلاعات (که مصاحبه کننده نامیده می شد) همراهی شان می کرد، کار «مصاحبه کننده» که از اعضاب خبره «سیا» به شمار می رفت، مشخص کردن هدف بود، او معمولا عکس شخصی که قرار بود جای پنهان شدنش را پیدا کنند یا مکانی که قرار بود درباره آن تحقیق شود را به همراه داشت و از رمال ها می خواست تا درباره آن بررسی کنند.»

گاهی اما نگاه آن ها کاملا خنده دارتر بود و از رمال ها می خواستند کاری خاص تر برایشان انجام بدهند. آن ها یک سری اعداد از طول و عرض جغرافیایی را می نوشتند و از رمال ها می خواستند تا دقیقا مثل یک دوربین ماهواره ای، فضای آن منطقه و اتفاقاتی که در آن جا می افتد را برایشان توضیح دهند!

1- دروغ های شاخدار رمال

نکته بامزه زیادی در ماجرایی که آقای رمال تعریف کرده است دیده می شود، اول از همه این که از لحظه ورود دانشجویان به داخل سفارت آمریکا، هیچ اقدام مسلحانه ای گزارش نشده است، دست کسی با طناب از پشت بسته نشده بوده و کسی در سلول های سفارت زندانی نشده است. این واقعیت ها که بعدتر بازگو شد، به شأن کاری آقای رمال لطمه زده و تمام ادعاهای او را زیر سوال برده بود.

شخصی به نام «ویلیام داگرتی» که خودش را در آن زمان، گروگان گرفته شده بود، داده های مربوط به این رمالی ها را رد کرده و می گوید: «در تمام زمانی که گروگان بودم، چنین صحنه هایی را نه خودم دیدم و نه از افراد دیگر شنیدم.»

این طور که این مرد آمریکایی می گوید «کسانی که این حرکت را ساماندهی کرده و وارد سفارت شدند، عموما جوان بودند. شلوار جین و ژاکت بر تن داشتند.» و این در حالی بود که رمال های سیا کسانی که این حرکت را انجام بودند، یک سری افراد نظامی با تجهیزات خاص توصیف می کردند. به طور کلی، در روزهای اول بعد از تسخیر لانه جاسوسی، افسانه های زیادی در آن زمینه ساخته شده بود و مقامات سیا اکنون می گویند که احتمالا رمال ها تحت تاثیر حرف ها و روایت هایی که شنیده بودند، چیزهای اشتباهی را پیشگویی کرده بودند.

2- مصاحبه با یک رمال

رمال هایی که از همان ابتدا با سازمان همکاری کرده اند، جزییات عجیبی از این پروژه را روایت کرده اند.

آقای «می» که سال ها در این پروژه اطلاعاتی ملی مشغول به کار بوده و از ابتدای شکل گیری پروژه با آن همراه بوده، می گوید: «بیشترمان در آغاز کار، در حوزه مسائل خارجی کار می کردیم بعد از مدتی، یک گزارش به دستمان رسید که می گفت چین یا روسیه رمال هایی را به کار گرفته و حتی ادعا کرده اند که با استفاده از این روش، توانسته اند عملیات انجام دهند.

کار ما در آغاز این بود که تخمین بزنیم حرف شان تا چه حد واقعی و تا چه اندازه بلوف است. اگر ادعاها واقعیت داشت، باید راهی برای مقابله پیدا می کردیم، راهی که احتمالا با نظر بقیه کارشناسان متفاوت بود اما چون از عالم غیب می آمد، مو لای درزش نمی رفت.»

۳- اشتباهاتی که دست رمال ها را رو کرد

رمال ها همیشه اشتباه می کردند ولی مدت نسبتا زیادی طول کشید تا ایرادهای آن ها رسما بیان شده و مشکلاتشان عیان شود. یکی از اولین پیشگویی های اشتباه در روز دوم می 1980 میلادی (12 اردیبهشت 1359) رخ داد.

در این روز، رمال سازمان سیا با جدیت، پیش بینی عجیب و غریبی ارائه داده بود. او با اطمینان می گفت که سرهنگی «دیوید رودر»- یکی از کارمندان نظامی آمریکا که در سفارت اقامت داشت- در یک خانه گران قیمت که با سنگ های زرد تزیین شده، نگهداری می شود.
او می گفت که «این خانه، یکی از مکان های امن و بسیار خصوصی در مناطق بالای شهر است که فقط شش تا هشت کوچه با ساختمان اصلی سفارت آمریکا (لانه جاسوسی) فاصله دارد و علاوه بر او رییس منطقه ای «سیا» همراه با او در همان خانه نگهداری می شود.»

این پیشگو آن قدر درباره حرف هایی که می زد مطمئن به نظر می رسید که کاغذی برداشت و جزییات محل نگهداری گروگان های بلندپایه ایالات متحده را ترسیم کرده بود.

واقعیت اما چیز دیگری بود. سرهنگ رودر در یک مدرسه هنری در شهر قم نگهداری می شد که کیلومترها با سفارت فاصله داشت، فرمانده منطقه ای سیا هم در یکی از زندان های تهران بود.

4- مورد عجیب آقای باب اود

«باب اود» یکی دیگر از کارکنان سفارت بود که یکی از رمال ها، پیشگویی اشتباهی درباره اش انجام داد. او گفت که این کارمند سفارت در یک ساختمان قلعه مانند در خارج از سفارت نگهداری می شود. این در حالی بود که «باب اود» و چند نفر دیگر از کارکنان سفارت، جزو افرادی بودند که از آن مطنقه به هیچ وجه خارج نشده بودند.

با وجود این اشتباهات فاحش، رمال ها هیچ وقت خودشان را نباختند و تا سال ها بعد هم بر سر کار ماندند. استدلال آن ها این بود که روش کاری شان نسبت به خیلی از روش های جاسوسی معمول دیگر، کارآمدتر و بهتر است. اگر ایراد یا مشکلی هم پیش می آید، یک اتفاق معمول است و این اشتباهات، نسبت به حجم بالای کاری آن ها و ویژگی های مهمی که دارند قابل چشم پوشی است.

5- اطلاعات، غیرقابل بررسی هستند

بعد از آزادی گروگان ها، زمان سنجش صحت کار آن ها بود. اعضای پنتاگون که باید روی کار سیا نظارت می کردند، از گروگان هایی که به آمریکا برگشته بودند، اطلاعات مختلفی دریافت کردند. این افراد که بعد از بازگشت مورد بازجویی قرار گرفته بودند، به سوالاتی جواب دادند که زمانی از رمال ها خواسته شده بود، آن ها را بررسی کنند.

در نهایت پنتاگون، گزارشی مفصل از بازپرسی هایش تهیه کرد و بعد از مقایسه آن ها با حرف های رمال ها مشخص شد که از 202 مورد ادعا فقط هفت ادعا فالگیرها با واقعیت نزدیک است.

این مقایسه در نهایت به تایید یکی از اعضای عالی رتبه نیروی هوایی آمریکا که جزو کارکنان ستاد مشترک ارتش بود، رسید. گفته می شود، جناب سرهنگ زیر اعداد ۲۰۲ و هفت خط قرمز کشیده تا نشان بدهد عمق فاجعه چقدر بوده است!

جناب سرهنگ، بعدتر در پایان این گزارش، توضیح مفصل تری ارائه داده و نوشته است که «بیشتر از نیمی از گزارش های رمال های ارتش اصلا از اساس اشتباه بوده است، در 59 گزارش هم اطلاعاتی وجود دارد که درست یا اشتباه بودن آن ها قابل اثبات نیست، البته در همین گزارش های نصفه نیمه هم اشتباهات فاحشی وجود دارد.

وقتی «کارتر» از رمال ها تمجید می کند

روز تاریخی رمال های امنیتی

پروژه «شعله کوره» یکی از جدی ترین، مهم ترین و حیثیتی ترین پروژه های سازمان سیا به حساب می آمد که مقامات ارشد سیا و پنتاگون آن را مدام دنبال می کرده و اطمینان زیادی نسبت به موفقیت آن داشته اند.

یکی از کسانی که در این پروژه مشغول به کار بوده و آن را مدیریت می کرده، یک سرهنگ ارتشی است که در برخی از بخش های پروژه شعله کوره به وی اشاره شده است.

او در بخشی از این اسناد، با افتخار اعلام کرده: «این پروژه آن قدر خاص و مهم بود که خیلی سریع و در مدت کوتاهی در سطح مدیران ارشد و فرماندهان بزرگ پنتاگون و بقیه بخش های سازمان اطلاعات نفوذ پیدا کرد.»

او می گوید: چهارم سپتامبر 1979 میلادی، یک روز تاریخی برای رمال های «سیا» به حساب می آمد چون در آن روز توانستند اولین پروژه شان را با موفقیت به پایان برسانند. آن ها بقایای هواپیمای غرق شده ارتش را با دقت 15 مایل (حدود 24 کیلومتر) ردیابی کردند.

اسناد بیشتری که به جست و جوی این هواپیما مربوط می شوند، هنوز از طبقه بندی خارج نشده و در دسترس عموم نیستند که بدانیم آن پرنده بزرگ چطور ساقط شد اما جیمی کارتر، رییس جمهوری وقت آمریکا در مصاحبه ای که ۱۲ سال پیش انجام داد به بخش هایی از آن پروژه اشاره کرده بود: «یکی از هواپیماهای دوموتوره و کوچک ما که در جمهوری آفریقای مرکزی در حال پرواز بود، سقوط کرد، نتوانستیم پیدایش کنیم. حتی عکسبرداری ماهواره ای هم کارساز نبود.

مدیر «سیا» به ملاقات من آمد و توضیح داد که زنی را در کالیفرنیا پیدا کرده که ادعا می کند توانایی های خارق العاده و خاصی دارد. برای کمک گرفتن از توانایی های این زن، او را به دفتر آوردیم و اطلاعات را در اختیارش گذاشتیم. او نیز طول و عرض جغرافیایی هواپیمای گمشده را روی کاغذی نوشته و به ما داد. ماهواره مان را روی نقطه ای که زن کالیفرنیایی گفته بود، متمرکز کردیم و هواپیما درست همان جا بود.»