طنز؛ ویزای مرده شوری

ماهنامه خط خطی - علیرضا کاردار: صبح، یک ساعت مرخصی گرفته بودم که بروم کارهای گذرنامه ام را انجام بدهم. یک تور مناسب در شب و روزهای کریسمس گیر آروده بودم تا با همسرم چند روزی برویم ترکیه.

از دم قسط بود. دیرتر به مرده شورخانه رسیدم و تا از در وارد شدم، دیدم مراجعان که همیشه پشت در اتاق های شست و شو جمع می شوند و زاری می کنند، خیلی بی صدا ایستاده اند. تعجب کردم. رفتم کارت بزنم، دیدم نگهبان هم روی صندلی خوابش برده. لباس عوض کردم و وارد سالن شدم که دیدم همکارانم هم انگار خشکشان زده. یکی در حال لیف کشیدن میت، یکی در حال آب ریختن، یکی دستش به کفن بود و یکی روی میت خم شده بود و تکان نمی خورد. هر کدام مثل مجسمه بی حرکت ایستاده بودند.

فکر کردم زمان ایستاده، یا گاز سمی منتشر شده، یا خواب هستم و کابوس می بینم. ناگهان رییس موبایل به دست وارد سالن شد و در حالی که فیلم می گرفت با چشم و ابرو به من اشاره کرد. بهت زده نگاهش کردم و پرسیدم چه شده که عصبانی گوشی را پایین آورد و داد زد: «کات! گند زدی به چالش مانکنمون!»

کمتر پیش می آید یک غیرایرانی را کفن و دفن کنیم. برای همین وقتی دیدم همراهان یکی از متوفیان ایرانی نیستند، از اطلاعات پرسیدم جریان چیست. گفت: «یکی از میلیاردرهای حاشیه خلیج فارسه که دیشب فوت کرده.» گفتم: «چرا نبردنش کشور خودشون؟» گفت: «دیپورتش کردن از اونجا!» گفتم: «عجب! حالا چرا این قدر خانواده اش ناآروم اند؟ جوان بوده؟» نگهبان گفت: «نه، ناجور مرده. تا توی اخبار شنیده که ریال تبدیل به تومان شده، فکر کرده ریال کشور خودشون رو می گن. اینم که خیلی ریال داشته از غصه سقوط ارزش دارایی هایش سکته کرده و مرده.» یعنی نوستراداموس هم نمی توانست همچین مرگ بی ربط و مفتی را پیش بینی کند!

در تابلوی اعلانات آگهی، افتتاح یک مرکز رفاهی در مرکز را دیدم. نوشته بود برای رفاه حال همراهان اموات، یک مرکز رفاهی و اقامتی شامل رستوران، کافی شاپ، مهمان سرا و سرویس بهداشتی در اینجا تاسیس شده است. خوشحال رفتم ببینم چه جوری است. نگو با چهار تا نیمکت زهوار دررفته قسمتی از انباری گوشه حیاط را با پرده جدا کرده بودند و اسمش را هم گذاشته بودند مرکز رفاهی.

یکی از نیروهای خدماتی هم بود که معلوم شد ماهی یک میلیون تومان آنجا را اجاره کرده است. قیمت کردم، یک لیوان چای را می داد دو هزار تومان و هر نیم ساعت استراحت روی نیمکت هایش ده هزار تومان. تا حالا فکر می کردم نان در دلالی است، ولی الان دیدم هم نان، هم آب، هم پول و هم همه چی در غرفه داری است!

عیال زنگ زد که برای شب چله چند نفری دعوت کرده، سر راه میوه، آجیل، شیرینی و یک گلدان درخت کاج هم بخرم. پرسیدم درخت کاج چه ربطی به شب یلدار دارد. نکند کار میوه آرایی های شب چله از کشتی و سبد گل به تزیین درخت کاج رسیده است. گفت: «نه، می خواهم کنار کرسی و سفره شب چله، درخت کریسمس هم بذارم و تریین کنم.»

فرهنگ به این می گویند. این قدر نرم است که همه چیز را به خودش می گیرد. بعید نیست پس فردا شاهد برگزاری جشن گوجه فرنگی اسپانیا، جشنواره رنگ هندوستان و کارناوال برزیل هم در داخل کشور باشیم. الان سرچ کردم، گویا این ها را هم داریم، ولی فعلا به طور غیررسمی برگزار می شوند!

بین خودمان یک بازی داریم به این صورت که وقتی بیکار نشسته ایم و یک میت می آورند، عجیب ترین حدسی که به ذهنمان می رسد را می گوییم و پیش بینی هر کسی نزدیک تر بود، میت، دستمزد و انعماش مال اوست. آخر وقت نشسته بودیم که اعلام کردند یک مرده آورده اند. هر کدام حدس زدیم علت مرگش چیست. یکی گفت: «محیط بانی بوده که چون اعلام کردن خطر انقراض یوز ایرانی برطرف شده، شکارچی ها سر راه یوزها به حسابش رسیدن.»

دیگری گفت: «نماینده مجلس یا شورای شهر بوده که از بس برای هر چیزی حرص خورده، سکته کرده و مرده.» یکی دیگر گفت: «از طرف داران هیلاری بوده و بعد از رای آوردن ترامپ دق کرده.» منهم گفتم: «سرما خورده، مرده!» همه مسخره کردند که مزخرف ترین جواب را داده ام. رفتیم دفتر و جواز دفنش را دیدیم. نوشته بود بر اثر تزریق آمپول پنی سیلین فوت کرده است. خدا رحمتش کند، تا حالا چنین برد سه امتیازی ای نداشتم!

آخر وقت از آژانس مسافرتی زنگ زدند که به دلیل شلوغی های ترکیه، فعلا آن تور ارزان قیمت منتفی شده است. خانم آژانسی پیشنهاد داد حالا که تایلند ویزایش را برداشته، یک تور خوب برای آنجا گذاشته اند و به جای ترکیه برویم تایلند. شب که به عیال گفتم، اخم هایش را در هم کشید و گفت: «لازم نکرده، می ریم کیش. هم ارزون تره، هم بیشتر خوش می گذره، هم مطمئن تره و هم خیال من راحت تره.» بخت بد ما در تایلند هم مرده هایشان را نمی شوند که برایمان یک دوره آموزشی بگذارند تا با بچه ها برویم. شانس که نداریم، اگر برویم آنجا هم، مثل ترکیه آشوب می شود و به عنای واقعی مرده شور باید بیاید و برمان گرداند!