عکس گرفتن از اجساد، آن سوی دیگر مرگ

وبسایت تابناک باتو: در قرن نوزدهم میلادی با اختراع دوربین عکاسی، عکاسان هم از جایگاه و شان خاصی برخوردار شدند. آنها مهمان همیشگی قصر پادشاهان، نجبا و ثروتمندان گردیدند تا از مراسم های مختلف آنها عکس بگیرند.

مردم عادی هم از این موضوع مستثنا نبودند، آنها هم برای مراسم های غم و شادی از عکاسان دعوت می کردند تا لحظه های منحصر به فردشان را ثبت کنند.

عکس گرفتن فقط متعلق به زندگان نبود، ذوق و شوق ناشی از اختراع دوربین عکاسی ثبت لحظه ها را به دنیای مردگان هم باز کرد، به گونه ای که مردم برای ثبت و ضبط آخرین تصویر از عزیزان از دنیا رفته شان عکس می گرفتند.

در آن زمان سر و کار داشتن با مرگ موضوع عجیبی نبود. انسان ها حتی بر اثر ساده ترین بیماری ها هم از دنیا می رفتند، بیماری هایی همچون سل، آبله مرغان، تب زرد و .‌‌..جان میلیون ها انسان را به راحتی می گرفت، دیدن صحنه های مرگ برای مردمان آن دوران تصاویری آشنا بود.

نقاب مرگ

انسان ها از دیرباز به زیبایی علاقه داشتند. علاقه به زیبایی ریشه در تاریخ دارد. مردم در دوران باستان با وجود ابتدایی بودن ابزارها و وسایلشان هر آنچه از مهارت و خبرگی داشتند، بر صخره ها و سنگ ها به کار می بردند تا تصویری از چهره بشر را در نزدیکترین شکل ممکن به حقیقت و کمال بسازند. بی گمان تا به حال نقاب طلایی توت عنخ آمون را دیده اید. در اصطلاح به چنین نقاب هایی نقاب مرگ ( Death Mask ) می گفتند.