هر کسی باقی آدم‌ها را شکل چی می‌بیند؟

رانندگان تاکسی، مسافران را شکل هزارتومانی.

کیوسک‌‌مطبوعاتی‌ها، مشتریانی را که پول خرد ندارند شکل آدامس خرسی. پزشکان، بیماران را شکل عابربانک. خبرنگاران، مسوولان را شکل سوژه.

مسوولان، خبرنگاران را شکل موی‌دماغ.

تلویزیون، مردم را شکل هویج.

مردم، تلویزیون را شکل یخچال.

کاربران اینترنت، جامعه را شکل فیس‌بوک.

نویسندگان فیس‌بوک، خوانندگان را شکل لایک.

سیاستمداران، مردم را شکل رای. مردم، سیاستمداران را شکل تاجر. تاجران، سیاستمداران را شکل لابی. سیاستمداران، تاجران را شکل اسپانسر.

مردم، دولت‌ها را به شکل عجیبی می‌بینند. در حالی که دولت‌ها یا اصلا مردم را نمی‌بینند یا اگر ببینند- در یک دوره - شکل سیب‌زمینی می‌بینند، در دوره‌ای دیگر، جور دیگر می‌بینند.

آمبولانس‌چی هم همه سیاستمداران و مسوولان را به یک‌چشم می‌بیند. اما دیده شده برخی از مسوولان چشم ندارند آمبولانس‌چی را ببینند که جا دارد بروم در افق گم شوم و خلاص.