رنگارنگ‌ترین شهرهای دنیا که چیزی در مورد آنها نشنیده‌اید

توریستگاه: این واقعا باورنکردنی است که یک رنگ روشن چه کاری که نمی تواند انجام دهد. حتی تاریک‌ ترین و افسرده‌ ترین شهرها نیز می‌ توانند با رنگ‌ های زنده روشن به مکان‌ های شاد و جذاب تبدیل شوند. بنابراین، اگر می خواهید اخم خود را باز کنید و به آرامش و سکوت دست پیدا کنید، از شهرهای ناشناخته و رنگارنگ زیر دیدن کنید. آنها مطمئنا شما را سرحال و دوستانتان را به وجد می آورند.

۱. سنت جان، نیوفاندلند، کانادا

سنت جان، پایتخت نیوفاندلند و لابرادور، یکی از قدیمی ترین شهرهای آمریکای شمالی است که در اواسط قرن شانزدهم به عنوان یک اسکله فصلی برای ماهیگیران اروپایی عمل می کرد. بنیاد میراث سنت جان تاریخ شهر را جدی می گیرد و این شامل حفظ رنگ های زنده خانه های بیش از 200 هزار نفر در شهر می شود. بسیاری از خانه‌ ها در اصل با همان رنگ روشنی نقاشی شده بودند که برای نشان گذاشتن کشتی‌ ها در آب‌ های آزاد پرتلاطم استفاده می‌ شد و این رنگ‌ های روشن به زودی نمادی از هویت عجیب و غریب شهر شدند. امروزه، ساکنا شهر تشویق می‌ شوند تا رنگ‌ های اصلی خانه‌ شان را تازه کنند یا از میان مجموعه‌ ای از گزینه‌ ها انتخاب کنند که با نام‌ های جالبی مانند «شربت کریسمس نارنجی-قرمز» نامگذاری شده که نام یک نوشیدنی محلی در تعطیلات است.

اولیندا به‌ عنوان یکی از بهترین شهرهای استعماری برزیل که به‌ خوبی حفظ شده‌، یک میراث جهانی یونسکو با کوچه‌ های باریک و خانه هایی با سقف‌ های کاشی‌ کاری‌ شده قرمز است که در میان تپه‌ های سرسبز شهر همسایه خود، رسیف قرار دارد. پرتغالی‌ ها این شهر را در سال ۱۵۴۵ تاسیس کردند و آن را به خانه‌ هایی با رنگ‌ های روشن مزین کردند که در تضاد با کلیساهای ساخته شده به سبک معماری باروک بود. این شهر که در سواحل شرقی برزیل قرار دارد، رو به اقیانوس اطلس است و در بیشتر ایام سال غرق در نور خورشید و گرما است. در طول چند دهه گذشته، این مکان به جاذبه ای برای هنرمندان تبدیل شده است و به دلیل کارناوال خود به خوبی شناخته شده است و همه کسانی که مایل به شرکت در این سرگرمی هستند می توانند به رایگان در آن شرکت کنند.

این شهر کوچک قطب شمال در جزیره نروژی سوالبارد محل زندگی بیش از دو هزار نفر از تقریبا ۵۰ کشور مختلف است که بسیاری از آنها برای انجام تحقیقات قطب شمال در دانشگاه محلی آنجا هستند. خانه‌ های رنگارنگ در امتداد جاده ۴۰ کیلومتری قرار گرفته‌ اند که شهر را طی می‌کند و گواهی بصری بر تلاش‌ های مردم محلی برای ایجاد شور و نشاط در شرایط سختی است که در آن زندگی می‌ کنند. در زمستان، شهر به مدت دو ماه کامل در تاریکی فرو می‌ رود، که بهترین زمان برای دیدن شفق‌ های شمالی است، در حالی که تابستان به معنای روزهای آفتابی بی‌ پایان است. خرس‌ های قطبی در سراسر منطقه پرسه می زنند و درب بسیاری از خانه‌ ها باز است تا پناهگاهی باشد برای رهگذرانی که با عجله نیاز به فرار از یک مهمان ناخوانده چهار پا دارند.

در حالی که ماکائو ممکن است مجموعه ای از کازینوهای درخشان و چراغ های چشمک زن را به تصویر بکشد، این جزیره در سواحل اصلی کشور، بهشتی برای تجربه میراث و طعم محلی است. اگرچه تایپا اکنون تحت حکومت چین است، زمانی به شدت تحت تاثیر مهاجران پرتغالی قرن نوزدهمی خود قرار داشت. خیابان‌ های سنگ‌ فرش شده، ویلاهای پاستلی رنگ را بین کلیساهای دوران استعمار و معابد چینی به هم متصل می‌ کنند که نمادی از تنوع متمایز گذشته و حال ماکائو است.

توبرموری، واقع در جزیره مول اسکاتلند، به عنوان یک دهکده ماهیگیری تاسیس شده است و اخیرا با جمعیت زیادی از سمورها، دلفین ها، نهنگ ها و عقاب های دم سفید به مرکزی برای تماشای حیات وحش تبدیل شده است. بی‌ بی‌ سی این شهر را زمانی در میان جوامع نوپا معروف کرد، که آن را به‌ عنوان صحنه نمایش «بالاموری»، نمایشی که زمانی محبوب کودکان بود، انتخاب کرد.  در اینجا، خانه‌ های رنگارنگ شهر به‌ طور برجسته‌ ای به چشم می‌ خورد و نمای بیرونی روشن آنها شامل گروهی از کاراکترهای رنگارنگ است.

این دو جزیره کوچک در نزدیکی سواحل نیوفاندلند همه چیزهایی هستند که هنوز تحت سلطه فرانسه در آمریکای شمالی باقی مانده اند و علیرغم نزدیکی آنها به کانادا، به طور غیرقابل انکاری فرانسوی باقی مانده اند. خانه‌ ها در امتداد لبه آب به هم فشرده شده اند و یک چهل تکه از رنگ ها ایجاد می‌ کنند که تمام ساحل را در بر می‌ گیرد و تا قسمت‌ های پشت خیابان اصلی گسترش می‌ یابد. از قرن شانزدهم، جمعیت انبوه ماهی کاد، جزایر را به محل اصلی برای تجارت پررونق ماهی تبدیل کرده است، اگرچه در اوایل قرن بیستم زمانی که ایالات متحده قوانین مربوط به دوران ممنوعیت را وضع کرد، این موضوع به سرعت تغییر کرد. دسترسی آسان این جزایر به سواحل آمریکای شمالی به این معنی بود که گانگسترهای معروف، برای نمونه آل کاپون، سفرهای مکرری را برای بازگرداندن کالاهای خارجی به مشتریان مشتاق آمریکایی انجام می دادند. با پایان دوره ممنوعیت، این جزیره به دوران ماهیگیری خود بازگشت و همچنان یک محل دورافتاده رنگارنگ و منحصر به فرد و کمتر شناخته شده فرانسه است.

این شهر کوچک مملو از رنگ‌ های آبی در شمال مراکش، تاریخ خود را در دیوارهای خانه‌ هایش نقاشی کرده است. این شهر در سال ۱۴۷۱ توسط مهاجران مسلمان و یهودی که از آزار و شکنجه اسپانیایی ها فرار می کردند تاسیس شد‌. این شهر به پناهگاهی برای کسانی تبدیل شد که به امنیت و آسایش نیاز داشتند. در دهه ۱۹۳۰، زمانی که انبوهی از مهاجران اروپای فاشیست‌ را ترک می‌ کردند، موج دوم مهاجران یهودی مسئول پوشاندن شهر با رنگ‌ های لاجوردی بودند که یادآور آسمان‌ های وسیع و مناظر اقیانوسی کشور جدیدشان بود. دلیل اصلی این رنگ خاص توسط تاریخ مبهم مانده است، اما چه برای دور نگه داشتن پشه های مهاجم یا به عنوان یادآوری ایمانی که نقاشان به خاطر آن مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند باشد، دیوارهای آبی، با پوشش تازه ای که سالانه اعمال می شود، به یک ویژگی تعریف این شهر مراکشی تبدیل شده است.

کارکورتوک که در سال ۱۷۷۵ به عنوان یک پایگاه ماهیگیری تاسیس شد، با خانه های قرمز رنگ، بیمارستان های زرد رنگ، ایستگاه های پلیس سیاه رنگ و مراکز ماهیگیری آبی، نمونه بارز معماری رنگی گرینلند است. علیرغم اینکه کارکورتوک بزرگترین شهر گرینلند جنوبی است، کوچک است و به بهترین نحو با پای پیاده می توان آن را کاوش کرد. رسیدن به قله تپه های مجاور زیاد طول نمی کشد، جایی که مناظر شگفت انگیز دریاهای پر از کوه یخ و منظره ای از ساختمان های چند رنگ را مشاهده خواهید کرد.

بو کاپ که در دامنه سر شیر (Lion’s Head)، کوه خیره کننده ابوالهول مانند در مرکز شهر کیپ تاون قرار گرفته است، یکی از قدیمی ترین مناطق شهر است. در این شهر برای اولین بار در دهه ۱۷۶۰ اکثریت مهاجران مسلمان از شرق آفریقا و آسیای جنوب شرقی که نوادگان آنها اکنون به عنوان کیپ مالایی شناخته می شوند، ساکن شدند. تحت حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی در دهه ۱۹۵۰، این محله تابع قانون مناطق گروهی بود، یک حکم نژادپرستانه و تبعیض آمیز که دیکته می کرد چه کسی می تواند در کجا زندگی کند، که بو کاپ را به عنوان محله کیپ مالایی تعیین می کرد. امروزه ساکنان آن به زندگی در مرکز فرهنگ کیپ مالایی در کیپ تاون افتخار می کنند. خانه‌ های رنگارنگ این منطقه در اصل به‌ عنوان راهی برای جشن گرفتن عید مسلمانان نقاشی شده بودند و به‌ عنوان گواهی میراث فرهنگی غنی و مبارزات سیاسی جامعه، برای همیشه نگهداری می‌ شدند.