فاطمه دانشور، الگویی برای موفقیت زنان

مجله تندرستی: رازهای موفقیت خانوادگی، اقتصادی و اجتماعی را از زبان فاطمه دانشور عضو شورای شهر تهران، مدیرعامل موفق یک شرکت صنعتی و مادر چهار فرزند بخوانید.

صبح یک روز سرد آذرماه است و اولین برف پیش زمستانی، کوچه ها و خیابان های شمال شهر را سپیدپوش کرده. قرارمان ساعت 9 صبح است و من کمی زودتر می رسم. نگرانم که مبادا آماده نباشند یا هنوز از خواب بیدار نشده باشند اما دل به دریا می زنم و وارد ساختمان می شوم. اینجا خانه فاطمه دانشور است؛ عضو شورای شهر تهران و رئیس کمیسیون اخلاق در تجارت اتاق بازرگانی، مدیرعامل شرکت صنعتی سپهر آسیا و بنیانگذار موسسه خیریه مهرآفرین؛ زنی 39 ساله که حرف و حدیث ها درباره پول و ثروتش این ذهنیت را به وجود می آورد که باید در یک قصر مجلل زندگی کند اما واقعیت این است که در این خانه چندان اثری از تجمل به چشم نمی خورد. خانه ای است تمیز و زیبا و مناسب برای یک خانواده پرجمعیت.

از همان بدو ورود، بوی خوش غذای جوشان روی اجاق، تکاپوی اهل خانه و صدای گریه بچه ها، فضایی گرم و خودمانی به وجود می آورند که آدم احساس می کند برای مهمانی به خانه یکی از اقوام آمده است! همینطور که در سالن پذیرایی به انتظار نشسته ام صدای شیرین و کودکانه ای را می شنوم که در آشپزخانه می گوید: «صبحانه نمی خوریم؟» سرک می کشم ولی کسی را نمی بینم؛ کمی بعد سایه ای به سرعت از پشت ستون ها رد می شود؛ خودش است. می دانم که باید پشت ستون آخری قایم شده باشد. آرام آرام سر کوچکش را بیرون می آورد و دزدانه نگاهم می کند ولی همین که می بیند مچش را گرفته ام، باز پنهان می شود. دو دقیقه بعد با موهای فرفری و لباس قرمز کنارم روی مبل نشسته و با کنجکاوی وراندازم می کند. اسمش روژین است؛ دختر اول فاطمه دانشور که 6 سال دارد. می پرسم: «چندتا داداش داری؟» می گوید: «دوتا، اسمشون هم آرتین و رادینه!» می پرسم: «اسم خواهر کوچولت که تازه به دنیا اومده چیه؟» می گوید: «آیلین» و باز می پرسم: «این کیه داره گریه می کنه؟» می گوید: «آرتین تازگی ها خیلی گریه می کنه!» سرم را می چرخانم و موجود کوچک دیگری را می بینم که با موهای طلایی حلقه حلقه و شلوار بندی درست شبیه شازده کوچولو در ورودی اتاق ایستاده و زل زده است به من ... این باید آرتین یا رادین باشد؛ یکی از دوقلوهای خانم دانشور و در همین اثنا مادرش با نوزاد چند روزه ای در آغوش، وارد می شود. لبخند باطراوتی به لب دارد و با اشاره به نوزاد می گوید: «نوزادمون خوشگل از آب دراومده!»


فاطمه دانشور که در تمام دوران بارداری چهارمین فرزندش، مثل بارداری های قبلی اش تا روز قبل از زایمان سر کار می رفت، بعد از زایمان هم بیشتر از ۱۰ روز به خودش مرخصی نداده و دوباره با همان جدیت سابق کار را از سر گرفته است. او می گوید: «اگر کار نکنم مریض می شوم!» گفتگوی ما با این زن - مادر موفق در عرصه های اقتصادی، اجتماعی و خانوادگی را بخوانید.

چطور تا روزهای آخر بارداری از صبح تا شب سر کار می رفتید و خسته نمی شدید؛ در حالی که اغلب مادرهای بیست و چهار پنج ساله امروزی، ماه های آخر بارداریشان را به استراحت مطلق می گذرانند؟!

- آدم هر چیزی را که بخواهد می تواند. مهم این است که آدم چه چیزی را با خودش زمزمه کند. اگر از اولش بگوید من نمی توانم، سخت است؛ خب سخت می شود ولی هر چه راحت تر به ماجرا نگاه کند روزگار هم برایش راحت تر می گیرد. هنوز آدم های زیادی خودشان و ظرفیت انسان را نمی شناسند. اگر بشناسند اینقدر تنبل نمی شوند و توقع شان از خودشان بالا می رود.

یعنی با به دنیا آمدن فرزند چهارم، باز هم می توانید این همه کار و مسئولیت را به موازات وظیفه مادری و تربیت بچه ها پیش ببرید؟

- من الان چندتا کار را خودم دارم اداره می کنم و برایم عادی است. برای دیگرانی که از بیرون نگاه می کنند عجیب و دشوار است. به نظرشان من کار غیرممکنی را انجام می دهم اما از نظر خودم با یک برنامه ریزی دقیق کاملا شدنی است.

موافقید کمی درباره این صحبت کنیم که شما چطور توانستید به عنوان یک زن، اینقدر در بعد اقتصادی و اجتماعی موفق شوید؟ شنیده بودم کتاب های روانشناسی و موفقیت را دوست داشتید و خواندن این کتاب ها به شما کمک زیادی کرده. خب این کتاب ها در جامعه امروز ما خیلی طرفدار دارند و جوان های زیادی اینها را مطالعه می کنند ولی تاثیر و تغییر چندانی در زندگی شان اتفاق نمی افتد.

- تفاوتش در همان موضوع خواستن است. یک عده واقعا می خواهند زندگی شان متحول شود و یک عده دوست دارند یک زندگی عادی با یک حقوق معمولی داشته باشند. آنها هیچ وقت نمی خواهند زندگی شان دستخوش مخاطره و نوسانات شود؛ پس به همان شرایط عادت می کنند اما بعضی ها چیزهای بزرگتری می خواهند و آن نیروی خواستن است که انسان را به حرکت وامی دارد.

خیلی چیزهای بزرگی می خواهند ولی باز هم نمی توانند آنها را به دست بیاورند.

- شاید بخواهند اما اراده شان ضعیف است. اراده را باید تقویت کرد و قدرت اراده هم از شناخت حاصل می شود. وقتی انسان به توانایی هایش اشراف پیدا کند آنچه می خواهد واقعی تر می شود و اراده هم به دنبالش می آید و باعث حرکت می شود و در حرکت، راه هایی پیش روی آدم باز می شود که در حالت سکون هیچ وقت باز نمی شوند. پس انسان خواسته ها و رویاهایش را به واسطه قدم گذاشتن در مسیرهای جدید و کمک گرفتن از آدم هایی که سر راهش قرار می گیرند به دست می آورد ولی تمام اینها در گروی خواستن است. خیلی ها مطالعه می کنند و تمام این چیز را بهتر از من می دانند اما وقتی با آنها صحبت می کنید می بینید در حقیقت علاقه ای به زندگی پر از دست انداز و ماجراجویی ندارند.

پس به عقیده شما مسیر تحقق آرزوها، پر دست انداز و سخت است...

- موفقیت به راحتی به دست نمی آید و همه هم این را می دانند. زندگی نامه افراد موفق را هم که بخوانید می بینید اکثر آنها سختی هایی داشته اند که تحملش شاید برای همه آسان نباشد و شاید اصلا نخواهند و بگویند برای چه خودمرا به این همه زحمت بیندازم. دو روز دنیاست و می گذرد؛ چه برای من، چه برای کسی که موفق و پولدار است. اینها به جای خطر کردن ها و سختی ها ترجیح می دهند زندگی آرامتری داشته باشند؛ بنابراین همیشه کارمند می مانند و یک زندگی عادی را تجربه می کنند که خب این هم اگر کسی رضایت خاطر داشته باشد اصلا زندگی بدی نیست.

ولی خب بیشتر افراد از زندگی شان ناراضی اند و می گویند با وجود تلاش هایی که می کنند به اهدافشان نمی رسند!

- بله و این برمی گردد به مفهومی که من می خواهم اینجا مطرح کنم. چیزی که در ایران کمتر راجع به آن صحبت شده و امروز در دنیا خیلی مطرح است هوش معنوی یا همان اس کیو (SQ) است. ما با اینکه کشوری هستیم که زمینه اش را داریم زیاد به هوش معنوی نپرداخته ایم و هنوز در همان «آی کیو» و «ئی کیو» مانده ایم در حالی که اس کیو به نظرم از هر دوی اینها مهمتر است. در واقع هوش معنوی، انسان را نسبت به نیروی بیکرانی که دارد واقف می کند. این در آموزه های دینی و فرهنگی و بومی ما هست که خودمان را از خدا می دانیم و چون خداوند قدرت مطلق است از آن قدرت در وجود ما هم جاری است. غفلت از این قدرت باعث می شود احساس ضعف کنیم و این قدرت در اثر فراموشی، به مرور زمان رو به اضمحلال می رود. افرادی که دارای هوش معنوی هستند افرادی فروتن و متواضعند، انعطاف پذیری بالایی دارند، راحت زندگی می کنند، غصه نمی خورند و خیلی نگران اتفاقات پیش رو نیستند چون ایمان و اعتقادی نسبت به خالق هستی دارند که یک حس امنیت به آنها می دهد و این باعث می شود در هر شرایطی راحت بتوانند گذران زندگی کنند. من وقتی این روزها با جوان ها صحبت می کنم می بینم که خیلی با این وادی فاصله دارند و می گویند ما به چیزهایی که شما می گویید اعتقادی نداریم و این عقیده خیلی سنتی است. در صورتی که همین مباحث معنوی در کشورهای پیشرفته تازه دارد مطرح می شود. آنها به این نتیجه رسیده اند که فاصله گرفتن از معنویات و خلأ فکر معنوی در زندگی باعث ضعف انسان می شود و این ضعف باعث می شود اهداف کوچک، دنیای کوچک، بی مخاطره و با کمترین ریسک پذیری را انتخاب کنیم و نهایتش می شود یک زندگی عادی و نارضایتی از همه چیز.

فکر می کنید چرا در جامعه ما که عقاید مذهبی بسیار پررنگ تر از جوامع دیگر است ضعف هوش معنوی وجود دارد؟

- چون خودشناسی جوان ها ضعیف است و باورهای مذهبی شان خلاصه می شود به یکسری آداب و رفتار مثل نماز خواندن و روزه گرفتن که بسیار مهم است ولی به تنهایی کافی نیست. مهمترین قسمت معنویت، تفکر و تاملی است که انسان درخصوص خودش می کند. خودشناسی ما را به خداشناسی می رساند و ما خودشناسی را کمتر تمرین کرده ایم. خودشناسی وقتی خوب اتفاق بیفتد آدم پی به قدرت هایی که خداوند به او داده می برد و می فهمد که سرمایه حقیقی پول نیست. خیلی ها از ما می پرسند شما به خاطر سرمایه ای که از خانواده به ارث برده اید به اینجا رسیده اید. چنین چیزی نبوده و پدر من یک کارمند ساده بود. یا می گویند از طریق همسرت به این ثروت رسیده ای که باز هم اشتباه می کنند چون در هنگام آشنایی ما، همسرم هم مثل خودم ورشکسته بود.

یعنی اصلا اینطور نیست که من از یک جایی پول بدون زحمت درآورده باشم. سرمایه اصلی ام هماتن قدرت اندیشه یا قدرت تفکری است که همه آدم ها دارند و فقط باید به آن پی ببرند. وقتی آدم خودش و توانایی هایش را باور می کند، می فهمد که چیزهای کوچک در شأن روح و موجودیت والای انسان نیست و کسر شأنش می آید. برای این موجود متعالی خلقت، چیزهای کوچک بخواهد. پس چیزهای بزرگ می خواهد و برای به دست آوردنشان تلاش می کند اما مهم این است که این تلاش سالم باشد.

به نکته خوبی اشاره کردید. خیلی ها فکر می کنند فقط از راه های نادرست می شود به موفقیت اقتصادی رسید و آدم های درستکار هیچ وقت نمی توانند بیش از حد مشخصی پیشرفت کنند!

- متاسفانه در فرهنگ ما ثروت به عنوان یک ضد ارزش جام افتاده در صورتی که اصلا اینطور نیست. دین اسلام با ثروت خدیجه (س) گسترش پیدا کرد و اگر ثروت او و موقعیت ابوطالب و بعدالمطلب نبود اسلام اینقدر گسترش پیدا نمی کرد؛ بنابراین ثروت، ارزش است ولی نحوه به دست آوردن و هزینه کردنش مهم است. ببینید اگر هر لحظه از زندگی ما همراه باشد یا آن فکر معنوی، باعث می شود در مسیرمان هم درست و سلامت حرکت کنیم. عده ای پول را از راه حلال به دست می آورند ولی یک عده هم از راه حلال آن را به دست نمی آورند. مثلا آدمی که مسئولی شده و قدرتی دارد که می تواند از رانتی استفاده کند و ثروت بادآورده ای را به دست بیاورد. آن لحظه فکر می کند چه شانسی آورده و هیچ کس هم متوجه نمی شود؛ نه رئیس بالا دستی اش نه قوه قضائیه. این آدم با زد و بند به ثروت می رسد اما یک چیز را نمی فهمد، چیزی که افراد دارای هوش معنوی می فهمندئ و آن این است که از دادگاه الهی نمی شود فرار کرد و قاضی که این دادگاه را مدیریت می کند هیچ چیز از نظرش مخفی نمی ماند. خداوند در قرآن گفته ما نگهبان عالم هستیم و اینقدر با اقتدار این را گفته که ما آدم ها جرأت نمی کنیم آن را نادیده بگیریم. فقط زمان این دادگاه خیلی مهم است. ممکن است خیلی ها بگویند این آدم که گردنش روز به روز کلفت تر می شود و هیچ اتفاقی هم برایش نمی افتد اما دادگاه الهی بالاخره حکمش را صادر و اجرا می کند چون دنیا دار مکافات است.


شما در مصاحبه ای به نقش مادربزرگتان در شکل گیری افکار و شخصیت تان اشاره کرده بودید، این عقاید را هم وامدار ایشان هستید؟

- بله، اینها همه برمی گردد به آموزه های دینی که مادربزرگم به من یاد می داد؛ با این تفاوت که مرا تشویق به فکر کردن درباره اینها می کرد. می گفت برو تنها روی پشت بام به آسمان نگاه کن. در اعماق آسمان برو. بعد می فهمی خدا چقدر بزرگ است و این خدای بزرگ، خیلی مهربان است و تو را دوست دارد. اینها را با زبانی کودکانه به من می گفت که در من نهادینه شد و باعث شد وقتی بزرگ شدم، هیچ یک از برخوردها و مشکل تراشی های آدم های تیره و تاریک را نمی دیدم چون به نیرویی اعتقاد داشتم که خیلی بزرگتر و قوی تر از همه اینهاست. در واقع بهترین هدیه ای که والدین می توانند به کودکانشان بدهند بیدار کردن و به ودیعه گذاشتن این باور و تقویت این سرمایه در وجود کودک است و اینکه با کودکشان از همان کودکی درباره خدا و مهربانی و بزرگی اش صحبت کنند. ما قصه های خیلی خوبی با این مضامین در ادبیاتمان داریم. مادرها می توانند این قصه ها را با زبانی کودکانه به فرزندشان منتقل کنندو بعد شاهد معجزات همان قصه ها و همان باورها در زندگی بزرگسالی فرزندشان باشند.

گویا وقتی در دوران مجردی و بعد از ورشکستگی به مکه رفته بودید فهرستی از خواسته هایتان را برای خدا نوشته بودید. از آن خواسته ها چندتایش محقق شد؟

- بیش از ۸۰ درصدش را از خدا گرفته ام. تعدادی هم که باقی مانده مربوط به بعد از این است. حتی به بعضی از چیزها بیشتر از حد توان و تصورم رسیده ام. ما معمولا موفقیت را تحقق آنچه که آدم خودش دوست دارد یا تصویر می کند نقطه ایده آلش است می دانیم ولی گاهی آنچه در ذهن تان بوده به توان صد اتفاق می افتد؛ یعنی چندین برابر بهتر و والاتر از آنچه که درخواست کرده بودید. این موارد شبیه معجزه اند چون وقتی آرزویی بیش از حد تصور آدم برآورده می شود، یعنی قدرت کائنات پشتش است و این نتیجه اعتماد به خداست. گاهی نیروهایی به کمک آدم می آید که واقعا خارج از اراده ماست. شما می توانستید در نبود این نیروها هم آدم موفقی باشید ولی با وجود این نیروها موفقیت تان چندین برابر می شود و این همان هوش معنوی است. بدون هوش معنوی هم آدم های موفق زیادی داریم ولی یا موفقیت هایشان خیلی چشمگیر نیست یا ممکن است در همه ابعاد موفق نشوند. مثلا ممکن است خانمی تاجر یا مدیر خوبی شود ولی از ترس از دست دادن آن موقعیت، تشکیل خانواده ندهد و تنها بماند. اینکه آدمی در همه ابعاد اقتصادی، اجتماعی و خانوادگی موفق شود نشانه سلامت اوست.

این چطور به دست می آید؟

- بهتر است نگاه ها فراگیر باشد و آدم انتظار از خودش را در یک بعد تعریف نکند؛ مثلا نگوید می خواهم در حوزه اقتصاد یا تحصیل فقط موفق شوم. بگوید می خواهم هم در زندگی خانوادگی ام، هم در جایگاه مادری ام و هم زندگی شغلی و اجتماعی ام موفق باشم و بداند و ایمان داشته باشد که می تواند این کار را انجام دهد. آنهایی که با تعجب به من نگاه می کنند علت تعجب شان همین است. ترتیب و برنامه ریزی مهم است. من همه اینها را در یک مقطع زمانی نخواستم. برای کل زندگی ام برنامه ریزی و اولویت بندی کرده ام. گفتم ممکن است ۸۰ سال زندگی کنم و برای ۸۰ سال زندگی ام برنامه ریزی کرده ام. حتی بعضی برنامه هایم فراتر از ۸۰ سال است و مسیرم را در طول هستی برنامه ریزی کرده ام. وقتی خودت را بخشی از کل هستی ببینی دیگر مرگ هم برای یک مرحله گذار می شود و واهمه ای از آن نداری.

فکر می کنید نوشتن هدف ها در رسیدن به آنها نقش دارد؟

- نوشتن خیلی کمک می کند. وقتی می نویسید انگار یک دستوری به کائنات می دهید. در نوشتن معجزه ای هست. به خاطر همین در قرآن به قلم قسم یاد شده است. وقتی می نویسید انگار بعد از آن همه کمک می کنند که شما به آنچه می خواهید برسید. اگر همین الان خواسته هایتان را بنویسید، کاغذ را تا بزنید و بگذارید یک گوشه، سه سال بعد باز بروید و خواسته هایتان را نگاه کنید، می بینید که به بیشترشان رسیده اید. شاید اصلا در این مدت به نوشته تان فکر هم نکرده باشید ولی می بینید خود به خود در آن مسیر افتاده و حرکت کرده اید. از سوی دیگر نوشتن باعث طبقه بندی افکار در هم برهم ذهن می شود. خیلی از آدم ها اصلا نمی دانند چه می خواهند چون به افکار درهم برهم ذهن شان نظم نداده اند. باید بنشینند و خواسته هایشان را بنویسند یک جدول درست کنند و بالایش بنویسند خواسته های زندگی شخصی من، زندگی شغلی من، زندگی اجتماعی من و ... بعد زیر هر عنوان به ترتیب خواسته هایشان را بنویسند و جلوی هر هدف یا خواسته هم یک زمان تعیین کنند. وقتی این کار را می کنید سیستم بدن و ذهن تان خود به خود موتورش روشن می شود و می رود به سمت تحقق خواسته شما. انگار یک انرژی به کائنات داده می شود و همه چیز به کمک شما می آید.

شما توانستید شغل کارمندی دوران جوانی تان را رها کنید و دنبال تجارت و تحقق آرزوهایتان بروید ولی قبول دارید که وقتی کسی می خواهد بلندپروازی کند خانواده و دوستانش مدام او را بازمی دارند و به یک زندگی امن و بدون ریسک دعوتش می کنند؟

- من تغییر را انتخاب کرده ام و پای تمام سختی هایش هم ایستاده ام. خانواده ام مذهبی و سنتی بودند و در سنین ۱۶-۱۵ سالگی به ازدواج تشویقم می کردندولی حس می کردم هنوز در موقعیتی نیستم که انتظاراتم از خودم کاملا مشخص باشد و بتوانم همسری را گزینش کنم. بعد از آن هم تا مدت ها انگار آدمی که بتواند مرا در دنبال کردن افکار بلندم و رسیدن به اهدافم همراهی کند در مسیرم قرار نمی گرفت.

چند سالگی ازدواج کردید؟

- من در ۳۲ سالگی ازدواج کردم و علتش هم این بود که قبل از ازدواج پایه های شغلی ام را محکم کردم. اگر اول به رفاه نمی رسیدم شاید به این راحتی نمی توانستم بچه دار شوم چون برنامه ریزی بلندمدت داشتم. من بنگاه اقتصادی و بنگاه خیریه درست کردم. اینها آثاری هستند که از خودم به جا گذاشته ام و آدم ها نسبت به اثرشان حساسند و دوست دارند از اثرشان خوب حراست شود. من از همان ابتدا به حفظ اثری که از خودم به جا گذاشته ام؛ مخصوصا موسسه نیکوکاری ام فکر می کردم و می گفتم کسی باید از این موسسه حراست کند که خودم تربیتش کرده باشم. به خاطر همین به فرزندآوری معتقد بودم. در ضمن گفتم با اثراتی که از خودم به جا گذاشته ام یک فرزندکافی نیست، دو فرزند هم کافی نیست... پس در فهرست خواسته هایم نوشتم دوتا پسر و دوتا دختر می خواهم و همین اتفاق هم افتاد. خیلی ها فکر می کنند من در تعیین جنسیت شان دست برده ام ولی اینطور نیست.

گویا بلافاصله بعد از ازدواج بچه دار شدید؟

- بله، برنامه ریزی کرده بودم که اینها در چه مقطعی به دنیا بیایند. خوب فکر کردم چطور خلأ عاطفی نداشته باشند، کمبود محبت نداشته باشند، آن ارتباط کامل را با مادرشان بتوانند برقرار کنند و برای همه اینها هم مطالعه کردم. هم برنامه ریزی و هم مشاوره گرفتم. پس برای رسیدن به همه این اهداف به ابزاری به اسم پول احتیاج داشتم و راه به دست آوردن پول کافی برای این اهداف را در دوران مجردی پایه گذاری کرده بودم. قطعا باید برای نگهداری این بچه ها پرستار متخصص و آموزگاران مناسب استخدام می شد و همینطور خودم باید به طور مرتب مشاوره می گرفتم اگر یک زندگی معمولی داشتم هیچ کدام از این کارها را نمی توانستم انجام بدهم.

منظورتان از آموزگار برای بچه ها، چه جور آموزگاری است؟

- من باور دارم که قصه در زندگی بچه نقش زیادی دارد و خودم شب به شب برای بچه هایم قصه تعریف می کنم ولی یک نفر را در قالب آموزگار یا قصه گو استخدام کرده ام که می آید و از سه سالگی بچه ها برایشان قصه تعریف می کند. او قصه های بچگانه موش و گربه با اهداف اخلاقی می گوید و من قصه های معنوی، داستان های انبیا و شاهنامه را برایشان تعریف می کنم. دخترم هر روز با ذوق و شوق می پرسد. مامان امشب قصه کدام پیامبر (ص) را برایم تعریف می کنی؟ به عقیده من مدرسه جای سوادآموزی است، جای یادگیری الفبا و زبان انگلیسی و ریاضی ولی تربیت، جایش مدرسه نیست. جای تربیت در خانه است و نقش تربیت کننده هم با مادر است. درست است که من بخشی از این وظیفه را به آموزگار واگذار کرده ام اما هنگام استخدام او، تمام معیارهای شخصیتی لازم برای یک آموزگار و قصه گو را در نظر گرفته ام؛ حتی معیارهای ظاهری مثل اینکه قیافه دلنشین و خندانی داشته باشد.


شما خیلی زود بچه دار شدید و در واقع در طول هشت سال چهار بچه به دنیا آوردید. با این حساب از دوران رمانتیک بعد از ازدواج و مسافرت با همسر و ... صرفنظر کردید؟

- گذاشتم این طرف، با بچه ها اینها را تجربه کنم. واقعیت این است که همزمان نمی شود همه کار را انجام داد. شما نمی توانید همزمان هم در کارت موفق شوید، هم سفر و تفریح بروید همه بچه دار بشوید ولی اگر دو سال بعد پیش من بیاید شاید با چهارتا بچه و همسرم مدام در سفر باشیم.

در خانه شما، رئیس چه کسی است؟

- من همیشه می گویم باید از غرور آقایان مواظبت کرد و به خاطر همان غرور مردانه، رئیس باید مرد باشد. من هم معمولا کوتاه می آیم چون این کنار آمدن و انعطاف پذیری جزئی از خلقت زن است. زن جنسش از مهر است و همین باعث فداکاری و از خودگذشتگی اش می شود. ما این را در زندگی مادرها و مادربزرگ هایمان دیده ایم که بارها گذشت های بزرگی کرده اند و خانواده حفظ شده است. در بعضی از خانواده ها هم ظاهرا و هم باطنا رئیس است و مرد شخصیت تضعیف شده ای دارد که بچه ها از او خیلی حساب نمی برند. این ضعف شخصیتی مرد هم به زن لطمه می زند هم به بچه ها. شما به عنوان یک زن در جامعه به یک مرد مقتدر در کنار خودتان نیاز دارید. این نیاز زن است و نمی شود بگویید زن بدون وجود یک مرد مقتدر می تواند پیشرفت کند. پس هنر زن این است که چطور آن مرد مقتدر را با اهداف خودش همراه کند. خدا این هنر را به زن داده که بتواند از توان و قدرت آن مرد مقتدر در جهت رسیدن به اهداف درست خودش کمک بگیرد اما زنی که بخواهد غرور مرد را لگدمال و او را کوچک و خوار کند، مرد ضعیف و توسری خوری را کنار خودش خواهد داشت که نمی تواند به حمایت و پشتیبانی او هیچ امیدی داشته باشد.

شما یک موسسه نیکوکاری دارید، درست است؟

- هدف من در بنگاه خیریه، ساخت بنای فکری انسان های نیازمند است چرا که اگر آن بنا به درستی ساخته شود افراد خودشان می دانند باید چه کار کنند تا پول دربیاورند و زندگی بهتری داشته باشند. بنابراین رسالت سازمانی ما در «مهرآفرین»، آموزش است. خیلی از این بچه هایی که ما با آنها سر و کار داریم هنوز الفبا را یاد نگرفته اند. اولین کاری که می کنیم این است که آنها را بفرستیم مدرسه. همچنین ما بچه های تحت پوشش مان را در کانون نخبگان استعدادیابی می کنیم و ابعاد مختلف فعالیت هایشان را می سنجیم. از بین بچه هایی که تست استعدادیابی از آنها گرفته ایم تا به امروز ۵۰ نابغه کشف شده که دوتایشان بچه های کار افغانی اند و اصلا سواد هم ندارند. ما برای توانمندسازی این بچه ها برنامه ریزی می کنیم و علاوه بر آموزش های معمول مدرسه، مهارت هایی از قبیل کامپیوتر، زبان و موسیقی را به صورت تخصصی به آنها آموزش می دهیم.

و اما حرف آخر؟

- بعد از اولین مصاحبه ای که از من چاپ شد بیش از هزار نامه از خانم های مختلف به من رسید و آن زمان فهمیدم که چقدر زنان ما نیامند دانستن این حرف ها و آشنایی با الگوهای موفق داخلی هستند. چون همواره در طول تاریخ، محدودیت هایی پیش پای خانم ها بوده که این محدودیت ها باعث به وجود آمدن ویژگی هایی مثل ترس و کمبود اعتماد به نفس در آنها شده است. در حالی که زن ها به طور ذاتی خصوصیاتی دارند که می تواند عامل موفقیت و پیشرفت شان شود از قبیل پشتکار و صبر و تحمل و یک سرماخوردگی عادی یک مرد را به کلی از پا می اندازد ولی یک خانم تمام مسئولیت خانه و بچه و کار را به عهده دارد و صدایش درنمی آید. خب این توان و قدرت زن هاست که می توانند از آن بهره بگیرند و به بالاترین درجه رشد برسند اما متاسفانه دخترهای ما، گاهی مسیر را اشتباه می روند. مثلا خیلی هایشان ترجیح می دهند. برخلاف بعضی ها که اعتقاد دارند دخترها به دانشگاه می روند چون باهوش ترند، به نظر من اینطورنیست و ربطی به هوش ندارد، بلکه دخترها دانشگاه را انتخاب می کنند چون دوست دارند بعد از فارغ التحصیلی به مشاغلی مثل کارمندی و کارشناسی روی بیاورنداما پسرها می روند سراغ کسب و کار خودشان و بنگاه اقتصادی می زنند و رشد می کنند. پس باید این نگاه در دخترها تقویت شود که از توانایی هایشان در به دست آوردن اهداف بزرگتری استفاده کنندو در زندگی قدرت ریسک پذیری بیشتری داشته باشند.