اسکی در تهران، برای از ما بهتران!

روزنامه ابتکار - زهرا داستانی: سال هاست که آسمان قناعت کار ما تنها به همان سفیدی قله کوه‌های تهران بسنده می‌کند و ما هم به دیدن همان سفیدی‌های نوک کوه ازفاصله نچندان دور.

هرچند تهران در جوار کوه البرز قرار دارد اما کمتر تهران نشینی پیدا می‌شود که دغدغه‌های شهرنشینی را رها کند و دلی به برف بزند.

تهران یکی از شهرهایی است که دسترسی بسیار آسانی به پیست اسکی دارد و در نزدیک ترین حالت تنها ۱۵ دقیقه برای رفتن تا نزدیک‌ترین پیست اسکی فاصله است. براساس اطلاعاتی که فدراسیون اسکی ایران در سایت خود منتشر کرده، ایران دارای ۲۰ پیست اسکی است که از این تعداد تهران با داشتن ۷ پیست اسکی رکورددار پیست در کشور است.

چندین پیست اسکی بسیار زیبا و منحصر به ‌فرد از جمله پیست‌های اسکی توچال، دیزین و شمشک در نزدیکی تهران واقع شده است.علاوه بر اینها پیست اسکی دیزین جزء معدود پیست‌های اسکی جهان است که در آن امکان اسکی کردن بر روی چمن نیز فارغ از اسکی بر روی برف وجود دارد.

پیست اسکی توچال هم با ارتفاع ۳۷۳۰ متر از سطح دریاهای آزاد پنجمین پیست اسکی مرتفع جهان است که نزدیک ترین پیست اسکی به تهران محسوب می‌شود.

اکثر پیست‌های اسکی تهران دارای دستگاه بالابر یا همان تله اسکی، تله سیژ و تله کابین است. هرچند پیست اسکی آبعلی اولین پیست اسکی ایران است که به دستگاه بالابر مجهز شده اما پیست اسکی دیزین رکورددار بیشترین تله کابین و تله اسکی است. این پیست حدود ۱۲ بالابر دارد.

همچنین پیست اسکی دیزین نیز اولین پیست اسکی در ایران است که از طرف فدراسیون جهانی اسکی مورد تائید قرار گرفته و برای برگزاری مسابقات رسمی از آن استفاده می‌شود و عنوان بین المللی به خود گرفته است.

پیست اسکی توچال هر ساله به عنوان نخستین پیست اسکی، اوایل آبان ‌ماه برای استفاده اسکی ‌بازان افتتاح می‌شود و به عنوان آخرین پیست اسکی نیز در کشور، اواخر خرداد ماه به فعالیت خود پایان می‌دهد.

مردم درباره اسکی (ورزش زمستانی) چه فکر می‌کنند؟

اسکی یکی از آن دست ورزش‌هایی است که کمتر کسی را می‌توان پیدا کرد که به آن علاقه مند نباشد اما در این میان فاصله علاقه تا واقعیت بسیار زیاد است. اسکی، اسنوبرد و سایر وزرش‌های زمستانی که با وسایل خاص سر و کار دارند، ورزش‌های لوکس و تجملی به حساب می‌آیند و عموما افراد کمتری به سوی آن جذب می‌شوند هر چند که علاقه وافری به آن داشته باشند.

مریم دانشجوی رشته تربیت بدنی است، ورزش می‌کند و به ورزش‌های زمستانی هم علاقه‌مند است. با این حال مریم یکی از کسانی است که می‌گوید یک سالی می‌شود که به دلایل مالی و حتی نبود امکاناتی مثل وسیله حمل و نقل به اسکی نرفته است. او این ورزش را یکی از ورزش‌های ناب و انرژی‌زا می‌داند و با آب و تاب فراوان از آن سخن می‌گوید.

شیما و عرفان نیز دو جوان ۲۵ ساله‌ای هستند که با وجود اینکه می‌گویند ورزش اسکی را دوست دارد اما تا به حال به پیست هم نرفته‌اند. شیما می‌‌گوید: همه مردم اسکی را دوست دارند اما خیلی از آنها به اسکی نمی‌روند و نظر علی این است که بسیاری از مردم حتی به اسکی فکر نمی‌کنند چون که شرایطش را ندارند.

فرهنگ یا پول؟

اسکی یکی از ورزش‌هایی است که از فرهنگ عمومی ما فاصله دارد. اسکی را نمی‌توان با ورزشی مثل فوتبال که به یک توپ و تور خلاصه می‌شود قیاس کرد اما رضا می‌گوید: «هرچند که ورزش‌های زمستانی مثل اسکی هزینه زیادی را می‌طلبد اما نگاه مردم به ورزش اسکی در شهرهای مختلف متفاوت است.

رضا یکی از کسانی است که اسکی را در استان دیگری تجربه کرده است. او می‌گوید: «در سفری که به اصفهان داشتم کودکانی را دیدم که حتی خودشان با دست چوب اسکی درست کرده بودند و به اسکی می‌آمدند. هرچند شاید ایمنی نبودن وسایل خطرناک باشد اما این برایم مهم بود که مضیقه مالی حتی مانعی برای آنها نبود.

فرهنگ مردم هر منطقه رابطه مستقیمی با این ورزش دارد» سیدحمید مهدوی، سرپرست دبیری فدراسیون اسکی در گفت و گو با ابتکار فرهنگ را در کنار شرایط اقتصادی عامل اصلی دور بودن عموم مردم از ورزش‌های زمستانی می‌داند. او می‌گوید: «فرهنگ ورزش کردن در کشور با ضعف‌ها و نواقصی روبرو است.

فرهنگ ما به گونه‌ای است که برای ورزش اهمیت زیادی قائل نیست و ما نیز با آن پرورش یافته ایم. ما حاضر نیستیم که یک روز کامل را به ورزش اختصاص دهیم» مهدوی می‌گوید: «وزش اسکی ورزشی است که نیاز به زمان دارد. اسکی ورزش سختی است و با شرایط سخت آب و هوایی مواجه است.

بدن سازی خوبی را می‌طلبد، هرچند که تفریح خوبی نیز به حساب می‌آید.» او به هزینه‌های بالای خرید وسایل و دوری پیست از شهر اشاره می‌کند و می‌گوید: «درهمه جای دنیا و نه تنها در ایران تعداد کسانی که به طور مستمر به این ورزش می‌پردازند بسیار کم است.

این ورزش را نمی‌توان با ورزش‌های شهری مقایسه کرد با این وجود فدراسیون سعی کرده است که با برگزاری تورها و کلاس‌ها این ورزش را به سمت همگانی شدن سوق دهد».

هزینه رفتن به یک روز اسکی سواری

ورزش اسکی یکی از لذت‌بخش‌ترین ورزش‌های زمستانی است که شور و هیجان جوانی را به همراه دارد. این ورزش به خاطر ویژگی‌ها و شرایط خاص آب و هوایی نیازمند آن است تا وسایل و تجهیزات ویژه‌ای برای آن مهیا شود.

هرچند ورزش‌های زمستانی عموما لباس‌های یکسانی دارند اما به دلیل تنوع بسیار در رشته‌های ورزشی هر کدام از آنها وسایل خاص خود را می‌طلبند.

اما در حالت عادی یک اسکی باز به ۲ دسته تجهیزات نیازمند است؛ اول پوشاک اسکی و دوم وسایل جانبی یا همان ست اسکی. قیمت پوشاک اسکی که شامل کاپشن، شلوار، دستکش و عینک اسکی می‌شود در نازل ترین قیمت حدود ۲ میلیون تومان آب می‌خورد.

کمترین قیمت کاپشن اسکی ۸۷۰ هزار تومان، شلوار اسکی ۶۵۵ هزار تومان، عینک اسکی ۳۹۵ هزار تومان، دستکش اسکی ۱۶۵ هزار تومان است. همچنین قیمت ست اسکی یا وسایل جانبی که شامل چوب، فیکس، باتوم، کفش و کلاه ایمنی و محافظ اسکی می‌شود در نازل‌ترین قیمت حدود ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان هزینه در بر دارد.

قیمت چوب اسکی در نازل ترین قیمت ۱۲۰ هزار تومان، فیکس اسنوبرد ۴۹۰ هزار تومان،، باتوم اسکی ۴۷۱ هزار تومان، بوت اسنوبرد ۳۵۵ هزار تومان، کلاه اسکی ۳۸۵ هزار تومان، محافظ اسکی ۹۴۵ هزار تومان است.

اکثر این وسایل و تجهیزات ساخت چین و تحت لیسانس کشورهای اروپایی یا آمریکا هستند. در کل برای خرید لوازم مهم یک فرد باید حدود ۵ میلیون هزینه کند. البته علاقه مندان به این ورزش می‌توانند این وسایل را دست دوم تهیه کنند یا از مدارس اسکی اجاره کنند.

اجاره هر ست لوازم اسکی ۵۰ تا ۷۰ تومان هزینه دارد. خرید دست دوم ست کامل لوازم اسکی شامل شامل چوب، فیکس، باتوم، کفش و کلاه ایمنی حدود ۱ میلیون و نیم آب می‌خورد و خرید پوشاک آن شامل شامل کاپشن، شلوار، دستکش و عینک اسکی حدود ۶۰۰ هزار تومان هزینه دربر دارد.

علاوه بر هزینه خرید وسایل هر یک از پیست‌ها هزینه‌های ورودی نیز دارند که به عنوان مثال: بلیت روزانه (چهارشنبه تا جمعه و روزهای تعطیل) پیست دیزین ۸۸ هزار تومان و بلیت روزانه (شنبه تا سه شنبه) ۶۸ هزار تومان بدون محاسبه مالیات و ارزش افزوده از هر فرد دریافت می‌شود. بلیت روزانه پیست شمشک نیز از ۵۵ هزار تومان تا ۶۰ هزار تومان بدون محاسبه مالیات و ارزش افزوده است.

استفاده از تله کابین در توچال برای هر اسکی باز برای هر بار رفت و برگشت از ایستگاه ۱ تا ۲، ۱۲ هزار تومان و از ایستگاه ۱ تا ۵، ۲۰ هزار تومان هزینه دارد. علاوه بر این اسکی‌بازان آماتور باید برای آموزش اسکی هر ساعت حدود ۳۵هزار تومان به مربی پول پرداخت کنند.

ورزش‌های زمستانی درآمدزا


هرچند مهدوی، سرپرست دبیر فدراسیون اسکی از اعلام میزان فروش بلیت در پیست‌هایی نظیر دیزین و توچال و شمشک امتناع می‌کند اما می‌گوید: هر هفته ۱۰۰ بلیت در پیست خور (یکی از کوچک ترین پیست‌های تهران ) به فروش می‌رسد که این آمار در ماه به ۴۰۰ بلیت و در سال به ۴ هزار و ۸۰۰ بلیت می‌رسد.

با این حال می‌توان گفت پیست‌های دیزین، توچال و شمشک می‌تواند بیشتر از این میزان را شاهد باشد. با احتساب هزینه ورودی در پیست‌ها می‌توان گفت که یک پیست مانند خور ۲۴۰ میلیون تومان در سال درآمد دارد.