طراحی مینیمالیستی در سالن غذاخوری

مجله منزل: در سالن غذاخوري خانه مينيمالي بايد كمترين ميزان رنگ‌ها مورد استفاده قرار بگیرد. كم بودن تنوع رنگ‌ها اين امكان را به طراح مي‌دهد تا درباره اجزاي محيط با دقت و نظر بيشتري كار كند. درواقع محيط با رنگ خنثي باعث مي‌شود تا نگاه هر بيننده‌اي به جاي ديدن فضاي كلي به جزييات بپردازد. در اتاق غذاخوري مينيماليستي معمولا از رنگ‌هاي خاكستري يا تركيبي از سياه و سفيد استفاده می شود؛ گاهي هم قهوه‌اي روشن.


اگر شكل و شمايل صندلي‌هاي شما آن‌قدر خاص نيست كه بيننده را حيرت‌زده كند،آن وقت بايد حتما دنبال يك ديوار خالي بزرگ در كنار ميزغذاخوري باشيد تا بتوانيد حداقل از قدرت يك اثر هنري خاص براي شخصيت دادن به فضا استفاده كنيد. گاهي اوقات بيش از اندازه ساده بودن فضاها ديگر ساده‌گرايي و داشتن سبك مينيمال تلقي نمي‌شود. براي همين مي‌توان با استفاده از يك تابلوي هنري فضا را كاملا عوض كرد.

اشكال هندسي خاص؛ اين مساله يكي از موضوعاتي است كه در فضاي مينيماليستي سالن غذاخوري منزل خيلي به كار مي‌رود. فرقي هم ندارد كه شكل‌هاي هندسي خاص براي ميز و صندلي‌هاي سالن باشد يا چراغي كه بالاي ميز ناهارخوري آويزان شده یا حتي تابلويي كه به ديوار زده شده يك شكل هندسي ويژه داشته باشد. مهم اين است كه الماني با فرم و شكل خاص در محيط باشد.

بهترين شكل براي داشتن يك فضاي غذاخوري مينيماليستي زماني است كه دورتا دور محيط عاري از هرگونه اسباب و لوازم اضافه باشد. درواقع در فضاي ساده‌گرايي كه مي‌خواهيم ديگران را به خوردن غذا دعوت كنيم فقط به يك ميز ناهارخوري - حالا با هر شكل ممكن- نياز داريم و چراغ آويزان بالاي آن و فضايي بي‌غل وغش. در اين صورت حاضران راحت‌تر مي‌توانند به فلسفه هندسه محيط پي ببرند؛ درست همان چيزي كه ساده‌گراها دنبالش هستند.

فضاي غذاخوري در طراحي مينيماليستي در عين سادگي بايد هيجان همراه داشته باشد؛ يك طراحي خاص كه هر بيننده‌اي را در نگاه اول به حيرت وادارد. اين اتفاق بيشتر درباره ميزي كه براي فضاي غذاخوري استفاده مي‌شود مي‌افتد. ميزهاي غذاخوري در فضاهاي ساده در عين حال كه بدون هرگونه تجملي انتخاب مي‌شوند بايد يك ويژگي خاص در طراحي داشته باشند. شكل خاص صندلي‌ها بيشتر اوقات بار عجيب بودن فضا را به دوش مي‌كشد.

ميزهاي غذاخوري ساده گرا يك مشخصه هم دارند؛ صندلي‌هاي آهني سياه‌رنگ با ميزهاي چوبي. تركيب اين دو با هم يك فضاي مينيمالي نزديك به پست‌مدرن براي صاحبخانه درست مي‌كند. داستان زماني كامل مي‌شود كه ميز ناهارخوري در اندازه‌اي متفاوت از تعداد صندلي‌ها انتخاب شده باشد. معمولا ميزهاي بلند چوبي با یک یا دو صندلي فضاي عجيب و خاصي به خانه‌هاي ساده‌گرا مي‌بخشد؛ فضايي در حد و مرز پست‌مدرنيسم!

قرار بر سادگي است پس هر الماني كه قرار باشد اين مشخصه مهم در طراحي مينيماليستي را به هم بزند بايد حذف شود. فكر مي‌كنيد در يك ميزغذاخوري ساده چه عنصري حذف شده است؟ باورش سخت است اما روميزي‌ها اولين المان‌هاي از ياد رفته داستان هستند.


اين اتفاق سال‌هاست در طراحي خانه‌هاي مدرن افتاده فقط با اين هدف كه جنس اشيا خودش به عنوان مولفه‌اي مهم در دكوراسيون داخلي به شمار مي‌رود. ميزي كه با طراحي خاص چوبي به خانه آمده قرار نيست با پارچه پوشانده شود. يادتان باشد عنصر جنس و بافت اشيا گاهي حتي به طراحي خاص آنها ارجحيت دارد.

بايد با خودتان صادق باشيد؛ اینکه آيا اصلا لازم است در خانه‌اي كه براي خانواده چهار نفره شما هم جاي كمي دارد، يك دست ميزغذاخوري هشت نفره گذاشت؟ اگر فضايي به اندازه كافي داريد و مهمان هم به تعداد زياد كه چه بهتر، بزنيد به كار مينيماليستي اما اگر خانه‌تان كوچك است و خيال استفاده از يك ميز دو يا چهار نفره را هم نداريد، بهتر است ساده‌گرايي را كنار بگذاريد و هرطور كه دوست داريد خانه را طراحي كنيد. براي اينكه هر چيدماني با آن همه ميز و صندلي هر اسمي كه داشته باشد ديگر مينيماليست نيست!