سقوط آزاد با لباس خفاشی در ایران

مجله سرنخ - خاطره علی نسب: شاید آرزوی خیلی ها باشد اما قطعا کار هر کسی نیست؛ هر کسی دل و جرأت پرواز در آمان را ندارد مخصوصا اگر شخص پرنده با لباس باله دار به دل آسمان بزند و پرواز را با یکی از خطرناک ترین ورزش های هوایی تجربه کند؛ آن هم در رشته ای به اسم وینگ سوئیت که ورزشکارانش با پوشیدن لباس هایی خفاشی شکل در آسمان و بین کوه ها و دره های پرواز می کنند.

برای خیلی ها دیدن تصاویر ورزشکاران این رشته دلهره آور و باورنکردنی است؛ نشانه ای که ثابت می کند سقوط آزاد با لباس باله دار کار هر کسی نیست. ماجرای رضا گل مرادی و وینگ سوئیت برمی گردد به سال ها پیش؛ روزهایی که این جوشکار حرفه ای برای اولین بار تصاویر انسان های پرنده ای را دید که در حالی که لباس های مخصوص این رشته را پوشیده بودند در هوا معلق بودند و از همان موقع به این فکر افتاد که با این لباس ها بپرد!


این رشته ورزشی هیجان انگیز آن روزها هنوز در کشورمان شناخته نشده بود و افراد کمی می دانستند وینگ سوئیت چیست و چطور انجام می شود. با این حال وسوسه پرش در این رشته به جان رضا افتاده بود؛ همین شد که بعد از کلی تحقیق تصمیم گرفت برای یادگیری وینگ سوئیت کوله بارش را ببندد و برای اینکه این ورزش را به صورت حرفه ای یاد بگیرد، راهی کشوری دیگر شود: «بعد از کمی جستجو متوجه شدم برای اینکه بتوانم این لباس های باله دار را بپوشم و بین زمین و آسمان مانور بدهم باید رشته سقوط آزاد را به صورت کامل یاد بگیرم. مربی که سر این کلاس ها بود به من گفت که هم باید بالاترین مدرک را در رشته سقوط آزاد داشته باشی و هم تعداد پرش هایت قابل توجه باشد تا بتوانی این لباس های خفاشی شکل را بپوشی و بپری! همچنین توضیح داد که پرش با این لباس ها با پرش های معمولی که در سقوط آزاد خواهم داشت تفاوت زیادی دارد.»

رضا با خودش تصمیم گرفته بود که در این رشته هوایی خطرناک و هیجان انگیز حرفه ای شود، به همین خاطر مدرک سقوط آزادش را از کشور آمریکا گرفت و هر روز در باشگاه حاضر شد و تمرین کرد. تعداد پرش هایش که به عدد ۶۰ رسید تصمیم گرفت در اولین مسابقه سقوط آزاد که در امارات برگزار می شد شرکت کند؛ حضوری که موفقیت آمیز بود و اولین مدال نقره وینگ سوئیت را برای کشورمان به ارمغان آورد.

مدال آوری در اولین مسابقات حرفه ای این رشته به او اعتماد به نفس زیادی داد و انگیزه ای شد تا فعالیتش را حرفه ای تر دنبال کند. بعد از این مسابقات باز هم در سر کلاس های پرش سقوط آزاد در امارات حاضر شد و مدرک B و بعد از ۲۰۰ پرش مدرک C خود را هم دریافت کرد و در این میان توانست مدرک مربیگری هم بگیرد. حالا دیگر سبک زندگی اش تغییر کرده بود. او هم یک مربی سقوط آزاد شده بود و هم یک جوشکار فوق العاده بود که باید کارگاهش را اداره می کرد.


حالا دیگر تعداد پرش هایش به عدد ۵۰۰ رسیده بود و برای دریافت آخرین مدرک بین المللی در این رشته به نام ای اف اف تلاش می کرد. در کشورمان کسی موفق نشده بود تا این سطح جلو برود اما او با مدرک بین المللی به کشورمان برگشت. حالا مدت هاست که علاقمندان وینگ سوئیت را از دوره مبتدی تا حرفه ای آموزش می دهد.

اولین پرش با وینگ سوئیت

رضا گل مرادی دوس ال پیش موفق شد به آرزویش برسد و با لباس های خفاشی از آسمان به زمین سقوط کند: «بعد از اینکه ۲۰۰- پرش سقوط آزاد داشتم توانستم از مربی ام اجازه شرکت در کلاس های وینگ سوئیت را بگیرم و در کلاس هایش شرکت کنم. هیچ وقت یادم نمی رود زمانی که برای اولین بار با این لباس ها روی آسمان کشور امارات پریدم، بسیار شوکه شدم. من ۲۰۰ بار از ارتفاع ۱۴ هزار پا به سمت زمین سقوط کرده بودم اما هیجان این رشته که زیرمجموعه رشته سقوط آزاد است با خود رشته سقوط آزاد تفاوت زیادی دارد. بگذارید اینطوری مثال بزنم؛ انگار تا آن لحظه من با یک اتومبیل فولکس واگن رانندگی می کردم و حالا سوار یک ماشین آخرین مدل فراری شده بودم! یعنی سرعت و هیجان این پرش خیلی بیشتر بود.»

او می دانست که در ایران عموم مردم از این رشته پرهیجان خبر ندارند، به همین خاطر بعد از اینکه تعداد پرش هایش در این رشته زیاد شد شروع کرد به ارتباط گرفتن با دوستانش و همراه با آنها تلاش کرد تا بتواند این رشته را در داخل کشورمان هم به همه مردم معرفی کنند و اجازه فعالیت در این رشته را برای ورزشکاران غیرنظامی بگیرند: «خوشبختانه همه چیز به خوبی پیش رفت و تا حالا موفق شده ام به ۱۵ نفر در داخل کشورمان وینگ سوئیت را آموزش بدهم. آنها گواهینامه این رشته را هم گرفته اند. البته گواهینامه در خارج از ایران صادر می شود و بین المللی است. الان هم همه تلاشم این است که در مسابقات سال ۲۰۱۶ یک تیم ملی در این رشته داشته باشیم. من چندین بار سعی کردم که ورزشکاران ایرانی این رشته را به عنوان تیم ایران در مسابقات بین المللی شرکت دهم اما مسئولان برگزاری مسابقات موافقت نمی کردند و می گفتند که نام کشور ایران در این ورزش ثبت نشده است و باید به صورت گروهی از ایران یک تیم منسجم داشته باشید و نامه نگاری های اداری انجام شود و به صورت انفرادی نمی توانید از طرف ایران شرکت کنید. حتی یک بار من و دوستم نیما و عماد و یک ورزشکار اماراتی هم تیمی شدیم و توانستیم از بین ۱۲ تیم حرفه ای که تجربه های زیادتری از ما داشتند رتبه پنجم را به دست بیاوریم؛ هر چند اجازه ندادند به عنوان یک تیم ایرانی در این مسابقه شرکت کنیم اما ما لباس ایران را به تن کردیم و همه متوجه شده بودند که ایرانی هستیم؛ حتی چند نفر جلو آمدند و پرسیدند مگر در ایران هم این ورزش طرفدار دارد؟ ما هم می گفتیم، بله ایرانی ها در رشته های اکستریم بهترین هستند.»


اولین پرش روی دریای خزر

از شروع این ورزش تا وقتی که او با ۱۷۰ پرش وینگ سوئیت و ۸۰۵ پرش سقوط آزاد به مرد شماره یک این رشته در کشورمان تبدیل شد فاصله زیادی نبود، در این مدت گل مرادی همه تلاشش را می کرد تا هم به سطح حرفه ای تری برسد و هم علاقمندان بیشتری را در کشورمان به سمت این رشته پرهیجان جذب بکند: «در این مدت دو بار با لباس باله دار و ۶ بار با لباس معمولی در ایران پریدم و بقیه پرش ها را در کشور امارات انجام دادم. با این حال همیشه در پرش های داخل ایران سعی می کردم علاقمندان این رشته را هم یک جا جمع کنم.»

همین علاقه به سقوط آزاد با لباس خفاشی باعث شد که فکر یک پرواز عجیب به سرش بزند؛ وینگ سوئیت روی دریای خزر. سال گذشته بود که او موفق شد در شمال کشورمان و در شهر نوشهر از ازتفاع ۱۴ هزار پایی روی دریای خزر مانند یک پرنده بپرد. رضا گل مرادی این پرش را همراه با یکی از دوستانش انجام داد که او هم در کشور روسیه دوره های آموزشی این رشته خطرناک را گذرانده بود: «نیما اباذری یکی از دوستان من است که در رشته وینگ سوئیت مهارت های زیادی دارد. من و او تصمیم گرفتیم روی دریای خزر بپریم و با کلی دردسر و مشکل بالاخره توانستیم این کار را در سال ۹۳ انجام دهیم. برای ثبت این رکورد، با هواپیما به ارتفاع ۱۴ هزار پایی رفتیم و بعد حدود یک دقیقه و نیم روی دریا وینگ سوئیت داشتیم و بعد به سمت نوشهر آمدیم. حدود دو دقیقه و پنجاه ثانیه هم روی آسمان این شهر بودیم و در فرودگاه نوشهر بر زمین نشستیم.»


پرش دوم او دیگر با هواپیما نبود بلکه او با یکی از هم تیمی هایش سوار یک پاراموتور شد و به آسمان رفت: «همه چیز از یک ایده شروع شد. من به مربی خودم در امارات گفتم که تاکنون کسی با پاراموتور وینگ سوئیت کرده؟ و او گفت کار خیلی سختی است اما اگر تمرین کنی می شود. من تصمیم خودم را گرفتم و با دوستانم در ایران در ارتباط بودم و گفتم که می خواهم این کار را انجام دهم. شروع کردم به تمرین، مربی ام حدود یک هفته با من تمرین کرد و من به ایران آمدم. به سمت هتل نارنجستان رفتیم و با پارامتور به سمت آسمان بلند شدیم. قرار بر این بود که باز هم این پرش روی دریای خزر انجام شود. به وسیله پاراموتور به ارتفاع ۵۴۰۰ پایی رسیدیم و من پریدم. در ارتفاع ۲۰۰۰ پایی چترم را باز کردم و این در حالی است که در موقعیت های عادی یک ورزشکار سقوط آزاد باید در ارتفاع ۵۴۰۰ پایی چتر خود را باز کرده باشد. باز کردن چتر در ارتفاع ۲۰۰۰ پایی بسیار خطرناک است اما من قبلا کلی تمرین کرده بودم تا بتوانم برای اولین بار این پرش هیجان انگیز را در کشور خودم انجام دهم و بالاخره توانستم این رکورد را در ایران هم ثبت کنم.»

او بعد از این پرش باز به امارات برگشت و در این رشته فعالیت خود را ادامه داد: «روزی سه ساعت در این کشور پرش و تمرین و آموزش دارم و باقی ساعات روز را به کارگاه جوشکاری ام می روم و کار می کنم.»

این روزها مرادی خود را برای شرکت در مسابقات بین المللی سال ۲۰۱۶ آماده می کند ولی قرار است تا چند ماه دیگر او همراه با هم تیمی هایش در آسمان نروژ بین کوه ها بپرد.

دوستم پرید و جنازه اش به زمین رسید

رضا گل مرادی خاطره تلخی از این ورزش در ذهنش دارد. این خاطره به مرگ یکی از دوستانش به نام مجید برمی گردد. رفاقت او و مجید در همین رشته ورزشی سال ها پیش جان گرفته بود و ریشه محکمی داشت.

این دو مرد که عشق هیجان داشتند بارها با هم از ارتفاع سقوط آزاد کرده بودند: «با مجید بیش از ۱۰۰ پرش داشتیم و بیشتر هم در آسمان امارات می پریدیم. تلخ ترین خاطره ای که در طول این همه سال پرش در ذهنم ثبت شده، مرگ او در لباس وینگ سوئیت است. حدود یک ماه پیش بود، متاسفانه او مسائل ایمنی را رعایت نکرده بود و این تنها دلیل مرگش بود. یک روز پرید و جنازه اش به زمین رسید و این موضوع خیلی دردناک باعث شد من به سختی از شوک این اتفاق هولناک بیرون بیایم.»

او تاکید می کند که اگر در این ورزش و دیگر رشته های هوایی مسائل ایمنی رعایت شود، به هیچ وجه مشکلی برای کسی پیش نخواهد آمد و بیشتر این اتفاق های بد برای کسانی می افتد که نسبت به رعایت مسائل ایمنی بی تفاوت هستند.