شما به چالش «دماغ طبیعی من» دعوتید!

روزنامه هفت صبح: دماغ طبیعی من؛ کمپین متفاوتی است که به تازگی در شبکه های مجازی راه افتاده. در این کمپین، قرار است زنان ایرانی که بینی شان را به تیغ جراحی نسپرده اند، با فرستادن عکسی برای این صفحه، از طبیعی بودن، معمولی بودن و همرنگ نشدن با جماعت، طرفداری کرده و کسانی را که در دوراهی عمل جراحی زیبایی یا مقاومت در برابر این وسوسه هستند به مکث بیشتر برای تصمیم گیری دعوت کنند.

به گزارش خبرآنلاین، در این فراخوان آمده است: «معمولا تلقی از زیبایی را برآیندی از سلیقه های عمومی شکل می دهد که نسبی و به تناسب جامعه و زمان متفاوت است. گاه معیارهای زیبایی از طریق تبلیغات، رسانه ها یا شیوه های دیگر، چنن بر اذهان تحمیل می شود که رسیدن به زیبایی قراردادی به هر قیمت ممکن به خواسته و آرزویی همگانی تبدیل می شود.

زیبا بودن، گویی که وظیفه ازلی و ابدی زنان باشد، فشار روانی زیادی را بر زنان جامعه تحمیل می کند. البته این مشکل مختص جامعه ایران و زنان ایرانی نیست اما مشمار بالای جراحی های زیبایی خصوصا زیباسازی بینی، نمایشگر عمق مسئله در کشور ماست. چند درصد از دختران و زنان ایرانی هنوز بینی خود را به تیغ جراح نسپرده و تن به تعریف های تحمیلی نداده اند؟


اگر علاقه مندید، عکسی از بینی طبیعی و جراحی نکرده خود بگیرید و برای ا بفرستید. لزومی برای نمایش تمام چهره خود ندارید. عکس های شما در آلبوم عکس این صفحه به نمایش گذاشته خواهد شد. با تشکیل آلبومی از عکس بینی های طبیعی اعتراض می کنیم به باوری که زیبایی را تنها در یک شکل و فرم خاص تعریف می کند و آن را با تیغ جراحی بر صورت های ما می نشاند.»

در پی این دعوت، افراد زیادی با فرستادن عکس، بازنشر این مطلب در صفحه شخصی شان و لایک زدن و نظر گذاشتن، از چنین حرکتی استقبال کرده اند و البته مخالفت هایی هم با آن صورت گرفته است.

مخالفان این حرکت، به «حق تسلط فرد بر بدن» اشاره کرده و معتقدند نباید افراد را از چنین تصمیم هایی که درباره بدن خودشان می گیرند بازداشت. بعضی از مخالفان که در این صفحه نظر گذاشته اند به مواردی اشاره می کنند از جمله اینکه «از نظر چهره شناسی، ایرانی ها تقریبا بینی های بزرگی دارن»، «وقتی علم اونقدر پیشرفت کرده که میشه با جراحی زیبایی بینی که مشکل داره رو بهتر کرد چه اشکالی داره»، «عقیده دارم هر کسی حق داره برای ظاهر خودش تصمیم بگیره و اگر جراحی بینی بهش حس بهتری می ده هیچ مخالفتی باهاش ندارم...»

در مقابل، حامیان این حرکت می گویند مسئله فراتر از سلیقه شخصی افراد بوده و انواع عمل جراحی زیبایی که روز به روز هم دایره وسیع تری پیدا می کند، از طرف جامعه به افراد تحمیل می شود.


بعضی از نظرها به مواردی از این فشارهای هنجاری اشاره می کنند: «من بینی ام رو عمل کردم، نه به خاطر اینکه خوشگل بشم؛ دلیل اول به خاطر اینکه از دست متلک گفتن های بعضی از هم استانی های بی فرهنگم راحت بشم»، «در جامعه ما، آدم ها دقیقا براساس شکل و ظاهر برخورد و رفتار می کنند و هر چی خوشگل تر باشی انگار بهتر هستی»، «شوهر من معتقده چند وقت دیگه منو می ذارن تو موزه، چون احتمالا تنها کسی ام که هم بینیم زشته و هم علاقه ای به عملش ندارم».

در واقع به عقیده حامیان این چالش، چنین حرکت هایی لازم است تا تلنگری به زنان و مردان جامعه زده شود و آنها را درباره اینکه چقدر از این عمل ها به افراد تحمیل شده و حتی کسانی که تمایلی به این کار ندارند را درگیر می کند، آگاه کند.

مشکل ما، نپذیرفتن تفاوت هاست

مریم رسولیان، روانپزشک با بیان اینکه اقدامی مثل فراخوان عکس چهره هایی با بینی عمل نشده می تواند در طرح اجتماعی موضوع موثری باشد، به خبرآنلاین می گوید: «با اینحال نباید توقع داشته باشیم که با چنین تلنگرهایی، وضعیت کاملا تغییر کند. شرایطی که امروزه با آن مواجهیم و شاهد روند رو به رشد انواع جراحی زیبایی، تزریق ژل و بوتاکس و لیپوساکشن هستیم تنها به یک علت به وجود نیامده که حالا تنها با چنین حرکتی متوقف شود.»


این روانپزشک درباره اینکه چرا گرایش به جراحی زیبایی مخصوصا جراحی بینی در بین زنان ایرانی به این میزان رو به افزایش است، می گوید: «به نظر می رسد جامعه ما در شرایطی قرار گرفته که پذیرش عقیده روش زندگی و حتی سلیقه متفاوت افراد نیز وجود ندارند، در چنین وضعیتی افراد سلب هویت شده، تفاوت های فردی کمرنگ می شوند و تنوع قابل پذیرش نیست، همه باید همانند هم باشند تا مورد مقبولیت قرار بگیرند.»

نه تحمیل کنیم نه سرزنش

عبدالجلیل کلانتر هرمزی، فوق تخصص جراحی پلاستیک نیز با اشاره به پیشینه عمل جراحی بینی و فراگیر بودن آن در کشورهای مختلف می گوید: «ما با موارد متعددی از درخواست برای عمل جراحی زیبایی بینی روبرو هستیم که اصلا لزومی برای جراحی در کار نیست و از نظر علمی و پزشکی نیازی به انجام عمل نیست. این موارد بنا به تمایلات و درخواست اشخاص است و افراد گمان می کنند با این کار می توانند وضعیت شغلی یا ارتباطی شان را بهبود بخشند. موفقیت های بیشتری به دست بیاورند. زیباتر شوند و روحیه بهتری داشته باشند.»

کلانتر هرمزی همچنین از آرام تر شدن روند جراحی بینی خبر می دهد: «در سه، چهار سال گذشته شاهد فروکش کردن تب جراحی زیبایی بینی در بین زنان هم هستیم که نشان می دهد آگاهی رسانی ها بیشتر بوده است. الان مشورت پذیری مراجعه کنندگان بیشتر شده و هنگامی که با مراجعه کننده ای صحبت کرده و به او می گوییم نیازی به عمل جراحی ندارد، از این کار منصرف می شود؛ در حالی که در گذشته با اصرارهای بسیار بیشتری روبرو بودیم.»


او همچنین از این می گوید که بعضی از افراد مراجعه کننده به ویژه زنان، خودشان راضی به انجام عمل نیستند و به اصرار دوست، همسر یا سایر اعضای خانواده برای جراحی زیبایی مراجعه می کنند.

دماغ طبیعی من؛ بدن طبیعی من

گفته های متخصصان درباره آرام تر شدن موج جراحی بینی در ایران، اظهار امیدواری درباره اینکه می توان از این فضای ایجادش ده عبور کرد و مثال ملموس تر آن یعنی طراحی صفحه ای اعتراضی به نام «دماغ طبیعی من» و استقبال و همراهی زنان در فرستادن عکس های بینی طبیعی شان به این فراخوان؛ می توانند این امیدواری را ایجاد کنند که زنان ایرانی در حال گذر از التهابی به نام جراحی زیبایی بینی هستند که چندین سال است ایجاد شده و شدت گرفته است؛ با اینحال نگرانی های دیگری مطرحند که از کنار آنها هم نمی توان به سادگی گذشت؛ نگرانی از رواج انواع جراحی های زیبایی در نقاط دیگر بدن، کاشت ها و تزریق های گوناگون، انواع و اقسام روش های لاغری و رژیم های افراطی و ...

اگر کمی جدی تر به هر کدام از این موارد که به وفور در اطراف مان تبلیغ می شوند نگاه کنیم، می بینیم هشدارهایی هستند که گوشزد می کنند باید ریشه ای تر به این مسئله نگاه کرد. گوشزد می کنند ببینیم فضاهای علمی، فرهنگی، ورزشی و اجتماعی چرا و چقدر خلوت شده که مطب متخصصان زیبایی اینطور شلوغ شده؟ ببینیم مشکل کجاست و اعتماد به نفس زنان ایرانی کجا کم شده که می خواهند آن را در کلینیک های جراحی زیبایی پیدا کنند؟


ببینیم چه شده که مقاومت در برابر عمل زیبایی روحیه ای قهرمانانه لازم دارد؟ در رسانه هایمان، در تلویزیون و سینما، چقدر زنان موفق معرفی می شوند که به جای پروتز و لیزر و تیغ جراحی، با نتیجه تلاش هایشان احساس رضایت می کنند؟ چقدر فرصت برای دیده شدن پیش پای افراد گذاشته می شود که توجه افراطی به ظاهرشان نداشته باشند و هویت فردی شان را از روش های دیگری نشان دهند و تقویت کنند؟

این حرکت ها گوشزد می کنند که ببینیم باید چه کار کرد که در آینده، به جای کمپینی برای دفاع از «بینی طبیعی»، نیاز نباشد به حرکتی اجتماعی برای دفاع از «بدن طبیعی» برسیم؟