فرزندپروری در آمریکا

هفته نامه تجارت فردا: شانا (یک دختر 12 ساله باهوش و سرزنده) چهار بار در هفته به کلاس های رقص باله، و به علاوه چهارشنبه شب و صبح یکشنبه به مدرسه عبری می رود. مادرش سوزان که کارمندی بلندپرواز است، وقتی دخترش نوزاد بود ویدئوهای بیبی اینشتین را برایش پخش می کرد، پیوسته برایش کتاب می خواند، او را به مدرسه های عالی می فرستاد و نسبت به شستن دست هایش بسیار وسواس داشت.

به طور خلاصه سوزان مادری بسیار دلسوز است اما او نگران است که دلسوز نباشد. او می گوید «همیشه» به وظایف مادری اش می اندیشد اما وقتی از او می پرسند چند ساعت با شانا وقت می گذراند، می گوید: «احتمالا زمان کافی را با او نمی گذرانم.» سپس اشک در چشمانش حلقه می زند و احساس تقصیری را توصیف می کند که هر زمان که به تربیت دخترش نمی پردازد، آنرا احساس می کند.

سوزان در بتسدا (حومه ای از واشنگتن محصور در گل های آزالیا) زندگی می کند که انبوهی از وکلا، دیپلمات ها و دیگر افراد باهوش آنجا زندگی می کنند. میانگین درآمد 142 هزار دلاری در آنجا تقریبا سه برابر میانگین درآمد در آمریکاست. حدود 84 درصد ساکنان بالای 25 سال فارغ التحصیلان دانشگاه هستند؛ در حالی که نُرم کشوری 32 درصد است. زوج هایی که هر دو دارای مدارک عالیه هستند مانند چمن های خوب هرس شده همه جا به چشم می خورند.


مادران و پدران بتسدا تربیت برزند را بسیار جدی می گیرند. انجی زیدنبرگ (مدیر یک مهدکودک محلی) برآورد می کند ۹۵ درصد والدینی که او با آنها سروکار دارد کتاب های تربیت فرزند می خوانند. او می گوید تقریبا تمام آنها از وب سایت های تربیت فرزند بازدید یا در کلاس های تربیت فرزند آن شرکت می کنند.

بچه های بتسدا همیشه با هیجانند. ناتالیا دختری چهارساله سه خواهر و برادر دیگر خود را می بیند که درس می خوانند و می خواهد به آنها بپیوندد. مادرش ورونیکا می گوید فرزندانشان «همگی مخیدانند که مدرسه در ۱۸ سالگی پایان نمی پذیرد.» آنها می دانند که به دانشگاه خواهند رفت و مدرک خواهند گرفت. وقتی از او می پرسند هر چند وقت یک بار پیشرفت فرزندانش را در وب سایت مدارس محلی (ادلین) چک می کند که نمرات را در زمان واقعی نشان می دهد، او می پذیرد که: «احتمالا بیش از آنچه باید به وب سایت سر می زند.»

چارلز موری دانشمند علوم اجتماعی از «Coming Apart» زیپ کدهای آمریکا را برحسب درآمد و دستیابی به امکانات آموزشی رتبه بندی کرده است. بتسدا در یک درصد بالا قرار می گیرد. کودکانی که در چنین «مناطقی با امکانات بالا» بزرگ می شوند در جوانی بیشتر یاد می گیرند و در بزرگسالی بیشتر درآمد دارند. کودکانی که در مناطقی بدون امکانات بالا بزرگ می شوند این اندازه خوش شانس نیستند.

بچه های Cabin Creek در غرب ویرجینیا را در نظر بگیرید. منظره ای که آنها از جلوی ایوان منازل خود می بینند بسیار چشم نوازتر از منظره ای است که در بتسدا دیده می شود؛ یعنی رشته کوه های آلپاین به جای خیابان های حومه شهر با ردیف درختان اما اقتصاد محلی با سقوط صنعت معدن در وضعیت ضعیفی است. متوسط درآمد خانوارها ۲۶ هزار دلار است که نصف میانگین کشوری است. تنها شش درصد بزرگسالان مدرک دانشگاهی دارند. در مقیاس آقای موری، Cabin Creek در ۱۰ درصد پایین جای دارد.

ملیسا یکی از والدین آنجا می گوید که پسرش اغلب وقتی از مدرسه برمی گردد می گوید هیچ تکلیفی ندارد. او حرف پسرش را باور نمی کند اما نمی تواند مانع این شود که او مستقیما از شهر خارج شود و با دوستانش برای بازی به جنگل برود.

او چیزهای دیگری نیز دارد که باید نگران شان باشد. پدر سه فرزند اولش مرده است. پدر نوزادش در شهر نیست. نوزادش از یک اختلال تغذیه ای نادر رنج می برد و ملیسا ناچار است با ۴۲۰ دلار مزایای دولت در ماه گذران زندگی کند. پس تعجبی ندارد که او برای مجبور کردن فرزندش به انجام تکالیف تقلا کند و تعجبی ندارد که پر کردن شکاف بین دارا و ندار در آمریکا اینقدر دشوار است.

تربیت فرزند در نیمه قرن گذشته تغییر چشمگیری داشته است. زمانی که وسایل آسایش زندگی مانند ماشین لباسشویی، ظرفشویی و غذای آماده گسترش یافت، مردم طبیعتا تصور می کردند که والدین وقت آزاد بیشتری خواهند داشت.

اما اینگونه نبود. اگرچه طبق مرکز تحقیقات Pew زوج های معمولی در آمریکا در سال ۲۰۱۱ در مقایسه با سال ۱۹۶۵ هشت ساعت در هفته کمتر برای کارهای خانه وقت صرف می کردند، بیش از نیمی از کل این وقت اضافی صرف مراقبت از فرزندان شد.


هم اکنون زنان در هفته چهار ساعت بیشتر صرف فرزندان خود می کنند؛ این زمان برای مردان چهار ساعت و نیم است. این نکته بسیار خوبی است. برای بیشتر مردم آموزش دوچرخه سواری به کودک بسیار لذتبخش تر از ظرف شستن است. در یک نظرسنجی متفاوت در Pew دریافتند ۶۲ درصد والدین مراقبت از فرزند را «بسیار معنادار» می دانند، عددی که در مورد کار خانه به ۴۳ درصد و در مورد کار دستمزدی تنها ۳۶ درصد است.

با این وجود، دو نگرانی درباره تربیت فرزند به شیوه مدرن وجود دارد. یک نگرانی «والدین پروانه ای» (عمدتا در صدر طبقات اجتماعی)، که بر روی زندگی فرزندان خود چرخ می زنند، از نگرانی خود را بیمار می کنند، فرزندان خود را از داشتن استقلال محروم می کنند و از آنچه واقعا برای بچه ها مفید است کارهای بیشتری انجام می دهند.

این امر توجه زیادی را به خود معطوف داشته که احتمالا به دلیل این است که اصحاب رسانه به طبقه های اجتماعی پروانه ای تعلق دارند. نگرانی دیگر در رابطه با والدین در انتهای این مقیاس است که برای آماده کردن فرزندان خود برای دنیایی که در آن افراد بی مهارت در حاشیه قرار می گیرند، تقلا می کنند. اهمیت نگرانی دوم بسیار بیشتر است.

بتی هارت و تاد ریزلی از دانشگاه کانزاس در مطالعه سال ۱۹۹۵ دریافتند فرزندان خانواده هایی با مشاغل حرفه ای به طور میانگین ۲۱۰۰ کلمه در ساعت می شنوند. فرزندان طبقه کارگر ۱۲۰۰ کلمه و فرزندان خانواده هایی که با حمایت مالی دولت زندگی می کنند تنها ۶۰۰ کلمه می شنوند. تا سن سه سالگی فرزند یک پزشک یا وکیل حدود ۳۰ میلیون کلمه بیشتر از کودک فقیر می شنود.

طبق تحقیق مردیت فیلیپس از دانشگاه کالیفرنیا در ایالت لس آنجلس والدینی با درآمد خوب نسبت به والدین با درآمد پایین با کودکان در سن مدرسه خود سه ساعت بیشتر در هر هفته صحبت می کنند. آنها چهار ساعت و نیم بیشتر فرزندان نوپا و نوزاد خود را به مکحان های انگیزه بخشی مانند پارک ها و کلیساها می برند و طبق مطالعه آریل کالیل از دانشگاه شیکاگو مادرانی با تحصیلات عالی بهتر می توانند به فرزندان خود نوع درست محرک متناسب با سن شان بدهند. به زبان ساده آنها با فرزندان نوپای خود بیشتر بازی می کنند و نوجوانان خود را سازماندهی می کنند.

ماجراهای ابرمامان ها!

لیسی مادر دیگری از بتسدا و صاحب پسری دو ساله می گوید: «من همیشه با او حرف می زنم. در طول روز من درباره کارهایی که انجام می دهیم صحبت می کنم. تلاش می کنم کارهای معمولی مانند رفتن به مغازه خواربارفروشی را جالب کنم.»

پسر بزرگترش که پنج ساله است عاشق اپلیکیشن های ریاضی است و سوال هایی درباره حساب از مادرش می پرسد. خانواده آخر هفته به موزه تاریخ آفریقا یا باغ وحش واشنگتن یا پارک می روند.


والدین Cabin Creek نیز فرزندان خود را به اندازه والدین بتسدا دوست دارند اما برای آنها کمتر کتاب می خوانند. اینکه آنها تمایل بیشتری به تربیت فرزندان خود به تنهایی دارند مانند ملیسا کمک چندانی نمی کند. تنها ۹ درصد زنان آمریکایی با مدرک دانشگاهی که در سال گذشته فرزندی به دنیا آورده اند مجرد هستند؛ این رقم در مورد زنانی که دبیرستان را تمام نکرده اند ۶۱ درصد است. اگر پدر و مادر با هم باشند، زمان بیشتری به فرزند خود اختصاص می دهند تا بودن یک والد. و حتی خانواده های دو والدی در Cabin Creek نسبت به بتسدا بیشتر تحت فشارند.

سارا، مادر دیگری از Cabin Creek، مادری بیمار و شوهری دارد که در معدن زغال سنگ مجروح شده است. سه پسرش که دوتای آنها افتخار می کنند در فهرست بچه های بازیگوش مدرسه هستند، او را از خستگی از پا درمی آورند. او به آنها در انجام تکلیف شان کمک می کند و تقریبا به طور مرتب برای آنها کتاب می خواند، اما هر از گاهی به آنها اجازه می دهد تلویزیون تماشا کنند. او می گوید: «برنامه «دورای کاوشگر» (Dora the Explorer) تقریبا آموزشی است. کمی زبان اسپانیایی در آن صحبت می شود.»

بچه هایی با داشتن حداقل یک والد دارای مدرک تحصیلی، در آزمون استعداد تحصیلی (آزمونی که برای ورود به دانشگاه استفاده می شود) تقریبا ۴۰۰ نمره (از ۳۴۰۰ نمره) بیشتر از بچه هایی کسب می کنند که والدین شان دبیرستان را تمام نکرده اند. این شکافی عظیم است. به سختی می توان گفت چه میزان از آن به پرورش و چه میزان آن به طبیعت بستگی دارد. هر دو این موارد در یک جهت حرکت می کنند. والدین باهوش ژن های خود را منتقل می کنند، از جمله ژن هایی که زمینه با استعداد بودن فرزندانشان را فراهم می کند. آنها محیطی را در خانه فراهم می کنند که کمک می کند استعدادشان شکوفا شود و خانه هایی را نزدیک مدرسه های خوب می خرند.


با این وجود، شواهدی مبنی بر اهمیت داشتن فرزند پروری وجود دارد. ریچارد ریوز از اتاق فکر موسسه بروکینگز بعد از مطالعه مقالات کافی به این نتیجه رسید که فرزندپروری حدود یک سوم شکاف توسعه ای بین بچه های فقیر و غنی را تشکیل می دهد. او استدلال می کند که «شکاف فرزندپروری» بیش از هر امر دیگری اهمیت دارد.

دو جنبه فرزندپروری که به نظر می رسد بیشترین اهمیت را دارد محرک فکری (مثلا صحبت کردن، خواندن، پاسخ دادن به پرسش های «چرا؟») و حمایت عاطفی (مثلا پیوند با نوزادان به گونه ای که اعتماد و امنیت در آنها رشد یابد) است. آقای ریوز و همکارش کیملی هووارد از بروکینگز سنجش های مختلفی ار از مواردی موسوم به مقیاس خانه HOME (نظارت بر خانه برای سنجش محیط Home Observation for Measurement of the Environment) انجام دادند و با استفاده از داده های یک نظرسنجی بزرگ فدرال از متولدان دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی آن را با میزان عملکرد خوب بچه ها در آینده شان مرتبط ساختند.

نتایج خیره کننده است. حدود ۴۳ درصد مادرانی که در دبیرستان ترک تحصیل کرده بودند جزو ۲۵ درصد والدین در انتهای رده بندی قرار گرفتند و این میزان در مورد مادران مجرد ۴۴ درصد بود. شکاف بین والدین با درآمد بالا و متوسط کم بود اما شکاف بین والدین وسط و انتهای رده بندی زیاد بود: ۴۸ درصد والدین در صدک کمترین درآمد جزو ضعیف ترین والدین بودند اما این رقم در میان والدین در وسط رده بندی ۱۶ درصد و ثروتمندترین والدین پنج درصد بود.

به همین ترتیب تفاوت بین ترک تحصیل کنندگان دبیرستان و سایرین بسیار بیشتر از شکاف بین فارغ التحصیلان دبیرستان و دانشگاه بود. آقای ریوز و خانم هووارد برآورد می کنند اگر مادران در طبقات پایین تر از پنجم والدینی نسبتا کارآمد باشند، در بین بچه های آنها تعدادی که از دبیرستان فارغ التحصیل می شوند ۹ درصد بیشتر، تعداد والدین نوجوان شش درصد کمتر و تعداد بچه های محکوم به جرائم تا قبل از ۱۹ سالگی سه درصد کمتر خواهد بود.

از دیدگاه سیاستگذاری عمومی، طبیعت بشر ذاتی است. افراد می توانند با انتخاب همسر مناسب بر ژن هایی که فرزندانشان به ارث می برند تاثیر بگذارند اما دولت تنها نگران نحوه تربیت بچه هاست. آمریکا پول عمومی را با دست و دلبازی برای بچه های در سن مدرسه خرج می کند (بیش از ۱۲ هزار دلار سرانههر دانش آموز در هر سال، یا تقریبا یک و نیم برابر میانگین کشورهای ثروتمند) اما به ظاهر خردسالان را نادیده می گیرد.

به رغم شواهدمحکم مبنی بر اینکه سال های اولیه زندگی بیشترین اهمیت را دارد، تنها ۶۷ درصد بچه های سه تا پنج ساله آمریکا و ۴۲ درصد بچه های زیر سه سال در مهد کودک ها یا پیش دبستانی های رسمی ثبت نام می شوند. در فرانسه این ارقام به ترتیب ۱۰۰ و ۴۸ درصد است.


دولت هایی که در فرزندپروری مداخله می کنند به لحاظ سیاسی در موقعیت حساسی هستند. براساس نوشته آقای ریوز: «محافظه گرایان با این امر که والدین و خانواده ها اهمیت دارند مشکلی ندارند اما همیشه والدین را به خاطر اشتباهات شان سرزنش می کنند. آنها بر این نکته تاکید می ورزند که دولت در ارتقای فرزندپروری خوب نقش دارد.» آنها مانند لیبرال ها «دقیقا مشکل عکس آن را دارند. آنها هیچ دغدغه ای بابت اتخاذ سیاست های عمومی گران ندارند اما از دادن هرگونه پیشنهاد مبنی بر اینکه والدین - بخصوص والدین فقیر/ یا سیاهپوست - در برخی موارد مسئول فرصت های محدود زندگی برای فرزندان خود هستند، طفره می روند.»

دولت نمی تواند کاری کند که بچه های Cabin Creek از همان فرصت های زندگی مانند بچه های بتسدا برخوردار شوند اما والدین ضعیف می توانند بیاموزند که قوی تر باشند و افراد خارج از منطقه آنها می توانند گاهی به آنها کمک کنند. مثلا در ویرجینیای غربی، سازمانی به نام «والدین آموزگار» (Parents as Teachers) را به خانواده ها می فرستد. آنها خانواده ها را از طریق زایشگاه های محلی می یابند، به خانه هایشان سر می زنند و به کمک سرنخ های بسیار ساده والدینی را که از همه بیشتر به کمک نیاز دارند مشخص می کنند. مثلا، آیا کمتر از ۱۰ کتاب در خانه دارند؟ آیا خانواده کمتر از یک ماه در هفته بیرون می روند؟

والدین آموزگار برای فرزندان این خانواده ها کتاب در اختیار والدین شان قرار می دهند و به خود والدین جزوه هایی می دهند. این برنامه در ویرجینیای غربی ارزان است. سرانه هر خانواده در سال ۱۸۰۰ دلار، در یک بررسی از ۱۱ بازدید از این خانواده ها از سوی دپارتمان سلامت فدرال دریافتند که در هفت خانواده حداقل دو تاثیر پایدار ایجاد شده است مانند سلامت بیشتر فرزند یا آمادگی بهتر فرزند برای مدرسه.

آیا چنین فوایدی پایدار می ماند؟ در دهه ۹۰ میلادی گروهی از بچه های پیش دبستانی در معرض آسیب در میشیگان به طور تصادفی برای ثبت نام در برنامه های آموزش از طرف معلمان تعلیم دیده و ملاقات های هفتگی در منزل بچه ها با پیوستن به گروه کنترل انتخاب شدند. نتایج اولیه بسیار جالب توجه بود: بعد از یک سال، بهره هوشی بچه هایی که در این برنامه شرکت کرده بودند از بچه های گروه کنترل ۱۰ نمره پیشی گرفت. متاسفانه این تاثیر ایجاد شده در سن ۱۰ سالگی از بین رفت و باعث شد بسیاری نسبت به تاثیر واقعی پروژه Perry تردید کنند. حتی اگر این پروژه نمره بهره هوشی را به مدت طولانی افزایش نمی دهد اما به نظر می رسد این برنامه به آنها مهارت های کاربردی چون نظم و پشتکار آموخته باشد.

تمامی این موارد نشان می دهد وقتی صحبت از آموزش است، بهترین نتایج از تزریق پول بیشتر به مدارس نشأت نمی گیرد بلکه از سرمایه گذاری در اولین سال های زندگی بچه ها به دست می آید و این نتیجه گیری به والدینی که برای تربیت فرزندان خود تقلا می کنند، بسیار کمک می کند.