حاج حسین چه خبر؟
حرف و سخن در رابطه با وزنه برداری ایران بسیار است اما همواره خطوط قرمزی که متعلق به یک نفر بوده مانع از بیان حقایق می شود.
اما دوران مدیریتی رضا زاده آن چنان خط قرمزی ندارد. می شود آن را داخل مرزهای همین کشور نقد کرد و به بحث گذاشت. از سعید علی حسینی و انتصابات مختلف و درگیری های ورزنه برداران با کوروش باقری و نحوه مدیریت رضازاده در این درگیری ها که عبور کنیم می رسیم به تیکه پرانی تاریخی تاماش آیان رئیس فدراسیون جهانی پیش از آغاز بازی های آسیایی: " رضازاده بهتر است به جای پرداخت جریمه های دوپینگ کننده ها این مسئله را در ایران ریشه کن کند." از این مسئله هم عبور کنیم بهتر است تا برسیم به همان عملکرد وزنه برداران در بازی های آسیایی اینچئون. جایی که امروز صبح نواب نصیر شلال فاجعه را تکمیل کرد. هیچ اهمیتی ندارد که حاج حسین ساعاتی بعد پس از طلای بهداد سلیمی باز هم رو به روی دوربین ها قرار خواهد گرفت و این طلا را به ملت ایران تقدیم می کند! سامان آقا زمانی هم اگر رئیس فدراسیون وزنه برداری می بود، این طلا کسب می شد. مردم ما دیگر باهوش تر از این حرف ها هستند که رضازاده بتواند پشت طلای فوق سنگین پنهان شود!
هر فردی که نکات ابتدایی وزنه برداری را هم بداند به خوبی ضعف های مفرط روحی و فنی تک تک وزنه برداران ما را در اینچئون گواهی خواهد داد. مشخص نیست در اردوی های شبانه روزی ۷ ماهه وزنه برداران روی چه مسائلی کار شده است که نواب نصیر شلال ۳ بار پیاپی از جفت کردن پاها در حرکت دو ضرب عاجز است! مشخص نیست کوچ های ما در چه عالمی سیر می کردند که وزنه بردار چینی می تواند خیلی راحت با انتخاب وزنه ای غافلگیر کننده طلای حتمی کیانوش رستمی را از چنگ کاروان ایران خارج کند.
این جمله مضحک " ما در وزن های سبک ضعیف هستیم " هم دیگر نخ نما شده است. پس وظیفه مربیان و رئیس فدراسیون طی این سال ها چه بوده است؟ تا چه زمانی ما باید در وزن های سبک زنگ تفریح باشیم؟ فاجعه نواب نصیر شلال چه طور؟ این هم وزن سبک محسوب می شود؟ حرف و سخن در رابطه با وزنه برداری ایران و حاج حسین بسیار است. ساعاتی بعد رضازاده باز هم رو به روی دوربین ها قرار خواهد گرفت و طلای بهداد را به ملت تقدیم خواهد کرد و خیلی هم به خودش خواهد بالید! اما وزنه برداری ایران جدا از طلاهای بهداد سال هاست در سراشیبی سقوط قرار گرفته است، یک سراشیبی سقوط تک نفره...
ارسال نظر