Call of Duty: Ghosts در برابر Battlefield ۴

نارنجی: DICE و Infinity Ward نام های قدرتمندی هستند. هر کدام در بازه های زمانی خاصی قدرت اول سبک شوتر نظامی بوده اند و یا هستند. DICE و الکترونیک آرتز با نام های بتلفیلد و مدال افتخار و Infinity Ward با سری محبوب Call of Duty در این ژانر حضور داشته اند. اما نسل جدیدی از فناوری فرا رسیده و نوبت به تغییرات گسترده رسیده.


می دانید، وقتی یک بازی متعلق به سال ۲۰۰۹ در جایگاه خود باقی می ماند، تکرار، صدای پای مرگ می شود. تقلید و از اصل افتادگی هم نوا، بی رنگی را فریاد می زنند و دو شوتر نظامی پرطرفدار که بیش از یک دهه قدمت دارند، در سال ۲۰۱۳ هر کدام به نوعی از گذشته درس نگرفته و دچار جنون پول پرستی ناشرانشان شده اند.

در ادامه نگاهی بر پستی و بلندی های دو بازی Call of Duty: Ghosts و Battlefield ۴ خواهیم داشت و در مواردی که مقایسه جایز باشد، نگاهی به برتری یکی بر دیگری هم می کنیم.


به عنوان یک گیمر شوتر دوست، تقریبا بازی ای از این دو سری نبوده که سمت آن نرفته باشم تا نگاه کنونی بخواهد تحت تاثیر عقیده کسی قرار بگیرد. گاها نظر شخصی و سلیقه بر کیفیت محصول ارائه شده غلبه می یابد و چاره ای نیست جز اینکه از آنچه لذت می برید دفاع کنید و البته کیفیت محصول -که یک حقیقت انکار ناپذیر هم هست- را در کنار نظر خود ارائه دهید تا به نتیجه معقول برسید.

حتما این روزها پیرامون این موضوع که CoD یک بازی عامه پسند است که برای گیمرها طراحی نشده و در مقابل بتلفیلد به طور خالص مخصوص گیمرها است، شنیده اید. اما بیایید ببینیم چنین چیزی تا چه حد جای بررسی دارد.

طی سال های گذشته به اندازه کافی از کیفیت صحبت شده. DICE مانور زیادی روی گرافیک بازی های اش دارد که سال به سال به شکل خارق العاده ای بهتر می شوند. Infinity Ward هم گرچه از یک موتور قدیمی استفاده می کند اما خواسته طرفدارانش را از جنبه های دیگری مهم می شمارد. البته قبول این واقعیت که IW و یا اکتیویژن نمی خواهند به ندای حق طرفداران شان -که درخواست یک گرافیک آبرومندانه نسل بعدی را دارند- گوش دهند هم چندان سخت نیست.

بتلفیلد و Call of Duty متفاوت هستند. بسیار نکات جدایی بر انگیز وجود دارد که نمی گذارد این دو بازی در یک رده با هم مقایسه شوند و نتیجه نهایی و غیر قابل بحثی کسب شود. برای توجیه تمامی این صحبت ها یک کلمه کافی است: سلیقه. اما دقیقا مسئله اینجا است که ما نیازمند یک توجیح بی منطق نیستیم. حداقل کیفیت ساخت و قابل بازی بودن یک عنوان، بسیار بحث برانگیز است.


قابل بازی بودن دقیقا احساسی است که بخش تک نفره بتلفیلد ۴ از آن بی بهره است و کیفیت ساخت نیز موردی است که از بخش تک نفره CoD: Ghosts دریغ شده. پس از بازی کردن مراحل این دو بازی، یکی پس از دیگری، متوجه عظمت کار "طراحان مراحل" می شوید که انگار در این دو بازی با چند فرد غیر مرتبط جایگزین شده اند (در مورد CoD: Ghosts می توان عبارت چند فرد غیر مرتبط خوش ذوق را به کار برد).

شرایط برای بتلفیلد ۴ اندکی احمقانه است. بخش تک نفره این بازی ارتباط اندکی با بخش چند نفره دارد و اتمام آن برای مالتی پلیر بازها بی ضرر نیست، اما کسی که وقت و زمان خود را با چنین بخش چند نفره قدرتمندی پر می کند، قسمت تک نفره تنها ۴ ساعت ملال آور و خسته کننده محسوب می شود. بتلفیلد بازهای قدیمی می دانند که این سری، در واقع نسخه های اصلی سری که پایه های کلاسیک آن هستند، از همان ابتدا تعریف خاصی از بخش داستانی نداشته اند.

داستان هایی که حالت سفارشی هم به خود بگیرند، مشخص است از چه درجه اعتباری برخوردار هستند. حداقل بازخوردهای جهانی نشان می دهد که شکل دادن نگاه های منفی و نه به صورت مستقیم، نسبت به کشوری که در حملات فرهنگی و سیاسی کمر خم کرده، چندان نمی تواند داستان جالبی باشد. صد هزار مرتبه شکر که قسمت سوم بتلفیلد حرفی برای گفتن در داستانش داشت، اما داستان بتلفیلد ۴ دقیقا هیچ نکته مثبتی ندارد.


دیالوگ های خسته کننده که از نگاه نویسندگانش بسیار جالب و بامزه هستند، بعد از یکی دو ساعت منزجر کننده می شوند، به حدی که آرزو می کنید ای کاش آیریش و دوستانش در یک سانحه در اوایل بازی دچار شوک عصبی شوند و قدرت تکلمشان از کف برود.

ساخت کاراکترها یکی از دیگری فاجعه تر است و Warfighter به عنوان یک شوتر درجه ۳ از بتلفیلد در این زمینه واقعا بهتر و خوش ساخت تر است. نگاهی که به Bad Company ها می اندازیم تنها افسوس می خوریم.

قرار دادن یک بخش تک نفره خالی از هر اتفاق مهمی که باعث پایین آوردن کیفیت محصول نهایی می شود چه علتی دارد؟ تبلیغ و تعریف از آن چطور؟ حتی یک منتقد هم پیدا نشده که بخواهد بخش داستانی این بازی را تحسین کند اما DICE به خود این اجازه را می دهد که به طرفدارانش قول بدهد بر خلاف بتلفیلد ۳ "این بار داستان و بخش تک نفره بهتری تدارک دیده" است. این ها همگی امتیاز منفی برای استودیویی با این عظمت و مشغولیت محسوب می شوند.

اما از سوی دیگر تیم DICE در بخش چند نفره، اثری فوق العاده خلق کرده که حداقل حرف جدیدی برای گفتن دارد و قدم های مثبت، و نه بلندی، در این زمینه برداشته. مهم ترین تغییر BF۴ نسبت به قبل Levolution است که کلمه ابداعی آقای باخ، کارگردان بازی محسوب می شود. Levolution به قسمت های زیادی از گیم پلی مرتبط است و بازی را تحت تاثیر خود قرار می دهد اما اصل محتوا را در گرافیک بازی می یابید. جایی که هیچ چیز پیش بینی شده نیست. فیزیک بازی به حق معرکه است.

شاید غیر عقلانی باشد اما تنها موردی که باعث شد بخش تک نفره اندکی برای مان جذابیت داشته باشد همین فیزیک عالی بود که روی درجه سختی آخر بازی، در موقعیت هایی بسیار استرس زا است، طوری که هیچ جان پناهی ندارید که آنقدر امن باشد تا بتوانید مدتی طولانی پشت آن پناه بگیرید و گاها از پشت آن بیرون بیایید و به هدف شلیک کنید. تقریبا انجام چنین کاری غیر ممکن است.


Call of Duty دیگر حتی توان نامزد شدن در شاخه بهترین بازی سال را هم ندارد و این سومین سالی است که این وضعیت اسفناک ادامه دارد، اما مخاطبین Call of Duty که به گفته کارگردان بازی اغلب مردم عادی هستند و نه گیمرها، همچنان از هر بازی که برند Call of Duty روی آن باشد راضی هستند. بابی کاتیک، مدیر اصلی اکتیویژن هم راضی است.

فاجعه زمانی بود که متوجه شدیم صحنه های موشن کپچر شده Modern Warfare ۳ دقیقا در این بازی هم پیاده شده اند. یعنی Infinity Ward از صحنه هایی که سال ۲۰۱۱ برای بازی اش ضبط کرده بود در سال ۲۰۱۳ برای یک بازی نسل بعد استفاده کرده؛ برای یک بازی نسل هشتمی.

برتری در بخش های مختلف دو بازی کاملا مشخص است، تنها کافی است مشخص کنید دنبال چه چیزی می گردید تا از میان این دو بازی یکی را به عنوان بهترین انتخاب کنید. بدون هیچ حرف اضافه ای گرافیک بتلفیلد از Ghosts بهتر و داستان Ghosts از BF۴ قابل تحمل تر است، اما اگر به جایی رسیدید که سلیقه شخصی شما بر حقیقت غلبه کرد، حداقل سعی کنید خودتان را فریب ندهید. بخش داستانی بتلفیلد در درجه های آخر اهمیت برای تیم سازنده قرار داشته و IW هم برای دومین بار یک اثر ضعیف را با نام معتبر Call of Duty ارائه داده.

اگرچه به شیوه ارائه داستان های جنگی از نوع بتلفیلد یا Call of Duty انتقاد بسیاری داریم، اما سری Black Ops و Modern Warfare کجا و Ghosts کجا. با اندکی منطق متوجه می شوید که Call of Duty نه تنها از ۹.۵ به ۷.۵ رسیده، یعنی تبدیل به یک بازی متوسط شده، بلکه طرفداران پر و پا قرص قدیمی اش هم دیگر دل خوشی از آن ندارند. باور ندارید؟ حداقل می توانید User Score های ۳ بازی اخیر از این سری را چک کنید. یافتن میانگین امتیازات بالاتر از ۴ اندکی دشوار است.


بخش چند نفره Call of Duty هم مسلما مانند هر سال می تواند هفته ها و شاید ماه ها در صدر جدول باشد اما جای خالی Special Ops هنوز حس می شود. این مراحل در MW۳ به اندازه MW۲ زیبا و بی نظیر از آب در نیامده بودند اما انجام شان با همراهانی حرفه ای، بسیار لذت بخش بود. در عوض به جای آن بخش Extinction را داریم که در واقع شباهت ساختاری و کلی زیادی با مد زامبی در سری Black Ops دارد -که در نهایت چالش برانگیز و دوست داشتنی است. Squads هم مشابه Survival Mode به نظر می آید که پیش از این در MW۳ دیدیم.

مودهای بخش چند نفره نسبت به قبل تغییراتی داشته اند اما بزرگ ترین تغییری که پیش تر در Call of Duty ندیده بودیم، مپ های قابل تخریب است. البته این قابلیت تخریب به گستردگی بتلفیلد ۴ نیست و تقریبا همه چیز از پیش تعیین شده است، اما حضور این بخش ها دلگرم کننده است. در واقع به چنین ویژگی جدیدی که یکنواختی را از بازی دور می کند چرا باید نه گفت؟ بلکه باید امید داشته باشیم در Call of Duty جدید، اکتیویژن دست به جیب شود و موتوری برای این بازی بر پایه نسل بعد و PC طراحی کند تا تیم DICE در این زمینه هم بی رقیب نباشد.

در حال حاضر، Call of Duty: Ghosts از ۱۳ مود و ۱۴ مپ بهره می برد که به مرور زمان و با عرضه DLC ها تعداد آن ها افزایش خواهد یافت. در سوی دیگر هم Battlefield ۴ فعلا دارای ۱۰ مپ خواهد بود و در طول یک سال آینده این رقم به ۳۰ خواهد رسید. همچنین فعلا ۸ مود مختلف برای بخش چند نفره بتلفیلد ۴ در دسترس است.


در نهایت، بخش تک نفره Call of Duty ارزش امتحان کردن را دارد. همچنین با توجه به سلیقه خودتان برای بخش چند نفره، می توانید CoD یا BF۴ را بیازمایید. BF۴ مپ های بزرگ با وسایل نقلیه ای از موتور گرفته تا جت اسکی و جنگنده های هوایی ارائه می دهد و بازی در نقش کلاس های اسنایپر آن یکی از لذت بخش ترین تجربه های زندگی تان خواهد بود. اما Ghosts یک تفریح دور همی و جمع و جور تر را ارائه می دهد که شاید حرفه ای شدن و رسیدن به درجه لذت در آن زمان کمتری نسبت به بتلفیلد ۴ بخواهد.

هر دو بازی CoD: Ghosts و Battlefield ۴ روی ۳ سیستم قدرتمند (هم به صورت اوریجینال و کرک شده)، یک ایکس باکس ۳۶۰ و یک پلی استیشن ۴ تست شده اند و قسمت های مرتبط با بخش گرافیکی برآوردی از کلیت عملکرد دو بازی روی پلتفرم های مختلف است. علت دیر ارائه شدن این مطلب نیز تنها تست این بازی روی پلی استیشن ۴ و یا ایکس باکس وان بود که با توجه به عرضه زودتر پلی استیشن ۴ در آمریکای شمالی، موقعیت بررسی این نسخه مهیا شد.

در انتها از پوریا دانشور و فربد بهاری تشکر می کنیم که با در اختیار گذاشتن اطلاعات خود در مورد این دو بازی و بخش چند نفره و چگونگی آن روی کنسول پلی استیشن ۴، به تکمیل این مقاله سرعت بخشیدند.