جام جهانی ۲۰۱۸ را با چه تلویزیونی ببینیم؟

روزنامه هفت صبح - خشایار مریدپور: تماشای بهتر رویدادهای بزرگ ورزشی از جمله المپیک و جام جهانی فوتبال یکی از اصلی ترین بهانه های خرید یا به روزرسانی تلویزیون خانه محسوب می شود. در این سال ها تلویزیون ها اما تغییرات بسیاری به خود دیده اند و دیگر تنها وسیله نمایش تصاویر نیستند. نمایشگرهای جدید علاوه بر کیفیت تصویر فوق العاده خود، دارای امکانات بسیاری از جمله اتصال به اینترنت و انواع پخش کننده های بی سیم و باسیم، کنترل ابزارهای هوشمند خانه، اجرای بازی های گرافیکی و تقریبا تمامی امکانات یک گوشی هوشمند هستند.

تمام اینها در کنار فناوری های جدید مثل دیودهای نوردهنده ارگانیک (OLED) و کیفیت نمایش ۴k و امکان نمایش ویدئو با حالت HDR به این معنی است که اگر این روزها قصد خرید تلویزیون را داشته باشید انتخاب های شما بیشتر از همیشه خواهدبود. اما واقعیت این است که تمامی این فناوری های جالب ،مخفف های دهن پرکن و انواع و اقسام اسمی که روی تلویزیون های جدید گذاشته می شوند هم بخشی از فرآیند بازاریابی این محصولات هستند. برخی از این فناوری ها هنوز در مراحل اولیه رشد خود هستند و برخی دیگر، مثل تلویزیون های سه بعدی یا صفحه خمیده تنها بخشی از یک موج کاذب در بازار هستند

که به مرور جای خود را به فناوری های عملی تر و اقتصادی تر می دهند. پس برای یک خرید خوب چه کار باید کرد؟ بهترین کار آشنایی با این استانداردها و فناوری ها در سطح کلی و انتخاب بر مبنای نیاز و عملکرد است. با یک خرید خوب نه تنها پول خود را روی یک محصول زیبا و نوآورانه ولی غیرعملی دور نمی ریزید، بلکه می توانید یک نمایشگر خوب با عمر طولانی و قابلیت های کاربردی خریداری کنید و حداقل تا جام جهانی بعدی خیال تان را از بابت جعبه جادویی خانه راحت نگه دارید. در ادامه برخی از مهم ترین نکاتی که هنگام خرید یک تلویزیون جدید باید در نظر داشته باشید، را با هم مرور می کنیم.

تلویزیون 4k بخریم یا نه؟

تا همین چند سال پیش، برای خرید تلویزیون انتخاب ها تنها به گزینه های HD و Full HD محدود بود که اولی زیر یک میلیون پیکسل و بعدی حدود دو میلیون پیکسل وضوح تصویر داشت. البته کیفیت Full HD نسبت به تلویزیون های قدیمی یک گام بلند رو به جلو بود و همه ما تجربه بهت زدگی ناشی از دیدن تصاویر باکیفیت و شفاف Full HD برای نخستین بار را به خاطر داریم، اما روند پیشرفت فناوری متوقف نماند و از چند سال پیش شاهد عرضه استاندارد جدیدی به نام Ultra HD یا 4k شدیم که با حدود چهار برابر وضوح بیشتر نسبت به Full HD و با هشت میلیون پیکسل سطح جدیدی از کیفیت تصویر را به ما عرضه کرد. البته فناوری های جدید همواره در زمان عرضه بسیار گران قیمت هستند و شاید ارزش خرید آنها از نظر اقتصادی بالا نباشد.

اما تلویزیون های 4k دیگر اختلاف قیمت اساسی با نسل های پیشین خود ندارند و می توانید یک نمایشگر 65 اینچ با این کیفیت را با قیمتی زیر پنج میلیون تومان خریداری کنید. واقعیت این است که اکثر سازندگان مطرح از سال پیش محصول بالاتر از 40 اینچی که کیفیت تصویر آن 4k نباشد ندارند و می توان این کیفیت تصویر را استاندارد محسوب کرد. یکی از دلایل این گستردگی و استاندارد شدن کیفیت تصویر 4k را می توان عرضه بیشتر محتوی قابل استفاده برای آن دانست. تا یکی، دو سال پیش تنها استفاده یک نمایشگر 4k برای شما نمایش یکی، دو DVD اصلی بود که هنگام خرید تلویزیون شما تحویل داده می شود و درواقع تهیه محتوی با این کیفیت از خرید خود نمایشگر دشوارتر بود.

اما دیگر با عرضه انواع بازی ها، فیلم ها و سریال ها با این کیفیت و افزایش سرعت اتصال اینترنت خیلی نیازی نیست نگران تامین محتوی تلویزیون 4k خود باشید و می توانید به صورت عملی از آن استفاده کنید. بسیاری از این تلویزیون های جدید قابلیت اتصال مستقیم به سرویس های پخش محتوی 4k را دارند. حتی اگر این امکان را هم نداشته باشند می توانید با استفاده از پخش کننده های آنلاین 4k (مثل Apple TV 4k) و اتصال آن با پورت HDMI از کیفیت تصویر نمایشگر خود لذت ببرید.

همچنین با ظهور دیسک های Ultra HD Blu-ray (که هنوز تا عمومی شدن استفاده از آنها زمان نسبتا زیادی باقی است) می توانید با استفاده از یک دستگاه پخش اختصاصی این فرمت (یا Xbox One S) بدون نیاز به اینترنت از تصویر 4k با فناوری HDR که کمی بعد توضیح می دهیم لذت ببرید. در نهایت و به طور کلی می توان گفت که در صورتی که قصد خرید یک نمایشگر جدید را دارید بهتر است به گزینه های غیر از 4k اصلا فکر نکنید چرا که نهایتا تا یکی، دو سال دیگر شبکه های تلویزیونی و سرویس های خبری هم شروع به استفاده از این فرمت خواهندکرد و درواقع تلویزیونی که قابلیت نمایش تصاویر 4k را نداشته باشید یک تلویزیون کهنه خواهدبود.

کدام بهتر است: LED یا OLED؟

تقریبا 10 سال پیش، تلویزیون های پلاسما تنها نمایشگر های با پنل تخت در بازار بودند. اما این روزها تلویزیون های پلاسما یک فناوری مرده محسوب می شوند و هیچ سازنده بزرگی برنامه ای برای تولید و معرفی تلویزیون های پلاسمای جدید ندارد. در نتیجه انتخاب های شما تا حد زیادی حدود به چندگزینه خواهند بود: نمایشگرهای LCD با نور پس زمینه LED (که بهطور کلی LED نامیده می شوند) و نمایشگرهای جدیدتر و گران قیمت تر OLED. اول از همه این که تلویزیون های LCD و LED به غلط فناوری های مجاز در نظر گرفته می شوند. در حالی که هر دو از فناوری پنل های LCD استفاده می کنند. پنل های LCD به خودی خود نوردهی ندارند و برای نمایش تصویر نیازمند تابش نور به آنها هستیم.

تلویزیون های LCD قدیمی از لامپ های CCFL برای نرودهی به پنل استفاده می کردند، در حالی که تلویزیون های جدیدتر ملقب به LED این وظیفه را به یک صفحه LED واگذار کرده اند. در حال حاضر تقریبا تمامی نمایشگرها از فناوری LED برای نوردهی به پنل ها استفاده می کنند و تنها شکل نوردهی در بین نمایشگرها تفاوت دارد. در برخی نمایشگرها نوردهی از گوشه های تصویر انجام می شود، در حالی که در برخی دیگر پشت صفحه تصویر نور داده می شود. مدل های دارای نوردهی از گوشه های تصویر باریک تر هستند. در حالی که مدل های با نور دهی تمام صفحه کمی ضخیم تر هستند تا جای کافی برای لامپ های LED را داشته باشند.

البته این نمایشگرها در مقابل ضخامت بیشتر نوردهی متوازن تری دارند و در مدل های خیلی پیشرفته قابلیت تنظیم نور تک پیکسل ها برای نمایش بهتر رنگ های تیره و سیاه در تصویر وجود دارد. به طور کلی می توان گفت که ضخامت کمتر و نوردهی بیشتر صفحه نمایش به معنی افزایش قیمت نهایی تلویزیون خواهدبود. نمایشگرهای OLED اما جزو فناوری های کمیاب و گران قیمت دنیای تلویزیون محسوب می شوند و برخلاف نام مشابه تفاوت های بسیاری با تلویزیون های LED فعلی دارند. درواقع می توان نحوه عملکرد آنها راب سیار شبیه تلویزیون های پلاسمای قدیمی دانست. در نمایشگرهای OLED هر دیود وظیفه تولید نور و رنگ را به صورت همزمان دارد اما ابعاد آنها می تواند بسیار کوچک تر و نازک تر از تلویزیون های با نوردهی LED هم باشد و قادر به تولید عمیق ترین رنگ های تیره و سیاه ممکن هستند.

در حال حاضر این فناوری تنها در انحصار برندهای LG و Sony است و به دلیل همین انحصار هم قیمت های بسیار بالایی دارند. در نهایت باید گفت که با وجود برتری بی چون و چرای فنی OLEDها، قیمت بسیار بالاتر آنها بسیاری از مشتری ها را منصرف می کند و واقعیت این است که اختلاف کیفیت تصویر آنقدر چشمگیر نیست که بخواهید قیمتی در حدود 2 یا 3 برابر مدل های خوب موجود در بازار برای آن بپردازید. درباره انتخاب بین LED و OLED مهم ترین چیز بودجه شما و هزینه ای است که حاضرید برای کیفیت بهتر تصویر بکنید، هر چند اگر منتظر ارزان تر شدن OLEDها هستید باید بگوییم که با توجه به انحصار تولید آن احتمالا باید مدت زیادی را منتظر بمانید.

چند اینچ بخریم؟

هر چند با نگاهی به بازار تلویزیون ها ناخودآگاه ممکن است فکر کنیم که بزرگ تر همیشه بهتر است، اما در واقعیت تماشای تصویر یک تلویزیون بسیار بزرگ از نزدیک همان قدر آزارنده است که یک تلویزیون کوچک از دور: همه چیز به ابعاد و چیدمان اتاقی که باری نصب تلویزیون در نظر دارید بازمی گردد. البته انتخاب در این زمینه هم تا حدی سلیقه ای است و نمی توانیم قانون های کلی برای آن در نظر بگیریم، اما چند قاعده کلی هنگام انتخاب سایز صفحه نمایش براساس فاصله وجود دارد که بد نیست شما هم بدانید.

به طور کلی فاصله بین شما و صفحه نمایش تلویزیون تان باید حدود 1.2 تا 1.6 اندازه قطر صفحه نمایش باشد که همان عددی است که به عنوان اندازه صفحه نمایش معمول است. یعنی اگر فاصله بین مبل تا تلویزیون در خانه شما حدود دو متر باشد، می توانید هر صفحه نمایشی بین 42 تا 60 اینچ را به راحتی تماشا کنید. در صورتی که این فاصله 1.5 متر باشد، سایزهای مناسب بین 27 تا 52 اینچ خواهندبود.

نسبت کنتراست و نرخ رفرش صفحه به چه کاری می آیند؟

یکی از چیزهایی که همه خریداران تلویزیون های جدید را موقع انتخاب سردرگم می کند حجم عظیم اطلاعات اختصاصی درباره مدل ها و تفاوت های آنها است. برای راحتی بیشتر شما می توانیم بگوییم که دو مورد از این مشخصات، یعنی نرخ رفرش و نسبت کنتراست را می توانید با خیال راحت ندیده بگیرید. نرخ رفرش یا سرعت پاسخگویی صفحه نمایش نشان دهنده تعداد تصاویر نشان داده شده در هر ثانیه است و با واحد هرتز یا Hz نمایش داده می شود. از نظر تئوری افزایش سرعت پاسخگویی نمایشگر به معنی تصاویری نرم تر خواهدبود اما درواقعیت این طور نیست و شما با پرداخت هزینه بسیار بیشتر قابلیتی را دارید که حتی در صورت استفاده هم نتایج جالبی نخواهدداشت.

در بسیاری از موارد نرخ 60Hz برای فیلم ها و 120Hz برای بازی های ویدئویی مناسب است و در اکثر موارد حتی باید نرخ رفرش را به زیر این مقادیر کاهش دهید تا برنامه های تلویزیونی و فیلم ها را بدون بهم خوردن کیفیت آنها نگاه کنید. نسبت کنتراست هم اختلاف بین تیره ترین مشکلی و روشن ترین سفید صفحه نمایش را بیان می کند و از نظر تئوری افزایش آن خوب است چرا که مشکی های عمیق و سفیدهای پرنور باعث افزایش کیفیت تصویر می شوند. اما مسئله اینجاست که روش استانداردی برای اندازه گیری این معیار وجود ندارد

و بنابراین مثلا ارقام اعلام شده توسط سامسونگ را نمی توان به طور مستقیم با ارقام محصولات Sony مقایسه کرد. همچنین سازندگان علاقه مند به اعلام رقم های بالاتر هستند تا بتوانند قیمت بیشتر محصولات خود را توجیه کنند و غیر از نمایشگرهای OLED شرکت LG که قادر به تولید سیاه مطلق و در نتیجه نسبت کنتراست بی نهایت هستند، خیلی نباید به این کنتراست اعلام شده توجه کنید. می توان گفت بهترین روش مشاهده کیفیت تصویر مدل های مختلف قبل از خرید و به صورت حضوری است و خیلی نباید دربند برخی از این جزییات فنی باشد.

سیستم صوتی چطور؟

اگر منظورتان از سامانه صوتی تولید صدای کافی برای شنیدن دیالوگ ها باشد که اکثر تلویزیون ها با بلندگوهای درونی خود هم می توانند شما را راضی نگه دارند. اما اگر به دنبال صدای باکیفیت و فراگیر هستید و مثلا دوست دارید بتوانید موسیقی های مورد علاقه تان را هم با صدای بلند و خوب بشنوید باید به دنبال یک سیستم صوتی بهتر باشید. یکی از بهترین روش ها انتخاب سیستم های ساندبار یا سینمای خانگی سازگار با نمایشگر شما و ترجیحا از همان برند است. در صورتی که بودجه زیادی ندارید، جای تان تنگ است یا به دنبال یک راه حل مناسب و جمع و جود هستید، بهترین انتخاب برای شما همان سیستم های صوتی تخته ای یا ساندبار است. ساندبارها سیستم های صوتی طولانی و باریکی هستند که به راحتی زیر تلویزیون شما جا می شوند

و در مدل های بالاتر کیفیت صدا و فناوری های پیشرفته ای هم در خود دارند و نصب و راه اندازی ساندبارها بسیار راحت است و معمولا قیمت بسیار کمتری هم نسبت به سیستم های شناخته شده سینمای خانگی دارند. هر چند در مدل های بالاتر ساندبارها هم قابلیت ایجاد صدای فراگیر و دقیق با کانال های مجزا و ایجاد افکت های صوتی را دارند و برای مثال ساندبارهای مجهز به سیستم Dolby Atmos هم اکنون در بازار کشورمان به فروش می رسد. اما در صورتی که فضا و حوصله کافی برای راه اندازی یک سیستم سینمای خانگی چندکاناله حرفه ای را داشته باشید، انتخاب بهتری وجود ندارد. با استفاده از یک سیستم سینمای خانگی چندکاناله که به درستی نصب و راه اندازی شده باشد می توانید لذت شنیدن صدای فراگیر، قدرتمند و با جزییات را تبدیل به بخشی ثابت از زندگی روزمره خود کرده و فیلم های سینمایی و برنامه های تلویزیونی را از نو کشف کنید.

هوشمند یا غیرهوشمند؟

تقریبا تمامی مدل های جدید تلویزیون ها قابلیت اتصال به Wi-Fi و استفاده از اپلیکیشن های تحت وب را دارند و به شما اجازه می دهند به صورت مستقیم و بدون نیاز به واسطه به اینترنت متصل شده و از سرویس های تحت وب استفاده کنید. برخی از این تلویزیون ها با شبکه های اجتماعی هم سازگار هستند و حتی برخی سازندگان اکوسیستم های اختصاصی از اپلیکیشن، برنامه های کاربردی و حتی بازی را در سیستم عامل تلویزیون خود تعبیه کرده اند که کاربردهای تلویزیون هوشمند شما را حتی بیشتر هم می کند. البته بسیاری از این اپلیکیشن ها را می توانید در جاهای دیگر و به کمک دستگاه های دیگر هم داشته باشید و خیلی نمی توان این قابلیت را حیاتی دانست.

اما به خاطر داشته باشید که در آینده تلویزیون های اینترنتی جایگاه مهم تری خواهندداشت و به زودی بسیاری از برنامه ها را باید از طریق اتصال اینترنتی تماشا کنیم. همچنین امکان اتصال مستقیم به اینترنت و داشتن یک رابط کاربری خوب و روان که به شما اجازه انجام بسیاری از کارها با همان تلویزیون را می دهد هم از نظر راحتی استفاده و هم از نظر نیاز نداشتن به استفاده از تجهیزات کمکی می تواند فکر خوبی باشد.