خودروی C-HR مدل ۲۰۱۸؛ میمون زبل تویوتا

برترین ها - ترجمه از محمدرضا مرتضایی: این ماشین نه کوتاه تر نه عریض تر و نه سریع تر و نه براق تر از بقیه هم رده های خود است و با چراغ عقب های زشت خود، ظاهر ناامید کننده تری از بقیه هم رده های نسل دومی خود که در قرن ۲۱ به بازار عرضه شده اند، دارد. البته این ماشین آنقدرها هم بد نیست اما صفت خوب و عالی را هم نمی توان برای آن به کار برد.

نقاط مثبت

ظاهر انگوری شکل آن جلب نظر می کند، صندلی های جلو بسیار راحت هستند، سواری با آن فراتر از انتظار بود.

نقاط منفی

صدای وزوز اذیت کننده CVT، جا دار نیست، از قطعات الکترونیک و مدرن زیادی در آن استفاده نشده است.

تویوتا با مدل بزرگ اما غیر جذاب راو 4 چندین سال است که در بازار حضور دارد و البته با مدل‌های قدبلندتر خود از موفقیت‌های عظیم در فروش لذت برده اما حالا تویوتا می‌خواهد قدم بزرگ‌تری برداشته و بدین منظور کراس اوور برجسته و جدید C-HR سرانجام راهی خیابان‌ها شده است.

در طراحی این ماشین از ظاهر حشرات الهام گرفته شده است. C-HR یک کراس اوور ۵ سرنشینی محسوب می شود ولی هیچ یک از قابلیت های آف رود، حتی ویژگی AWD در آن دیده نمی شود. به نظر می رسد تویوتا با ساخت این ماشین قصد داشته تا خلاء به وجود آمده بین مدل های بزرگتر ونواز و کوچکتر اسکیون xD و مدل قابل تحسین ماتریکس را پر کند. حروف به کار رفته در نام این ماشین به معنای کوپه(Coupe) و شاسی بلند(High Rider) است که البته چندان هم شاسی بلند محسوب نمی شود.

C-HR تویوتا را می توان به نوعی مدل juke نیسان نامید و با کمی اغماض می توان آن را شبیه هوندا HR-V نیز دانست البته این ماشین از هر دو مدل یاد شده بزرگتر است چرا که فاصله محور در این ماشین 103.9 اینچ و طول کلی ان 171.2 اینچ است که به ترتیب 4.3 اینچ و 8.8 اینچ از نیسان جوک بزرگتر است.

مانند بسیاری از رقبا در این ماشین نیز امکاناتی همچون بالا رفتن در عقب و طراحی جمع و جور قسمت عقب در آن دیده می شود. و اگر از دور به این ماشین نگاه کنید مانند نیسان جوک، ظاهر یک شامپانزه قوز کرده در ذهن شما تداعی می شود.

نهایت نظم

البته در لوای طراحی این شامپانزه قوز کرده یک طراحی منظم نهفته است چرا که در طارحی این ماشین از پلتفرم معماری جدید تویوتا یعنی TNGA که در مدل های فعلی پریوس نیز به چشم می خورد، استفاده شده است. به نظر می رسد در تویوتا کرولای جدید نیز که به زودی معرفی می شود از همین معماری پیشرفته استفاده شده باشد.

این معماری به صورت یکپارچه طراحی شده است به طوری که به خوبی از ستون جلو و سیستم تعلیق قسمت جلوی ماشین و تنظیمات کنترل بدنه قسمت عقب ماشین پشتیبانی می کند و نتیجه نهایی آنقدر چشمگیر است که پیشرفت قابل توجهی در این کلاس به شمار می رود.

فرمان این ماشین به صورت برقی کنترل می شود و از دیسک های ترمز ضد قفل با سیستم خنک کننده در قسمت جلو و از دیسک های معمولی در قسمت عقب آن استفاده شده است. موتور این ماشین به صورت برعکس در قسمت جلوی آن قرار داده شدهکه از سیستم انتقال نیروی اتوماتیک(CVT) نیز بهره می برد.

پیشرانه این ماشین 2 لیتری است و بر پایه موتورهای قدیمی چهار سیلندر ZR ساخته شده است. از کامپوزیت های دوگانه و 16 سوپاپ با تایمینگ متغیر و پیستون هایی با دامنه حرکتی زیاد در این ماشین استفاده شده است اما با این وجود، قدرت موتور این ماشین تنها 144 اسب بخار در بالاترین دور موتور یعنی 6100 دور در دقیقه است. حداکثر گشتاور موتور 139 پوند فوت است که در دور موتور 3900 دور در دقیقه به دست می آید. به طور کلی می توان گفت با توجه به قدرت پایین موتور اما تنظیمات ساده و بی نظیری را در این ماشین شاهد هستیم.

البته با توجه به استفاده از حالت CVT در موتور این ماشین، صفت سادگی را نمی توان برای آن به کار برد. به طور کلی می توان گفت، CVT ها عملکرد بهتری در موتورهای توربوشارژ مدرن دارند. برای مثال، موتور 1.5 لیتری توربو چهار سیلندری که بر روی هوندا سیویک قرار دارد با حداکثر گشتاور 162 اسب بخار در دور موتور 1700 دور در دقیقه قادر است 174 اسب بخار نیرو تولید کند و می تواند این بازدهی را تا دور موتور 5500 دور در دقیقه نیز حفظ کند که عملکرد مثبتی برای این ماشین ارزیابی می شود. از همین حیث می توان گفت سیستم CVT موتور آن ماشین نیاز به سرعت های بالا برای غرش موتور برای بهترین عملکردش ندارد.

شاید در سال 2011 این موتور برای سیستم CVT مناسب به نظر می رسید اما استفاده از این سیستم با این مشخصات موتور در سال 2018 چندان مدرن به نظر نمی رسد. این به معنای آن است که استفاده از دنده های مجازی از پیش تعیین شده از طریق دنده دستی امری خنده دار در عصر کنونی محسوب می شود و اگر یک پدال تعویض دنده در پشت فرمان قرار می گرفت مرسوم تر بود که این گونه نیست. البته تصور میکنیم که هدف اصلی از ساخت این ماشین بیشتر تعویض دنده به صورت دستی بوده است و به همین منظور این موارد در آن دیده نشده اند.

سطح آرامش و رفاه خودرو بسیار خوب است. در دورهای پایین پیشرانه به سختی می‌توان متوجه روشن بودن پیشرانه شد. در جاده نیز صدای جاده و باد به خوبی سرکوب شده است. علاوه بر موارد یاد شده، قوای محرکه‌ی سبک‌تر تویوتا باعث هماهنگی خوب با شاسی خودرو می‌شود.

کندی قابل پیش بینی

ماشینی به وزن ۳۲۸۶ و با قدرت موتور ۱۴۴ اسب بخار صرف نظر از نوع سیستم انتقال، قاعدتاً نمی تواند در زمره ماشین های سریع و چابک قرار گیرد. C-HR قادر است ظرف ۱۱ ثانیه به سرعت ۶۰ مایل در ساعت وظرف ۱۸.۴ ثانیه به سرعت ۷۹ مایل در ساعت برسد که البته با استفاده از حالت M در سیستم انتقال در آن، کمی این رکوردها نسبت به حالت تمام اتوماتیک بهتر می شوند. البته تمامی این رکوردها حداقل نیم ثانیه بدتر از تمامی هم رده های این ماشین که در سال ۲۰۱۵ ساخته شده اند، محسوب می شود! به طور خاص، این ماشین ۱.۸ ثانیه کندتر از مزدا CX-۳ تورینگ با موتور ۱۴۶ اسب بخاریش است که تمامی درگ های مقایسه ای با C-HR را برنده شده است. به طور واضحی استفاده از CVT باعث افت عملکرد در C-HR شده است.

در قسمت مصرف سوخت بهینه در بزرگراه ها این ماشین عملکرد نسبتاً خوبی دارد. مصرف سوخت ترکیبی این ماشین(شهر و بزرگراه) 28 مایل در هر گالن برآورد شد اما C-HR توانست با ثبت 37 مایل در هر گالن در مسافت 200 مایلی که در یکی از بزرگراه ها طی کردیم، عملکرد خوبی از خود بر جای بگذارد چرا که این رکورد 6 واحد بهتر از نرخ های استاندارد مصرف سوخت بهینه است.

تمامی مدل های C-HR مجهز به تایرهای ۱۸ اینچی چند فصل هستند که با فرمان سفت آن هدایت می شوند.فرمان این ماشین به خودی خود سبک است و استفاده از چرم در آن بسیار مناسب ارزیابی می شود اما در عمل و در خروجی نهایی داستان متفاوتی را شاهد هستیم چرا که عملکرد فرمان بسیار سفت است.

امکانات اضافی بسیار زیاد

تویوتا این ماشین را در دو تریم XLE با قیمت پایه 23495 دلار و تریم XLE پرمیوم با قیمت پایه 25345 دلار عرضه می کند(که به نظر می رسد عرضه XLE توجیه خاصی نداشته است) . لیست امکانات موجود در تریم XLE عبارت است از هدایت ماشین در حالت کروز، هشدار خروج از خط، همیار حرکت بین خطوط، چراغ های جلوی پروژکتوری، کنترل هواشناسی دوگانه، استفاده از چرم دور فرمان و یک صفحه لمسی 7 اینچی که در کنسول مرکزی جلوی ماشین قرار گرفته و سیستم های ارتباطی با سرنشینان و امکانات تفریحی با این نمایشگر انجام می شود. در مدل های XLE پرمیوم علاوه بر موارد فوق شاهد آینه های برجسته، پایش نقطه کور، گرم کن در صندلی ها، چراغ های مه شکن و چراغ بر روی آینه های بغل.

متاسفانه خبری از سیستم صوتی entune اختصاصی تویوتا در این ماشین نیست. از دیگر نکات قابل توجه در C-HR می توان به عدم نمایش تصویر دوربین های عقب بر روی نمایشگر جلو اشاره کرد که به جای آن بر روی آینه عقب در یک مربع کوچک نمایش داده می شود. اثری از اپل کارپلی و یا اندروید اتو در لیست امکانات این ماشین نیز دیده نمی شود. برای استفاده از سیستم ناوبری نیز باید از گوشی خود استفاده کنید چرا که به طور پیش فرض در C-Hr تعبیه نشده است.

بیشتر قسمت های کابین C-HR با مواد پلاستیکی مشکی رنگ ساخته شده است و فضایی که در اختیار سرنشینان است نیز چندان بزرگ ارزیابی نمی شود. اما صندلی ها بسیار راحت هستند و سرنشینان عقب به سادگی می توانند یک خواب راحت داشته باشند. فضای بخش بار C-HR از استانداردهای این کلاس بسیار پایین تر است چرا که با خواباندن صندلی های عقب تنها 36 فوت مکعب به آن اضافه می شود.تمامی C-Hr های موجود در بازار آمریکا در کشورهای ترکیه مونتاژ می شوند و با توجه به این موضوع به نظر نمی رسد در آینده شاهد بهبود در کیفیت مواد به کار رفته در کابین شویم.

اما روی هم رفته، C-Hr هم یکی از ماشین های تویوتا محسوب می شود و گزینه مناسبی برای خرید به شمار می رود و پیش بینی می شود در مدل های بعدی شاهد اصلاح مشکلات فعلی آن باشیم. این ماشین مناسب افرادی است که به ظاهر مکانیکی و طراحی بیرونی ماشین اهمیت فراوانی می دهند.