سید‌محمد موسوی: کم مانده افسردگی بگیرم
سید‌محمد موسوی و گلایه‌هایی که می‌کند. گلایه‌هایی که خیلی از آنها از سر دلسوزی است. او از شرایط حاکم بر ورزش می‌گوید. از بی‌توجهی‌هایی که به یک سری رشته‌ها می‌شود.
روزنامه جام‌جم: سید‌محمد موسوی و گلایه‌هایی که می‌کند. گلایه‌هایی که خیلی از آنها از سر دلسوزی است. او از شرایط حاکم بر ورزش می‌گوید. از بی‌توجهی‌هایی که به یک سری رشته‌ها می‌شود. سید این روزها از ایران دور است اما همه اخبار را رصد می‌کند و می‌داند چه اتفاق‌هایی می‌افتد و بخش مهمی از ناراحتی‌هایش هم از این است. از این‌که دور است و شنیدن این اخبار فقط و فقط افسرده‌اش می‌کند.
همه تحت فشار هستیم
فعلا با پیاچنزا هستم و درگیر تمرین و مسابقه. تا اواسط ماه آینده اینجا هستم و بعد از آن هم چند روز استراحت و ریکاوری. خودم هم مانده‌ام که برنامه‌ام را چطور برای اردوی تیم‌ملی تنظیم کنم. اینجا فشار روی ما خیلی زیاد است. لیگ ایتالیا لیگ عجیبی است . توقع‌ها بالاست و همه از مدیر و مربی و سرمربی گرفته تا بازیکنان و همه عوامل تحت‌فشار هستند تا به نتیجه‌ای که می‌خواهند برسند.
از خودم راضی نیستم!
برای این حرفم دلیل دارم. هر ورزشکاری انتظاری از خودش دارد و انتظار من بیش از این بود. زمانی که به تمرینات پیاچنزا اضافه شدم دو ماهی بود که درست و حسابی تمرین نکرده بودم. در ایران هم که بیشتر از یک ماه درگیر کرونا بودم و روند گرفتن رضایت‌نامه و سفرم هم که یک ماه طول کشید. این یعنی از دست دادن چهار - پنج ماه زمان. طول کشید تا به آمادگی که می‌خواستم برسم.
کم مانده افسردگی بگیرم
من در ایتالیا هستم اما خبرهای ایران را پیگیری می‌کنم. آنقدر خبرها بد و ناخوشایند است که کم مانده افسردگی بگیرم. چند ماه پیش که علی انصاریان و مهرداد میناوند را از دست دادیم و تا مدت‌ها حالم بد بود. افسرده و اندوهگین بودم. زمان تمرین با کسی حرف نمی‌زدم و شوخی نمی‌کردم. در حالی که همه‌تان مرا می‌شناسید. آدمی نیستم که شوخ‌طبعی نکنم و شاد نباشم تا این‌که بازیکنان تیم وقتی دیدند آنقدر حالم بد است دل‌شان را به دریا زدند و از من پرسیدند که چه اتفاقی افتاده است. ماجرا را که تعریف کردم همه‌شان ابراز همدردی کردند. علی و مهرداد از قهرمانان ما بودند و هنوز هم مرگ آنها را باور نمی‌کنم.
روزهایی که سخت می‌گذرد
نه‌فقط در ایران که در ایتالیا هم شرایط زیاد خوب نیست. اینجا فقط تمرین می‌کنیم و مسابقه می‌دهیم. کرونا یقه همه را گرفته است. اینجا تنها هستم و البته چاره‌ای هم نیست. وضعیت کرونا در اینجا قرمز شده و باز همه قرنطینه شده‌اند. اینجا هم هر روز تعداد زیادی فوت می‌کنند؛ خیلی زیاد. فکر می‌کنم روزی ۵۰۰-۴۰۰ کشته می‌دهند.
ایتالیا هم مانند ایران است فقط صف مرغ ندارند!
ایتالیا شباهت‌های زیادی به ایران دارد. اینجا هم تردد ساعت ۹ شب به بعد ممنوع است و فقط پلیس یا آمبولانس‌ها در شهر هستند. جریمه تخطی هم فکر می‌کنم ۴۰۰ یورو است. واکسیناسیون را آغاز کرده‌اند اما از صف مرغ خبری نیست. جمعیت ایتالیا به نسبت ایران کمتر است و شب‌ها که تردد ممنوع می‌شود، شهر ما می‌شود مثل شهر ارواح.
در ورزش ایران را باید تخته کرد
امسال قرار است بازی‌های لیگ ملت‌ها متمرکز برگزار شود. این کار خیلی سخت است آن‌هم قبل از المپیک. با این حال باز خوش به حال بازیکنان سایر کشورها. حداقل مثل ما محض رضای خدای بازی نمی‌کنند. از سال ۲۰۱۳ که پایمان به لیگ جهانی باز شد تا به حال محض رضای خدا بازی می‌کنیم. یک سال تمام از قهرمانی آسیا گذشت و خبری از پاداشش نشد. وقتی سر و ته پاداش سکه را با سکه دو میلیونی به هم می‌آورند، ورزش با این وضعیت به قهقرا می رود. البته غیر فوتبال که شرایط و اسپانسر خودش را دارد. با این شرایط باید در بقیه رشته‌ها را تخته کرد. این نان و آب نمی‌شود که مدال المپیک مهم است و عرق ملی اما وقتی مدال می‌گیرند، پاداش درخوری نمی‌گیرند، ورزشکاران ملی‌پوش هم زن و بچه دارند و مشکلات زندگی‌شان را. آنها چهار سال تمرین می‌کنند و کار دیگری ندارند، با این حساب عجیب نیست وزنه‌بردار به جای چهارسال تمرین سخت برای این‌که چند ثانیه وزنه سنگین را بالا ببرد و پولی گیرش نیاید دنبال کار برود.
می‌گویند والیبالی‌ها قراردادهای میلیاردی دارند اما...
می‌گویند در والیبال بازیکنان قرارداد میلیاردی دارند در حالی که هزینه‌های بازیکن در سال خیلی بیشتر از یک میلیارد است. حساب کنید یک جفت کفش ۶ تا ۸ میلیون می‌شود، آن هم برای چند ماه. ورزش ایران با این نگاه مسؤولانش خیلی زود تمام می‌شود. شک نکنید با این وضعیت تا المپیک بعدی نمی‌رسیم. حتی فوتبال هم بعداز کی‌روش درسراشیبی است، چرا که رویه والیبال بعداز ولاسکو را در پیش گرفته است. حالا حکایت ورزش هم حکایت دو، دو تا چهار تاست.
ارسال نظر