فوتبال بدون فرگوسن؟ غم انگیزتر از حد تصور
فرگوسن امروز اخرین بازی دوران سرمربیگری خود را تجربه می کند و به این ۱۰ دلیل دل همه برایش تنگ می شود
فوتبال بدون فرگوسن مثل بریتانیا بدون ملکه است و غیرقابل تصور به نظر می رسد. با این وجود این واقعیت است که امروز موفق ترین مربی فوتبال بریتانیا با حضور در بازی هزار و پانصدم و آخر خود با مسئولیت منچستریونایتد از فوتبال کنار می رود. مطمئنا تنها کسانی که درد ناراحتی را برای رفتن او نمی چشند متعصبانی هستند که از او نفرت دارند و به این می نگرند که او یونایتد را به باشگاه مسلط انگلیس تبدیل کرد و لیورپول را کنار زد و به نیرویی جهانی در فوتبال تبدیل شد.
۱- به این دلیل که او گاه به گاه حال به هم زن است
دمدمی بودن او را بسیار جذاب کرده است. کسی نمی تواند مطمئن باشد که چگونه فرگوسنی را خواهد دید؛ شمایلی مهربان و پدرانه و عاقل با لبخندی سرد؟ یا حالت هجومی او که به دنبال دعواست؟ برای تندخویی او مثال هم هست. او رئال مادرید را میکروبی نامید که حتی حاضر نیست به آنها یک ویروس بفروشد. حالتی که در تجارت مثل آب سردی برای گلوهای خشک بود و ستارگان آن اغلب چیزی خلاف میل او نمی گفتند.
شخصیت «جکیل و هاید» گونه او، فرگوسن را به چهره ای تبدیل می کردکه در انتظار این بود که از او فیلمی بسازند. شاید آنتونی هاپکینز برای بازی کردن فرگوسن خوب باشد چون او هم به همان اندازه ترسناک و مسحورکننده است. حالا بدون فرگوسن که همه چیز مطابق میل او بود آیا سرمربیان دیگر کمتر تمایل خواهند داشت که از آنچه به آن فکر می کنند حرف بزنند؟
2- به خاطر لذتی که از فوتبال می برد
حتی در میان دهه هفتم زندگیش، فرگوسن گل ها و پیروزی ها را با سادگی تمام جشن می گرفت. شادی هایی که کودکانه بود و او مانند یک بچه بالا و پایین می پرید. فرگوسن هر کسی دم دستش بود در آغوش می گرفت، مشت هایش را به سمت آسمان می کرد و با چهره گشاده میلیون ها لبخند می زد. چهره ای که از بزرگترین صحنه های فوتبال است.
او چهره پیروزمندانه ای به خود نمی گرفت و به صورتی نمایشی روی زانوهایش خم نمی شد، آنگونه که ژوزه مورینیو این کار را انجام می دهد. شبیه برخی سرمربیان خونسرد دیگر هم نبود که نسبت به گل ها، با یادداشت کردن چیزی در دفترچه هایشان واکنش نشان می دهند.
۳- برای «فوتبال، جهنم خونین»
چرا این ورزش اینقدر جذاب است؟ چون نتیجه هیچ وقت تضمین شده نیست. یونایتد یکی از دراماتیک ترین بازگشت های تاریخ را در هر ورزشی رقم زده است . آنها ۲ گل در ۳ دقیقه از وقت تلف شده زدند تا بر بایرن مونیخ در فینال لیگ قهرمانان ۱۹۹۹، ۲- یک غلبه کنند. جمله بی تامل و جاودانه فرگوسن «فوتبال، جهنم خونین» به خوبی بر شاهکار بودن اعمال اعجاب انگیز و معتادکننده این ورزش افزود.
4- برای اجازه بروز دادن به نبوغ اریک کانتونا
اوه، آه کانتونا. اسطوره ای که هدیه او به یونایتد فرگوسن، تنها گل ها و دویدن ها و کسب شخصیت نبود بلکه برای امکان به یاد ماندن این جمله هم بود که «زمانی که مرغان دریایی قایق را دنبال میکنند، به این دلیل است که فکر می کنند ماهی های ساردین آنها به دریا پرتاب خواهد شد». ممنونیم، سر الکس. نه برای آنکه کانتونا را به تبعیدگاه سیبری اعزام نکردی بلکه برای دیوانگی او در زدن ضربه کونگ فویی اش به یک هوادار. آیا سرمربیان امروزی جز فرگوسن آنقدر توانایی مدیریت دارند که بازیکنانی مانند کانتونا را کنترل کنند و ارزش های آنها را بشناسند؟
۵- برای آنکه به بازیکنان اجازه نداد که خانه را اداره کنند
با بالا رفتن حقوق و شهرت بازیکنان، فرگوسن این اطمینان را ایجاد کرد که آنها همه قدرت را نخواهند داشت. گوردون استراکان به یاد می آورد زمانی که زیر نظر فرگوسن در آبردین بازی می کرد، سرمربی یکی از بازیکنان را وادار کرد که در تمرین نقاب بپوشد چوناو دستور فرگوسن را به بازیکنان که موهای خود را بتراشند نادیده گرفته بود. کفش را با عصبانیت به دیوید بکام زدن و پاره کردن بالای چشم چپ او برای فرگوسن امکانپذیر بود اما حداقل این یکی هم در کارنامه او هست: به استثنای کانتونا، هیچ شکی باقی نیست که او رئیس بازیکنان مولتی میلیونر خود بود.
6- برای «وقت فرگی»
این ایده که هیچ بازی تا زمانی که به انتها نرسیده برنده یا بازنده ندارد حالا به ژن منچستریونایتد سنجاق شده است. حتی تحت نظر جانشین او، دیویدمویس زمان های اضافه ای که فرگوسن داد و قال می کرد و به داوران فشار می آورد و به تیمش فرصت می داد که نتیجه ای را که می خواهد بگیرند، همچنان «وقت های فرگی» خواهد بود. فرگوسن می گفت: «من به گل های دقایق آخر عشق می ورزم.»
۷- برای پشتیانی از جوانان
«اگر آنها به اندازه کافی خوب باشند، به اندازه کافی سن و سال خواهند داشت، مهم نیست که چندساله باشند.» فرگوسن این را زمانی گفت که در آبردین بودو هنوز سال ۱۹۸۶ نشده بود که به یونایتد بیاید. فلسفه خوبی که موفقیت های زیادی را برای او آورد. سیاست فرگوسن در اعتماد کردن و پرورش دادن بازیکنان جوان که حتی تا سوت آخر آخرین بازی هم آن را ترک نکرد حالا دیگر به مدل اصلی و تجاری یونایتد تبدیل شده است و باید بعد از بازنشستگی او باقی بماند.
8- برای ماکس لوندسیل
خبرنگار 18 ساله بریتانیایی در 2011 گزارش کرد که قصد دارد به خانه فرگوسن برود و زنگ او را بزند و به او بگوید که می خواهد برای یونایتد بازی کند به جای آنکه او را از خانه بیرون بیندازد، سرمربی او را به داخل خانه اش راه داد و «دیلی میل» گزارش کرد که به لوندسیل کنجکاوی بزرگ دیدن خانه فرگوسن را اعطا کرد و به او اجازه داد یک ماه در یونایتد تمرین کند. این عالی است. حتی زمانی که او به ثروتمندان و قدرتمندان پیوست و از طریق ملکه الیزابت دوم به شوالیه ای رسید، پسران کارگران لنگرگاه های گووان و گلاسکو هرگز تماس های معمول او را از دست ندادند.
۹- برای وفاداری او به همسرش، کتی
یونایتد فرگوسن می تواند در یک کلمه خلاصه شود: سکوت او این اطمینان را می داد که بسیاری از آنچه که در پشت درهای بسته در باشگاه اتفاق می افتد پشت درهای بسته بماند. عملکرد او ممنوع کردن ورود روزنامه نگارانی که چیزهایی را گزارش می کردند که او می خواست مکتوم بماند یا سوالاتی از او می پرسیدند که آزارش می داد را هم شامل می شد. حتی در هفته آخر کارش به عنوان سرمربی گفت: «بخشی از کار من این است که خودمان را دور از اخبار نگه دارم.» اما در توضیح بازنشستگی خود در ۷۱ سالگی، فرگوسن بی پروا بود. او در برنامه زنده تلویزیونی گفت که کتی بعد از مرگ خواهرش بریجت، به او در خانه نیاز داشت: «او حالا خیلی تنهاست و بهترین دوستش را از دست داده». برای مردی که از لحاظ حرفه ای بسیار مورد توجه است این گفته جمله ای به یادماندنی و قابل لمس از محبت و وفاداری است.
10- به این دلیل که مویس خیلی شبیه فرگوسن است
دلیل عمده در تغاییر از فرگوسن به مویس شباهت های دو سرمربی است؛ هر دو اسکاتلندی، سختگیر و روی اعصاب هستنداما این می تواند باعث زیان دیدن مویس شود چون قیاس بین این دو را آسانتر می کند و شاید فراموش کردن فرگوسن را دشوارتر کند. اگر به سرعت جام هایی سطح بالا را فتح کند، مویس این ریسک را خواهد پذیرفت که نسخه جایگزین فرگوسن باشد. شاید برای یونایتد عاقلانه تر این بود که در ابتدا و برای چند سال اول یک سرمربی انتخاب کند که کاملا متفاوت با فرگوسن باشد.
فرگوسن: بکام انسان شگفت انگیزی است
سرمربی بازنشسته منچستریونایتد دوام و توانایی دیوید بکام در بازسازی خود را ستود و آن را باورنکردنی دانست. بکام و فرگوسن بیش از آنکه کاپیتان انگلیس به رئال مادرید برود هر دو در منچستریونایتد بودند و هر دو اعلام کردند که از فوتبال کناره گیری می کنند. فرگوسن روز جمعه به بی بی سی گفت: «زمانی که از دوام و بازسازی خود از راه های مختلف حرف می زنید، عملکرد بکام باورنکردنی است.» فرگوسن در مورد انتقال سال ۲۰۰۷ بکام به لس آنجلس گلکسی گفت: «زمانی که او به آمریکا رفت کسی اینجا فکر نمی کرد که او آنجا یک فوتبالیست واقعی باشد. با این وجود او به آنجا رفت و باز هم برای تیم ملی کشورش و برای میلان و پاری سن ژرمن در رقابت های اروپایی بازی کرد. نمی توانم اینطور فکر کنم که کسی تصور چنین چیزی را داشت.»
او استقامت بکام را در دورانی که برای او در یونایتد بازی می کرد ستود. بکام در ۱۱ سالگی به منچستریونایتد پیوست و ۱۱ سال در این تیم زیر نظر فرگوسن بازی کرد: «او استقامت غیرقابل باوری داشت. می توانست همه روز را بدود و این به او اجازه می داد که در این سطح از بازی باقی بماند و در میانه دهه سوم زندگی خود برای تیم ملی کشورش بازی کند.» هافبکی که فرگوسن را به عنوان پدر توصیف می کند در سال ۲۰۰۳ و بعد از آنکه فرگوسن بعد از یک شکست در رختکن با کفش به صورت بکام زد به رئال مادرید رفت و حالا اعلام کرده است که از فوتبال کنار خواهد رفت و فرگوسن زمان را برای چنین کاری مناسب می داند: «فکر می کنم که او زمان مناسبی را برای بازنشستگی انتخاب کرده است. او باز هم با پاری سن ژرمن لیگ را فتح کرد و دقیقا در شرایطی مشابه من است. او کارهای زیادی دارد که بعد از این انجام بدهد. او فرد شگفت آوری است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر