شانس آوردیم تیم کیروش به قطر ۴ گل نزد!
همین اول مطلب شسته و رفته، رک و روراست بگوییم که گمان نمی‌کنیم آینده فوتبال ملی ایران با کادرفنی فعلی چندان روشن و نویدبخش باشد.
روزنامه گل - علی حیدری آشتیانی: همین اول مطلب شسته و رفته، رک و روراست بگوییم که گمان نمی‌کنیم آینده فوتبال ملی ایران با کادرفنی فعلی چندان روشن و نویدبخش باشد. امیر قلعه‌نویی که مربی موفقی هم در فوتبال ایران بوده، سال‌های نشیب و نزول کار حرفه‌ای‌اش را پشت سر می‌گذارد. بیش از ۱۰ سال از آخرین جامی که او در رده باشگاهی گرفته می‌گذرد و حتی فرم فعلی تیم ملی هم ما را امیدوار به اتفاق بزرگی نمی‌کند. خبری از جوان‌گرایی نیست و عملکرد تیم هم بالا و پایین‌های زیادی دارد؛ یک روز مثل بازی با ژاپن و قطر خوب، روز دیگر مثل مصاف با قرقیزستان و ازبکستان، بسیار ضعیف و دور از انتظار. این نظر صریح ماست در مورد امیر قلعه‌نویی. با همه اینها اما به بهانه نتایج تیم ملی، شاید وقتش شده باشد به عقب برگردیم و در مورد یک مقطع زمانی خاص، دوباره قضاوت کنیم؛ کارلوس کیروش واقعا در فوتبال ایران چه کرد؟ آیا او همان‌قدر که آن زمان وانمود می‌شد، مربی موفق و اثرگذاری بود؟
جسارت است آقای کیروش، اما...!
کمتر کسی روی مثبت بودن سال‌های ابتدایی حضور کارلوس کیروش روی نیمکت تیم ملی ایران بحث دارد. او سال ۲۰۱۱ زمانی به تهران آمد که تیم ملی کشورمان از هر جهت فرو پاشیده بود؛ از سویی نتایج و ریتم کلی تیم بعد از حضور سه سرمربی پیاپی ایرانی اصلا چنگی به دل نمی‌زد و از سوی دیگر حتی پیراهن این تیم هم برای بازیکنان کم‌اعتبار شده بود، طوری که مثلا در زمان افشین قطبی تعداد زیادی از نفرات دعوت‌شده به تیم ملی، قید حضور در این تیم را می‌زدند. کیروش آمد، نظم و دیسیپلین خوبی را بر این تیم حاکم کرد و حتی اندیشه‌های فنی‌اش هم برای شروع کار خوب بود. همه می‌دانند تیمی که این‌قدر خراب و آشفته است، اول باید در فاز دفاعی اصلاح شود و کیروش هم به خوبی این کار را کرد. چنین روندی تا سال ۲۰۱۴ معقول به نظر می‌رسید و نقطه اوج آن هم شاید شکست نزدیک ایران برابر آرژانتین، با وجود ارائه یک نمایش به‌شدت سزاوارانه بود. از آنجا به بعد اما باید تغییر تفکری به وجود می‌آمد که البته رخ نداد. ایده‌های تکراری کیروش، مبتنی بر دفاع، دفاع و فقط دفاع، دیگر متقاعد‌کننده نبود و خلق‌وخوی تند و تیز و طلبکاری فزاینده این مربی هم تحمل او را دشوارتر می‌کرد.
جانمایه کلام این است که کیروش در ۴ سال آخر حضورش روی نیمکت تیم ملی، بسیار بیشتر از آنچه باید، مورد ستایش و حمایت قرار گرفت. امروز می‌شود نتایج تیم ملی را در دوران دراگان اسکوچیچ و حتی همین امیر قلعه‌نویی، با عملکرد آن زمان کیروش مقایسه کرد و پرسید آیا واقعا او شایسته آن همه به‌به و چه‌چه بود؟ تیم ملی با دراگان مثل آب خوردن و با سه گل بحرین را در خانه حریف برد و این نخستین پیروزی تاریخ تیم کشورمان برابر آنها در منامه بود. صعود به جام‌جهانی هم سریع‌تر از هر زمان دیگری اتفاق افتاد. همین حالا و در دوران قلعه‌نویی هم با وجود همه انتقادات، تیم ملی در جام ملت‌ها به نیمه‌نهایی رسید و ژاپن را هم در این مسیر شکست داد. این در حالی است که کیروش طی تنها رویارویی‌اش با سه تیم قدرتمند ژاپن، عربستان و استرالیا، با سه گل برابر سامورایی‌ها بازنده شد.
همان‌طور که گفتیم به هیچ‌وجه قصد جانبداری از آقای قلعه‌نویی را نداریم، اما پرسش اخیر برخی حامیان این مربی قابل تامل است؛ اینکه اگر همین برتری ۴ گله برابر قطر در دوران کیروش رقم می‌خورد، رسانه‌ها چطور واکنش نشان می‌دادند؟ در مجموع به نظر می‌رسد مرد پرتغالی اینجا در مصونیتی طولانی‌مدت و بی‌دلیل و نیز یک هاله قدسی کاذب قرار داشت، اگر نه، دیدیم که در کلمبیا و قطر، چگونه ظرف کوتاه‌ترین زمان ممکن دست رد به سینه او زده شد.
نظر کاربران
همین تیم کی روش از بوسنی 4 تا خورد
اولا من هر موقع بخواهم کیروش را قضاوت کنم فقط از روی بازی با مراکش این کار را انجام میدم ، ثانیا ما با همه توانمون چند سال هست که دنبال پاک کردن آثار کیروش در فوتبالمون هستیم ولی واقعیت را نمیتوان کتمان کرد
بذار نشبی
بذار نسلی که کیروش ساخت بازنشسته بشن ببینیم اونوقت بازم همینارو میگی یا نه
تیم کیروش بود که کره آرزوی یک گل زدن رو داشت همه خوب میدونیم تو استرالیا چطوری سر تیمو بریدن بعدشم الانشم تیم همون تیم تیم کیروشه استاد بزار قلعه نویی یه کاری بکنه بعد شروع کن پاچه خواری
امکانات و تاینی که به کیروش داده شد رو به قلعه نوعی هم میدهیم, بازیهای تدارکاتی زیادی نیازه که باید صورت بگیره.