نبرد استقلال آوانگارد و پرسپولیس کلاسیک

 چه از سر اتفاق باشد چه نشانه گذاری ریاضی عادی، چه هرچیز دیگر که اسمش را بگذارید ، این دربی، دربی صد است .دربی صد و صدر، دربی صد و صدارت احتمالی، صد و صلابت به رخ کشیدن برای باقی رقبا. 

یکشنبه۳ اردیبهشت ۱۴۰۲ همان روز ویژه است که شاید هر مربی چندتایی اش را در زندگی حرفه ای خود‌تجربه کند. 

این رمز و راز فوتبال است که نه با یک جام ،جولانت ابدی است و نه با یک باخت ،بازنده مادرزاد خطابت می‌کنند. 

دربی صد است و یکی از پیچیده ترین حالت‌های جدول تاریخ لیگ برتر، ۳ مدعی، سپاهان هم بالاتر از همه مترصد یک تساوی . 

مساوی یعنی از کف رفتن ۲ امتیاز از جیب هر ۲تیم و چه چیز از این بهتر؟ اما اگر یکی برنده باشد آنوقت بازنده تا حد زیاد از کورس خارج می‌شود و رقابت می‌ماند بین زردهای نصف جهان و برنده دربی صد. 

فصل گذشته، تنها راه قهرمانی پرسپولیس و یا دست کم به تعویق انداختن قهرمانی استقلال در پیروزی دربی شب عید نهادینه بود؛ تیم فرهاد مجیدی متخصص گل نخوردن و بردهای اقتصادی. آنقدر مقتصد که همه چیز را فدای نتیجه می‌کرد و چه چیزی از نتیجه با ارزش تر؟ 

آن روز پرسپولیس، خط دفاع و دروازه‌بان مطمئن امروز را نداشت اما وقتی پیش افتاد ،یحیی می‌بایست با تعویض های زودهنگام همه روزنه های بازگشت را می‌بست.

نمی‌دانم اگر آن تعویض( حضور کاپیتان سید جلال)کمی زودتر انجام می‌شد، رودی ژستد روی ارسال زیبای حردانی و بدون مزاحمت علی نعمتی ،راحت گل مساوی را می‌زد یا نه، نمی‌دانم اما هرچه بود استقلال به آنچه که می‌خواست رسید، نباخت و عملا با کنار زدن پرسپولیس به خواسته اش رسید و چندماه بعد جام را در همان ورزشگاه بالا برد، بدون حتی یک باخت در لیگ برتر .

اما قصه دربی صد، ۱۸۰ درجه با آن یکی و حتی و قبلی ها متفاوت تر است. نه اینکه مساوی لزوما هر دو تیم را از جام دور کند، اما باخت از حیث روحی و روانی بازنده را خمیده و پر حاشیه از درون و برون می‌کند. 

*استقلال آوانگارد

استقلال شبیه فصل قبلش نیست، نمی خواهد یک گل بزند و سپس با بستن بازی از همان یکی مراقبت کند.تیم ساپینتو شبیه خودش است؛ پرشور، با هیجان و آنطور که دوستان نزدیکش تعریف می‌کنند در یک بازی پدل ساده ممکن است چند راکت را بشکند چون از باخت بیزار است. ساپینتو هرآنچه در وجودش است را در کالبد استقلال دمیده. بی کم و‌کاست.

مدیریت آجورلو اگر هزار و یک ایراد داشته باشد در یک مورد دو گنج گرانقدر را در روزهای پایانی نقل و انتقالات در زمین استقلال به یادگار گذاشت. درست شبیه همان گنج هلندی که پرسپولیس داشت و شبانه از تهران گریخت اما قایدی و محبی با یامگا ماندند، درخشیدند و حالا گلی نیست که زده شود و رد پای این ۳ در آن دیده نشود.

ساپینتو کار را برای شاگردانش راحت و ساده کرده، پرس اصولی و با پشتوانه از همان جلو که اجازه بازی‌سازی را از حریف می‌گیرد، سپس ارسال های کوتاه و بلند ناگهانی یه قصد فرار ۳ عنصر هجومی (محبی، یامگا، قایدی) .

 از این رو شاید بازی با پای بیرو یک چاقوی دو‌لبه باشد. اگر پرس را بشکند استقلال مردان کمتری را در میانه میدان دارد و‌ اگر لو دهد آن وقت پرسپولیس بهای سنگینی را پرداخت می‌کند. باید دید یحیی با توجه به پرس وحشتناک حریف، اجازه ایفای نقش سوئیپر را به شماره یک تیمش می‌دهد یا نه.

*قلعه نویی چند دقیقه کم آورد 

شاید در طول چند ماه گذشته تنها مربی و تیمی که موفق شدند این تاکتیک استقلال را تا حد زیادی بی اثر کنند، امیر قلعه نویی و گل‌گهر بود آنها حتی المقدور فضا را برای فرار این هنری هجمومی، با یاران خودی قبضه کردند و تا جایی که جا داشت دیگر روزنه ها را هم بستند اما امیر قلعه نویی یک اصل را رعایت نکرد، در دفاع محض زمانی احتمال بردت بالا می‌رود که دست کم توانایی اجرای چند ضدحمله برق اسا را داشته باشی. یعنی زدن گل دوم و تمام کردن کار حریف. 

او این کار را نکرد و با یک شوت غافل کننده کاملا خودش و تیمش زمین گیر شدند. 

در همان شوک بودند که یک پنالتی دیگر در همان ثانیه ها دادند و ناباورانه برد را با باخت ،تاخت زدند.

به غیر از این بازی، ساپینتو در همه دیدار ها تاکتیکش را صحیح و سالم اجرا کرد اگرچه با نساجی مساوی کرد اما حقیقتا در آن بازی آنقدر موقعیت ساخت که جز بدشانسی نمی‌شود دلیل دیگری را برای آن تساوی بیان کرد 

*پرسپولیس کلاسیک

بدون شک گل‌محمدی و تیم آنالیزش ۱۰۰ ها طرح و برنامه را برای عقیم ساری حملات حریف طرح و برنامه‌ریزی کردند اما فارغ از اینکه اینکار بی اشتباه و بی کم و کاست اجرا شود یا نه، کلید اصلی بازی در یک سوم هجومی پرسپولیس است. آنجایی که باید یحیی و تیمش روشی را امتحان کنند که کمتر تیمی در لیگ امسال موفق به انجامش شده است.

پیش افتادن با دست کم تفاضل ۲ گل از حریف. استقلال در لیگ امسال به جز یک مورد( بازی افتتاحیه لیگ با سپاهان در تهران) هرگز با تفاضل بیش از یک گل از حریف خود عقب نیفتاده .این به آن معناست که اگر قرار به شکست استقلال است شاید زدن یک گل و حتی باتوجه یه قدرت خط حمله این تیم، دو گل هم ضمانت کافی به حریف ندهد. 

شاید نگاه کمال گرایانه و حتی خوشبینانه ای به نظر برسد اما یحیی باید از همان تز ژاوی در بازی برگشت الکلاسیکو (فصل قبل) استفاده کند. درست همان روزهایی که رئال به بزرگان فوتبال اروپا یک به یک کام‌بک می‌زد بارسا ۴ بر ۰ در برنابئو از سد آنها گذشت. ژاوی وقتی با این سوال مواجه شد که برخلاف دیگر بازی ها ،رئال نتوانست به شما کام‌بک بزند گفت: می‌دانستم حتی برد ۲ بر ۰ هم برابر چنین تیمی ضامن بردمان نیست باید به عدد ۳ و ۴ می‌رسیدم تا سر مار را بزنیم. 

از این رو پرسپولیس چاره ای ندارد جز اینکه دست کم برای اولین بار در لیگ جاری ،سیری‌ناپذیر نشان دهد، زدن یک گل و عقب کشیدن بدون طرح برای ضد حمله تکرار همان سناریوی دربی فصل قبل است، حتی در صورت پیش افتادن ۲ بر ۰ هم عقب کشیدن، ریسک های خاص خودش را دارد .

پرسپولیس چاره‌ای ندارد جز ارائه هجوم‌‌ی‌ترین نسخه فصل خود البته این به معنای انتحاری بازی کردن و بی گدار به آب زدن نیست.شاید کمی گیج شده باشید و این دقیقا واقعیت این مسابقه خاص است؛جسور بودن در عین عقلانیت، هجومی بودن حملات پی در پی با اما زیرکانه دست حریف را در گرو داشتن . در یک کلام، ارائه فوتبالی که نه حریف انتظارش را می‌کشد و نه حتی طرفداران خودی. 

پیشبینی سخت است اما یحیی می‌داند اگر فصل را بدون جام( لیگ و‌حذفی) به پایان برساند، ادامه کار برای طرفین دشوار خواهد بود شاید از شانس بد یا خوب او احتمالا یک دربی حذفی هم پیش رو داریم پس یکشنبه همان روزی است که پیشبینی ناپذیرترین دربی همه این سال ها را در دلش دارد .هم استقلال می‌تواند ۴ بر صفر ببرد هم پرسپولیس توانایی خلق این نتیجه رویایی را دارد.

اگرچه گلمحمدی در ۲ ماهه گذشته یک شکست عجیب و یک برد پرگل عجیب تر را مقابل سپاهان تجربه کرده اما کنار هم قراردادن نتایج این تیم با سایر مدعیان این انگاره را تقویت می‌کند که او گویا برنده بازی های بزرگ نیست. شاید یک احتیاط مادرزاد در ناخودآگاه تصمیماتش نهادینه شده و این همان سیاه چاله ای است که پیرامون گل‌محمدی وجود دارد و شاید پیروزی در این داربی و سرانجام قهرمان کردن پرسپولیس، پایانی باشد بر ابطال این ادعا و اما یادتان نرود که عکسش هم کاملا صادق و بارز است.

*یکشنبه‌ی عزیز

پس این یکشنبه را جدی بگیرید،آنهایی که روی آینده یحیی شرطبندی کردند اینک با لحظه حقیقت مواجه می شوند؛ او‌ و تیمش سرانجام یک برد شیک ‌و تاریخ ساز‌ را به هواداران اینک اکثرا ناراضی هدیه می‌دهند؟ و یا تکیه کلام مشمئز کننده ‌‌و تکراری ؛ من می دونستم… اکثریت فضای مجازی قرمزها‌‌ را ویروسی می کند.

پیش افتادن ، عقب کشیدن و گل خوردن( درست شبیه نبرد رفت ، نبرد فبل تر ) همان‌ اتفاقی هست که همسنگ باخت حتی در صورت تساوی ، برای گلمحمدی بهای جدی دارد.

شاید بعد پیش افتادند احتمالی، گماردن محمد عمری در نوک هرم هجومی همان گم کرده ای باشد که در خیلی از نبردها ، هواداران آرزوی ان‌ را داشتند اما جز بازی با نساجی، هرگز از آن لذت نبردند. شاید همین مصاف اخیر با تراکتور مثال خوبی باشد. تیم یحیی ۲ بر صفر پیش افتاد . هواداران در عطش تعویض سریع و استفاده خلق الساعه از ضدحملات ( با‌کمترین ضربه اضافه به توپ بعلاوه بالا بردن صد در صدی کیفیت پاسهای نهایی) بودند تا گل سوم و تمام کننده تا ببینند. اما چه کام بکی خوردند!

بدون‌شک اگر فداکاری و از خودگذشتگی یعنی حلول یک روح در ۱۱ جسم دمیده نشود، همان سناریوی تبریز را شاهد خواهیم بود البته منهای آن گل وحدت آفرین هنانوف.