امباپه فوتبال زنان ایران: بازیکنان تیم ملی مستحق دریافت این پاداش نبودند

روزنامه اعتماد: هاجر دباغی، مهاجم طلایی‌پوشان سپاهان تاکنون ۱۰۴ بار پیراهن این باشگاه را به تن کرده است و طی این ۱۰۴ بازی، ۱۲۴ بار دروازه حریفان سپاهان را باز کرده است. 

از هفته هفتم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال زنان، سپاهان درحالی رقیب نیشابوری خود را با ۱۰ گل در هم کوبید که هاجر دباغی، مهاجم ملی‌پوش با تجربه سپاهانی‌ها در این دیدار هت تریک کرد. دباغی که در پایان فصل گذشته، دو عمل جراحی انجام داده بود و در شروع فصل آن طور که باید آماده نبود، به مرور زمان روند رو به رشدی پیدا کرده است و تا اینجای فصل که هفت هفته از نیم فصل نخست مسابقات گذشته است، شش بار دروازه حریفان سپاهان را باز کرده است. او در مسابقه هفته سوم سپاهان برای صدمین بار پیراهن سپاهان را به تن کرد و تاکنون موفق شده ۱۲۴ بار دروازه حریفان طلایی‌پوشان را باز کند، به همین بهانه به سراغ مهاجم ۲۳ ساله سپاهان رفتیم تا در خصوص رکوردشکنی‌های پی در پی او در فوتبال زنان به گفت‌وگو بنشینیم؛ رکوردشکنی‌هایی که سبب شده رسانه‌های ورزشی او را امباپه فوتبال زنان ایران بنامند. 

   قبل از اینکه برویم سراغ سوالات متداول، ابتدا در خصوص هت‌تریک دیروزت در برابر کیان نیشابور برای ما بگو. 

خدا را شاکرم، با توجه به دو عمل جراحی که در پایان فصل قبل داشتم، در شروع فصل چندان آماده نبودم اما حالا فکر می‌کنم با این هت تریک به روزهای اوج خودم باز گردم. 

    رکورد پوشیدن پیراهن سپاهان برای بیش از ۱۰۰ بازی را هم شکستی 

بله، به‌رغم اینکه ۲۳ سال دارم اما سال‌های زیادی است که افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی و سپاهان را دارم و از این بابت خدا را شکر می‌کنم، امیدوارم این روند ادامه داشته باشد و همچنان موفق به شکستن رکوردهای بیشتری هم در سپاهان و هم در تیم ملی باشم. 

    فوتبال را چطور شروع کردی و اصلا چرا انتخابت فوتبال بوده؟ 

من از بچگی فوتبال را دوست داشتم و با دوستان و فامیل در پارک و کوچه و خیابان فوتبال بازی می‌کردم، اما مسیر ورزشی من طوری پیش رفت که در ابتدا با فوتسال شروع کردم. زمانی که در مدرسه ما تیم فوتسال تشکیل شد من ۱۴ سال داشتم و عضو این تیم شدم، همان سال خاطرم است که خانم گل مسابقات در ناحیه پنج مسابقات شدم و بعد از آن برای حضور در مسابقات کشوری از من دعوت به عمل آمد، بعد از آن هم راهی مسابقات در سطح لیگ یک شدم. 

    و بعد از آن چه شد که سر از فوتبال در آوردی؟ 

یکسال بعد، یعنی زمانی که ۱۶ ساله شده بودم، تیم فوتبال آینده‌سازان میهن نجف‌آباد تشکیل شد که من راهی این تیم شدم، در آن سال با این تیم قهرمان لیگ برتر ایران شدیم و سال بعد سپاهان در لیگ برتر فوتبال زنان تیم‌داری کرد که راهی این تیم شدم. اینکه چرا انتخابم در ورزش فوتبال بوده، باید بگویم از کودکی استعدادش را داشتم و علاقه‌مند به این ورزش نیز بودم که با متوجه شدن این استعداد، مسیر خودم را پیدا کردم. 

   از همان سال به‌رغم پیشنهادهای متعدد از تیم‌های دیگر همچنان در سپاهان ماندی، علت این وفاداری چیست؟ 

من و تمام خانواده‌ام سپاهانی هستیم و سپاهان باشگاه بسیار بزرگی است که در شهر ما وجود دارد، فکر می‌کنم آرزوی هر فوتبالیستی است که در باشگاه محبوب خودش بازی کند. به نظر من اگر باشگاه‌های بزرگ دیگر، مانند استقلال، پرسپولیس و تراکتور در فوتبال زنان تیم‌داری کنند، بسیاری از دختران دیگر نیز مثل من به آرزوی خودشان می‌رسند و پیراهن باشگاه محبوب‌شان را به تن خواهند کرد. این را هم باید اضافه کنم که تیم‌داری باشگاه‌های بزرگ در فوتبال زنان، سبب افزایش سطح کیفی مسابقات نیز خواهد شد و سایر بازیکنان هم مزه عضویت در تیم‌های بزرگ و حرفه‌ای را خواهند چشید. البته ذکر این نکته هم ضروری است که از نظر من سپاهان حرفه‌ای‌ترین باشگاه ایران است اما سایر تیم‌های بزرگ نیز اصول اولیه را به درستی رعایت می‌کنند و بسیار بهتر است که باشگاه‌های دیگر نیز به بخش زنان ورود کنند تا بازیکنان در این تیم‌های حرفه‌ای بازی کنند و پیشرفت داشته باشند. 

   در مورد تیم ملی برای ما بگو، از چه سالی به عضویت تیم ملی درآمدی؟ 

از همان ابتدا یعنی ۱۵ سالگی ملی‌پوش شدم و در تمام رده‌های ملی افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی را داشتم و اتفاقا در تمام رده‌ها، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان برای تیم ملی گلزنی کرده‌ام. به همراه تیم ملی موفق شدم برای اولین‌بار در تاریخ فوتبال زنان ایران به جام ملت‌های آسیا صعود کنم و این خاطره بسیار شیرینی برای من به عنوان یک ملی‌پوش بود و البته حضور در این مسابقات نیز تجربه بسیار ارزشمند و بزرگی برای تمام بازیکنان تیم ملی بود. 

   نظرت در مورد شرایط حال حاضر فوتبال زنان در ایران چیست؟

شرایط رو به پیشرفت است اما نیاز به حمایت بسیار بیشتری است، نیاز است که باشگاه‌ها به این بخش ورود کنند و برای مثال اینکه باشگاه بزرگی مثل ذوب‌آهن بعد از سال‌ها حضور در سطح اول فوتبال زنان از این لیگ انصراف می‌دهد اصلا اتفاق خوبی نیست. انتظارمان از فدراسیون این است که باشگاه‌ها به ویژه آنهایی که در بخش فوتبال آقایان تیم داری می‌کنند، در بخش زنان هم ملزم به تیم‌داری باشند و از فوتبال زنان حمایت کنند. 

   چندی پیش و در جریان جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، پاداشی به فوتبالیست‌های آقا داده شد، نظرت در مورد این پاداش چیست؟ آیا در دورانی که ملی‌پوش بودی، هرگز پاداشی حتی نزدیک به این ارقام برای شما در نظر گرفته شد؟ 

باید بگویم که بازیکنان ملی‌پوش تیم ملی مردان، حداقل در این دوره مستحق دریافت این پاداش نبودند، با توجه به نحوه گروه‌بندی جام جهانی و گروهی که آنها در آن حضور داشتند، انتظار همه این بود که این تیم از گروه خودشان صعود کند. پاداش‌های ما به هیچ عنوان قابل قیاس با این پاداش‌هایی که آقایان می‌گیرند، نیست. بیشترین پاداشی که ما گرفتیم مربوط می‌شود به پاداش برای اولین صعود تاریخ تیم ملی زنان به مسابقات جام ملت‌های آسیا که هزار دلار بود که حدود بیست‌و‌هفت یا هشت میلیون تومان می‌شد، این مبلغ به عنوان پاداش برای تمام پیروزی‌های ملی و صعودمان به جام ملت‌ها در نظر گرفته شده بود و احساس می‌کنم که این نهایت کم‌لطفی به فوتبال زنان است. 

   اگر سخنی با مردم داری می‌توانی اینجا بگویی. 

می‌دانیم که فوتبال محبوب‌ترین ورزش در ایران است و این ورزش مورد اقبال عموم مردم است، اینکه ما را در کوچه و خیابان می‌شناسند و نسبت به ما لطف دارند باعث می‌شود که بیش از پیش و دوچندان تلاش کنیم و به دنبال پیشرفت بیشتر برای شاد کردن دل آنها باشیم، در آخر هم امیدوارم که شرایط در جامعه طوری پیش برود که تنها دغدغه مردم، چیزهایی شبیه فوتبال و سرگرمی‌های اینچنینی باشد.