ایران درودی: برای موزه خانه‌ام در پاریس را فروختم

ایسنا: مراسم واگذاری زمین و افتتاح پروژه عمرانی موزه ایران درودی، هنرمند نقاش بعد از چهار سال پیگیری و تلاش، عصر روز سه‌شنبه (۳۱ اردیبهشت ماه) با حضور این بانوی هنرمند، پیروز حناچی (شهردار تهران)، محمدرضا دهداری (شهردار منطقه شش تهران)، محمدرضا کارگر (مدیر اداره کل موزه‌های کشور) و جمعی از هنرمندان و مدیران شهرداری تهران برگزار شد.

در ابتدای مراسم کلیپی پخش شد که در بخشی از آن ایران درودی از طولانی شدن فرآیند تاسیس موزه گله کرد.

او همچنین ابراز خوشحالی کرد، فرصت تاسیس این موزه پس از چهار سال تلاش و پیگیری فراهم شده است.

سپس این هنرمند که از او با عنوان نخستین بانوی نقاش ایرانی یاد می‌شود، به روی صحنه آمد و در سخنانی از شهردار و شورای شهر تهران تشکر کرد که در تاسیس این موزه همکاری لازم را انجام دادند.

او اظهار کرد: کاری که چهار سال به دنبال آن بودم، در این دوره ظرف ۴۸ ساعت انجام شد.

این بانوی هنرمند ادامه داد: خوشحالم آنقدر صبر و شکیبیایی کردم که بالاخره توانستم به نتیجه برسم. لازم است که هنر معاصر ایران گسترش یابد و راه‌اندازی این موزه می‌تواند آغاز این امر باشد. امیدوارم موزه‌های متعدد دیگری توسط هنرمندان و دولت ایران ساخته شود و ملت ایران که سابقه هنر ۷ هزار ساله را دارد، نشان بدهد که تا چه اندازه در هنر معاصر نیز باهوش و با استعداد است.

درودی یادآور شد: من همیشه به عنوان یک زن افتخار کرده‌ام ایرانی هستم و امیدوارم که لیاقت داشتن نام "ایران" را داشته باشم؛ برای این اسم خیلی زندگی‌ام را گران پرداختم. برای تاسیس این موزه نیز همه‌جانبه تلاش و چهار سال پایداری کردم تا در این مرحله معجزه رخ دهد. در سال ۴۷ وقتی اثرم در اکثر مجله‌های معتبر دنیا چاپ شد به این فکر افتادم که موزه‌ای از آثارم را در کشورم بسازم. از آن زمان دیگر آثارم را نفروختم و برگزیده‌هایش را برای ملت ایران انتخاب کردم. من ایرانی و خراسانی هستم و آثارم به اینجا تعلق دارد و نه جای دیگر. خانه‌ام در پاریس را برای هزینه ساختمان موزه فروختم و ۱۹۵ اثر را به صورت رسمی به بنیادم بخشیدم که ثبت ملی بشوند. من هر چه دارم و ندارم را به عنوان یک ایرانی به ملتم بخشیدم و خواستم ثابت کنم که از کشوری هستم که فردوسی شاعر آن است. فردوسی از کودکی به من یاد داد که چو ایران نباشد تن من مباد. فکر نکنید حماسی صحبت می‌کنم، بلکه از کودکی عاشق این سرزمین و فرهنگش بود.

در حالی که این بخش از گفته‌های ایران درودی تشویق حاضران را به همراه داشت، او سخنانش را اینگونه ادامه داد: آقای درویش که در جهان به عنوان یکی از برگزیدگان هنر معماری شناخته‌شده هستند، معماری موزه را بر عهده دارند که معماری آن را به من هدیه کردند، چون من دیگر نمی‌توانستم هزینه آن را بپردازم. امیدوارم این موزه‌ای که با عشق ساخته می‌شود، یادآور بزرگمرد تاریخ ایران، کوروش کبیر باشد که حقوق بشر را به تاریخ هدیه داد و یادآور بزرگمرد شعر فارسی، فردوسی باشد.

درودی گفت: دعا کنید که برای افتتاح موزه زنده باشم؛ چون هیچ کسی غیر از من نمی‌تواند این موزه را مرکز فرهنگی ایران با دنیا کند. این کار را من می‌توانم انجام دهم. این موزه باید تحرک داشته باشد و نباید فقط مخصوص نمایش آثارم باشد.

در ادامه سخنان ایران درودی، ابلاغیه شهردار برای افتتاح موزه ایران درودی توسط پیروز حناچی به او اهدا شد.

همچنین پیروز حناچی، شهردار تهران نیز در سخنانی اظهار کرد: خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد. تشکر می‌کنم از خانم درودی که با آثار زیبا، این مظهر زیبایی را به یاد ما آورده و می‌آورند. امروز اتفاق خوبی به همراه شورای شهر و شهداری تهران در حال وقوع است و قرار است ثروتی به ثروت‌های فرهنگی شهر اضافه شود. در دنیای امروز ساختمان‌های بزرگ و مال‌های تجاری ثروت شهرها نیستند، بلکه ارزش‌های هنرمندانه و معمارها است که به جاذبه‌های یک شهر می‌افزاید و آن را تبدیل به مقصد می‌کند. شهرهای موفق دنیا در این بخش‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند و به این می‌بالند که تعداد زیادی گالری و نمایشگاه دارند.

او در ادامه خطاب به ایران درودی، خاطرنشان کرد: ممنون که آثارتان را به مردم این شهر اهدا کردید، فضایی را برای جاودان ماندن آثار فراهم کردید و ارزشی به ارزش‌های شهر افزودید. ما در شورای شهر و شهرداری بستر کار را فراهم می‌کنیم و اصل کار را شما انجام داده‌اید. امیدواریم شهر ما آنقدر از این ارزش‌ها داشته باشد که از زیباترین شهرهای دنیا باشد؛ که اتفاقاً هست، ولی ما ارزش‌های آن را فراموش کرده‌ایم. ما کمتر شهری را در دنیا داریم که رشته کوه‌های البرز را در دل خود داشته باشد و این تعداد آثار داشته باشد، اما ما این ارزش‌ها را فراموش کرده‌ایم.

شهردار تهران افزود: من خوشحالم که شما این بستر را فراهم کردید و که این اتفاق بیفتد. خانم درودی می‌توانستند آثارشان را در گالری‌های معروف دنیا به نمایش بگذارند، اما انتخاب کردند که آنها را در این شهر به نمایش بگذارند.