درخواست عزت الله انتظامی از مردم
انتظامی گفت: من به عنوان یکی از شهروندان ایرانی که هر روز همراه دیگر مردم، هوای آلوده را نفس می‌کشیم و سلامت جسمی و روانی‌مان در معرض خطر قرار گرفته است، از متخصصان، کارشناسان، هنرمندان، روزنامه‌نگاران، نویسندگان و همه کسانی که پیش مردم احترامی دارند، دعوت می‌کنم، درباره این فاجعه ملی بیش‌تر فکر کنند و به جای دست روی دست گذاشتن، با ارایه راه‌حل‌هایی که انجامش از دست ما مردم برمی‌آید، به حل این فاجعه کمک کنند
روزنامه شرق: عزت الله‌انتظامی گفت: همچنان تحت مراقبت‌های ویژه هستم تا اگر خدا بخواهد از بلیه این‌روزها که همان آلودگی هواست با عنایت خدا و دستورات پزشک معالجم نجات یابم. اما باید بگویم که من این شانس را داشتم که خانواده و پزشکان زحمتکشم خیلی سریع به دادم رسیدند و کمکم کردند.
ولی به داد آن شهروند عزیزی که ناچار است به‌دلایل متعدد از جمله مسایل اقتصادی در مناطق پرتردد و دوداندود کلانشهر تهران زندگی و کار کند، چه کسی خواهد رسید؟ او که مجبور است برای تامین قوت روزانه‌اش، شبانه‌روز در خیابان‌های تهران تنفس کند تا با لقمه‌ای حلال سفره خانواده‌اش را رنگین کند، چه باید بکند تا هوایی تازه نصیبش شود؟ مگر استنشاق هوای تازه حق ما نیست؟ بالاخره نفس‌کشیدن حق طبیعی ما هست یا نیست؟ برای احقاق این حق به کجا پناه ببریم؟ آخر داریم خفه می‌شویم...ای خدا به دادمان برس...
اگر تا یکی، دو سال پیش فقط تهران گرفتار آلودگی هوا بود، امسال تقریبا همه شهرهای بزرگ ایران آلوده‌اند و مردم هوای آلوده تنفس می‌کنند و در برخی از شهرهای بزرگ ایران و تهران بیش‌تر روزهای پاییز، آلودگی هوا از مرز هشدار می‌گذرد. آسیب‌هایی که این آلودگی به مردم می‌زند، قابل‌جبران نیست. هم جان مردم در خطر است و هم آرامش و امنیت روانی‌شان.
با اینکه هر سال از اوایل پاییز نهادهای عمومی و دولتی در زمینه آلودگی هوا کارهایی را شروع می‌کنند، اما دلایلش هرچه باشد، وضعیت هوای تهران و شهرهای بزرگ ایران نشان داده است که این کارها موفقیت‌آمیز نیست.
درباره منشا این آلودگی کارشناسان و مقامات و نمایندگان مردم در شورای اسلامی شهر تهران بسیار گفته‌اند، اما ظاهرا کاری از پیش نرفته و نمی‌توان به امید اقدامات این نهادها دست‌روی‌دست گذاشت و ما مردم به عنوان کسانی که احتمالا دستی در این آلودگی و یا توانی برای کاهش آن داریم و آسیب‌پذیرترین افراد در برابر آن هستیم، باید دست‌به‌کار شویم. ضمن اینکه ما به راه‌حل و نتیجه آن دلخوشیم...
من به عنوان یکی از شهروندان ایرانی که هر روز همراه دیگر مردم، هوای آلوده را نفس می‌کشیم و سلامت جسمی و روانی‌مان در معرض خطر قرار گرفته است، از متخصصان، کارشناسان، هنرمندان، روزنامه‌نگاران، نویسندگان و همه کسانی که پیش مردم احترامی دارند، دعوت می‌کنم، درباره این فاجعه ملی بیش‌تر فکر کنند و به جای دست روی دست گذاشتن، با ارایه راه‌حل‌هایی که انجامش از دست ما مردم برمی‌آید، به حل این فاجعه کمک کنند... .
ولی به داد آن شهروند عزیزی که ناچار است به‌دلایل متعدد از جمله مسایل اقتصادی در مناطق پرتردد و دوداندود کلانشهر تهران زندگی و کار کند، چه کسی خواهد رسید؟ او که مجبور است برای تامین قوت روزانه‌اش، شبانه‌روز در خیابان‌های تهران تنفس کند تا با لقمه‌ای حلال سفره خانواده‌اش را رنگین کند، چه باید بکند تا هوایی تازه نصیبش شود؟ مگر استنشاق هوای تازه حق ما نیست؟ بالاخره نفس‌کشیدن حق طبیعی ما هست یا نیست؟ برای احقاق این حق به کجا پناه ببریم؟ آخر داریم خفه می‌شویم...ای خدا به دادمان برس...
اگر تا یکی، دو سال پیش فقط تهران گرفتار آلودگی هوا بود، امسال تقریبا همه شهرهای بزرگ ایران آلوده‌اند و مردم هوای آلوده تنفس می‌کنند و در برخی از شهرهای بزرگ ایران و تهران بیش‌تر روزهای پاییز، آلودگی هوا از مرز هشدار می‌گذرد. آسیب‌هایی که این آلودگی به مردم می‌زند، قابل‌جبران نیست. هم جان مردم در خطر است و هم آرامش و امنیت روانی‌شان.
با اینکه هر سال از اوایل پاییز نهادهای عمومی و دولتی در زمینه آلودگی هوا کارهایی را شروع می‌کنند، اما دلایلش هرچه باشد، وضعیت هوای تهران و شهرهای بزرگ ایران نشان داده است که این کارها موفقیت‌آمیز نیست.
درباره منشا این آلودگی کارشناسان و مقامات و نمایندگان مردم در شورای اسلامی شهر تهران بسیار گفته‌اند، اما ظاهرا کاری از پیش نرفته و نمی‌توان به امید اقدامات این نهادها دست‌روی‌دست گذاشت و ما مردم به عنوان کسانی که احتمالا دستی در این آلودگی و یا توانی برای کاهش آن داریم و آسیب‌پذیرترین افراد در برابر آن هستیم، باید دست‌به‌کار شویم. ضمن اینکه ما به راه‌حل و نتیجه آن دلخوشیم...
من به عنوان یکی از شهروندان ایرانی که هر روز همراه دیگر مردم، هوای آلوده را نفس می‌کشیم و سلامت جسمی و روانی‌مان در معرض خطر قرار گرفته است، از متخصصان، کارشناسان، هنرمندان، روزنامه‌نگاران، نویسندگان و همه کسانی که پیش مردم احترامی دارند، دعوت می‌کنم، درباره این فاجعه ملی بیش‌تر فکر کنند و به جای دست روی دست گذاشتن، با ارایه راه‌حل‌هایی که انجامش از دست ما مردم برمی‌آید، به حل این فاجعه کمک کنند... .
ارسال نظر