ضرر اصلاح طلبان از شکست ائتلاف امید

روزنامه ایران: بهروز نعمتی، چهره نزدیک به علی لاریجانی به «ایران» می‌گوید طیف اعتدالیون و مستقلین قصدی برای برهم زدن ائتلاف با اصلاح‌طلبان ندارند؛ این شاید خبر خوبی برای کسانی باشد که در هفته‌های اخیر نگران بهم خوردن این ائتلاف بودند.

او حتی تأکید می‌کند که تشکیل حزب توسط طیف نزدیکان لاریجانی را هم نباید به منزله دورخیز آنها برای بهم زدن ائتلاف دانست. در هفته‌های اخیر اظهارات پیاپی برخی چهره‌های اعتدالی و اصلاح‌طلب علیه همدیگر، گمانه پایان عمر ائتلاف امید را تقویت کرده بود.

سخنانی نظیر اظهارات محمدرضا عارف یا غلامعلی جعفرزاده هم که می‌گویند در سال ۹۸ بدون طرف دیگر ائتلاف وارد انتخابات خواهند شد مزید علت شد تا خیلی‌ها به این نتیجه برسند که آغاز کار دولت دوم روحانی، پایان همکاری سیاسی اصلاح‌طلبان و اعتدالیون است. در این میان بهروز نعمتی، به عنوان یک چهره‌ نزدیک به علی لاریجانی نه تنها چنین موضوعی را تأیید نمی‌کند بلکه حتی تأکید دارد که ائتلاف شکل گرفته قبلی باید ادامه پیدا کند.

در هفته‌های اخیر میزان اظهار نظرها درباره بهم زدن ائتلاف امید از سوی دو طیف اعتدالیون و اصلاح‌طلبان خیلی زیاد شده و الان بسیاری به این نتیجه قطعی رسیده‌اند که عمر این ائتلاف در عمل به پایان رسیده است. آیا در میان اعتدالیون و مستقلین به عنوان یک طرف این ائتلاف، این بحث به شکلی که توضیح دادم مطرح است؟ به عبارتی آیا شما هم ائتلاف را پایان یافته می‌بینید؟

من به صراحت می‌گویم که ما به عنوان جریان مستقل و اعتدالی به دنبال برهم زدن این ائتلاف نیستیم و این را کار درستی نمی‌دانیم. ما در این ائتلاف بودیم، هستیم و خواهیم بود.

ولی به هر حال یکسری اختلافات خود را نشان داده‌اند که هنوز به نظر نمی‌رسد اقدامی برای حل‌شان انجام شده باشد. شما اصل وجود اختلافات را قبول ندارید یا اینکه شروع کرده‌اید به حل آن، که می‌گویید ائتلاف ادامه خواهد یافت؟

من فکر می‌کنم قاطبه دوستانی که در این ائتلاف بودند، حالا چه اعتدالیون و چه اصلاح‌طلبان به این سمت و سو رفته‌اند و می‌روند که یکسری هماهنگی‌ها بین همدیگر داشته باشند، گرچه شاید در این مسیر اختلاف‌نظرهایی هم باشد. وجود این اختلاف‌نظرها یک موقعیت بسیار طبیعی است اما مهم این است که برآیند کار مثبت باشد. فکر می‌کنم اگر برآیند کل اتفاقات و رخدادها تا امروز را در این ائتلاف رصد کنیم، برآیند مثبتی خواهد بود.

این تصوری که شکل گرفته مبنی بر اینکه مستقلین و اعتدالیون می‌خواهند در انتخابات‌های بعدی یعنی سال‌های ۹۸ و ۱۴۰۰ بدون ائتلاف با اصلاح‌طلبان وارد رقابت شوند، چقدر قرین به صحت است؟ آیا چنین برنامه‌ای در دستور کار شما قرار دارد؟

یک بار هم عرض کردم که ما باید به سمت و سویی برویم که از تمام توانمندی‌ها و پتانسیل‌های کشور برای اداره آن استفاده کنیم. هیچ کدام از جناح‌ها الان نمی‌توانند اداره کشور را به تنهایی انجام دهند، نه اصولگرایان، نه اعتدالیون و نه اصلاح‌طلبان. بنابراین نیاز داریم که با هم کشور را اداره کنیم.

اما مسأله این است که تصور می‌شود شما به عنوان طیف اعتدالیون در این مسیر همکاری‌ها به سمت اصولگرایان متمایل شده‌اید و دوست دارید در آینده آنها مؤتلف شما باشند.

ما به عنوان یک گروه سیاسی اول نگاه می‌کنیم که کدام گروه‌ها در چارچوب نظام و قانون حرکت می‌کنند و بعد برای ائتلاف عمل می‌کنیم. قطعاً در میان جریان اصولگرا هم دوستان زیادی هستند که وجودشان برای کشور مثمرثمر و ارزشمند است و ما هم نمی‌توانیم چشم‌مان را برنقشی که آنها می‌توانند بازی کنند، ببندیم. اما این به معنای آن نیست که اعتدالیون طیف اصولگرایان منتقد و مخالف دولت را در ائتلاف سیاسی آینده خود جایگزین اصلاح‌طلبان می‌کنند. ما با طیف اصلاح‌طلبان در این چهار سال با وجود اختلافاتی که به وجود آمد و طبیعی هم بود، توانستیم گام‌های مهمی برداریم که مهم‌ترینش همین انتخابات اخیر بود.

نقد خیلی‌ها این است که درانتخابات اخیر این دو طیف از سر اجبار تن به ائتلاف دادند و این اجبار بعد از انتخاب دور دوم آقای روحانی وجود ندارد.

این به نظرم ارزیابی درستی نیست. ما به روشنی می‌دانیم که شرایط کشور قدری خطیر است و نباید در این میان زمینه‌های وحدت داخلی که وجود دارد را سست کرد. علاوه بر این من فکر می‌کنم آن اجبارها هنوز هم وجود دارند، یعنی نه ما و نه اصلاح‌طلبان از به هم خوردن این ائتلاف سودی نمی‌بریم، بلکه سودش را دیگران می‌برند.

اگر بهم خوردن ائتلاف یک نتیجه داشته باشد همین است. به قول حکیم عمر خیام که گفته بود چون پرده بیفتد نه تو مانی و نه من، اینجا هم می‌شود گفت اگر ائتلاف به هم بخورد نه به سود اعتدالیون است و نه اصلاح‌طلبان. به هر حال کشور در شرایطی است که هنوز ما به یک سطح قابل قبول از پایداری شرایط خصوصاً در موضوعات اقتصادی نرسیدیم. در همین شرایط متأسفانه هنوز هم برخی گرایش‌ها هستند که تمایل دارند تا از مشکلات کشور و مردم برای خود دستاویزی برای قدرت گرفتن مجدد ایجاد کنند. اینها اگر از مدیریت کلان کشور تا حد زیادی کنار رفتند، به مدد همین ائتلاف و همکاری بین اصلاح‌طلبان و اعتدالیون و اصولگرایان معتدل بود. آن ائتلاف اگر به هم بریزد و ما درگیر اختلافات میان هم شویم، بهترین فرصت برای بازگشت همین گروه‌ها است.

اینها همه درست است. ضرورت‌هایی وجود دارد که همه طرفین ائتلاف به آن معترف هستند، مثل همین مسائلی که فرمودید. اما آیا قبول دارید که با وجود اعتراف به ضرورت حفظ ائتلاف، مدت‌ها است که گفت‌وگویی جدی میان دو سر این ائتلاف شکل نگرفته؟

موضوعی که الان شما مطرح می‌کنید، من فکر می‌کنم قیاس مع‌الفارق است. ما در موضوعات و مقاطع مختلفی گفت‌وگوهایی انجام دادیم که ثمربخش هم بوده‌اند.

منظور من گفت‌وگوی ناظر به حل اختلاف است.

بله، من هم همین را می‌گویم. شما ببینید در انتخابات ریاست جمهوری که ستادی برای آقای روحانی تشکیل شد که آقای شریعتمداری رئیس آن شدند. شاکله آن ستاد هم شاکله‌‌ای اصلاح‌طلبانه بود. در کنار آن ستادی تشکیل شد به نام ستاد اصولگرایان معتدل که این هم شاکله‌اش چهره‌های اصولگرایی بود که معتقد به دولت آقای روحانی بودند. مگر واضح‌تر از این می‌توان یک همکاری و گفت‌وگو داشت؟ در جریان انتخابات و به نفع آقای روحانی این دو گروه مدام با هم همکاری می‌کردند و کنار هم بودند.

چرا این همکاری ادامه پیدا نکرد و سر موضوعات مختلف تکرار نشد؟

حتماً ادامه دارد.

نمونه‌اش چیست؟

ما جلسات مستمری داریم، حالا شاید خیلی با برنامه‌ریزی نباشند اما مثلاً همین چند شب پیش من با آقای شریعتمداری جلسه‌ای داشتم و در آن جلسه راجع به مسائل مختلف بحث کردیم.

یعنی در رابطه با همین موضوعاتی که مطرح شد هم آنجا در آن جلسه بحثی شکل گرفت؟

بله، بحث شد. به هر حال ما در این جلسات به دنبال راه‌ حل برای موضوعات مختلف هستیم.

یک بحث دیگر هم در روزهای اخیر بحث تشکیل حزب توسط مستقلین و اعتدالیون نزدیک به آقای لاریجانی است. چقدر این موضوع جدی است؟ ضمن اینکه نظرتان درباره برخی ارزیابی‌ها در این خصوص که تشکیل این حزب زمینه ورود مستقل اعتدالیون به انتخابات در ادوار بعدی خواهد بود، چیست؟