پوچي تحمل‌ناپذير زندگي
درباره ويديويي كه جهان مجازي را تكان داد
ديدن‌شان درد داشت، ديدن دو دختر نوجوان كه با شوخي و خنده از خودشان فيلم مي‌گيرند تا اعلام كنند قصد خودكشي دارند. تناقض حيرت‌انگيز ميان برنايي و زيبايي آن دو از يك‌سو و شتاب‌شان در شتافتن به سمت عفريت مرگ از سوي ديگر، تجربه تماشاي اين فيلم كوتاه سه دقيقه‌اي را به تجربه‌اي تكان‌دهنده و دردناك بدل مي‌كند.
اميرحسين كاميار در روزنامه اعتماد نوشت: ديدن‌شان درد داشت، ديدن دو دختر نوجوان كه با شوخي و خنده از خودشان فيلم مي‌گيرند تا اعلام كنند قصد خودكشي دارند. تناقض حيرت‌انگيز ميان برنايي و زيبايي آن دو از يك‌سو و شتاب‌شان در شتافتن به سمت عفريت مرگ از سوي ديگر، تجربه تماشاي اين فيلم كوتاه سه دقيقه‌اي را به تجربه‌اي تكان‌دهنده و دردناك بدل مي‌كند.
مساله‌ام اين نيست كه دو نوجوان فيلم منتشر شده در واقع همان دختراني هستند كه چندي پيش در اصفهان از پل عابر پياده پايين پريده و فاجعه آفريدند؛ گره اصلي گمانم در اين به شوخي گرفتن خودكشي و پوچ‌انگاشتن مردن است. آن دو مرگ، زندگي پس از مرگ و اندوه عزيزان را به هيچ مي‌گيرند و در آخر ما را نيز برابر يك هيچ بزرگ رها مي‌كنند.
ريشه‌هاي چنين سطحي از پوچ‌پنداري مرگ را بايد در بيهوده دانستن زندگي يافت. آن‌چيزي كه به آدمي كمك مي‌كند تا به سهولت تسليم غريزه مرگ‌خواهي نشود، شوق به زندگي است. روياهايي براي فردا، اميد به آينده، احساس پيوند با خانواده و جامعه، امكان ابراز وجود و خلاقيت، همه و همه تارهايي نامريي مي‌سازند و دست و پاي ما را طوري به زندگي گره مي‌زنند كه تاريك‌ترين لحظه‌ها را نيز تاب مي‌آوريم.
هربار اين ميل به زندگي كه فرويد اروس مي‌ناميدش، مجالي براي بروز نيابد در روان آدمي فضايي تهي شكل مي‌گيرد كه توسط انرژي مرگ‌طلبي يا تاناتوس فرويدي پر مي‌شود. در مورد اين دو نوجوان اما با نوميدي از زندگي روبه‌رو نيستيم، از ابتدا گويي زندگي اصلا جدي گرفته نشده است، همه‌چيز بازي است، همه‌چيز شوخي است. هنگامي كه زندگي را تا به اين حد پوچ فرض كني، مرگ نيز به همين نسبت بي‌معنا و كاريكاتورگونه مي‌شود. نه اميدواري و نه يأس، نه آرزو و نه حرمان، هيچ‌كدام واقعي نيستند، بودن ما جدي نيست پس ناگزير نبودن‌مان هم نمي‌تواند كه جدي باشد.
رابرت جانسون، روان‌شناس جايي نوشته كه تمايل به خودكشي نشانه رسيدن آدمي به لبه يك پرتگاه است. يا پيش مي‌روي و خود را از بين مي‌بري يا پس مي‌نشيني و آن باور و سبك زيستني را در خودت ويران مي‌كني كه تو را به چنين بن‌بستي رسانده است.
اين پوچ‌انگاري هراس‌انگيز آن دو نوجوان هم كاش براي تصميم‌سازان ما نمادي از رسيدن به لبه باشد. كاش از خودمان بپرسيم با باورهاي بچه‌هاي‌مان چه كرديم كه زندگي اين همه در نظرشان تهي و بيهوده است، چنان بيهوده كه با تمسخر و به سادگي رهايش كنند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
در جامعه ای که سیاستمدران برنامه ریزی درستی برای آینده نسل پیش رو نداشته باشند و فساد طبقاتی ، چپاولگری فرصت طلبان هر روز بیشتر شود، افراد جامعه از کوچک و بزرگ امیدی به بهتر زیستن نداشته باشند و فرزندان پدران و مادران خود را مبتلا به سرگشتگی می بینند چه انتظاری باید داشت در همان کلیپ به واقع بغض فرو خورده را میتوان حس کرد دخترک با خنده تلخی از شکست دارد بیان میکند حرفهای ناگفته ای که طفلک با دلسوزی بعد از خودش به اطرفیانش بازگو میکند اینها درد جامعه امروز ماست فرزندان ما وقتی بزرگترهای خود را در برابر مشکلات اینگونه شرمسار و سرگشته می بینند کاخ آرزوها بر سرشان خراب میشود پدر کارگری که چندی پیش برای حقوق معوقه خود در یکی از شهرهای کشورمان کتک خورد دخترش جمله ماندگاری گفت که در ذهن ها باقی ماند آری پدری اینگونه در مقابل فرزندانش مقابل بی عدالتی قرار گیرد در حقیقت قدرتمند ترین و شکست ناپذیر ترین را برای فرزندانش نابود ساختیم و حاصلش یاس و نا امیدی کاشتیم بترسیم از آه مظلومان که باید در برابر خدای متعال پاسخگو باشیم
پاسخ ها
چرا میخواهیم ذهنمون رو به مسایل حاشیه ای پرت کنیم و به هر بهانه ای حرف خودمون رو از رفتار دیگران تفسیر کنیم .. نه جانم مشکل بی معنویتی و ضعف اعتقادات است و تحت تاثیر قرار گرفتن در تبلیغات غربی هست و الا وانهای ما کسلنی هستند که بزرگ ترین حماسه ها رو خلق میکرده و میکنند . باید توجه کاملی به نیازهای عاطفی و روحی و معنوی داشته باشیم و اونها رو در این سیل فساد اخلاقی و دینی تنها نگذاریم .
کدوم اینده اینده ای نیست هر روز بد وبد تر میشه دوسال دیگه همینجور اقتصاد پیش بره ماها هم باید خودمونو بکشیم اصلا ایران اینده ای ندار ه برادر من
همش ازفقروبیکاریه وروانی شدن هم وطنان شده وهیچکسم به فکرش نیست معضلات اجتماعی باعث ناامنی وطن وهم وطنان شده نه آینده ای داریم چی به روزایرانی های شرم اور۱۷ملیون افغانی شغلها منع اشغال کردن وشماوظیفه دارین ومقصرین که ضررافغانیارونمیگین همه مقصریم که به افغانیاکارمیدیم
از حدود بیست سال پیش ، مدام داریم به انحطاط میریم.هیچ امیدی برای آینده وجود نداره.این احساس پوچی در این پچه ها متبلور میشه.اگر بجای سوریه ، فلسطین لبنان میانمار و خیلی از اجانب دیگه به فمر مردم خودمون بودن و امکانات کشور رو خرج اونا نمیکردن ، حالا ما هم ملتی بودیم در خوشبختی و شادی مثل نروژ سوئد کانادا و .....