آغداشلو: هنرمند باید به آینده اش امیدوار باشد
آیدین آغداشلو معتقد است همیشه باید فرصتهایی وجود داشته باشد تا هنرمند در آنها شرکت کند و امیدوار باشد که جایی برای حضور او هست.
در سالهای اخير بعضی از مجموعههای توليدی و اقتصادی با درک نقش مهم هنر در اجتماع، با برگزاری مسابقات يا خريد آثار هنری تلاش كردهاند تا از هنر و هنرمندان ايرانی حمايت كنند. نمايشگاه هنری ورسوس نيز از چهار سال پيش با هدف حمايت از جوانان هنرمند و با تمركز بر شناسايی استعدادهای نسل جوان و معرفی آنها به جامعه هنرهای تجسمی، فعاليت خود را آغاز كرد تا در نهايت چهرههايی نامدار در طول دورههای گذشته، اين آثار را انتخاب و داوری كنند.
تجربه حضور در ورسوس و انتخاب آثار نقاشان جوان برای شما چگونه بود؟
در هر نمايشگاهی كه برای آن فراخوان اعلام میشود بايد منتظر ديدن همه نوع كاری باشيد. از تكراری و ساده گرفته تا اصيل و قابلتوجه. كار بسيار سختی هم هست چون تعداد آثار بسيار زياد است و حوصله و نيروی زيادی میخواهد تا انتخابكننده دچار بیاعتنايی نشود و با صرف وقت كارها را انتخاب كند. من بارها چنين تجربهای را داشتم و به عنوان داور يا انتخابكننده با كوهی از آثار مواجه شدم.
با توجه به اينكه آثار هنرمندان زير ٣٠ سال شركتكننده در اين رويداد را میتوان نماينده نسل جوان هنرمندان دانست، نظر شما در مورد آثاری كه بررسی كرديد، چيست؟
هر بار وقتی در مقابل تعداد زيادی از آثار نقاشان جوان قرار میگيرم اميدوارتر میشوم. چون گذشته از كارهايی كه كپی يا تحتتاثير ديگران هستند، با نسل جوانی مواجه میشوم كه خيلی بااستعداد و كاری است و آثار بسيار قابلتوجهی خلق میكند كه در مقابل آن احساس آسودگی و خوشحالی میكنم. در هركدام از اين رويدادها آثار پيشتاز و اصيل زيادی ديدم و براساس سليقه خودم آنها را انتخاب كردم. هرچند در مقابل سليقه داوران ديگر ممكن است اين آثار امتياز لازم را كسب نكرده باشند.
جامعه ما چه نيازی به برگزاری چنين رويدادهايی دارد و آيا افزايش تعداد چنين مسابقههايی میتواند تاثير منفی داشته باشد؟
خير، هيچ نكته منفی وجود ندارد. چون جوانان ما در آغاز راه خود و بعد از پايان دانشگاه قرار دارند و جدا از اين كه چه نبوغی دارند يا چه چيزی عرضه میكنند و ارزش كيفی كار آنها چيست، مانند همه نقاشان اين مسئله را دارند كه آثارشان ابتدا عرضه شده و سپس مورد توجه قرار گرفته و خريداری شود. يک اثر هنری هرقدر هم كه عالی باشد باز نياز به مخاطب دارد.
هنرمند جوانی كه در چنين مسابقاتی برگزيده میشود بايد پس از پايان نمايشگاه نيز مورد حمايت قرار گيرد يا ادامه مسير به عهده خود اوست؟
اين مراسم طولانی از زمان دريافت آثار تا انتخاب، امتيازدهی، نمايشگاه و در نهايت خريد آثار، هنرمند را درگير میكند، اما پس از آن هنرمند است و خودش. نمیشود هميشه زيربغل هنرمند را گرفت و دنبالش بود. البته اين يک وظيفه كلی برای دولت و بخش خصوصی است كه به خود بقبولانند بايد از هنرمند حمايت كنند. اگر چنين حمايتی وجود داشته باشد با پايان يک رويداد، هنرمند دچار نااميدی نمیشود، چون میداند هميشه فرصتهای ديگری هست كه بتواند در آنها حاضر شود و مخاطب خود را پيدا كند. ولی هنرمند تنهاست.
در زمان حضور خود در داوری و ديدن نمايشگاه نقاشان جوان با نكاتی مواجه شديد كه نياز به تغيير يا بهبود داشته باشد؟
به نظر من همه مراحل ورسوس خوب بود و تنها نكته مهم اين است كه بايد در هر دوره اين مسابقهها، انتخابكنندهها و داوران متفاوتی حضور داشته باشند تا تفاوت سليقه و نگاه آنها باعث شود هر بار اتفاقی نو بيفتد. اين تفاوت برای هنرمندان جوان هم فرصتی ايجاد میكند كه افرادی با سلايق متفاوت، آثار آنها را بررسی كنند.
ارسال نظر