تصمیم استراتژیک برای وزارت اقتصاد

به نظر می‌رسد حسن روحانی با معرفی مسعود کرباسیان برای تصدی وزارت اقتصاد دست به تصمیم استراتژیک زده است. استراتژیک بودن تصمیم روحانی بیشتر در ارتباط با شرایط نه‌چندان مناسبی است که هم‌اینک در اقتصاد کشور جاری است.

دکتر صلاح‌الدین هرسنی در جهان صنعت نوشت: به نظر می‌رسد حسن روحانی با معرفی مسعود کرباسیان برای تصدی وزارت اقتصاد دست به تصمیم استراتژیک زده است.

استراتژیک بودن تصمیم روحانی بیشتر در ارتباط با شرایط نه‌چندان مناسبی است که هم‌اینک در اقتصاد کشور جاری است.

به واقع رییس‌جمهور با پذیرش ریسک در این انتخاب تلاش دارد از گسترش و حجم مخاطرات حوزه اقتصاد که در حکم پاشنه‌آشیل دولت اوست، جلوگیری کند. واقعیت آن است که تلاش وی در دور اول صدارت او آن‌گونه که انتظار می‌رفت، نتوانست نمره قابل قبولی در اقتصاد به ویژه سامان معیشت مردم به دست آورد و این فقره از عملکرد او آنقدر روشن و قابل نقد است که حتی از طرف موافقان و حامیان او قابل انکار نیست.

هم‌اینک نیز به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین مشکلات دولت آینده قطعا وضعیت نابسامان اقتصادی است چراکه وضعیت تورم، فقدان ثبات بازارهای مالی و پولی، بیکاری و رکود رو به گسترش است. نظر به آنکه اولویت روحانی سامان وضعیت اقتصاد پرتلاطم کشور و معیشت مردم است، او با انتخاب کرباسیان به جای نهاوندیان درصدد است از حجم و گسترش این مشکلات بکاهد و اقتصاد را به وضعیت نرمال و قابل قبولی برساند.

منطق و دلیلی هم که پشت انتخاب روحانی وجود دارد، بیشتر در ارتباط با تخصصی است که از الزامات و ضروریات این وزارتخانه است. واقعیت آن است که انتخاب کرباسیان پاسخی به الزامات است.

از منظر ویژه‌گرایی حرفه‌ای، کرباسیان در زمره مدیران تکنوکرات محسوب می‌شود و سال‌های مدیدی را در حوزه‌های مختلف به‌دور از التهابات سیاسی مدیریت کرده است. از منظر فکری او انتخابی شایسته برای ادامه راه طیب‌نیاست؛ وزیر نخبه و کاربلدی که توانست اقتصاد ایران را در شرایط بسیار حاد به سامانی مطلوب هرچند شکننده برساند.

نکته مهم در این میان تعدد و تنوع حوزه‌های فعالیت کرباسیان است که بخش‌ها و صنایع گوناگون اقتصاد ایران را دربر می‌گیرد و همین حضور در بخش‌های مختلف قطعا سرمایه‌ای ارزشمند برای فعالیت فعلی او به شمار می‌آید.

به هر جهت معرفی کرباسیان برای تصدی وزارت اقتصاد دو مزیت دارد؛ اول آنکه او نسبت به نهاوندیان که یکی از شانس‌های تصدی این وزارتخانه بود، راه هموارتری برای رای اعتماد از مجلس دارد به آن جهت که او نه فعال اقتصادی بلکه تکنوکراتی برنامه‌محور است که قرار است بر پایه ثبات ایجادشده در دوران طیب‌نیا سکان هدایت این وزارتخانه را به دست گیرد.

دلیل دوم حسن انتخاب او، رفع اتهام از روحانی در زد و بند‌های سیاسی و جناح‌گرایی یا همان گردش به چپ در چینش کابینه است. آن‌گونه که گفته می‌شد، روحانی در آرایش کابینه دوازدهم بیشتر از همه متاثر از توصیه‌ها و سفارش‌های حلقه نزدیکان خود بود.

در این ارتباط محمد نهاوندیان در کنار محمدباقر نوبخت و محمود واعظی نقش کلیدی را در حلقه نزدیکان روحانی داشتند و انتظار بر آن بود که یکی از آنها ردای این وزارت را به تن کند. اما در آخرین لحظات مسعود کرباسیان به وزارت رسید.

این تصمیم روحانی نشان می‌دهد که ویژه‌گرایی و تخصص‌گرایی، بر بازی‌ها و علایق جناحی برای او اولویت دارد. حال باید دید که با انتخاب کرباسیان و عبور از سد بهارستان، چرخش چرخ اقتصاد به چه سرنوشتی دچار خواهد شد و آیا پاشنه‌آشیل اقتصاد ایران روی ناخوش خود را به روحانی نشان خواهد داد یا از آن عبور خواهد کرد؟