انتقاد تند روزنامه جوان از جشنواره فیلم شهر
هنوز در تعریف فیلم شهری به انسجام نرسیده‌ایم، این جمله اعتراف‌گونه روز گذشته در جریان نشست خبری جشنواره «فیلم شهر» از لسان دبیر این رویداد که از قضا تهیه‌کننده برنامه خندوانه هم هست، جاری شده است.
روزنامه جوان: هنوز در تعریف فیلم شهری به انسجام نرسیده‌ایم، این جمله اعتراف‌گونه روز گذشته در جریان نشست خبری جشنواره «فیلم شهر» از لسان دبیر این رویداد که از قضا تهیه‌کننده برنامه خندوانه هم هست، جاری شده است.
ظاهراً هر قدر درباره بی‌فایده بودن جشنواره‌های فیلم در كشور بنویسیم فایده‌ای ندارد. دیروز نشست خبری دبیر جشنواره فیلم شهر برگزار شد و در آن به طور صریح به نداشتن انسجام محتوایی در رسیدن به تعریف فیلم شهری و به طور تلویحی به پریشانی و گیجی فلسفی در نفس برگزاری این رویداد اشاره شد آن‌هم از زبان دبیر جشنواره. جالب است كه وی ابراز امیدواری كرده جشنواره در تقویم جشنواره‌های ایرانی قرار بگیرد.
عطش برگزاری جشنواره
بی‌رونقی جشنواره شهر در ادوار گذشته آشکار بود و این واقعیت از جامعه سینمایی كشور هم پوشیده نیست با این‌حال دبیر جشنواره ششم شهر مدعی است: «هزینه‌های‌مان از فروش بلیت سینماها تأمین می‌شود و از بودجه دولتی هیچ استفاده‌ای نكردیم.»
برگزاری جشنواره موسوم به فیلم شهر از آنجا كه همه آثارش پیش از این به عناوین مختلف اكران شده و به نمایش درآمده است و حتی برخی به شبكه نمایش خانگی هم رسیده، اساساً برای مردم به اصطلاح محلی از اعراب ندارد.
نتایج و جوایز آن‌هم متعاقباً كمترین تأثیری بر روند و راهبرد سینمای ایران نداشته و نخواهد داشت اما تمایل به برگزاری آن از سوی برگزار‌كنندگان و مدیران شهرداری سال به سال بیشتر می‌شود.
وقتی سخن از دستاوردها شود لیست بلندبالایی از سوی مدیران و برگزار‌كنندگان برای توجیه مصرف بودجه‌های كلان ردیف می‌شود ولی واقعیت این است كه اساساً هیچ توجیهی برای برگزاری جشنواره‌ای با موضوع شهر وجود ندارد و راه‌اندازان اولیه آن صرفاً با انگیزه‌های خاص و نه توسعه و تعالی هنر و فرهنگ كشور اقدام به برگزاری این جشنواره كرده‌اند. این ادعا نیست بلكه واقعیت است و اثبات آن هم كار سختی نیست.
برخی از جملاتی كه به منظور توجیه برگزاری جشنواره بی‌فایده و بودجه‌هدركن شهر بر زبان دبیر جاری شده به شرح زیر است. «در حقیقت پردیس ملت جایی است كه از هزینه‌های آن جشنواره كم می‌كند و به ایوان شمس نیز خدمات داده‌ایم.
سه پردیس سینمایی كه رویكردشان نزدیك كردن فرهنگی جنوب و شمال است را توانمند كردیم و از این حوزه به آنها كمك كرده‌ایم. افتخار ما است كه از درآمد خود سینما این امكانات را فراهم كرده‌ایم. رویكرد ما در مؤسسه تصویر شهر خدمت به بدنه سینما است. دوستان ما در این حوزه نگاه كلان به جشنواره داشتند اما هنوز در ارتباط با تعریف فیلم شهری به انسجام نرسیده‌ایم و هنوز هم مدعی نیستیم كه یك جشنواره شهری شده‌ایم.»
نورچشمی‌ها اینجا هم هستند
در این جشنواره هم مثل همه جشنواره‌های دیگر مراسم بزرگداشت از چهره‌هایی كه دهها بار در جشنواره‌های دیگر از آنان تجلیل شده انجام می‌شود و جالب است كه خود افرادی كه از مقام‌شان تجلیل می‌شود به زبان نمی‌آیند و اعلام نمی‌كنند كه از كیسه بیت‌المال اینقدر برای تجلیل آنها در این مراسم و آن جشنواره هزینه نشود.
اسامی داوران بخش سینمایی هم مكرر در جشنواره‌های قبلی به گوش می‌رسد؛ فریدون جیرانی، مازیار میری، منوچهر محمدی، فرهاد توحیدی، فاطمه گودرزی. اینجاست كه باید گفت: علی بركت‌الله، جشنواره اگر برای مردم و سینمای ایران آب ندارد برای چهره‌های همیشگی این جشنواره‌ها نان كه دارد.
صفی از نورچشمی‌هایی كه همه جا هستند حالا یا این دوره یا دوره بعد یا این جشنواره یا آن یكی جشنواره و اصلاً هم مهم نیست رزومه آنها در سینما چیست و دقیقاً چند دهه است كه ارزش افزوده‌ای برای سینما و مردم نداشته‌اند.
دبیر جشنواره فیلم شهر حرف‌های قشنگ دیگری هم زده: «تور فیلمبرداری در شهر با حضور پیتر جیمز كه از فیلمبردار‌های شاخص دنیا است برگزار خواهد شد كه همچنان فرصت ثبت‌نام باقی است.»
تور فیلمبرداری یعنی شما حین گردش در شهر و دیدن آثار تاریخی و موزه‌های شهر از طریق مترجم انگلیسی تازه‌ترین متد فیلمبرداری نوین را هم یاد می‌گیرید. این ایده‌ای است كه فقط در یك جشنواره ایرانی می‌تواند اتفاق بیفتد، چون نفس برگزاری كارگاه در جشنواره‌های ایرانی خیلی اهمیت دارد.
دبیر جشنواره می‌گوید: «كتابی هم تحت عنوان یك تجربه رونمایی خواهد شد. در ایام برگزاری دو گالری هم داریم كه یكی پنجاه فریم عكس است و دیگری آثار تبلیغات سینمای ایران خواهد بود.» خب خدا را شكر همه چیز جشنواره جور است.
آقای دبیر سخن طنازانه‌ای هم درباره ممیزی نشدن فیلم‌ها عنوان كرده‌اند: «هیچ فیلمی ممیزی نشده است، بلكه مناسب با شئونات ما انتخاب شده‌اند.» این شئونات ما عبارتی است كه خودش احتیاج به رمزگشایی و كار كارشناسی زیاد دارد. اما جمله كلیدی و با اهمیت این نشست در مراحل پایانی آن به زبان جاری شد: «تصور نمی‌كنم با تغییر مدیریت شهرداری جشنواره نیز دچار تزلزل شود و امیدوارم اتفاق بدی برای جشنواره نیفتد.»
اتفاق بد یعنی اینكه یك آدمی بیاید و جلوی هفت دوره‌ای شدن این جشنواره را بگیرد و پول بیت‌المال را به شكل بهتری در سینما هزینه كند، البته اگر به سینماگران باشد كه همواره از ادامه این جشنواره‌ها حمایت می‌كنند چون خرج، این روزها خیلی بالاست.
نون به هم قرض دادن
جشنواره فیلم شهر در این دوره جنبه‌های جالب‌توجهی هم دارد، مثلاً اینكه مودت و مهر و علاقه خاصی میان مسئولان برگزار‌كننده و برنامه خندوانه برقرار شده است و طرفین مدام درحال نون قرض دادن به یكدیگر هستند.
علی احمدی، دبیر جشنواره ششم شهر از قضا تهیه‌كننده برنامه خندوانه هم هست، محمد احسانی داور جشنواره هم از قضا مدیر شبكه نسیم است، جناب رامبد جوان هم به طور اتفاقی داور جشنواره می‌باشد. همه این اتفاقات را كه كنار هم بگذاریم ناخودآگاه به‌این نتیجه می‌رسیم كه جشنواره فیلم شهر احتمالاً چیزی شبیه دور‌همی عوامل برنامه خندوانه دور سفره بزرگی است كه عوامل آن ابراز امیدواری می‌كنند در سال‌های بعد هم ادامه داشته باشد.
ظاهراً هر قدر درباره بی‌فایده بودن جشنواره‌های فیلم در كشور بنویسیم فایده‌ای ندارد. دیروز نشست خبری دبیر جشنواره فیلم شهر برگزار شد و در آن به طور صریح به نداشتن انسجام محتوایی در رسیدن به تعریف فیلم شهری و به طور تلویحی به پریشانی و گیجی فلسفی در نفس برگزاری این رویداد اشاره شد آن‌هم از زبان دبیر جشنواره. جالب است كه وی ابراز امیدواری كرده جشنواره در تقویم جشنواره‌های ایرانی قرار بگیرد.
عطش برگزاری جشنواره
بی‌رونقی جشنواره شهر در ادوار گذشته آشکار بود و این واقعیت از جامعه سینمایی كشور هم پوشیده نیست با این‌حال دبیر جشنواره ششم شهر مدعی است: «هزینه‌های‌مان از فروش بلیت سینماها تأمین می‌شود و از بودجه دولتی هیچ استفاده‌ای نكردیم.»
برگزاری جشنواره موسوم به فیلم شهر از آنجا كه همه آثارش پیش از این به عناوین مختلف اكران شده و به نمایش درآمده است و حتی برخی به شبكه نمایش خانگی هم رسیده، اساساً برای مردم به اصطلاح محلی از اعراب ندارد.
نتایج و جوایز آن‌هم متعاقباً كمترین تأثیری بر روند و راهبرد سینمای ایران نداشته و نخواهد داشت اما تمایل به برگزاری آن از سوی برگزار‌كنندگان و مدیران شهرداری سال به سال بیشتر می‌شود.
وقتی سخن از دستاوردها شود لیست بلندبالایی از سوی مدیران و برگزار‌كنندگان برای توجیه مصرف بودجه‌های كلان ردیف می‌شود ولی واقعیت این است كه اساساً هیچ توجیهی برای برگزاری جشنواره‌ای با موضوع شهر وجود ندارد و راه‌اندازان اولیه آن صرفاً با انگیزه‌های خاص و نه توسعه و تعالی هنر و فرهنگ كشور اقدام به برگزاری این جشنواره كرده‌اند. این ادعا نیست بلكه واقعیت است و اثبات آن هم كار سختی نیست.
برخی از جملاتی كه به منظور توجیه برگزاری جشنواره بی‌فایده و بودجه‌هدركن شهر بر زبان دبیر جاری شده به شرح زیر است. «در حقیقت پردیس ملت جایی است كه از هزینه‌های آن جشنواره كم می‌كند و به ایوان شمس نیز خدمات داده‌ایم.
سه پردیس سینمایی كه رویكردشان نزدیك كردن فرهنگی جنوب و شمال است را توانمند كردیم و از این حوزه به آنها كمك كرده‌ایم. افتخار ما است كه از درآمد خود سینما این امكانات را فراهم كرده‌ایم. رویكرد ما در مؤسسه تصویر شهر خدمت به بدنه سینما است. دوستان ما در این حوزه نگاه كلان به جشنواره داشتند اما هنوز در ارتباط با تعریف فیلم شهری به انسجام نرسیده‌ایم و هنوز هم مدعی نیستیم كه یك جشنواره شهری شده‌ایم.»
نورچشمی‌ها اینجا هم هستند
در این جشنواره هم مثل همه جشنواره‌های دیگر مراسم بزرگداشت از چهره‌هایی كه دهها بار در جشنواره‌های دیگر از آنان تجلیل شده انجام می‌شود و جالب است كه خود افرادی كه از مقام‌شان تجلیل می‌شود به زبان نمی‌آیند و اعلام نمی‌كنند كه از كیسه بیت‌المال اینقدر برای تجلیل آنها در این مراسم و آن جشنواره هزینه نشود.
اسامی داوران بخش سینمایی هم مكرر در جشنواره‌های قبلی به گوش می‌رسد؛ فریدون جیرانی، مازیار میری، منوچهر محمدی، فرهاد توحیدی، فاطمه گودرزی. اینجاست كه باید گفت: علی بركت‌الله، جشنواره اگر برای مردم و سینمای ایران آب ندارد برای چهره‌های همیشگی این جشنواره‌ها نان كه دارد.
صفی از نورچشمی‌هایی كه همه جا هستند حالا یا این دوره یا دوره بعد یا این جشنواره یا آن یكی جشنواره و اصلاً هم مهم نیست رزومه آنها در سینما چیست و دقیقاً چند دهه است كه ارزش افزوده‌ای برای سینما و مردم نداشته‌اند.
دبیر جشنواره فیلم شهر حرف‌های قشنگ دیگری هم زده: «تور فیلمبرداری در شهر با حضور پیتر جیمز كه از فیلمبردار‌های شاخص دنیا است برگزار خواهد شد كه همچنان فرصت ثبت‌نام باقی است.»
تور فیلمبرداری یعنی شما حین گردش در شهر و دیدن آثار تاریخی و موزه‌های شهر از طریق مترجم انگلیسی تازه‌ترین متد فیلمبرداری نوین را هم یاد می‌گیرید. این ایده‌ای است كه فقط در یك جشنواره ایرانی می‌تواند اتفاق بیفتد، چون نفس برگزاری كارگاه در جشنواره‌های ایرانی خیلی اهمیت دارد.
دبیر جشنواره می‌گوید: «كتابی هم تحت عنوان یك تجربه رونمایی خواهد شد. در ایام برگزاری دو گالری هم داریم كه یكی پنجاه فریم عكس است و دیگری آثار تبلیغات سینمای ایران خواهد بود.» خب خدا را شكر همه چیز جشنواره جور است.
آقای دبیر سخن طنازانه‌ای هم درباره ممیزی نشدن فیلم‌ها عنوان كرده‌اند: «هیچ فیلمی ممیزی نشده است، بلكه مناسب با شئونات ما انتخاب شده‌اند.» این شئونات ما عبارتی است كه خودش احتیاج به رمزگشایی و كار كارشناسی زیاد دارد. اما جمله كلیدی و با اهمیت این نشست در مراحل پایانی آن به زبان جاری شد: «تصور نمی‌كنم با تغییر مدیریت شهرداری جشنواره نیز دچار تزلزل شود و امیدوارم اتفاق بدی برای جشنواره نیفتد.»
اتفاق بد یعنی اینكه یك آدمی بیاید و جلوی هفت دوره‌ای شدن این جشنواره را بگیرد و پول بیت‌المال را به شكل بهتری در سینما هزینه كند، البته اگر به سینماگران باشد كه همواره از ادامه این جشنواره‌ها حمایت می‌كنند چون خرج، این روزها خیلی بالاست.
نون به هم قرض دادن
جشنواره فیلم شهر در این دوره جنبه‌های جالب‌توجهی هم دارد، مثلاً اینكه مودت و مهر و علاقه خاصی میان مسئولان برگزار‌كننده و برنامه خندوانه برقرار شده است و طرفین مدام درحال نون قرض دادن به یكدیگر هستند.
علی احمدی، دبیر جشنواره ششم شهر از قضا تهیه‌كننده برنامه خندوانه هم هست، محمد احسانی داور جشنواره هم از قضا مدیر شبكه نسیم است، جناب رامبد جوان هم به طور اتفاقی داور جشنواره می‌باشد. همه این اتفاقات را كه كنار هم بگذاریم ناخودآگاه به‌این نتیجه می‌رسیم كه جشنواره فیلم شهر احتمالاً چیزی شبیه دور‌همی عوامل برنامه خندوانه دور سفره بزرگی است كه عوامل آن ابراز امیدواری می‌كنند در سال‌های بعد هم ادامه داشته باشد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر