پدر «ستایش قریشی» : ایرانی ها مرهم زخمم شدند
«شیرآقا قریشی»، پدر ستایش دختربچه ۹ ساله ای است که اردیبهشت سال گذشته به دست نوجوانی ایرانی به قتل رسید. شیرآقا دقیقا نمی داند چند سال دارد و می گوید چون در افغانستان شناسنامه نبود، کسی سال تولد او را نمی داند.
هفته نامه جامعه پویا - سولماز خیاطی: «شیرآقا قریشی»، پدر ستایش دختربچه ۹ ساله ای است که اردیبهشت سال گذشته به دست نوجوانی ایرانی به قتل رسید. شیرآقا دقیقا نمی داند چند سال دارد و می گوید چون در افغانستان شناسنامه نبود، کسی سال تولد او را نمی داند.
او ۴۰ سال است در ایران زندگی می کند و نحوه قتل دردناک دخترش این مرد را به یکی از چهره های مهم در روزنامه های ایران تبدیل کرد. شیرآقا پنج فرزند داشت که با مرگ ستایش حالا چهار فرزند شده اند. او برایمان نه از قتل و پرونده پرپیچ و خم دخترش، بلکه از زندگی خصوصی اش می گوید؛ از رنج مهاجرت و روزگاری که در ایران داشته است. شیرآقا گله مند است که چرا افغانستان او را پس زد، با این حال می گوید عاشق زادگاهش هرات است و اگر روزی کشورش به آرامش برسد، باز می گردد.
چند سال است به ایران مهاجرت کرده ای؟
نمی دانم 10 یا 15 ساله بودم که به ایران آدم، زمان جنگ روس ها بود کشورمان را اشغال کرده بودند و من هم چون نزدیک مرز ایران زندگی می کردم، به ایران آمدم. آن موقع هیرات (هرات) زندگی می کردم، تصمیم گرفتم مهاجرت کنم؛ البته خیلی هم دست خودم نبود، مجبور بودم. با مادر و یک خواهر و یک برادرم به ایران آمدیم. فکر می کنم حدود 50 سال پیش بود.
چرا مهاجرت کردید؟ وضعیت افغانستان خیلی بد بود؟
بله، خیلی بد بود، کار نبود، جنگ بود، آدم می کشتند، تجاوز بود، چاره نداشتیم آمدیم ایران.
در ایران کسی را هم داشتید؟
بله قوم (فامیل) داشتیم. خاله ام ایران زندگی می کرد، دیگران هم بودند، پدرم گفت وطن، وطن است، ترکش نمی کنم؛ اما مادرم طاقت نیاورد، گفت بچه هایم را می کشند، ما را برداشت و آمد یاران. برادرهای بزرگم در افغانستان ماندند.
چرا برادرانت نیامدند، مرگ نمی گویی جنگ و بدبختی بود؟
پدر در افغانستان ماند، برادرهایم که بزرگ بودند به خاطر پدرم ماندند؛ زمین کشاورزی داشتیم، آنها کار می کردند، البته بعد از چند سال آنها هم آمدند. فقط یک برادرم حالا در افغانستان است، او مانده که از پدرم مراقبت کند، می آید و می رود.
چطور وارد ایران شده اید؟
آن موقع ها مثل حالا نبود، خودمان را به مرز رساندیم و آمدیم به خاک ایران، کسی جلوی کسی را نمی گرفت، انگار که بروی خانه همسایه، پاسپورت و اجازه ورود و خروج نمی خواست، راحت می رفتیم و می آمدیم. من که داشتم از پدرم جدا می شدم، گریه کردم، مادرم گفت فکر کن می روی خانه خاله ات میهمانی، خواستی برگردی، همین طور هم بود، پیاده راه افتادیم و چند باری هم سوار ماشین شدیم، بعد رسیدیم به گلستان فعلی. خاله ام بیرجند بود، رفتیم پیش او و مدتی آنجا بودیم تا اینکه کار پیدا کردیم.
در این مدت اصلا به افغانستان سر زده ای؟
وقتی روس ها شکست خوردند و طالبان آمدند، همگی برگشتیم افغانستان، گفتیم سر زمین کار می کنیم و همه چیز رو به راه می شود؛ اما نشد، طالبان از روس ها بدتر بودند. خیلی وضعیت خرابی بود، دوباره برگشتیم، این بار من به مشهد رفتم، چند سالی آنجا کارگری می کردم، چند سال هم در مرز تایباد کار می کردم. پولی جمع کردم و به تهران آمدم و از آن به بعد در تهران زندگی می کنم.
چرا در مشهد نماندی؟
تهران بهتر است، بیشتر کار پیدا می شود. آن موقع زن و بچه هم داشتم، دیگر نمی شد هر طوری دلم می خواهد کار کنم.
بچه هایت در تهران به دنیا آمدند؟
سالی که طالبان پیروز شدند با دخترخاله ام ازدواج کردم و به افغانستان رفتم. دختر بزرگ شده ایران را به افغانستان عروس بردم. آنجا زنم باردار شد و دخترم به دنیا آمد، بعد به ایران برگشتیم. بقیه بچه هایم در ایران به دنیا آمدند.
وضعیت زندگی در ایران چطور است؟
همه جوب و بد هست. خب در ایران به من هم بد شد. دخترم را کشتند، ستایش دختربچه بود پدر برایش بمیرد، مظلوم مُرد؛ اما ایرانی ها آدم های خوبی هستند. 40 سال هزاران ایرانی به من خوبی کردند، فقط یک نفر به من بدی کرد. حتی مقامات ایرانی با من دیدار کردند و از من دل جویی کردند.
واقعا ایرانی ها انسان های خوبی هستند. به مان نان دادند، آب دادند، اینجا خانه و زندگی داریم، البته سختی های مهاجرت هم هست؛ اما آدم نباید خدا را فراموش کند، اگر در افغانستان می ماندم معلوم نبود حالا چه وضعی داشته باشم. تر و خشک که نباید با هم بسوزند. آن قدر که در ایران با من همدردی کردند، اگر در افغانستان بودم این اتفاق نمی افتاد. خدا را شکر لقمه نانی به دست می آوریم و می خوریم. بچه هایم را بزرگ کردم.
بچه هایت مدرسه می روند؟
بچه هایت مدرسه می روند؟
دختر بزرگم مدرسه نرفت؛ یعنی می دانید چه شد، زمانی که او به سن مدرسه بود، من کارگر بودم، باید هر سال ۲۰۰ یا ۳۰۰ هزار تومان بابت مدرسه اش می دادم؛ برای من پول زیادی بود، چند سالی درس خواند، بعدش نتوانستم پول را جور کنم، دیگر نگذاشتم مدرسه برود، مثل حالا نبود که بچه های افغانستانی راحت مدرسه بروند. برای ما خیلی سخت بود. خب آدم نباید نان حرامی کند، ایرانی ها در جنگ بودند، تحریم شدند، خودشان به سختی نان می خوردند؛ اما خب ما را هم قبول کردند.
ایرانی ها با شما چطور رفتار کردند؟
ما کارگریم، هر جا برویم همین طوری است، خیلی به ما احترام نمی گذارند، در افغانستان هم همین طور است؛ اما خب مادر ایران حداقل زن و زندگی سالم داریم، اینجا دکتر هست، مدرسه هست، کار کنیم پول در می آوریم؛ اما در کشور خودمان این طوری نیست.
خیلی از افغانستان ها زمان جنگ به پاکستان یا کشورهای اروپایی و آمریکا رفتند، چرا ایران را انتخاب کردی؟
طبیعت افغانستان با من نساخت، بچه افغانستان بودم؛ اما من را پس زد، بدبختی کشیدم در آن کشور. ایران هم خیلی راحت ما را قبول کرد، اصلا سخت نگرفت، ما آمدیم و زندگی را شروع کردیم. خب چه کاری بود، می رفتم کشوری که زبانش را نمی دانستم؟ بدبختی می کشیدم، با سختی زیاد وارد می شدم. همین ایران نزدیک هم بود خوب بود دیگر هر وقت می خواستم بر می گشتم.
این همه سال در ایران زندگی کرده ای، به نظرت زندگی در ایران چطور است؟
من نمک نمی خورم نمکدان بشکنم، خدایی خوب بود، کم معرفتی است بگویم به من بد کرده اند؛ بعضی ها بد کردند؛ ولی بیشتری ها خوب کردند. الان شده ام مثل ایرانی ها، فارسی را مثل آنها صحبت می کنم. غذای ایرانی می خورم، لباس هایم مثل ایرانی هاست، مرگ می شود بگویم از ایرانی ها خوشم نمی آید، تعطیلات آنها را دوست دارم. البته خب مثلا ما در افغانستان سه روز تعطیلی عید فطر داریم، در ایران دو روز است، ما همان سه روز را تعطیل می کنیم. یا تعطیلات عید قربان را به رسم افغانستان برگزار می کنیم؛ اما آداب ایرانی ها را هم دوست داریم و برگزار می کنیم. طبیعت افغانستان من را دوست نداشت؛ اما طبیعت ایران با من سازگار بود. گذران بچه هایم می شود.
بچه هایت ازدواج کرده اند؟
دختر بزرگم عقد کرده است؛ اما بچه های دیگرم کوچک هستند. دختر که درسی نخواند، گفتیم شوهرش بدهیم یکی از فامیل، دامادم شده.
اگر پسرت عاشق دختری ایرانی شود یا خواستگاری ایرانی برای دخترانت بیاید قبول می کنی؟
والا چه بگویم، تا حالا که پیش نیامده؛ اما اگر پیش بیاید می گویم بچه ام خودت تصمیم بگیر؛ ولی خب به نظرم کار سختی است. باید ببینم بچه ام در آن خانواده اذیت نشود. اگر همه چیز خوب بود، خب چه بهتر. ایرانی ها بهتر از ما زندگی می کنند. بچه ام راحت تر زندگی می کند.
اگر کشورت وضعیت خوبی پیدا کند بر می گردی؟
والا چه بگویم، یک روز مادرم دستم را گرفت و آورد ایران. من اینجا زندگی کرده ام، خاطره دارم، خاکش من را گرفته؛ اما خب افغانستان وطنم است، می روم لب مرز، باد هیرات به من می خورد حالم عوض می شود. هر کاری کنیم، خانه همسایه است. با اینکه مردم خوبی دارد ولی هیچ جا وطن آدم نمی شود.
وضع خوب شود و بتوانم سر زمین پدرم کشاورزی کنم، می روم بچه هایم را هم می برم. نخواستند بر می گردند ایران اما من باید آنها را ببرم تا وطنشان را بینند. البته بچه هایم با لهجه ایرانی فارسی صحبت می کنند و دوست دارند ایرانی باشند؛ اما هر طور شده آنها با هیرات (هرات) آشتی می دهم، شاید خاکش آنها را بگیرد، من عاشق هیراتم.
اگر یک روز از ایران به افغانستان برگردی، فکر می کنی با خاطره خوش بروی؟
اگر یک روز از ایران به افغانستان برگردی، فکر می کنی با خاطره خوش بروی؟
خب مردم اینجا به ما نان دادند، کار دادند، به ما خوش گذشت، فکر می کنم با خاطره خوش بروم، قلبم جریحه دار شده، بچه ام اینجا زیر خاک است، حتما بر می گردم؛ اما بروم میگویم ایرانی ها هم خوب دارند هم بد. بعضی وقت ها ضعیف کشی کرده اند؛ ولی بیشتر وقت ها دستم را گرفتند، مثل همین مرگ ستایش. واقعا ایرانی ها دستم را گرفتند، مرهم زخمم شدند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
پس چرا قاتل ستایش رو اعدام نمیکنند ؟ نکنه به خاطر افغانی بودن دخترک بیچاره بخوان اون رو از چوبه دار نجات بدن ؟ برای اجرای عدالت هر چه سریعتر قصاصش کنید .
پاسخ ها
به هر حال جرمی صورت گرفته فکر نکنم به این خاطر باشه که اعدام به تعویق افتاده
آخي عزيزم... انشاالله از اين ببعد با خوشي زندگي كني. فرقي نميكنه از چه قوم و نژادي باشي، داغ فرزند خيلي سخته.
این جمله آتیشم زد : "ستایش دختربچه بود پدر برایش بمیرد، مظلوم مُرد"
از هر گروهی، از هر نژادی،از هر مليتي باید حکم اجرا شود جان انسان بود و هست حکم حکم است اگر قصاص هست که حتما جز این نیست باید باید اجرا شود.
اتنا اصلانی یکی مثل این....طفلی
آقای قریشی. نمی دونم اینجا رو می خونید یا نه؟ ولی به عنوان یک ایرانی از زجری که در کشور من کشیدید و جگرگوشه تون با مظلومیت جگرسوز پرپر شد خیلی خیلی غمگین و متاسفم. براتون صبر آرزو می کنم.
دلم میخواد اون روزی را ببینم که مهاجران یعنی هزاره ها و تاجیک ها (نه پشتون ها) در ایران مثل یک ایرانی زندگی میکنند نه مهاجر.مهاجر به یک شخص غیر بومی میگن نه اینها که اجدادشون(مثل مولوی و هزاران بزرگ دیگه) را جزو مفاخر خودمون به حساب میاریم یا حتی تا زمان نادر از همین مردم جزو سرداران نظامی ایران بودن و ....
والله و بالله تاجیک و هزاره ایرانی اند. فرهنگ دین زبان اداب و رسوم ارزش ها تاریخ و تمدن همه چیشون مثل خودمونه.
پدر برایش بمیرد ...وای خیلی آه داره این حرف
آهش میگیره
من قلبم فشرده شد از تجاوز به یه دختربچه..چه ایرانی،چه افغانی،چه امریکایی...ظلم،ظلم است و فرقی نمی کند...قلبم فشرده شد از سخنرانی اخیر رییس جمهور افغان که جقدر به رییس جمهور و کشور و رهبر ما توهین کرد...به ملت ما هم توهین کرد!!ما را نژادپرستترین افراد روی زمین خواند!گفت به زور افغانها را به سوریه می بریم،اما ایرانی های کشته شده در سوریه را ندید!!خیلی ناراحت کننده بود.
چه گزارشگر مزخرفي! اين سئوالا چيه؟ چرا اومدي؟ چرا نميري؟ چرا موندي؟ كي برميگردي؟!! يه مرتبه بهش ميگفتي پاشو جمع كن برو ديگه!
بنده خدا اينجا كم سختي كشيده و داغ ديده حالا يه به اصطلاح خبرنگار اين سوالاي مزخرفو ازش ميپرسه
وااای خیلی ناراحت شدم.