آقای رئیسی! حزب تأسیس کنید

مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: حجت الاسلام سید ابراهیم رییسی پس از ناکامی در انتخابات ریاست جمهوری و در بازگشت به مشهد در اولین نطق عمومی کوشیده شکست خود به رغم ائتلاف با محمد باقرقالیباف را به عوامل بیرونی نسبت دهد با این گونه توضیح دهد و توجیه کند: «تهمت های روزنامه های زنجیره ای به رقیب، حضور معاون اول در رقابت ها، تبدیل وزارتخانه ها و استانداری ها به ستاد انتخاباتی کاندیدای دولت، پول پاشی، کم لطفی مسؤولین که باعث شد مردم پشت در صندوق ها بمانند و دولتی که نمی تواند به قانون عمل کند و تخلفات مهندسی شده در انتخابات...»

یک لحظه تصور کنیم که خود او پیروز شده و به ریاست جمهوری رسیده بود و رقبا این اتهامات را وارد می ساختند. آنگاه آیا متهم به تضعیف نهادهای قانونی نظام و هم سویی با دشمنان نمی شدند و احتمالا دستگاه هایی اعلام جرم نمی کردند؟

درباره سخنان آقای رییسی چند نکته دیگر را هم می توان یادآور شد:

۱- اگر ایشان مایل اند به عنوان فعال سیاسی شناخته شوند می توانند حزب تاسیس کنند. تولیت آستان قدس رضوی اقتضائاتی دارد و با فعالیت مستقیم سیاسی سازگار نیست. ازسخنان ایشان اما این گونه برمی آید که مایل اند خود را «نماینده طبقات محروم» و «صدای آنان» معرفی کنند و به فعالیت سیاسی ادامه دهند. فعالیت سیاسی البته امر مذمومی نیست و سیاست بالاترین جلوه کنش در جامعه است اما اولا برای دیگران نیز این حق را قایل شوند.

ثانیا میان امر مذهبی و سرپرستی موقوفه ها با کار سیاسی تفاوت قایل شوند و دست به انتخاب بزنند. البته اگر حزب تاسیس کنند این شایبه ها رفع می شود و در آستان قدس کار مذهبی و موقوفه ای انجام می دهند و در حزب کار سیاسی و چنانچه این دو مغایر شناخته شود درباره تغییر ایشان تصمیم گرفته می شود و مسؤولیت از ایشان رفع خواهد شد. آقای رییسی بسیار علاقه دارد خود را شبیه شهید بهشتی معرفی کند که هم رییس دستگاه قضا بود و هم کار سیاسی می کرد اما آیت الله بهشتی کار سیاسی را در قالب حزب جمهوری اسلامی انجام می داد.

۲- آقای رییسی مایل است به اتکای ۱۵ میلیون رأی مکتسبه خود را نماینده طبقات محروم معرفی کند. این در حالی است که ۴ تا ۵ میلیون رای را می توان مشابه آرای آقای سعید جلیلی در انتخابات ۹۲ دانست. دو تا سه میلیون رأی نیز به اقشار سنتی تعلق دارد. بر این اساس چه بسا بخشی از ۸ میلیون نفر نه افراد محروم که برخوردار هم بوده اند. این برخورداری هم می تواند مادی و اقتصادی باشد و هم می تواند منزلتی و سیاسی باشد. افراد شاغل در نهادهای مختلف را که از سهمیه ها و امتیازات گوناگون برخوردار بوده و بعضا سهمیه ای یا توصیه ای یا رابطه ای شعل و مقام گرفته اند باید محروم دانست یا برخوردار؟

اتفاقا برخی از حامیان اصول گرای آقای رییسی کاملا هم برخوردارند و ذیل عنوان محروم قرار نمی گیرند و یکی از دلایلی که ادعاهای قالیباف باور نشد مشاهده همین برخورداران بود.

بحث بر سر این نیست که حقی را ضایع کرده یا شایستگی داشته اند یا نه. بر سر این است که هر چه باشند محروم نیستند. چگونه می توان افرادی با سوابق متعدد مشاغل مختلف در نهادهای گوناگون را ذیل محرومان تعریف کرد؟

۳- اگر آن ۸ میلیون را از ۱۵ میلیون نفر کنیم جمعیت ۷ میلیون نفری از هم وطنان باقی می ماند که قطعا فقیران و کم برخورداران یا آسیب دیدگان اقتصادی در بین آنان قرار دارد. اما اگر بخواهیم همه این ۷ میلیون نفر را اقشار آسیب پذیر بدانیم سهم باقر قالیباف چه می شود؟ اگر نقشی نداشت چرا از کنار رفتن او آن همه تجلیل شد؟

شاید گفته شود شعار قالیباف هم ۹۶ درصد ۴ درصد بود. اما اگر این شعار گرفته بود که انصراف نمی داد. بدون تردید بخشی از آرای آقای رییسی مربوط به سبد رأی قالیباف است و همه رأی دهندگان به او نیز جذب چهار درصدی موهوم نشده بودند. اینان کسانی هستند که شیوه مدیریت او در شهرداری تهران یا نیروی انتظامی را می پسندیدند و در سال ۹۲ و ۸۴ هم به او رأی داده بودند در حالی که ۹۶ درصد ۴ درصد را ابداع نکرده بود و باید می گفت ۸۴ درصد ۱۶ درصد یا ۹۲ درصد ۸ درصد!

۴- آقای رییسی خود را وکیل و صدای مردم معرفی کرده اند. جدای این که اصطلاح «وکیل» را آقای روحانی به کار برد و بهتر است آقای رییسی از ابتکارات خود استفاده کند می توان یادآوری کرد: وکیل مردم رییس جمهور منتخب است و انتخابات که تمام می شود هر نامزد سراغ کار خود می رود و گرنه اگر قرار بود کاندیدای ناکام تصور نمایندگی را ادامه دهد احمد توکلی هنوز وکیل ۴ میلیون نفری بود که سال ۷۲ به او رأی داده بودند.

۵- آقای رییسی چنان از «دولت» سخن می گوید که انگار نه انگار «دولت جمهوری اسلامی» است. اگر نهادها مقدس اند همه مقدس اند و شامل دولت هم می شود و اگر مقدس نیستند نمی تواند درباره دولت هر چه خواستیم بگوییم و به دیگران از گل نازک تر نتوان گفت.

۶- این حرف که مردمی که پشت در ماندند نیز می خواستند به آقای رییسی رای بدهند جالب است. جدای این که چنین ادعایی باز کپی برداری از آقای روحانی است می توان یادآور شد: جمعیتی که معمولا از بعد از ظهر به سمت صندوق ها می روند به کاندیدای رقیب اصول گرایان رای می دهند. هر چند این گزاره را نمی توان ثابت کرد و عدد دقیقی هم از کسانی که پشت در ماندند نمی توان ارایه داد.

۷- جمله آخر: انتخابات تمام شده است آقای رییسی. رییس جمهوری ایران با ۲۳ میلیون و ۵۴۹ هزار و ۶۱۶ رأی انتخاب شده است و او اکنون رییس جمهوری همه ایرانیان است.

آقای رییسی نیز هم می تواند به عنوان یک شهروند نظر خود را ابراز کند و طبعا برای دیگران نیز چنین حقی قایل باشد و هم می تواند در مقام تولیت آستان قدس و مناسبات آن با دولت خصوصا در بحث ضرورت یا پرداخت مالیات صحبت کند اما اگر می خواهند نقش دولت سایه را ایفا کنند بهترین راه این است که حزب تاسیس کنند و از همه نیروهایی که در این مدت حمایت یا ائتلاف یا تبلیغ کردند استفاده کنند.

در ضمن تصور نکنند همه رای دهندگان به ایشان از طبقات محروم بودند. اتفاقا بخش هایی در سطوح مختلف و برخوردار از امکانات متعدد در زمره حامیان بودند. واقعا چگونه باور کنیم مدیران آقای قالیباف در شهرداری تهران از طبقات محروم بودند؟