راز سکوت اصولگراترین آیت الله چیست؟

۲۴ آنلاین: آیا آیت‌الله جنتی حملاتی را که به پسرش شده دور از انصاف می‌داند؟ آیا اعتقاد دارد باید به جای حرف‌های تند، با لحنی ملایم و در خفا مسئله جمع و جور می‌شد؟

علی جنتی چند روزی است وزارت ارشاد را ترک کرده است. خبرهایی که در باره وی منتشر می شود تک و توک است. حتی کسی به نقد عملکرد او در دوران وزارتش نمی پردازد. نه مانند علی اصغرفانی وزارتخانه اش حاشیه ای به نام صندوق ذخیره فرهنگیان دارد، نه مانند وزیر ورزش به دلیل نتایج ضعیف المپیک و به هم ریختگی مدیریت تیم های فوتبال زیر ضرب انتقاد است. جنتی در نامه استعفایش و حتی در مراسم خداحافظی اش،گلایه هایی را مطرح کرد که در آنها صراحتا از عملکرد وزارت ارشاد دفاع شد و مهمتر آنکه خطاب به روحانیونی که با موضوع کنسرت مسئله داشتند با لحنی نیشدار سخن گفت. بعلاوه برخی علمای معترض را متهم کرد که با تماشای عکس ۴نفر بدحجاب که با برنامه ریزی قبلی عکاسی شده بود، داوری کرده اند.

علی جنتی خوب یا بد، موفق یا ناموفق، اکنون سکان وزارت ارشاد را رها کرده اما سوالات جدی درباره او مطرح است. اما در صدر همه سوالات یک پرسش بزرگ وجود دارد که تمام سوالات دیگر را تحت الشعاع قرار میدهد. آن سوال این است: "راز سکوت آیت الله پدر در برابر همه هجمه هایی که به پسر می شود چیست؟"

جامعه دلواپسان در برابر این پرسش چه می توانند بگویند؟ قطعا آنها قادر نیستند که سکوت آیت الله را چنین توجیه کنند که عواطف پدری نمی گذارد علیه فرزندش سخن بگوید. چه آیت الله ۳۴سال پیش فرزند دیگرش را که عضو منافقین بود، طرد کرد و در برابر مرگ او در جریان درگیری با نیروهای انقلاب، خم به ابرو نیاورد. آیت الله در یک برنامه تلویزیونی درباره آن فرزندش صراحتا گفت که میزان دلبستگی اش به انقلاب و نظام به مراتب بیش از حب فرزندان است.

علی جنتی، دیگر فرزند همین آیت الله اصولگراست که با دیدگاههای او زاویه دارد. خود آیت الله در همان برنامه تلویزیونی گفت که با پسرش همسو نیست و گاهی با او وارد بحث می شود اما همیشه نمی تواند او را قانع کند. بنابراین نخستین توقع این است که اگر او به زعم خود کمترین انحرافی در فرزند می بیند، آن را برنتابد. حال آنکه جز یکبار در نمازجمعه، آن هم به صورت بسیار ملایم، انتقادی را متوجه علی جنتی نکرد.

رفتن پسر از وزارت ارشاد نیز سکوت او را نشکست. حتی اعتراض بسیار شدید آیت الله محمدیزدی از عملکرد وزارت ارشاد نیز باعث نشد او با رئیس جامعه مدرسین همنوا شود و بر وزیر بتازد. این در حالی است که آیت الله جنتی در مقابل موضوعاتی که آنها را محل انتقاد می داند صریح و سریع موضع می گیرد؛ ذره ای هم اهل مماشات و رودربایستی نیست. او در برابر موضوعات فرهنگی کوچک هم سکوت نکرد است، چه برسد به آنچه که در یک مراسم در قم رخ داد و طبعا باید مکدر می شد.

پس علت چیست؟ آیا آیت الله حملاتی را که به پسرش شده دور از انصاف می داند؟ آیا اعتقاد دارد باید بجای حرفهای تند، با لحنی ملایم و در خفا مسئله جمع و جور می شد؟ آیا او از برخوردهای برخی علما دلگیر است؟ و... پس راز سکوت اصولگراترین آیت الله چیست؟